11.6.22

Enta Ilhabela (i): a isola de São Paulo


Teneba puents de quatro diya os dos primers cabo de semana de mayo, y prou que no iba a desaproveitar a ocasión de fer bella visiteta, de conoixer y relaixar-me de vegada. Y Vanessa conoixeba bien una maravilla natural, que ya nomás en alufrar os mapas sobresale: Ilhabela, una isola cerqueta de São Paulo. Y t'astí que marchemos o segundo cabo de semana de mayo, servidor quatre diyas, y Vanessa nomás dos, que heba de treballar o luns.

Plegar no estió guaire difícil en contimparación con atros puestos costers, pos a ciudat de São Sebastião ye prou important y tien varias conexions diyarias con São Paulo. Si no por o Buser -un rete de buses a millor pre que se ye fendo muito popular en Brasil- que s'estricalló a metat camín... Pero a interpresa estió aguda y ascape levoron bellas personas simpaticas ta chestionar a situación, nos dioron un mueso, y prenioron bells taxis t'a chent, y o nuestro lo compartimos con dos mesachas portuguesas de Oporto, que o suyo acento me pareixeba muito pareixiu a o gallego. Ya plegaus en São Sebastião, pillemos a barca franca que fa o traslau ta Ilhabela y pleguemos en a posada caminando, bien pincha, a piet de montanya en o lugar central d'a isola, colorida, con una piscineta repolida y, o millor de tot, un desayuno sobrebueno.

O sabado nos ne despertemos luego y de camín loguemos bellas bicicletas ta fer una cursa por a isola. Servidor, dimpués de rechirar por o rete, s'estimaba más d'ir t'o norte. Vanessa, dimpués d'ascuitar a l'amo d'a posada, s'estimaba más d'o sur. Facié a d'aquell y marchemos t'o sur, pero entre que Vanessa no yera guaire feita a ir en bicicleta por carreteras con pacos y s'estozoló -con periglo por os autos-, que íbanos una mica radius, que yo encara rastraba o estrés d'a semana, que Vanessa yera reclamando cada dos por tres... pos no nos entendiemos bien y prencipiemos carranyaus. Cosas de parella! A la fin, tardi, marchemos ent'o norte por a carretera costera, dica plegar en un portet maritimo isolau, pero con un orache que no invitaba a ficar-se en augua... y bueno, isolau no'n yera, pos yera a rebutir de borrachudos, unas inquiestas ficetas que as suyas fizaduras remeran a las d'a mosca negra.

Poco i enduremos, y ascape tornamos por a carrera crebagarras de continas costeras, dica aturar en a Praia do Pinto, semiprivada -pos o acceso publico yera compleixo- y sinyalada como un buen puesto ta fer snorkle. Con tot y con ixo, l'orache no acompanyaba y l'augua yera freda. Pero fuera de desanimar-nos, pillemos bellas caipirinyas y una redometa de cachaça y con ixo a la fin arreglemos un día que no yera salido de tot bien. Tanto que nos i estiemos horas sin saber-lo, y d'astí, tornando meyo-zorros por una carretera que no yera guaire segura, aturemos en o centro historico de Ilhabela y cenemos como reis. Astí ya o día s'heba solucionau de tot, contando 35 kilometros de carretera crebagarras en bicicletas viellas sobre as nuestras garras!

A l'atrol día, ya de millor animo y millor orache, deixemos as bicicletas y marchemos caminando t'a Ilha das Cabras, una isoleta a tasament 50 metros d'a costa, repolida y conoixida como o millor puesto ta fer snorkel en toda a redolada. Astí, tamién ufriban a posibilidat de logar un kayak, y asinas faciemos. Con o tipico desorden d'una parella que fa kayak por primera vegada, aturemos en unas piedras mientras más de meya hora y faciemos snorkle, veyendo bell peix, pero sin guaire suerte, pos l'augua yera farsida de plancton. Y d'astí, chiremos toda a isoleta con o kayak, tornamos y chentemos en a mesma placha, en un restaurentet que yera a buena relación calidat-pre. Ah, y sí, antis de chentar nos faciemos bella capirinya ta fer fambre.

Y d'a tardana chenta, china chana tornemos t'a posada, pos Vanessa heba d'aprestar a suya cartera y tornar ta São Paulo, que o lunes heba de treballar. Os dos días heban estau bien, encara que atros viaches nuestros estioron millors. Pero a chent no siempre ha d'estar d'animo perfecto, y Ilhabela, tot y que ye un paradís, tampoco no remató d'acompanyar, con un orache que acucutaba a l'hivierno brasilenyo -un setiembre zaragozano-, y con a presencia masiva d'ixas ficetas borrachudas. Servidor encara tenió dos días más ta disfrutar d'o paradís natural, días que comentaré en a proxima dentrada!