14.2.21

Enta Rio de Janeiro (iii): diez días como un lampit


Diez diyas levo en Rio, y han pasau como un lampit. Cosas y cosas vistas, pero tamién voi pillado una miqueta de rutina, y ya m'he apuntau a clases de baile, en una academia que tengo a'l costau de casa y que fa muitas buenas farchas. Bachata, prou que sí, y como no teneban salsa, pos bella cosa más local. Heba pensau samba u lambada, pero m'han dito que agora por o Brazil se leva un dance dito zouk, asinas que ixe voi a prebar. O caso ye que as experiencias, os puestos visitaus y as fotos se'n van acumulando, y ya pertocaba sí u sí escribir ista dentrada, que no sé si a la fin en serán dos.

He de decir que mientras a primera semana, tenié bell momento de crisi en Rio: lo veyeba y veigo masiau occidental, me lo asperaba más exotico, u lo menos, más latinoamericano. Talment si un europeu i vien, lo troba más esferent que no yo, pos a la fin, m'he criau en una cultura mestiza europeu-venezolana. Pero ixo no quiere decir que no siga un buen puesto ta vivir, muito animau, an que ya no siento que siga perdendo a mía vida dixando pasar os días, an que cada vegada le soi perdendo más o miedo a las suyas carreras y an que a chent me ye acullindo de traza sobrebuena. Sí, han pasau diez diyas y definitivament pienso que he feito bien en venir-ie, muito bien. Tamién siento como china chana o mío portugués ye amillorando y voi entendendo más a la chent.

O caso ye que a os pocos diyas de plegar-ie, mirando-me en o GoogleMaps as cosetas a veyer cerca de casa, va y me trobo con a famosa Escadaria Selarón, escalerons de ceramicas de colors que son una fita en a ciudat. I arrivé, encara con una mica de miedo en determinadas carreras, y me trobé con bells turistas y lugarencos fotiando-se. Yo no iba a estar menos. En os arredols, bells restaurants y botiguetas hippies, chuntos con bells mendigos forachitaus en a carrera. Dimpués, continé a mía gambada por os bicos d'o Centro y Gamboa, mirando-me as suyas plazas, estatuas, ilesias historicas y atros monumentos. Miré de dentrar en o Palacio Imperial, pero ye trancau por o covid. Me lo miré por difueras, igual que o Palacio de Tiradentes, siede d'o parlamento estatal, y que feba farchas de tener faina politica ixe diya.

Dimpués, bordié a parti más costera ent'o norte, an que me miré o famoso Museu do Amanhã, museu de sciencia con formas y tematicas muito parellanas, si no identicas, a las d'o Museu d'as Artes y Sciencias de Valencia, y andín andán, m'arrecorríe ixos callizos centricos a rebutir de terracetas con muito buen ambient, encara de diyas, y que feban entrefilar una nueit muito animada. Pasé por o Arco do Teles, que me fació alcordanza a cierta carrera de Barcelona, y a base de suco y bocadet, torné ta casa firme canso, pasando a'l canto d'o pebetero d'as olimpiadas de 2016 y d'a piramidal catedral de Rio, d'a que ya charré una miqueta. De luent, veyé a Ilha das Cobras, con edificios historicos intresants, propiedat militar, pero que se puet visitar y que prou que bell diya feré.

Atro diya, decidié de puyar ent'o Parque das Ruínas, en un pueyo no guaire luent de casa mía, con construccions historicas y con buenas anvistas. Bueno, en reyalidat no i puyé, sino que me pillé un Uber y dixé que me puyase por yo, pos tot y que ye a man, yera baldau d'o diya d'antis. Me fació burro falso, pos ista fita tamién yera trancada. Facié la d'aquell y en baixé, perdendo-le o miedo a las carreras y callizos de Rio, y ya en o centro, dimpués d'o tamén en Carioca, decidié arrecorrer a costa ent'o sur, camín de Botafogo. Pasé por a Praça Paris, presidida por una estatua a l'almirante Barroso, y como tantas atras replacetas y parques de Rio, feitas imitando o estilo francés d'o sieglo XIX y prencipios d'o XX. Arrecorrié o puerto nautico con os suyos yates, pasé por o monumento a os muertos en a Segunda Guerra Mundial, y rematé o paseu en o Museo de Arte Moderna, fita marcada en as guidas, pero que por difueras tampoco no me trucó o ficacio. Y d'atra man, no soi guaire aficionau a l'arte moderno.

Pero más que no istos monumentos y fitas en sí, o que más me truca o ficacio ye a vida de Rio, agradable y muito más cercana a la d'una grant ciudat europea que no a que se troba en Manila. Collas de chovenastros fendo break dance u skate en parques y plazas, u parellenetas d'enamoraus leyendo chuntos a piet de placha u en os parques. Nueitz animadas en Lapa, con terracetas y buenos puestos ta fer-se bieras y cubatas. Familias indo en bicicleta por os camins costers, parques u os numerosos carrils bici. Os grafitis, pinchos y no pas, son por tot arreu, mientras que en os puestos más turisticos, sobra hippie-guayonismo alternativo. Sin dubda, a vida en Rio no ye tan esferent a la d'una capital occidental: de feito, m'atrevo a definir Rio -lo menos o suyo centro, prou que no as favelas d'arredol- como una ciudat occidental. Ixo no quita ta que tienga guarichetz de sucos y socalces latinos por tot arreu, bosa nova y samba en as suyas carreras, a sensación d'haber de parar una mica más de cuenta con a cartera, y un ambient calient con poca ropa, cuerpos esculturals, sudorcet y muito buen rollo.

No hay comentarios.: