Pachinas

15.12.25

A isola orichinaria (ii)


A segunda chornada por a isla orichinaria yera d'ir tornando-ie china chana, en uno u dos diyas, o que calese, sin prisas, disfrutando de cadaguna d'as curvas d'as carreteras d'a isola, carreteras bien feitas, más que más si consideramos a suya orografía. Curvas an que de bote y voleyo entraba una humedat folluda oceanica que te transportaba a Filipinas, u millor dito a Vietnam, porque l'ambient no yera caldo. 

Y con ixas, a mía primera aturada estió Alojera, que o suyo puesto yera parellano a oparadiso de Valle Gran Rey, pero estando un lugarichón muito más chicot, ideyal ta desconectar de tot, u en o mío caso, ideyal t'aburrir-se. Mesmo que bi heba una piscineta natural en a costa y que o sol yera bueno, no me fiqué en l'augua y continé o mío camín, pasando por Chorros de Epina, an que facié unatra vía curteta de laurisilva ent'a una fuent con siete chorros, que si bebes d'os impars, dicen trobas parella. Y yo que ando canino, pos en bebié, prou que sí. A mirar qué tal sale... Lo de la fuent en sí ye una bobería, como dicen por aquí, pero o caminet de bells 500 metros de selva folluda humeda fa honra. 

D'astí continé ta Vallehermoso, lugar que si bien no tien placha, no por ixo ye menos poliu. Ficau en metat d'un vallón tropical, y con as carreras historicas de Vegueta y Triana, remeranza d'os famosos bicos d'a capital de l'atra provincia. Istas rúas m'atrapalloron tanto que i estié quasi dos horas, chuntando a visita a o entivo de La Encantandora, que a suya curseta circlar de tasament 20 minutos ufre as millors envistas posibles de toda la redolada. Y d'astí, continé o mío camín pasando por o conchunto de lugarichons de Tamargada, que a suya principal fita ye a trancada Ermita de Nuestra Señora de la Caridad del Cobre, que ya puet-estar polida por dentro, porque por difueras tampoco no deciba guaire. 

O que sí que estió un descubrimiento estió a Montanya El Cepo, en o lugar de Las Rosas. En un recorriu de tasament 20 minutez te fica en una tuca plana de tierra royisca que fa o escenario perfecto d'una pelicula en Marte. Sin estar un puesto especialment conoixiu en a isola, ye, chunto con Valle Gran Rey, o mío favorito. Y ta forro de bota portaba una chambreta a chuego con a color d'a tierra! Presidiu por o royo, de fundo saliba o azul d'a mar y d'o ciel. 

Dimpués, continé o camín dica Agulo, lugar que, como Vallehermoso, mereix una buena gambada, un cafetet, y que si no paras cuenta, aconsigue atrapallar-te en as suyas carreras mientras horas. Sin una val tan polida como a de Vallehermoso, a placha amanada lo compensaba. D'astí, pasé por o lugar cercano d'Hermigua, an que me facié un dulce y un café ta pillar enerchías de camín, y mientras pensaba tornar ta San Sebastián, fer-me a gambadeta por o lugar y tornar ta casa ixe mesmo diya sabado, m'entró o momento filipino d'enerchía vital y rasmia, y marché ta El Cedro, aria recreativa y vallón en metat d'a isola, sin de lugar. Arrivar-ie me costó más que no lo que pensaba, y o puesto en sí pos fa una mica de burro falso, pero lo que ye imprescindible ye o camín por pista de laurisilva, a más folluda que veyé en toda la isola. A pobre Marqueta 2 lo sufrió, y heba d'ir con cudiau pos tot eslisaba muito, pero yéranos astí ta chugar! Sí, tamién quiero remanir con ixe Marco que, en proceso de cambio t'atras cosas, de cabo quan tamién ixublida istas cosetas que fan tanta parti d'a suya personalidat. 

De El Cedro, prenié a zaguera etapa d'o viache ta arrivar en San Sebastián. Por 10 minutos no plegué en o ferry de tornada, cosa que en primeras no m'importó y que feba parti d'o plan ubierto. Pero isto no ye Filipinas, y en mirar-me aloix de zaguer inte en Booking, o más barato yera por 180 euros. Le he liada, pensé, pero a la desesperaba miré por toz os hotels y pensions d'o lugar, que se portoron muito bien mesmo que no tenesen cambras u estasen muito caras, en recomendado-me atras opcions. A la fin trobé una cambra en Pensión Víctor, en o centro, chestionau diría que por colombianos por l'acento, y an que tenié una cama comoda ta dormir por 30 euros, mesmo menos que no lo presupuesto que m'heba feito inicialment. Y me remeró a la mía fita sobre Filipinas: "siempre bi ha un problema, pero siempre bi ha una solución". 

En San Sebastián quereba veyer bells museus, más que más a Casa Colón, pero yeran toz trancaus. De feito, no los ubren que d'entre semana de maitins, cosa que no entiendo. Con tot y con ixo, como o barco ta plegar-ie ye a'l canto de casa mía, bell diya bi iré con a calma. Astí tamién me trobé con Sara, una mayestra choveneta con a que coincidié en baile, que le fa goyo d'ir a la suya bola en a suya furgoneteta. Estié charraputiando con ella sobre puestos d'o mundo y d'a isla, pos ella no s'heba mirau cosa y nomás teneba como plan pasar o diya en San Sebastián y tornar-ne a l'atrol diya. Le pasé o mío mapa de cosas ta visitar-ie, y le recomendé a Montanya El Cepo. A conversación estió muito agradable, pero de bote y voleyo se talló y cadagún fue por lo suyo costau. Ye una situación que pasa muito en Canarias, con chent de toz os cheners y edaz, con a que no me trobo comodo, y que ye l'antitesi d'atras sociedaz en as que he viviu, como a brasilenya, an que la chent ye asabelo d'activa, emprendedera y tiran d'a conversación mesmo que sigas baldau y refitolero. 

Ya de nueiz, marché t'a pensión tot esquinazau, ascuitando de fundo a verbena d'as fiestas d'o lugar. Estié por pasar-me-ie, que antimás yeran metendo bella bachata, pero a cama teneba un imán muito potent, imposible de luitar contra ell. A l'atrol diya, me'n puyé ta fer-me a zaguera gambada y pillar o ferry de tornada, y veyé un Whatsapp de Sara decindo-me que bi heba verbena. 

9.12.25

A isola orichinaria (i)


Ascuité que tiengo una bislola u tataralola d'ista isola... A saber, en istas puendas, tanto se'n ha de dar en tener-ne u pas. Pero mirando-me-la de frent toz os diyas, masiau yera tardando en ir-ie. Asinas que aproveitando un d'ixos puents, retantallo d'o sufrimiento novembril, pillé o ferry con a segunda Marqueta que m'habié de prener dimpués de que me furtasen y estricallasen a primera. Y ye que, en metat d'o camín que prencipié a fer de veranos, dimpués d'una vida de retraso, tornar a fer un viache solenco y de descubrimientos yera una preva más, garra cosa especial fa tasament dos anyadas, pero agora sí. 

Y en ixas que arrivé en o puerto d'a capital, San Sebastián, a ixo d'as 10 d'a maitinada, sin
intención de visitar-la, pos en a tornada i pasaría y con más grant flexibilidat d'horarios: y ye que yo soi d'ir de primeras ent'a fin d'o trachecto, y dimpués ir tornando-ne china chana. Con tot y con ixo, baixo un sol templau y en metat d'o acullient lugar, pos m'aganó de fer un segundo desayuno, tot presidiu por una figurina argüellos que remeraba a victoria local en o Grand Prix 2025

Con a pancha plena, pillé a moto y marché ent'a selva de laurisilva, principal atractivo d'ista isola, no sin antes pasar y aturar por lenaus como o de Degollada de Pereza u a Roca d'Agando. China china l'orache s'iba metendo fredo, y más en a moto, y quan arrivé en o parking d'a Tuca Garajonay yera chelau, y a rabior no me deixó mientras tot o diya. Pero sarna con gusto no pica, asinas que facié la d'aquell y prou que puyé o kilometro d'escalerons casposos dica arrivar en a parti más alta d'a isola, de quasi 1500 metros, ensavesando troces de laurisilva, repolius, pero mica novedosos si los contimparamos con os que se troban en a parti norte d'a mía isla d'agora.

Continé o mío camín, ista vegada de baixada y china chana amillorando a temperatura, pasando a o costau d'a Fortaleza de Chipude, redolada an que dicen encara se puet ascuitar a comunicación por chiflos que tant conoixida fa a ista isola tamién. No ascuité os famosos chiflos, y tampoco no l'asperaba, pero aproveité ta retantir en una cantina de Las Hayas, an que por una ración de formache local frito con mermelada, unatra de almogrote y una coca-cola zero me facioro pagar 28 euros. Sí, cal parar más cuenta! 

Pasando por miradors como lo de Risquillos de Corgo, a la fin arrivé en La Vizcaína, an que se trobaba o mío aloix. Y bien se vale que yera comodo y calient: chusto o que as mías mans y os míos piez engarabitaus amenistaban. Y ta forro de bota, as envistas de toda la val tropical yeran esparpallants. Astí ya no bi heba laurisilva, sino una val a rebutir de palmeras y bell platanero, y rematando en Valle Gran Rey. 

Valle Gran Rey mereix un parrafo a parti, u mesmo un post. Ficau a la fin d'una val entre ixuta y tropical, no ye guaire esferent a la resta de lugars costers d'a isola, pero s'ha desenrrollau d'una traza equilibrada, con bells restaurantez y botigas bien pensaus que ufren servicios sin entrar en o estrés y a masificación d'atros muitos puestos, tot chingarriau por planaters, estendillau arredol de bellas quatre plachas negras y presidiu por imponents clamors costeras y vallons canyoners, tot aliviando una humedat folluda y templada tropical, y con una relaixación que me facioron transportar-me a Filipinas. Aquello no yera Camiguín, pero dubdo muito que garra atro puesto en Europa (?) se le pareixca más.