21.4.23

Enta Da Nang (iii): sin dubda, un puesto ta vivir

Baixemos o puerto de Hai Van, tamién aturando bella vegada, dica plegar ya en a ciudat de Da Nang, pero astí, en cuentas de continar enta l'hotel, encara nos vagó de pillar un zaguer esbarre y marchar t'a val de Suối Hải Đăng, a bells 45 minutos d'o centro de Da Nang. A qué fin? Pos porque heba visto unas cascadas recomendadas por bellas pocas personas y que pareixeban estar poco conoixidas.

Mientras o camín, no sabeba si trobaríanos pozas u no, porque no son guaire anunciadas, pero ya nomás a carretera con paisaches más propios d'as redoladas montanyosas d'o
norte y interior d'o país, feba honra. Phương me dició que no conoixeba ixos paisaches de Da Nang, que no son mica conoixius y enlucernaba. Mesmo me deciba que yo conoixeba millor Vietnam que no os vietnamitas, y ixas polidas parolas  prou que puyoron o mío ego, y más venindo de una persona d'o norte, tant argüellosos ells. Esnavesemos rozals y bells puents, con a sola presencia de campensinos y bells carabaos, que siempre me fan muita alcordanza a Filipinas, dica plegar en a pista que se suposa aduciba ent'as badinas mencionadas. O caso ye que bi heba un arrigachuelo con prou cabdal como ta no pasar-ie en moto, asinas que astí l'alparquemos y continemos a piet bells 150 metros dica trobar un postichón y bells toldos que anunciaban que astí bi heba gorgas. Y prou que bi'n heba, pos yera tot un barranco, sucesión de cascadas y badinas, esparpallant y con poquisma chent, lo menos ixe sabado de tardis. Nusatros, que nos hébanos deixau os banyadors en a moto pos no asperábanos ixo, nos fiquemos en l'augua con ropa interior -mai m'hese entrefilau ixo de Phương!-, pero por poco tiempo, pos se yera fendo de nueitz y antimás hébanos quedau con una amiga de Phương ta cenar.

Asinas que bi tornemos, pero
Phương me proposó de tornar a l'atrol diya y pasar o diya astí, pos o nuestro vuelo saliba a las nueu d'a nueit. Y yo, que ya me conoixetz que soi pocero, encantau de tot! De nueitz, previo paso por l'hotel, quedemos con Tuy, amiga de Phương d'o suyo anterior treballo en una distribuidera de vins, y estiemos cenando y fendo-nos postres vietnamitas en bells puestos locals muito recomendables. Parlemos d'as esferencias dentre as redoladas y ciudatz vietnamitas, as suyas chents, as posilibidatz de treballo en o futuro, o farutes que pueden plegar a estar bells foranos, asinas asinas. Tuy yera muito chalanguera y moderneta, no pas como o prototipo de muller de Hanói, y a cena estió muito agradable. D'astí, Phương y yo marchemos t'o famoso Puent d'o Dragón de Da Nanag, fita turistica y que a las nueu, totz os diyas, escupinia fuego t'o divertimento d'os ninos y d'os turistas. No ye imprescindible, pero sí divertiu.

D'o espectaclo d'o Puent d'o Dragón, marchemos t'a zona occidental, un biquet de bellas sies carreras perspendiculars a dos carreras principals que achuntaba muitos restaurants y
bars de borina con mosicas y estilos internacionals, d'entre ells dos bars an que feban socials de bailes latinos, encara que nusatros no pleguemos en buen diya. Sí que pleguemos en un barichón, con estetica casual-moderna, que teneba un dj ficando mosica, y muita chent en o callizo.  De feito, yera trancau a o trafico, encara que en estar amagau, tampoco no suposaba mica problema a la circulación. Si no porque o rap norteamericano que yeran ficando no ye d'o nuestro estilo, o rollet que levaba o puesto yera pincho y aproveitemos ta fer-nos una biera. Diría, ixo sí, que por cada vietnamita bi heba diez u más foranos. Como yéranos cansos y no disfrutábanos de tot d'a mosica, tornemos luego ta l'hotel, an que cayemos como piedras, ta concarar con enerchía o nuestro zaguer diya, dominche.

A l'atrol diya nos ne desayunemos y antis de concarar a ruta t'as cascadas, pasemos por un biquet de grafitis que trobé quasi por casualidat por o rete. Muito chicot, y con os grafitis, enronaus u sin cudiar, encara ufriba un paseu poliu, más quan no te molestaban motos pasando-ie y quasi no bi heba turistas, pero tampoco no tos puedo decir que siga una visita imprescindible. Aproveitemos ta fer-nos un café a man -una delicia, prou que sí, como totz os cafés en Vietnam-, y d'astí ya sí que marchemos t'as cascadas de Suối Hải Đăng. Como o diya d'antis habiemos de dixar a moto antis d'o arrigachuelo y dimpués veyemos motos alparcadas en o postichón de entrada a las gorgas, ista vegada miremos de trobar un camín alternativo, sin d'exito. Ye más, nos dicioron que o camín bueno yera o que hébanos pillau o sabado. Cómo collons pasaban as motos ent'a puerta alavez? Nomás bi heba una opción: esnavesando o río y un hombre local nos lo confirmó en o propio río, marcando-nos o camín a seguir con a suya moto primero, y yo pasando dimpués. Toda una aventura, pos l'augua cubriba quasi toda a rueda en bell meyo, pero a marqueta 19 se portó bien. Buenos videos que i facié con l'aventura, tanto indo como tornando por metat d'o río pedregoso, y buenas risas que nos faciemos Phương y servidor!

En as gorgas, agora con tiempo, merquemos bellas bieras y tortas de roz, y puyemos ent'a zaguera d'as badinas, no sin risque de trepuzar puyando as piedras, y astí que nos
estiemos solencos en a intimidat, nomás con a presencia de bells pescadors por bells minutos. Charremos muito d'a vida, d'o esdevenidero, d'os modelos de desenrollo de Vietnam, d'as luengas, y tamién veyemos una parella d'un australiano y una vietnamita moderna, vestida con legins y chaqueta de Northface, estetica muito poco común entre os vietnamitas de hue. En tornar, tamién veyemos a dos mullers maduras descansando-se en a fresca d'o río y charrando entre ellas, escena que Phương me dició que no yera mica común en o norte de Vietnam. Y aproveitemos ta fer muitas fotos y videos!

Despendindo-nos d'ixe paradís ya en o lusco, tornemos ta l'hotel an que nos cambiemos de ropa, cenemos por o bico un sucosismo pollo a la brasa, antis de marchar ta l'avión. Phương me dició que yera o millor viache que mai heba feito, y ixo venindo d'a chent d'o norte tant poco dada a afalagos, y venindo d'a mía novia, me dixó contento por diyas. D'atra man, Da Nang m'ha enamorau ista segunda vegada, por os propios tresoretz amagaus y poco conoixius, por haber teniu millor orache, y sobre tot, porque ufre todas as avantallas d'una ciudat grant costera sin entrar en o estrés y o caos de Hanói, urbe muito polida t'o turista, no pas tanto t'o morador.


14.4.23

Enta Da Nang (ii): disfrutando d'os puestos amagaus


Segundo diya en Da Nang, y ista vegada lo quereba dedicar a trespasar o famoso Hai Van Pass, puerto costero que desepara Hue de Da Nang, u millor dito, o Vietnam d'o Norte d'o Vietnam d'o Sur. Yo ya lo heba feito en chiners d'o 2020, y me fació asabelo de goyo. As envistas que o puerto ufre son esparpallants, y en a tuca, u historica muga, como se quiera considerar, bi ha repuis d'os fortetz construitos por os estadounidenses mientras a guerra.

Asinas, bien descansaus y desayunaus, pillemos a moto y ent'o norte que marchemos. A ideya yera plegar dica Lăng Cô quasi d'o tirón, y d'astí ir tornando china chana fendo paradetas. Y asinas faciemos, u quasi, pos en a tuca, con previsión de tornar por atro camín y tamién por a fredor que feba mientras íbanos con a marqueta19, aturemos. Veyemos os fortetz norteamericanos, encara que ista vegada o recinto yera cletau y no se podeba pasar. A que fin? Pos porque yeran fendo una recontrucción d'o antigo fuerte que bi heba, tamién chusto astí, en a tuca-muga, y que deseparó o reino d'o norte y o reino d'o sur dica o sieglo XIX. Curiosament, en os sinyals se feba referencia a ista antiga muga historica, pero no pas a la muga más recient d'o sieglo XX y os suyos fortetz estadounideses como testigos.

Como feba fredor y o puesto convidaba, nos faciemos un café sobrebueno, con envistas esparpallants, y pasaus bells minutos continemos a nuestra ruta dreitos enta Lăng Cô, que remeraba poliu, pero no pas tanto como yera ixe diya. Con auguas turquesas paradisiacas tanto en o mar como en a boca d'o río que astí esbocaba, debuixando un mandre repoliu, tot presidiu por una iglesia en o lugar. Por ixe mesmo camín tornemos a veyer o plano con mangueras chitando augua en os cambions de fozins, encara que a más grant parti d'ells chitaban augua sin haber cambions ixe diya. Ye una cosa que me trucó muito o ficacio a primera vegada que lo veyé, chusto astí, y agora yera Phương a sorprendida, que no lo heba visto antis tampoco.

Plegaus en Lăng Cô, ista vegada no arrecorriemos o galacho que tien o puesto, como facié en 2020, sino que exploremos una mica o lugar en a marqueta dica plega en a costa. A placha yera un chigant arenal virchen, sin quasi actividat turistica, repoliu y de colors turquesas. Yo quereba pillar una barquichuela ta marchar t'a isla de Hon Son Cha, que be d'estar una maravilla natural quasi desconoixida, por pero desgracia no trobemos forma, pos no ye una atracción turistica conoixida y os barquetz pesquers ixe diya no faneyaban porque o mar yera peligroso. En a placha nomás bi heba tres postetz, humildes pero con muito encanto, an que predominaba o marisco como comida. En ixe momento, bell par de mesachas locals se fotiaban en a placha, y una colla de quatre u cinco ninos chugardiaban en l'arena. En os postetz, bi heba arredol de 50 personas en total, todas u quasi todas foranos occidentals. No tenébanos fambre, pero nos ne faciemos una biera y charremos d'os esferents turismos que se fan en Vietnam. Y ye que mientras o publico asiatico ye muito más aficionau a macrocompleixos, que muitas vegadas imitan ciudatz europeas, que no son mica sostenibles ni ambientalment ni humanament y que nomás beneficial a os inversors, muitos occidentals -os no fachendosos- nos estimamos d'ir ta puestos tranquiletz y disfrutar d'o Vietnam más autentico en ambients relaixaus.

Dimpués d'a biera faciemos una gambada por a placha, que yera escoscadisma, mesmo corriemos una mica y nos grabemos danzando bachata en a placha. Más felicidat no se puet tener en a vida, y en tornar d'o viache, Phương me confesó que ixe estió o suyo momento favorito. Dimpués, a ixo d'as dos, tornemos con a moto, arrecorriendo bells metros d'o galacho que se troba a l'atro costau d'o lugar, do por desgracia veyemos bells resorts y edificios grants en construcción, y busquemos un puesto ta chentar. Yo ya me veyeba a Phương, que ye muito esquisita t'a birolla, rechirando en muitos guariches ta chentar, pero yo quereba curtar raso: asinas que dimpués de pasar por tres postetz, marchemos t'o mercau local y astí bi heba una cantineta do aturemos. Astí y prou! Y bien que nos salió a chugada, pos nos ufrioron una carne y una mena de pho de focín (sopa sucosisma con pasta de roz y carne) que yeran una delicia. Y as mullers que lo aprestaban yeran asabelo de simpaticas. Millor no hese puesto salir a chugada! Nos esplicoron tamién que o puesto nomás teneba dos meses de turismo, que de nueitz no se podeba fer guaire cosa y que a más grant parti d'a población d'o lugar yera cristiana, con quatro iglesias en o lugarón. Phương conoixeba de oídas o lugar, pero no s'hese imachinau ixa belleza de puesto, y yo veyeba tot contento cómo yera disfrurtando con as mías tipicas rutas de exploración.

Chentaus y firme contentos con o descubrimiento de Lăng Cô, tornemos china chana por puerto de Hai Van, ista vegada aturando ta fer fotos y disfrutar d'o paisache. Ta innovar una mica, pillemos una pisteta que apareix marcada en o maps, quasi plegando en a tuca y que se suposaba yera circlar, ta conoixer una mica millor ixe serrallón que, dito siga de paso, tamién marca a esferencia climatica dentre o norte y o sur de Vietnam. En verdat, a segunda parti d'a rota circlar yera muito envolicada, diría que imposible de fer con una scooter, asinas que marchemos dica an que a moto nos deixó ir, y dimpués tornemos t'a carretera principal por o mesmo camín. Ixo sí, en toda a pisteta no nos trobemos que tres u quatre motoristas más, quasi totz ells foranos, y en a parti final, yéranos solencos. Asinas que disfrutemos d'a naturaleza en intimidat.

Y dimpués de disfrutar solencos d'o puesto, d'aliviar aire puro, de veyer envistas que os visitants no gosan de veyer, y sobretot disfrutando d'a nuestra companyía l'un de l'atro, emprendiemos o camín de tornada, con más aventuras y experiencias. Pero ixo ya pertoca de racontar en o proximo post! 
 


7.4.23

Enta Da Nang (i): una segunda oportunidat


No teneba descanso dende nadal y aquí en Vietnam se treballa muito, más encara si soi quitando-me a carrera de Matematicas de vez. Asinas que os míos livels d'estrés yeran plegando a os topes, amenistaba una paradeta y le dicié a Phương de pillar-nos un viernes libre ta fer un cabo de semana amplo de desconexión. Phương accedió y astí que paremos un viache ta Da Nang, a grant ciudat costera d'o centro d'o país, a tercera por población y que tien muita popularidat dentre os vietnamitas.

En Da Nang heba estau en o mío viache de chiners de 2020, pero no me levé una impresión guaire buena. Me pareixió una ciudat masiau postiza, fació mal orache, miroron d'escular-me en as montanyas de marbre, y estió una etapa entre Hoi An y Hue, ciudatz que ufren muito más t'o turista. Manimenos, a mía companyera de treballo malaguenya, Paloma, a propia Phuong, y más chent, me dicioron que caleba dar-le una segunda oportunidat, que a primera vegada que i vas no te pareixe un puesto guaire atractivo, pero que quan bi tornas, sí que'n ye. Y ista yera a ocasión perfecta.

Asinas, o viernes de maitinadas pillemos un vuelo bien luego y nos plantemos en Da Nang a ixo d'as nueu d'o maitín, ta deixar as nuestras cosas en l'hotel que pillemos, meter-nos ropa veranenca, logar a moto -marqueta 19- y prencipiar a descubrir puestos. Marchemos t'a peninsula de Son Tra, un grant penyón que trestalla a ciudat en dos, convertiu en reserva natural en a suya tuca, con o templo budista turistico de Chua Linh Ung, que remeraba bien de quan i estié fa tres anyos, pos un mono me s'enfarrucó tot agresivo. Por fortuna, ista vegada no teniemos monos malfarchaus; de feito, i trobemos menos monos. Y dimpués de feitas as fotos de rigor dende os lenaus que o templo en o pueyo ufre, marchemos ta una cala a tasament cinco minutos en moto, dita Bay Ban, an que bi heba tres u quatre guariches de placha repolius ta chentar, pero con fama d'esculabolsas seguntes as opinions de Google. A verdat ye que o puesto yera un paradís, a tasament quince minutos d'o centro de Da Nang, y como tampoco no bi heba millors opcions en a redolada, astí que chentemos. Y quan plegó a cuenta, la verdat ye que tampoco no estió un timo, pos encara que os pres yeran más caros que no o común vietnamita, tampoco no yeran un desachero y o puesto lo mereixeba.

Ya chentaus, nos faciemos una biera y dimpués baixemos ent'a placha, an que nos fiquemos en l'augua. Ta Phuong yera freda, ta servidor yera normal, no pas caldo, pero no pas freda. As auguas turquesas coralinas yeran de paradís filipino, encara que aquí o puesto natural y paradisiaco yera presidiu a la fin por os rascacielos d'a urbe, si bien l'augua yera escoscadisma y a cala muito intima. Tanto que Phuong y servidor marchemos bells 50 metros dillá, y estiemos solencos baixo un arbre, bien divertius mientras bellas horas, dica que decidiemos continar o nuestro camín.

Yo quereba pillar una pista que arrecorreba o pueyo por alto, y antis de plantar-nos en a pagoda de Son Tra, ya miremos d'acceder-ie por dos entradas esferents, pero en as dos bi heba sinyals y vichilants decindo que yera vedau o acceso con motos automaticas, que nomás con motos manuals. Confitaba que en belún d'os atros dos accesos a la pista nos deixasen pasar, pero no: u moto manual u cosa. Asinas que faciemos la d'aquell y nos ne quedemos sin arrecorrer a pista por alto d'o pueyo de Son Tra. Y ye que quan o destino no quier que visites un puesto, pos tampoco no cal forzar-lo y ye millor buscar alternativas.

Encara de diyas, tornemos ta l'hotel y ya podiemos entrar en a cambra, an que nos duchemos y nos metiemos pinchos ta l'actividat d'a nueit. Encara que yo heba pensau en aproveitar a urbe de Da Nang, con un mercau nocturno y puestos de borinas, mesmo mirando de trobar bell bar latino, Phương pensaba que yera millor pasar a nueit en Hoi An, a ciudat patrimonial por excelencia vietnamita, repolida, y encara que feita por y t'o
turismo, ye una d'ixas fitas que no te puetz perder si yes en o país. Remero que quan i estié, en 2020, la prenié con muito goyo, pos me permitió aliviar aire puro y caminar por carreras piatonals y agradables, cosa que no podeba fer en Manila. Y agora, tornando con a millor companyía posible, a de Phương, pos no podeba salir mal. Nos ne costó plegar-ie bells 45 minutos dende Da Nang, pero fació vez, y astí cenemos un plato tipico local, faciemos gambadas por o centro historico, visitemos a sucursal d'a interpresa de vins en a que antis treballaba Phương, y o millor de tot, nos faciémos un té chelau mót, que nomás fan en una botigueta en o centro d'a ciudat, y que ye o millor té chelau que he tastau en a mía vida. Le demandé a Phuong que cómo conoixeba ixo, y me dició que en un viache de treballo le'n amostroron. Lo dito, no ye mica conoixiu, pero si pasatz bell diya por Hoi An, no perdatz a oportunidat de fer-tos un d'ixos tés, que tasament cuestan 80 centimos d'euro.

Nomás un diya en Da Nang  -y Hoi An- ya me yera fendo honra ta liberar tensions, y ixo que encara quedaba por debant o millor, pero ixo me lo reservo t'as proximas dentradas.