21.2.21

Enta Rio de Janeiro (iv): o Rio más verde

Pos no sabeba si a la fin habría d'amenistar una u dos dentradas ta retratar istos 10 primers diyas en Rio, y a la fin en son estadas dos. Muitas cosas feitas y no menos sensacions, masiau t'un post. Y iste segundo, l'adedicaré a os espacios verdes de Rio, que no'n son pocos, dentre plazas, replacetas, parques y selvas. Si ya en a primera dentrada mencionaba a Plaça Tiradentes y o Campo de Santana, iste zaguer a'l canto de casa y a rebutir de picures, mientras que en a segunda mencionaba a Plaça Paris y os paseus maritimos por Flamengo y Botafogo, asinas como o Parque das Ruínas, aquí no puedo dixar de pasar por alto os tres grants parques que he visitau: o Parque Lage, a Quinta da Boa Vista y o Jardim Botânico.  

O Parque Lage ye o primer que visité, y no ye so que o prencipio d'a selva y d'o camín que puya ent'o Corcovado, en o conchunto d'o Parque Nacional da Tijuca. Más de 700 metros d'altaria que yo prou que facié en o historico tranvía, y no pas a piet. Y ixo que soi de fer gambadas, pero cal regular as enerchías. A man d'o Jardim Botânico, ista selva ufre folluda vechetación y ye de valdes. Feito como facienda de familias ricas en prencipiar o sieglo XIX seguntes os regles d'o paisachismo europeu d'a puenda, y aproveitando a propia selva, en os 60 estió declarau parque publico, y o suyo palacio, en a parti central, agora auespeda una escuela d'artes visuals, con una cafetería estilosa en una luna repolida an que fer-se fotos t'o Instagram: de fundo, alto se veye o mont Corcovado presidiu por o Cristo Redentor. Y como plato fuerte t'o turista europeu, en o costadet an que se troba o Lago dos Patos, os monos abundan y no eslampan d'a presencia humana. Pero lo más poliu que veyé en a mía gambada, estió una mai chovena humilde -no pas misera- con tres fillos ninos y prenyada, portiando un libro infantil con ilustracions y leyendo-le-ne a la mainada en una cadiera a la uembra, mientras ells yeran posaus por tierra.

O segundo que visité, a Quinta da Boa Vista, se troba a'l canto d'a catedral mundial d'o fútbol:
o Estádio Jornalista Mário Filho, más conoixiu como Maracaná. Con un partiu en a copa d'o mundo de 1950 an que bi habió 199,854 espectadors -encara que se creye que en estioron más-, iste estadio ye toda una fita. Contina estando una referencia a libel global, encara que o suyo aforo ye estau achiquiu a 78,838, con enchaquia d'a remodelación feita t'a copa mundial de fútbol de 2014 y as olimpiadas de 2016. Con tot y con ixo, a maldada pasa me vedó de fer a visita guidada en o suyo interior, y si t'atras cosas no m'heba amolau, aquí sí que me foteba.

Pero bueno, facié la d'aquell y quité más tiempo ta visitar o parque d'a Quinta da Boa Vista. Animadet, con puestetz y mesmo con un circo y un zoolochico, ye presidiu en o suyo lumo por
o Museo Nacional, posau sobre l'antigo Palacio Imperial d'as monarquías portuguesa y brasilenya, construito mientras o sieglo XIX. Antismás, estió una facienda chesuita. Antiparti d'iste palacio, bell par de galachos, espelungas artificials, familias fendo lifaras, parelletas d'enamoraus, chovens leyendo libros posaus en a tasca u en cadieras, bellas estatuas y mesmo un templet imitando una construcción grecorromana y que dicen Templo de Apolo, rematan de dar-le un toque a o puesto. Sin dubda, aganaba de fer-ie gambadas y más gambadas, de veyer-lo de cabo a rabo, como facié. Tamién demandé a una mesacha que me fese una foto, y cata que yera archentina. Charrando castellano, a la fin nos diemos o whatsapp. Pero si bella cosa me trucó o ficacio y me fació goyo d'ixe parque, ye trobar a una colla d'amigos chungando a quidditch: me posé en un banco a veyer-los y una mesacha, que yera novia d'un d'ells, prencipió a explicar-me o chuego y me dició que totz os domingos s'i achuntaban a chugar. Unatra vegada, Rio me crebaba os suyos topicos negativos y m'amostraba una imachen de normalidat occidental -ista vegada, mesmo una mica friki.

Y a zaguera fita d'iste posts d'espacios verdes ye o Jardim Botânico de Rio, mandau a fer por o rei João IV de Portugal en 1808, ye granizo, esparpallant, se troba no guaire luent d'o Parque Lage, tamién en a baixant d'o Corcovado, por o que ufre ixas mesmas anvistas presididas por o Cristo Redentor. Aquí sí que cal bosar dentrada, pero o choven d'a taquilla, quan veyó que deciba quatre parolas en portugués, me dixó a dentrada a pre de local! Y yo firme contento, por cabidar-me 45 reais (quasi 8 euros), pero sobre tot por quasi pareixer ya un local! Dentro, i estié quasi cinco horas, pos o puesto no mereix menos, y me facié un crepe con un café en a onica cafetería d'o parque, a pre d'oro, ixo sí, pero parando cuenta que a dentrada m'heba saliu barateta, pos compensaba, y o crepe yera sobrebueno. Muitos ecosistemas y vechetacions, bell galacho, una antiga fabrica de polvora, bella estatua, casacadetas, fuents, bambús granizos que me facioron remerar filipinas, bella caseta
ivernadero adedicada a esferents especies, paixaros y tamién monos! Os fotografos locals con buenas camaras y obchetivos abundaban, a la caza d'a foto perfecta de bell tucán u de bell macaco curioso. Y tamién lectors y esportistas. Como i fue de maitins, disfrutar d'a frescor matutina, dimpués d'o desayuno y en a humedat tropical, yera a combinación perfecta! 

En rematar de veyer o Jardi Botânico, pillé un Uber ta que me levase t'o cercano mirador d'a Vista Chinesa, en o bico de Horto, bien dentrau en o Parque Nacional da Tijuca. Pero precisament por estar en parque nacional, bells diyas trancaban l'acceso ta autos, y no podié puyar-ie. Pensé de fer-lo a piet, pero yera canso, dimpués teneba clase de bachata y m'estimaba más de fer-lo atro diya tranquilo, aproveitando tamién que por o camín bi ha muitas gorgas! Con tot y con ixo, que a'l canto Rio bi haiga, no nomás plachas, sino tamién selvas, parques nacionals y gorgas, ye tot un placer y puntazo t'un andadero como yo.

Una mención tamién mereixe o Lago Rodrigo de Freitas, en a redolada, bordiando o bico
rico de Leblon, y no guaire luent d'Ipanema. Os suyos camins en a marguín yeran apanyaus ta corretiar y fer bicicleta, chingarriaus con bell chimnasio de carrera, an que lugarencos, y muitos foranos, feban echercicio y pasaban o diya, pos tamién bi heba replacetas con guariches ta piponiar. Servidor se fació aquí a suya primera tapioca, entropán de farina de yuca que en Venezuela recibe o nombre de casabe, y que en sí ye una mica ixauto. Pero a sapia d'o formache de cuallo brasileiro, exactament igual que o queso llanero de Venezuela, chunto con a combinación de carne mechada, me tresladó a la mía infancia venezolana. Prou que aproveité ta charrar con mai mientras me feba ixa tapioca, posau en una cadiera, mirando-me o lago, presidiu a la fin por una peña.

As primeras gambadas por espacios verdes en Rio son estadas una grata sorpresa. Ye de dar que un país tropical y humedo, ha de tener buenos espacios, pero que sigan chingarriaus por a ciudat, ye un puntaz. Que antimás a selva preta y a naturaleza más pura sigan tant a man d'a urbe, no dixa de dar l'avantalla de pasar o diya -u mesmo nomás meyo diya- por astí, dentre a follarasca, macacos, auguas, gorgas y lenaus. Rio no son nomás plachas y borina. En o caso d'as plazas y parques más urbanos, se veye a influencia d'o paisachismo europeu -más que más britanico y francés- en a puenda imperial de Brasil y mesmo dimpués, dica o prencipio d'o sieglo XX, y s'alufra ixa historia bipolar d'un país de desigualdatz, grants recursos y grandeza acompanyada de miseria. Pero por debant de tot, o Rio que me soi trobando, unatra vegada ye un Rio de formas de vida y inquietutz occidentals, con formas de vida que priman o disfrute d'a naturaleza, o desenrollo intelectual y o cosmopolita, acompanyadas de reivindicacions feministas, ecolochistas, y no pas guaire de clase.


No hay comentarios.: