30.5.21

Ent'a Pedra do Telegrafo y a Barra de Guaratiba: turistico pero calmo puestos costers


Sabado de maitins dimpués d'una dura semana de traballo, y servidor con ganas de fer una curseta. Y no yera guaire seguro de si proposar-le-ne a Sarah, que buenos sustos l'en he dau con as mías cursas. Y no nomás por a zaguera en Arraial do Cabo, an que nos cacegemos, sino por a dura d'a Tuca Tijuca u por un accident que teniemos con una ola en un acantilau que por fortura no quedó que en quatre nafras, desgarranyas y bell costurón. Pero cata que quasi l'aganaba más a ella d'aventura que no a yo! Asinas que preté a mirar opcions con o móbil, y a la fin nos trucó o ficacio a Pedra do Telegrafo, una cursa que puya ta una roca dende an que fer fotos posturetas pero que quedan asabelo de bien por o Instagram y o Facebook.

Una mica tardi saliemos t'a Barra de Guaratiba, o lugarón an que se troba o camín ta puyar t'a famosa Pedra. Miré as opcions de transporte, y a 40 kilometros, no bi heba conexión directa por meyos publicos, asinas que pillemos un Uber. M'entrefilaba que o puesto sería más cercano y saldría más barato d'arrivar-ie, pero en verdat fuésenos ius sí u sí, asinas que faciemos a d'aquell. Por o camín, esnavesemos tot o sur de Rio, dende os puestos más centricos y populars d'a Lapa, dica o elitismo de Barra de Tijuca presidiu de fundo por as favelas d'os pueyos. Tot baixo un solet bien agradable en o ivierno rienco, que ye una primavera zaragozana. En plegar-ie, pasemos por marismas con postetz artensanals an que vendeban candreixos, en paisaches y fotos que pareixeban quitadas de Filipinas. A tasament 200 metros d'arrivar-ie, o auto no podió puyar as zagueras costeras furas dica o puesto de salida d'a cursa, y de feito por o camín se veyeba bella mototaxi ta fer ixe zaguer trampo, encara que o auto nos dixó muito cerca y no'n amenistemos.

Dimpués d'ixas primeras costeras duras, puyemos china chana por un camín muito agradable: humedo pero no anguniant, en a guambra y con costeras que no picaban pero que yeran prou ta fer o eixercicio semanal y baixar a cachaça que zorrupemos a nueit d'antis. En bella mida, o camín feba alcordanza a bella cursa en selva de laurisilva canaria, tamién con bell lenau por metat. S'i veyeba poca chent, y ixo yera un buen barrunte, pos a piedra ye famosa en toda Brasil, me feba cerina de veyer-la a rebutir y de vegada, un posturetas como yo, no podeba marchar-ne sin fer-se a foto.

A la fin, dimpués de menos d'una horeta de caminata, rematemos en a famosa piedra. Astí, una coda de bella meya hora nos asperaba ta poder fer-se a foto, siempre contratando a un fotografo que feba farchas de levar en ixe treballo toda a suya vida. O pre inicial pareixeba barato, pero dimpués os extras lo puyaban. Me dio a impresión de que as tarifas ta turistas yeran diferents que ta locals, y que nos pasó por turistas, pero bueno, faciemos a d'aquell, o sinyor nos fació arrienda de fotos profesionals con a suya camara y con o móbil por bells seis euros, ixas que tanto quereba! Teniemos muita suerte, pos bi ha diyas en os que a coda plega a las quatre horas! (coda que prou que no hese feita).

Feitas as fotos y con una miquinina de baixón (más por a borina d'a nueit d'antis que no por o eixercicio en sí), en baixemos. Por o camín, bell monicaco nos saludó, y chusto en plegar a la salida d'a cursa, aturemos en un postet de carrera an que una sinyora muito amable vendeba sacoletz, chicotz chelaus en bolseta que has de mosegar ta fer-le un forau y d'astí ir sorbendo. O mío favorito: parchita! O de Sarah, de coco. A sinyora, toda una businesswoman, estió muito agradable, nos recomendó asabelo de cosas y se quedó charrando con nusatros una mica de tot mientras nos fébanos os sacoletz.

Feito o sacolet, fuemos china chana para o centro d'o lugarón, en a parti costera, con bellas plachas repolidas y un ambient sobrebueno. Chentemos en un restaurant que nos recomendó a sinyora y que apareixeba con buenas valoracions por Google, y, sin estar malo, tampoco no fue ta tanto, a verdat. Demandemos peix, pos encara que no'n soi fan, m'aganaba d'experimentar os productos d'a redolada. Y en sí, o peix yera bueno, pero farsiu a rebutir de raspas. Soi seguro que si nos minchamos beluna una d'ixas, morimos esgargallaus! A chenta, quasi brenda, nos la amenizó un comensal viellet, que tenió una baixada de tensión que lo dixó más blanco que a leite. Mientras a ambulacia i venió, lo rebelloron un poco ta que preta-se o pin d'a tarcheta de credito, que morir podeba morir, pero bosar, heba de bosar! Servidor esmelicau con a situación, como podetz contar.

Pasemos a puesta de sol en a repolida placha, y encara que servidor encara se planteyaba ficar-se en l'augua, a temperatura baixó prou en pocos minutos y aganaba más de pillar a chaqueteta que no d'auguas. Ixo sí, a biereta no nos la perdonemos! Y ya dentrada a nueit, en tornemos en Uber. Miremos os buses y furgonetas que bi heba, pero no bi'n heba que una linia y no iba ta Rio, asinas que de querer emplegar o transporte publico, habríanos de pillar muitas combinacions. En primeras, no entendeba por qué un lugarón tant tranquilo, con mont y placha tant polida, cercano a Rio y con productos maritimos de primera, yera tant mal comunicau, pero Sarah me respondió ascape: probablement a chent que i viviba no quereba que chent de Rio masificasen ixe paradís, asina que si bi iban, habría de estar en auto propio u en Uber. De pobres, no'n culliban.

16.5.21

Enta Arraial do Cabo (ii): historia y paisache


Una d'as polidas sorpresas que me trobé en Arraial do Cabo fue a ilesia más antiga de Brasil, a Igreja Nossa Senhora dos Remédios de 1503. Y ye que o lugar fue fundau por o famoso navegante y explorador florentino Americo Vespucio (Amerigo Vespucci), en o que se suposa fue o suyo cuarto viache ta America. Como ya sabretz, iste sinyor consideraba o descubrimiento colombino un nuevo continente y no parti d'as Indias, y a la fin o suyo nombre pasó a denominar iste nuevo mundo. Plachas, sí; paisaches, sí; buen ambient y borineta, sí... Y tamién historia y patrimonio, cosas sin as que un viache nunca no ye perfecto. Y sin esperar-lo, millor encara. Pena que a ilesia fuese trancada y no podese visitar-la por dentro, pero encara asinas me facié as tipicas fotos en a replaceta an que Vespucio plegó fa más de 500 anyos, y tamién en a puerta d'a ilesia.

O domingo, dimpués d'a cursa en barco y a nueit borinera, a servidor l'aganaba de fer una caminata por o mont, pos en o GoogleMaps se'n veyeba arrienda. Sarah ye una mica galvana ta istas cosas y le cuesta de rancar, pero una vegada que ranca, las disfruta encara más. Asinas que dimpués de desayunar-nos bien en l'hostal y con a calma d'o maitín, enfilemos china chana t'a Placha d'o Forno, a la que se accede puyando y baixando un pueyo an que han aprestau escalerons. A placha ye un paradís y aganaba d'estar-se-ne, pero servidor yera decidiu a fer cursa, asinas que la esnavesemos y fuemos por a peninsuleta d'o norte d'Arraial. Trobar a pista no fue fácil.

A cursa que teneba en ment, seguntes o que heba visto por o GoogleMaps y por o rete, yera facileta, de tasament una horeta y meya recorrendo a rocosa peninsuleta, con envistas esparpallants y posibilidat de bella caleta ta ficar-se en augua, y fer más cosas. Pero la trobemos trancada, a rebutir de barzas, brancas y arbres, quasi impracticable. Con tot y con ixo, servidor, que ye un tozolas, no s'escatumbó y prevó de fer-la. Sarah teneba animo y me siguió o ritmo. China chana as cosas se meteban piors, pero yera una cursa circular y ya hébanos feito muito más d'a metat: caleba trobar o camín ta rematar o rolde. Bien se vale que o GPS d'o móbil nos aduyó, porque si no nos hésenos cacegaus de seguras. D'o que no nos salvó a tecnolochía, ye d'as nafras y desgarranyas por fer rota, beluna d'ellas sangrienta y aparatera. En dos puntos concretos, seguntes o GPS nos quedemos a tasament 20 metros de continar por a pista de tornada, con más de dos terceras partis d'o camín feito. Pero o terreno yera impracticable de raso, y no aconsiguiemos fer o rolde. En una d'ixas, mesmo nos perdiemos por una selva mientras una hora y o GPS no funcionaba por o folludo d'o puesto. Lo pasemos mal, sí.

A la fin, aconseguiemos trobar o camín inicial y bi tornemos t'a Placha d'o Forno. Cansos perros. nafraus, con fambre y con sete, pero a salvo. En a Placha d'o Forno, tres cans m'enristioron y un d'ells me mordió, pero no me fació que una desgarraña en a man. Teneba pocas enerchías ta enrestir-les, pero si lo feba, churo que no saliban vivos. Fuemos ta un guariche d'a placha a demandar birolla y bebida... pero chusto heban trancau en ixe momento: en ixe guariche y en toda a placha. Manimenos, os mesaches d'o postet nos veyoron tant escamallaus y ixarranaus que nos sirvioron a zaguera comida d'o diya. O menos descansemos en a placha mientras se feba de nueit. Polido atardixer, y no sé si decir que no lo disfrutemos tot o que mereixeba u a'l vies, que lo disfrutemos encara más. Ixa nueit encara fuemos t'a replaceta d'o Cova a cenar y alparciar un poco, pero estiemos bien poco: yéranos baldaus y l'ambient yera muito más calmo que o diya d'antis. Mal diya... u millor dito, sobrebuén diya, pos saliemos bien paraus y buenas risas que a la fin nos ne faciemos con a experiencia!

A l'atrol diya, nos cobremos o nuestro espique, aproveitando que a Arraial ye a tiro d'Uber de Rio, y que ixo nos daba muita flexibilidat en horarios. Asinas que dimpués de desayunar-nos, fuemos con a calma t'a Placha d'o Forno, ista vegada sin trilha en ment, y pasemos astí meyo diya, dica as quatre alto u baixo. Bebiemos cerveza, chentemos en o guariche que tanto nos aduyó o diya d'antis y preniemos unas ostras frescas que un pescataire local ufriba caminando: Sarah las ama, yo no pas tanto, pero coincido en que o unto que o sinyor, bien simpatico, heba aprestau t'as ostras, yera una maravilla. Deliciosas y sucosas!

A la fin, dimpués de quatre diyas, nos pertocó de tornar-ie. Con pena pero pensando ya en a siguient cursa! Os arredols de Rio tornan a ufrir paradisos tropicals a l'altura de Filipinas u o Caribe, menos masificados y a buen pre. Arraial tal vez fuese una minquinina menos poliu u menos grant que Ilha Grande, pero por contra, a suya accesibilidat ye muito millor, y ixo aduya a tener un viache más flexible. Tamién amé o suyo ambient local, más autentico que no o d'Ilha Grande. Asinas que una por atra. Por desgracia, o ivierno ye plegando en istas partis d'o mundo, así que en o nuestro proximo cabo de semana gran, dentro d'un mes, no sé si pertocará placha u otra cosa!

9.5.21

Enta Arraial do Cabo (i): o paradís a tiro de piedra


Puent d'o 1 de mayo, puent grant en Vietnam, pos o diya d'o treballador coincide con o festivo por a reunificación, o 30 d'abril. Asinas que con quatre diyas de vaga, prou que yera decidiu a fer una cursa, una de plachas paradisiacas y cachaça, como a que faciemos Sarah y servidor un mes antis en Ilha Grande, pero sin repetir puesto: que ya sabetz que a un aventurero como yo, ixo de repetir no le gosa de fer goyo. Y a ecuación dio como resultau Arraial do Cabo.

Asinas, o chueus dimpués de treballar, aprestemos as carteras y enfilemos ta Arraial do Cabo, localidat ent'o noreste de Rio que se troba a bellas dos horas y meya en auto. Miré os buses, pero o suyo pre no yera bueno, y os autos-taxi y Uber yeran un poco más caros, con a avantalla de que te dixaban de puerta en puerta, asinas que no lo dudemos: pillemos un Uber y nos plantemos astí ya en a nueit, chusto ta fer o check-in, cenar en una churrasquería a man, y fer-nos as primeras bieras y cachaças en un bar local con buen y castizo ambientet.

A l'atrol diya, o viernes, dimpués de desayunar-nos en o sobrebuen aloix que preniemos, dito Pousada Ninho da Coruja, patín patián fuemos por pista dica a placha do Pontal do Atalaia, con auguas turquesas repolidas, orache sobrebueno y muita chent, pero encara comoda, sin masificar. A suya detrada yera marcada por unos famosos escalerons de fusta, anque un policía militar custodia a dentrada y cusira que a chent no i dentre con redomas de veire, encara que a nusatros dos nos dixó en petit comité dentrar con a redoma grant de cachaça. Abaixo, nos fiquemos en augua, bebiemos cachaça (servidor muita, que ixe diya lo teneba animau) y chentemos astí, mientras ascuitábanos de fundo os barcos turisticos con mosica brasileira que i veniban y se'n iban.

Prencipiando a tardi, saliemos d'a placha puyando os famosos escalerons y tornemos t'a pista, que por cierto, ufriba unas envistas esparpallants d'a placha, d'a peninsula do Atalaia y d'a cercanisma Ilha do Farol. China chana plegemos ent'a punta d'o Atalaia, a tasament 100 metros d'a dita isola, pero imposible de trescruzar a nado por as fortismas corrients. Trobemos una pedra comoda y pasemos astí o atardixer, solencos, ya podetz contar cómo. En o mar, ya dentrando a nueit, bells quatre u cinco barcos de pescadors prencipioron a fer a suya faina con retes de cerco. Tornemos ya fendo-se-nos de nueit, mirando o sol fuyir dezaga d'os monts, habendo pasado un diya repoliu, De nueitz fuemos a una replaceta dita Plaça do Cova, an que a chent d'o lugar s'achuntaba y os que sabeba tanyer mosica nos ufrioron os sons d'o forró en directo, tot mullau con sobrebuena caipirinha: inmillorable.

A l'atrol diya, preniemos una cursa en barco, que ya hébanos apanyau o diya d'antis: bi heba esferents companyias, con pres dentre os 50 y os 100 reais (8 a 16 euros), y con esferent reputación, pos de beluna se deciba que os treballadors iban zorros y drogaus. Nusatros, preniendo a que nos recomendoron en l'aloix, encertemos. O itinerario yera basicament o mesmo en todas: placha d'o Farol, Fenda de Nossa Senhora, Gruta Azul, placha d'o Pontal -ya vista-, Pedra do Gorila y placha do Forno. As plachas yeran todas repolidas, con auguas turquesas, arenas blancas y peixetz de colors, unas más turisticas (pero sin pasar-se) y atras virchens. A Fenda de Nossa Senhora, un achar vistero en a isola d'o Farol; a Gruta Azul, una espelunga marina de colors turquesas, que visitemos con fuerte corrient, y que me remeró a la Gruta Azul de Malta. Sarah deciba que no entendeba por qué a chent pensaba tanto en o Caribe quan ixo yera igual de poliu, y yo feba a mesma contimparación con as plachas filipinas: os arredols de Rio, tanto por Arraial do Cabo como por Ilha Grande, son a o mesmo libel. Rematemos a botella de cachaça y encara nos quedoron enerchías ta bells caipirinhas!

En tornar, nos descansemos una mica en a posada y fuemos de nueit ent'a Praia Grande, do unas mesachas en o barco nos heban dito que bi heba bell guariche con buena mosica y borina. Pero no nos trobemos ixa borina buena, sino bells locals hippie-guays posturetas, d'ixos que tanto odio y que tanto abundan por as plachas de tot o mundo. Asinas que tornemos t'a replaceta local do Cova, y disfrutemos d'o suyo ambient, con un concierto de mosica brasilenya bien animado y pincho en una d'as terrazas, y dimpués conoixendo a una colla de mesachas de San Paulo con as que pasemos a nueit. Tot gracias a Sarah y o suyo esparpallant don de chents.

2.5.21

Ent'a tuca Tijuca y o Fuerte de Copacabana: chislas de Rio


Tres meses fa que plegué en Rio de Janeiro, y istos tres meses han dau ta conoixer chent, festechar con Sarah, aprender buena cosa d'a cultura d'a redolada, prener un libel de portugués aceptable, y veyer puestos y más puestos. Aduyan as floixas restriccions y a cultura social y de rua d'as chents d'aquí. Y ye que tres meses dimpués, Rio encara ufre cosetas nuevas, d'ixas qu'iba dixando a un costau por ixubliu u galbana, pero que fan firme honra. Y aquí en charraré de dos: a Tuca de Tijuca y o Fuerte de Copacabana.

A Tuca de Tijuca ye o punto más alto d'o Parque Nacional d'a Tijuca, en o propio Rio y que o suyo puesto más representativo ye o famoso Cristo Redentor, pero que ufre muito más,
como gorgas y pistas en metat d'a selva do literalment te blican animals diversos, como monos y os curiosetz cuatís. O propio parque nacional troba extensions urbanas en o Parque Lage y o Chardín Botanico de Rio, fitas d'as que ya he charrau.

I fue fa ya más d'un mes con Sarah, quan la yera conoixendo, y con una parella d'amigos, Josu y Joyce. Asinas que un sabado nos plantemos en a Praça Alfonso Viseu, una replaceta a os pietz d'o parque con bell par de restaurants, y con muita chent con ropas decathloneras con os mesmos plans que nusatros: si no puyar t'a tuca, o menos fer bella cursa por astí. He de confesar que Sarah y servidor pleguemos tarde por custions 
varias, y faciemos asperar una horeta de más a os pobrichons Josu y Joyce.

Con ixa horeta colada, pretemos a caminar por a selva agradable, primero por una pista asfaltada, dica plegar en a parti más dura, una pisteta de tierra costeruda y exichent. A primera parti nos ne levaría poco más d'una hora, y a segunda, dos. Por a primera parti, nos trobábanos con familias poco prestas a puyar alto, y pasemos por una cascada en a dentrada, una capilleta dita Mayrink, bellas laguniellas, y tamién esbarremos una mica para plegar en a Cachoeira das Almas (Cascada d'as Almas), con augua bien freda t'o común d'istas tierras pero que no ixorrontó a Sarah, que se i ficó abaixo. O camín ta plegar yera bien pincho, macacos incluitos.

China chana o camín iba apurando y as garras s'iban cargando, pero dentre cuatro no se
feba canso. Asinas dica que pleguemos en as costeras d'a segunda parti, más exichents que no pensaba, y que nos apuró a totz, queixas de Joyce incluitas. Con tot y con ixo, enduremos y enristiemos ixos trampos mientras mas d'una hora dica plegar a la roca que preside a tuca. O bueno d'o camín, ye que perén yera en güembra. A roca ya no, pero yera curteta y heban aprestau escalerons en a mesma ta privar d'emplegar vagas, tot y que yeran empinadas, eslisar-se no pareixeba difícil, y as personas con vertigo, como Sarah, lo pasaban mal y dreitament no i puyaban. A pobreta se quedó a pocos metros d'a tuca, pero puede decir igualment que i plegó, por o esfuerzo y porque a parti en a que se quedó ufriba as millors anvistas, millor que no alto. Josu, Joyce y yo nos faciemos as tipicas fotos de rigor en o mohón cheodesico.

En tornar, levábamos as garras crebadas y yéranos bien callaus, por a cansera y por a fambre, y con sete! Bien se vale que en un trocet, os cuatís nos abordoron y pretoron a chugardiar, intresaus en os nuestros mobils y posando curiosos t'as fotos. Pasada a parti dura, una fuent que no hébanos visto en puyar nos salvó as luengas ixutas, y china chana baixando, debatíanos do chentar. Ganó a opción d'un buffet que pillaba una mica luent, y a verdat ye que astí servidor y Josu nos fartamos de carne buena, encara que sincerament, por o pre d'o buffet y por a dificutat de plegar-ie, tampoco no fue a millor opción. Pero lo aproveitemos, prou que lo aproveitemos! Buen y sano diya que pasemos os cuatre!

Atro diya, en concreto o miercres 21 d'abril, lo teneba libre y m'aganaba de fer bella cosa solenco, d'ir a la mía bola. Asinas que eslichié o fuerte de Copacabana, una construcción esfensiva inaugurada en 1914 y en servicio dica 1987, en a dentrada d'a badía de
Guanabara, y que dende alavez s'ha reconvertiu en un museu que explica a evolución y o papel d'o exercito brasilenyo mientras o periodo colonial portugués y o primer periodo republicano. Adedica tamién muito conteniu a os clamaus "18 de Copacabana", capezas d'una insurrección mayoritariament militar acontecida en 1922, que troba o suyo orichen en o descontento por os desfases d'una republica oligarquica en a que as rechions brasilenyas s'heban convertiu en reinos de taifas esclavistas, y que, encara que fue rapidament neutralizada por o gubierno, con 16 d'istos 18 liders executaus en a placha, aduyó a callar un sentimiento d'orden y centralización que daría lugar a la dictadura militar anyos más tardi.

As exposicions no son mal, prencipiando por un video introductorio bien sintetizau, sin estar
cosa de l'atro mundo, pero o fuerte en sí ye pinchet, os suyos tunels y almacens d'armas son muito intresants, y tot ixo arrecorriu a través d'un malacón costero que preside y ufre as millors anvistas d'a placha de Copacabana, con o fundo d'o Pão d'Açucar. En iste malacón, bell par de cafeterías-restaurants rematan a delicia d'o lugar, y servidor mesmo se pensó de chentar en beluna d'ellas, pero yeran masiau caras, asinas que caminé un poco por difueras y trobé opcions muito millors.

No foi que repetir-me en as conclusions d'os posts de Rio, pero no trobo atra millor traza de describir cómo veigo ista ciudat: ye una ciudat que ufre de tot para cada momento, social, natural, historical, cultural y artisticament. Dica agora, deciba que Singapur yera o millor puesto que teneba en ment ta fer una vida a luengo plazo, con parella, familia y ta fer-se viello. Agora mesmo diría que Rio le gana.