30.5.21

Ent'a Pedra do Telegrafo y a Barra de Guaratiba: turistico pero calmo puestos costers


Sabado de maitins dimpués d'una dura semana de traballo, y servidor con ganas de fer una curseta. Y no yera guaire seguro de si proposar-le-ne a Sarah, que buenos sustos l'en he dau con as mías cursas. Y no nomás por a zaguera en Arraial do Cabo, an que nos cacegemos, sino por a dura d'a Tuca Tijuca u por un accident que teniemos con una ola en un acantilau que por fortura no quedó que en quatre nafras, desgarranyas y bell costurón. Pero cata que quasi l'aganaba más a ella d'aventura que no a yo! Asinas que preté a mirar opcions con o móbil, y a la fin nos trucó o ficacio a Pedra do Telegrafo, una cursa que puya ta una roca dende an que fer fotos posturetas pero que quedan asabelo de bien por o Instagram y o Facebook.

Una mica tardi saliemos t'a Barra de Guaratiba, o lugarón an que se troba o camín ta puyar t'a famosa Pedra. Miré as opcions de transporte, y a 40 kilometros, no bi heba conexión directa por meyos publicos, asinas que pillemos un Uber. M'entrefilaba que o puesto sería más cercano y saldría más barato d'arrivar-ie, pero en verdat fuésenos ius sí u sí, asinas que faciemos a d'aquell. Por o camín, esnavesemos tot o sur de Rio, dende os puestos más centricos y populars d'a Lapa, dica o elitismo de Barra de Tijuca presidiu de fundo por as favelas d'os pueyos. Tot baixo un solet bien agradable en o ivierno rienco, que ye una primavera zaragozana. En plegar-ie, pasemos por marismas con postetz artensanals an que vendeban candreixos, en paisaches y fotos que pareixeban quitadas de Filipinas. A tasament 200 metros d'arrivar-ie, o auto no podió puyar as zagueras costeras furas dica o puesto de salida d'a cursa, y de feito por o camín se veyeba bella mototaxi ta fer ixe zaguer trampo, encara que o auto nos dixó muito cerca y no'n amenistemos.

Dimpués d'ixas primeras costeras duras, puyemos china chana por un camín muito agradable: humedo pero no anguniant, en a guambra y con costeras que no picaban pero que yeran prou ta fer o eixercicio semanal y baixar a cachaça que zorrupemos a nueit d'antis. En bella mida, o camín feba alcordanza a bella cursa en selva de laurisilva canaria, tamién con bell lenau por metat. S'i veyeba poca chent, y ixo yera un buen barrunte, pos a piedra ye famosa en toda Brasil, me feba cerina de veyer-la a rebutir y de vegada, un posturetas como yo, no podeba marchar-ne sin fer-se a foto.

A la fin, dimpués de menos d'una horeta de caminata, rematemos en a famosa piedra. Astí, una coda de bella meya hora nos asperaba ta poder fer-se a foto, siempre contratando a un fotografo que feba farchas de levar en ixe treballo toda a suya vida. O pre inicial pareixeba barato, pero dimpués os extras lo puyaban. Me dio a impresión de que as tarifas ta turistas yeran diferents que ta locals, y que nos pasó por turistas, pero bueno, faciemos a d'aquell, o sinyor nos fació arrienda de fotos profesionals con a suya camara y con o móbil por bells seis euros, ixas que tanto quereba! Teniemos muita suerte, pos bi ha diyas en os que a coda plega a las quatre horas! (coda que prou que no hese feita).

Feitas as fotos y con una miquinina de baixón (más por a borina d'a nueit d'antis que no por o eixercicio en sí), en baixemos. Por o camín, bell monicaco nos saludó, y chusto en plegar a la salida d'a cursa, aturemos en un postet de carrera an que una sinyora muito amable vendeba sacoletz, chicotz chelaus en bolseta que has de mosegar ta fer-le un forau y d'astí ir sorbendo. O mío favorito: parchita! O de Sarah, de coco. A sinyora, toda una businesswoman, estió muito agradable, nos recomendó asabelo de cosas y se quedó charrando con nusatros una mica de tot mientras nos fébanos os sacoletz.

Feito o sacolet, fuemos china chana para o centro d'o lugarón, en a parti costera, con bellas plachas repolidas y un ambient sobrebueno. Chentemos en un restaurant que nos recomendó a sinyora y que apareixeba con buenas valoracions por Google, y, sin estar malo, tampoco no fue ta tanto, a verdat. Demandemos peix, pos encara que no'n soi fan, m'aganaba d'experimentar os productos d'a redolada. Y en sí, o peix yera bueno, pero farsiu a rebutir de raspas. Soi seguro que si nos minchamos beluna una d'ixas, morimos esgargallaus! A chenta, quasi brenda, nos la amenizó un comensal viellet, que tenió una baixada de tensión que lo dixó más blanco que a leite. Mientras a ambulacia i venió, lo rebelloron un poco ta que preta-se o pin d'a tarcheta de credito, que morir podeba morir, pero bosar, heba de bosar! Servidor esmelicau con a situación, como podetz contar.

Pasemos a puesta de sol en a repolida placha, y encara que servidor encara se planteyaba ficar-se en l'augua, a temperatura baixó prou en pocos minutos y aganaba más de pillar a chaqueteta que no d'auguas. Ixo sí, a biereta no nos la perdonemos! Y ya dentrada a nueit, en tornemos en Uber. Miremos os buses y furgonetas que bi heba, pero no bi'n heba que una linia y no iba ta Rio, asinas que de querer emplegar o transporte publico, habríanos de pillar muitas combinacions. En primeras, no entendeba por qué un lugarón tant tranquilo, con mont y placha tant polida, cercano a Rio y con productos maritimos de primera, yera tant mal comunicau, pero Sarah me respondió ascape: probablement a chent que i viviba no quereba que chent de Rio masificasen ixe paradís, asina que si bi iban, habría de estar en auto propio u en Uber. De pobres, no'n culliban.

No hay comentarios.: