28.2.21

Enta Rio de Janeiro (v): quasi un carioca más


Pasan os diyas... 22 dende que arrivé en o Rio de Janeiro, y dentre que l'ardor d'o prencipio se calma y que he pillau a rutina laboral y vital de tot, ya quasi me trobo un carioca más, u quasi. Pero no por ixo he dixau de fer cosas, más que más cursas en cabo de semana.

A primera d'istas cursas estió una visita a la Feira de São Cristóvão, oficialment o Centro Luiz Gonzaga de Tradições Nordestinas, un grant mercau en un pabellón construito en 1962. O mercau dentro d'o pabellón estió inaugurau en 2003 y ye especial porque aculle botigas, restaurants y conciertetz d'as chents y etnias d'o nordeste de Brasil. Historicament, comunidatz procedents d'istas redoladas s'heban asentau en o bico antismás y ya feban un mercau difueras d'o suyo emplazamiento actual. Yo, sincerament, encara veigo tot Brasil igual y no sé esferenciar culturas y acentos, encara que ye de dar que un país tant grant y diverso en tiene a camatons. Piponiemos por astí, me miré as botigas y dimpués estiemos una mica en un conciertet de ritmos brasileiros, dica a tardi. Tornemos luego, pero yo encara m'hese quedau dica a nueit. L'ambient yera perfecto.

Y a segunda, estió a cursa por o famoso Pão de Açucar, o Morro da Urca, a Praia Vermelha y os suyos arredols. Iste puesto, a o que se plega dende un teleferico feito en prencipiar o sieglo XX, ye una fita turistica en Rio y achunta ambientet con naturaleza y relaixación. Ye un puesto perfecto ta totz os plans. En sí, a primera gara ye o Morro da Urca, mohón que puya 224 metros y accesible a piet u en o teleferico. Yo i soi puyau d'as dos trazas, y ye millor a piet, no por pre, sino por disfrutar d'un trampo de selva folluda con monos y demás bichos en una gambada de tasament 30 minutos. A primera parti d'a puyada ye fureta pero curta, y a segunda ye muito más toba y permite disfrutar millor d'a naturaleza humeda y verda, y d'as buenas anvistas, y asinas dica plegar en a tuca, do se troban os telefericos y an que s'han apanyau botiguetas, restaurants y demás instalacions posturetas.

O Pão de Açucar propiament dito, con una altaria de 396 metros, no ye accesible que en o teleferico, y cal parar cuenta de puyar sin boira, ta poder disfrutar bien d'as anvistas que ufre de tot Rio. Ye una dixas cosas que cal fer, prou que sí, pero que con una vegada prou y no tornas a repetir. Alto, atra vegada botiguetas, restaurants y turisteo. Y prou que bell mirador an que fer-se a foto perfecta ta fer denteras en o Instagram.

Pero si o puesto ya de por sí ufre naturaleza y ambient, tot millora con Praia Vermelha, que se troba do se pilla o teleferico y do prencipia a puyada ta Morro da Urca. Una praia no guaire grant, quasi una cala, con puestetz ta chentar y beber, arenas y auguas de colors más polidas y más escoscadas que no Copacabana, y un ambient más local. Tamién bell trampo de rocas con banyeretas an que amagar-se y estar-se más tranquilo, millor con parella, y tot presidiu de fundo por as isoletas que bordian Rio, en un paisache y ambient que me feba muita alcordanza a Filipinas. Sin dubda, a millor traza de quitar-se a sudor d'a puyada previa. Servidor lo fació acompanyau d'un chelau de açai, fruita muito tipica en Brasil que vien d'una manera de palmera, que os suyos productos son d'un morau caracteristico, y que dicen tien buenos valors nutritivos.

Y dimpués de ficar-me en l'augua, rematemos o diya fendo una gambada por o bico de Urca, de chent acomodada pero no pas elitista -u ixo me pareixió-, feito por casas unifamiliars a piet d'o mont de Morro da Urca, ufriba tamién bella caleta intresant y, más que más, un malacón an que chent s'i achutaba aproveitando a os vendedors de bieras y atras bebidas en a carrera, y bell guariche que ufriba empanadas, tortetas saladas y atras cosas tipicas ta piponiar. De tardis se yera de bitibomba, pero a nueit feba farchas d'estar encara millor. Me quedé con ganas de visitar a fin d'o bico, do bi ha bella fortaleza historica, pero que ye trancada en estar zona militar.

Tamién soi marchau t'atras cosetas que me quedaban en a lista, pero de menos tiempo de visita, como o Real Gabinete Português de Leitura, una d'as bibliotecas más polidas que he visto encara que no ye guaire grant, cerca de casa, posada en un edificio historico y una d'as referencias d'a lusofonía. A o canto, se troba a famosa Rua do Lavradio, an que se fan mercadetz d'artesanía, y bi ha terracetas y puestos de bieras y tapas en buen ambient. Tamién visité a pie a Pedra do Sal, sambodromo popular en biscalamos que embocan en una replaceta ocupada por una grant piedra: m'entrefilo que más d'uno s'estolozará mientras baila samba en ixe lasca inclinada con bella biera de más. Yo alparcié por ixos biscalamos con una mica de miedo, pos no bi heba chent, no transmitiban confitanza de tot y yera presa fácil, pero no pasó cosa.

Y, en ixa mesma gambada, pasé por o Cais de Valongo, os alacetz de l'antigo puerto an que plegaban os esclavos africanos mientras o prencipio d'o sieglo XIX, y que tien devant un curioso y granizo edificio industrial en ladrillo, que destaca dentro d'o conchunto urbano, y an que se fan conciertetz y borinas nocturas. Continando, se troba o puerto, con intresants pabellons antigos y un paseu repoliu, encara que ruixient, que as suyas fronteras yeran decoradas con murals, que ixe diya teneba bells ligallos fendo coreografías, y que remata en a noria de Rio y en l'Acuario. Como ixe diya yera canso perro, mesmo me planteyé dentrar en l'Acuario, quitar-me bellas horas de sol y calor, y de paso veyer os peixes. Pero o pre d'a dentrada yera carismo, ya en soi estau en atros muitos, y os peixes tampoco no son a mía pasión. Asinas que lo escarté.

Antiparti d'istas cosetas, tamién he teniu bella borina, pos ya voi conoixendo chent, y me lo soi pasando bien. Lo menos, millor que no en Espanya. Como ya he dito, Rio tampoco no ye a ciudat perfecta ta yo en iste momento vital y t'a mía personalidat, y de contino tiengo en a mía ment Hanoi. Pero, en o contexto actual, ye a millor opción, sin dubda. Y en cheneral, ye muitismo millor que no una ciudat europea. Y como ya he preso o ritmo laboral y vital, ya m'i trobo uno más!

21.2.21

Enta Rio de Janeiro (iv): o Rio más verde

Pos no sabeba si a la fin habría d'amenistar una u dos dentradas ta retratar istos 10 primers diyas en Rio, y a la fin en son estadas dos. Muitas cosas feitas y no menos sensacions, masiau t'un post. Y iste segundo, l'adedicaré a os espacios verdes de Rio, que no'n son pocos, dentre plazas, replacetas, parques y selvas. Si ya en a primera dentrada mencionaba a Plaça Tiradentes y o Campo de Santana, iste zaguer a'l canto de casa y a rebutir de picures, mientras que en a segunda mencionaba a Plaça Paris y os paseus maritimos por Flamengo y Botafogo, asinas como o Parque das Ruínas, aquí no puedo dixar de pasar por alto os tres grants parques que he visitau: o Parque Lage, a Quinta da Boa Vista y o Jardim Botânico.  

O Parque Lage ye o primer que visité, y no ye so que o prencipio d'a selva y d'o camín que puya ent'o Corcovado, en o conchunto d'o Parque Nacional da Tijuca. Más de 700 metros d'altaria que yo prou que facié en o historico tranvía, y no pas a piet. Y ixo que soi de fer gambadas, pero cal regular as enerchías. A man d'o Jardim Botânico, ista selva ufre folluda vechetación y ye de valdes. Feito como facienda de familias ricas en prencipiar o sieglo XIX seguntes os regles d'o paisachismo europeu d'a puenda, y aproveitando a propia selva, en os 60 estió declarau parque publico, y o suyo palacio, en a parti central, agora auespeda una escuela d'artes visuals, con una cafetería estilosa en una luna repolida an que fer-se fotos t'o Instagram: de fundo, alto se veye o mont Corcovado presidiu por o Cristo Redentor. Y como plato fuerte t'o turista europeu, en o costadet an que se troba o Lago dos Patos, os monos abundan y no eslampan d'a presencia humana. Pero lo más poliu que veyé en a mía gambada, estió una mai chovena humilde -no pas misera- con tres fillos ninos y prenyada, portiando un libro infantil con ilustracions y leyendo-le-ne a la mainada en una cadiera a la uembra, mientras ells yeran posaus por tierra.

O segundo que visité, a Quinta da Boa Vista, se troba a'l canto d'a catedral mundial d'o fútbol:
o Estádio Jornalista Mário Filho, más conoixiu como Maracaná. Con un partiu en a copa d'o mundo de 1950 an que bi habió 199,854 espectadors -encara que se creye que en estioron más-, iste estadio ye toda una fita. Contina estando una referencia a libel global, encara que o suyo aforo ye estau achiquiu a 78,838, con enchaquia d'a remodelación feita t'a copa mundial de fútbol de 2014 y as olimpiadas de 2016. Con tot y con ixo, a maldada pasa me vedó de fer a visita guidada en o suyo interior, y si t'atras cosas no m'heba amolau, aquí sí que me foteba.

Pero bueno, facié la d'aquell y quité más tiempo ta visitar o parque d'a Quinta da Boa Vista. Animadet, con puestetz y mesmo con un circo y un zoolochico, ye presidiu en o suyo lumo por
o Museo Nacional, posau sobre l'antigo Palacio Imperial d'as monarquías portuguesa y brasilenya, construito mientras o sieglo XIX. Antismás, estió una facienda chesuita. Antiparti d'iste palacio, bell par de galachos, espelungas artificials, familias fendo lifaras, parelletas d'enamoraus, chovens leyendo libros posaus en a tasca u en cadieras, bellas estatuas y mesmo un templet imitando una construcción grecorromana y que dicen Templo de Apolo, rematan de dar-le un toque a o puesto. Sin dubda, aganaba de fer-ie gambadas y más gambadas, de veyer-lo de cabo a rabo, como facié. Tamién demandé a una mesacha que me fese una foto, y cata que yera archentina. Charrando castellano, a la fin nos diemos o whatsapp. Pero si bella cosa me trucó o ficacio y me fació goyo d'ixe parque, ye trobar a una colla d'amigos chungando a quidditch: me posé en un banco a veyer-los y una mesacha, que yera novia d'un d'ells, prencipió a explicar-me o chuego y me dició que totz os domingos s'i achuntaban a chugar. Unatra vegada, Rio me crebaba os suyos topicos negativos y m'amostraba una imachen de normalidat occidental -ista vegada, mesmo una mica friki.

Y a zaguera fita d'iste posts d'espacios verdes ye o Jardim Botânico de Rio, mandau a fer por o rei João IV de Portugal en 1808, ye granizo, esparpallant, se troba no guaire luent d'o Parque Lage, tamién en a baixant d'o Corcovado, por o que ufre ixas mesmas anvistas presididas por o Cristo Redentor. Aquí sí que cal bosar dentrada, pero o choven d'a taquilla, quan veyó que deciba quatre parolas en portugués, me dixó a dentrada a pre de local! Y yo firme contento, por cabidar-me 45 reais (quasi 8 euros), pero sobre tot por quasi pareixer ya un local! Dentro, i estié quasi cinco horas, pos o puesto no mereix menos, y me facié un crepe con un café en a onica cafetería d'o parque, a pre d'oro, ixo sí, pero parando cuenta que a dentrada m'heba saliu barateta, pos compensaba, y o crepe yera sobrebueno. Muitos ecosistemas y vechetacions, bell galacho, una antiga fabrica de polvora, bella estatua, casacadetas, fuents, bambús granizos que me facioron remerar filipinas, bella caseta
ivernadero adedicada a esferents especies, paixaros y tamién monos! Os fotografos locals con buenas camaras y obchetivos abundaban, a la caza d'a foto perfecta de bell tucán u de bell macaco curioso. Y tamién lectors y esportistas. Como i fue de maitins, disfrutar d'a frescor matutina, dimpués d'o desayuno y en a humedat tropical, yera a combinación perfecta! 

En rematar de veyer o Jardi Botânico, pillé un Uber ta que me levase t'o cercano mirador d'a Vista Chinesa, en o bico de Horto, bien dentrau en o Parque Nacional da Tijuca. Pero precisament por estar en parque nacional, bells diyas trancaban l'acceso ta autos, y no podié puyar-ie. Pensé de fer-lo a piet, pero yera canso, dimpués teneba clase de bachata y m'estimaba más de fer-lo atro diya tranquilo, aproveitando tamién que por o camín bi ha muitas gorgas! Con tot y con ixo, que a'l canto Rio bi haiga, no nomás plachas, sino tamién selvas, parques nacionals y gorgas, ye tot un placer y puntazo t'un andadero como yo.

Una mención tamién mereixe o Lago Rodrigo de Freitas, en a redolada, bordiando o bico
rico de Leblon, y no guaire luent d'Ipanema. Os suyos camins en a marguín yeran apanyaus ta corretiar y fer bicicleta, chingarriaus con bell chimnasio de carrera, an que lugarencos, y muitos foranos, feban echercicio y pasaban o diya, pos tamién bi heba replacetas con guariches ta piponiar. Servidor se fació aquí a suya primera tapioca, entropán de farina de yuca que en Venezuela recibe o nombre de casabe, y que en sí ye una mica ixauto. Pero a sapia d'o formache de cuallo brasileiro, exactament igual que o queso llanero de Venezuela, chunto con a combinación de carne mechada, me tresladó a la mía infancia venezolana. Prou que aproveité ta charrar con mai mientras me feba ixa tapioca, posau en una cadiera, mirando-me o lago, presidiu a la fin por una peña.

As primeras gambadas por espacios verdes en Rio son estadas una grata sorpresa. Ye de dar que un país tropical y humedo, ha de tener buenos espacios, pero que sigan chingarriaus por a ciudat, ye un puntaz. Que antimás a selva preta y a naturaleza más pura sigan tant a man d'a urbe, no dixa de dar l'avantalla de pasar o diya -u mesmo nomás meyo diya- por astí, dentre a follarasca, macacos, auguas, gorgas y lenaus. Rio no son nomás plachas y borina. En o caso d'as plazas y parques más urbanos, se veye a influencia d'o paisachismo europeu -más que más britanico y francés- en a puenda imperial de Brasil y mesmo dimpués, dica o prencipio d'o sieglo XX, y s'alufra ixa historia bipolar d'un país de desigualdatz, grants recursos y grandeza acompanyada de miseria. Pero por debant de tot, o Rio que me soi trobando, unatra vegada ye un Rio de formas de vida y inquietutz occidentals, con formas de vida que priman o disfrute d'a naturaleza, o desenrollo intelectual y o cosmopolita, acompanyadas de reivindicacions feministas, ecolochistas, y no pas guaire de clase.


14.2.21

Enta Rio de Janeiro (iii): diez días como un lampit


Diez diyas levo en Rio, y han pasau como un lampit. Cosas y cosas vistas, pero tamién voi pillado una miqueta de rutina, y ya m'he apuntau a clases de baile, en una academia que tengo a'l costau de casa y que fa muitas buenas farchas. Bachata, prou que sí, y como no teneban salsa, pos bella cosa más local. Heba pensau samba u lambada, pero m'han dito que agora por o Brazil se leva un dance dito zouk, asinas que ixe voi a prebar. O caso ye que as experiencias, os puestos visitaus y as fotos se'n van acumulando, y ya pertocaba sí u sí escribir ista dentrada, que no sé si a la fin en serán dos.

He de decir que mientras a primera semana, tenié bell momento de crisi en Rio: lo veyeba y veigo masiau occidental, me lo asperaba más exotico, u lo menos, más latinoamericano. Talment si un europeu i vien, lo troba más esferent que no yo, pos a la fin, m'he criau en una cultura mestiza europeu-venezolana. Pero ixo no quiere decir que no siga un buen puesto ta vivir, muito animau, an que ya no siento que siga perdendo a mía vida dixando pasar os días, an que cada vegada le soi perdendo más o miedo a las suyas carreras y an que a chent me ye acullindo de traza sobrebuena. Sí, han pasau diez diyas y definitivament pienso que he feito bien en venir-ie, muito bien. Tamién siento como china chana o mío portugués ye amillorando y voi entendendo más a la chent.

O caso ye que a os pocos diyas de plegar-ie, mirando-me en o GoogleMaps as cosetas a veyer cerca de casa, va y me trobo con a famosa Escadaria Selarón, escalerons de ceramicas de colors que son una fita en a ciudat. I arrivé, encara con una mica de miedo en determinadas carreras, y me trobé con bells turistas y lugarencos fotiando-se. Yo no iba a estar menos. En os arredols, bells restaurants y botiguetas hippies, chuntos con bells mendigos forachitaus en a carrera. Dimpués, continé a mía gambada por os bicos d'o Centro y Gamboa, mirando-me as suyas plazas, estatuas, ilesias historicas y atros monumentos. Miré de dentrar en o Palacio Imperial, pero ye trancau por o covid. Me lo miré por difueras, igual que o Palacio de Tiradentes, siede d'o parlamento estatal, y que feba farchas de tener faina politica ixe diya.

Dimpués, bordié a parti más costera ent'o norte, an que me miré o famoso Museu do Amanhã, museu de sciencia con formas y tematicas muito parellanas, si no identicas, a las d'o Museu d'as Artes y Sciencias de Valencia, y andín andán, m'arrecorríe ixos callizos centricos a rebutir de terracetas con muito buen ambient, encara de diyas, y que feban entrefilar una nueit muito animada. Pasé por o Arco do Teles, que me fació alcordanza a cierta carrera de Barcelona, y a base de suco y bocadet, torné ta casa firme canso, pasando a'l canto d'o pebetero d'as olimpiadas de 2016 y d'a piramidal catedral de Rio, d'a que ya charré una miqueta. De luent, veyé a Ilha das Cobras, con edificios historicos intresants, propiedat militar, pero que se puet visitar y que prou que bell diya feré.

Atro diya, decidié de puyar ent'o Parque das Ruínas, en un pueyo no guaire luent de casa mía, con construccions historicas y con buenas anvistas. Bueno, en reyalidat no i puyé, sino que me pillé un Uber y dixé que me puyase por yo, pos tot y que ye a man, yera baldau d'o diya d'antis. Me fació burro falso, pos ista fita tamién yera trancada. Facié la d'aquell y en baixé, perdendo-le o miedo a las carreras y callizos de Rio, y ya en o centro, dimpués d'o tamén en Carioca, decidié arrecorrer a costa ent'o sur, camín de Botafogo. Pasé por a Praça Paris, presidida por una estatua a l'almirante Barroso, y como tantas atras replacetas y parques de Rio, feitas imitando o estilo francés d'o sieglo XIX y prencipios d'o XX. Arrecorrié o puerto nautico con os suyos yates, pasé por o monumento a os muertos en a Segunda Guerra Mundial, y rematé o paseu en o Museo de Arte Moderna, fita marcada en as guidas, pero que por difueras tampoco no me trucó o ficacio. Y d'atra man, no soi guaire aficionau a l'arte moderno.

Pero más que no istos monumentos y fitas en sí, o que más me truca o ficacio ye a vida de Rio, agradable y muito más cercana a la d'una grant ciudat europea que no a que se troba en Manila. Collas de chovenastros fendo break dance u skate en parques y plazas, u parellenetas d'enamoraus leyendo chuntos a piet de placha u en os parques. Nueitz animadas en Lapa, con terracetas y buenos puestos ta fer-se bieras y cubatas. Familias indo en bicicleta por os camins costers, parques u os numerosos carrils bici. Os grafitis, pinchos y no pas, son por tot arreu, mientras que en os puestos más turisticos, sobra hippie-guayonismo alternativo. Sin dubda, a vida en Rio no ye tan esferent a la d'una capital occidental: de feito, m'atrevo a definir Rio -lo menos o suyo centro, prou que no as favelas d'arredol- como una ciudat occidental. Ixo no quita ta que tienga guarichetz de sucos y socalces latinos por tot arreu, bosa nova y samba en as suyas carreras, a sensación d'haber de parar una mica más de cuenta con a cartera, y un ambient calient con poca ropa, cuerpos esculturals, sudorcet y muito buen rollo.

7.2.21

Enta Rio de Janeiro (ii): primeras impresions


Tres diyas. Iste ye o tiempo que levo en Río de Janeiro mientras soi escribindo ista dentrada, atra vegada desayunando-me con preciosas anvistas de Lapa, birostas de codonyo de guayaba y un café sobrebueno. Tres diyas que han dau ta muito: reflexions, gambadas, visitas y un revolvín d'emocions que amenistaba. Plegué ta Río a maitinada d'o viernes a o sabado, quasi con cerina, por ixo d'arrivar en una ciudat latina de nueitz. Y no ye por cayer en estereotipos, soi meyo venezolano, conoixco istas sociedatz y por ixo mesmo no me'n fido. Pero pillé un Uber y arrivé en o mío aloix sin problema. Cal decir que, gracias a las nuevas tecnolochías, en 72 horas cambié de vida, d'Alicant ta Rio, y en tasament un día más apanyé tot: tarcheta SIM, adaptador electrico t'o portátil, grant crompa en o supermercau, tarcheta d'o metro y quatre cosetas más. L'onico que me ye fallando ye a tarcheta Bnext, pero feremos la d'aquell.

Río, con l'atmosfera calient y humeda, chents fibradas portiando poca ropa en a carrera, y vida social, ascape m'ha feito alcordanza a Venezuela. L'atmosfera ubierta chunto con escenas de pobreza extrema, m'ha feito alcordanza a Manila -encara que Río ye muito más ordenada y menos pobre que no a Manila d'os míos amors. Tot ha prencipiau bien, muito bien, pero sin baixar nunca a guardia: a chent ye asabelo d'amable y goyosa, pero as situacions no son tant pacificas como en Manila, y cal parar cuenta. Con tot y con ixo, fueras d'a mala fama que se le da a Rio, a mía primera impresión ye que se puede fer vida perfectament si no fas o fato, y ni sisquiera a esferencia de luenga ye suposando un grant problema.

O mesmo sabado, dimpués d'apanyar as quatre cosetas antis ditas, me facié una gambada por Lapa y os suyos atractivos: o repoliu Theatro Municipal, de prencipios d'o sieglo XX, inspirau en a Opera de París y que preside a famosa plaza de Cinelândia, y os Arcos de Lapa u Aqueduto da Carioca, feito en o sieglo XVIII ta canalizar augua y por do agora pasa o tranvía, que bell diya prou que pillaré nomás ta esnavesar dende alto o monumento. D'astí pillé o metro en o Largo da Carioca, plaza presidida por o convento de San Antonio (sieglos XVII y XVIII), y enfilé enta Copacabana, a famosiza placha que yera a rebutir de chents de todas as colors, procedencias y clases, guariches ta fer-se bell mueso u gotico, vendedors ambulants y bell artista de l'arena. O paisache de fundo con penyascos y isoletas yera repoliu, tot o contrario a la farcha que feban as auguas. L'arrecorrié de cabo a rabo por a linia de costa y torné por l'interior, por l'avenida Nossa Senhora de Copacabana, do bi heba bars de cubateu con guiris zorros, estilo Benidorm, y que, malas que s'escudiasen, pareixeban presa fácil de bella clica de chovenastros que dondiaba por a mesma carrera.

En a gambada por Copacabana conoixié bien o sol brasileiro, que no ye tant furo como o filipino, pero le puet fer competencia. Y agora veigo a mía piel pillando ixe morenet, más que más en rostro y cuello. A cansera y a calor las combatié aturando en os barichetz y guariches con sucos de fruitas y tapas ta piponiar: os míos favoritos, a canya de zucre y a parchita. Con pocas enerchías, pero con muita emoción, encara quité rasmia t'arrecorrer a famosa placha d'Ipanema, tamién muito concurrida, y muito más popular y menos turistica en a suya parti este, presidida por bellas rocas conoixidas como Pedra do Arpoador an que chent más humilde blincaba y se capuzaba, mientras que quan marchaba enta l'ueste, avanzaba enta zonas más ricas, quasi sin pobres: yera arrivando a o famoso bico de Leblon, popular dentre foranos residents y clases altas. Allí me trobé con bells bars a rebutir por o futbol, con a chent a caramuello mesmo ocupando a calzada, fendo-se bieras y cubatas, y chilando, prou que sí. Ixa borina que prencipiaba con o futbol de tardis feba farchas de rematar muito tardi, aproveitando que ixe bico ye seguro. Yo, sin conoixius encara y con muita cansera, torné ta casa en Lapa, do tamién me trobé as terracetas a rebutir de chent brasilenya emocionada con o partiu.

A l'atrol diya, dominche, pasé una miquinina por a catedral de Rio, que apareix marcada como fita turistica, con una arquitectura moderna curiosa, feita mientras as 60 y 70, con forma piramidal basada en repuis mayas, pero que tampoco no me dició guaire. Y marché en metro dende Carioca dica l'aturada de Largo do Machado, do pillar o bus que me levase ent'o tranvía-cremallera que puya o mont Corcovado. Tenié suerte y podié posar-me do querié en o tranvía, fendo buenas fotos d'una puyada que prencipiaba por casas y continaba por selva, dica arrivar en a tuca d'ixe mont de 704 metros, presidida por o mundialment famoso Cristo Redentor, posau astí en 1931 dimpués de nueu anyadas de construcción. Estar en istos puestos a yo m'ilusiona, encara que en verdat a masificación turistica los mata. Digamos que o postureu les da y les saca valor de vegada -y reconoixco que yo soi un posturetas.

Dimpués d'estar-me-ie bell par d'horas y de fer as diez astí alto, con suco de parchita incluito, en baixé y marché t'a zona de Flamengo, con un parque y placha d'un ambient sano y divertiu, dica rematar en Botafogo, tot presidiu de fundo por a tuca de Morro Cara de Cão. Muita chent fendo esporte, correndo y fendo bici por a placha y o parque, banyistas, una ceremonia de graduación universitaria, bells ninos pobres fendo o gamberrot fotendo gargallos dende alto d'os puents ent'os ciclistas, y tamién bella parelleta d'enamoraus.
 
A l'atrol diya, o tercero, heba de treballar y no'n facié guaire, pero dimpués de fer una merca grant, encara quité fuerzas ta marchar a piet dica o famoso Sambodromo, construito aproveitando una grant avenida metendo-le gradas permanents, y que de vegada yera trescruzau por dos avenidas. O escenario ye esparpallant, y nomás entrefilar-te astí os famosos desfiles de carnaval mete os pels de punta. Fa duelo que ista anyada no bi haiga garrastolendas y no pueda veyer-lo. Pensar-lo mientras veyes o escenario pantasma, sin garra persona por garra costau, encara fa más duelo.

En a mía gambada, pasé tamién por
bella replaceta, como a Praça Tiradentes, presidida por una estatua ecuestre de Pedro I, emperador de Brasil, y o Largo de São Francisco de Paula, con ista ilesia prencipiada en puenda portuguesa. Tamién pasé por o Campo de Santana, parque con especial relevancia en a historia de Brasil, que ye a'l canto casa y que tiene asabelo de picures, curiosos mamifers rosigadors que ya heba visto en Venezuela de zagalet.

Pero si cosa m'ha cuacau de tot o que he visto en istos tres diyas, ye o mercau popular de Uruguaiana, bico de bellas luengas carreras y plazas en o centro de Rio, do mercar mingalas, qualsiquier traste y tamién chentar cosas tipicas brasilenyas de carrera, con bien de sucos, prou que sí. Ye o Quiapo de Rio, pero sin agobiar tanto y sin tener a mesma sensación de seguridat, lo menos por agora. Tot trancau t'o trafico, ambient popular y botiguers que siempre son dispuestos a aduyar, y no me queda guaire luent de casa: tot pinta que feré gambadas por ixas carreras muitas vegadas. Ahiere mesmo merqué bellas alpargatas, calzau imprescindible ta istas ciudatz y que m'heba dixau en Zaragoza!
 
Soi ilusionau con Rio, y creigo que se nota. L'ambient ye muito más acorde con a mía personalidat, y as pocas restriccions, encara que criticables, sincerament aduyan. A parti negativa d'a seguridat se nota, pero no ye tant alarmant como tantas vegadas s'ascuita, lo menos si no fas o fato. A chent viste muito casual, sin grants adornos, y os mobils quasi no se sacan d'a pocha, en parti por os furtaires, en parti porque aquí no son tant daus a fotiar-se como en atros puestos -en isto, os filipinos tienen o record d'o mundo-, y a yo m'amuela, porque he visto fotazas pero muitas vegada no m'he atreviu a fer-las. Pero fueras d'isto, o más important en istos primers dos diyas ye que Rio me transmite a sensación d'estar una ciudat en a que se puede fer una vida sin contratiempos, que ufre buen ambient y posibilidatz en tiempos de covid.