28.2.21

Enta Rio de Janeiro (v): quasi un carioca más


Pasan os diyas... 22 dende que arrivé en o Rio de Janeiro, y dentre que l'ardor d'o prencipio se calma y que he pillau a rutina laboral y vital de tot, ya quasi me trobo un carioca más, u quasi. Pero no por ixo he dixau de fer cosas, más que más cursas en cabo de semana.

A primera d'istas cursas estió una visita a la Feira de São Cristóvão, oficialment o Centro Luiz Gonzaga de Tradições Nordestinas, un grant mercau en un pabellón construito en 1962. O mercau dentro d'o pabellón estió inaugurau en 2003 y ye especial porque aculle botigas, restaurants y conciertetz d'as chents y etnias d'o nordeste de Brasil. Historicament, comunidatz procedents d'istas redoladas s'heban asentau en o bico antismás y ya feban un mercau difueras d'o suyo emplazamiento actual. Yo, sincerament, encara veigo tot Brasil igual y no sé esferenciar culturas y acentos, encara que ye de dar que un país tant grant y diverso en tiene a camatons. Piponiemos por astí, me miré as botigas y dimpués estiemos una mica en un conciertet de ritmos brasileiros, dica a tardi. Tornemos luego, pero yo encara m'hese quedau dica a nueit. L'ambient yera perfecto.

Y a segunda, estió a cursa por o famoso Pão de Açucar, o Morro da Urca, a Praia Vermelha y os suyos arredols. Iste puesto, a o que se plega dende un teleferico feito en prencipiar o sieglo XX, ye una fita turistica en Rio y achunta ambientet con naturaleza y relaixación. Ye un puesto perfecto ta totz os plans. En sí, a primera gara ye o Morro da Urca, mohón que puya 224 metros y accesible a piet u en o teleferico. Yo i soi puyau d'as dos trazas, y ye millor a piet, no por pre, sino por disfrutar d'un trampo de selva folluda con monos y demás bichos en una gambada de tasament 30 minutos. A primera parti d'a puyada ye fureta pero curta, y a segunda ye muito más toba y permite disfrutar millor d'a naturaleza humeda y verda, y d'as buenas anvistas, y asinas dica plegar en a tuca, do se troban os telefericos y an que s'han apanyau botiguetas, restaurants y demás instalacions posturetas.

O Pão de Açucar propiament dito, con una altaria de 396 metros, no ye accesible que en o teleferico, y cal parar cuenta de puyar sin boira, ta poder disfrutar bien d'as anvistas que ufre de tot Rio. Ye una dixas cosas que cal fer, prou que sí, pero que con una vegada prou y no tornas a repetir. Alto, atra vegada botiguetas, restaurants y turisteo. Y prou que bell mirador an que fer-se a foto perfecta ta fer denteras en o Instagram.

Pero si o puesto ya de por sí ufre naturaleza y ambient, tot millora con Praia Vermelha, que se troba do se pilla o teleferico y do prencipia a puyada ta Morro da Urca. Una praia no guaire grant, quasi una cala, con puestetz ta chentar y beber, arenas y auguas de colors más polidas y más escoscadas que no Copacabana, y un ambient más local. Tamién bell trampo de rocas con banyeretas an que amagar-se y estar-se más tranquilo, millor con parella, y tot presidiu de fundo por as isoletas que bordian Rio, en un paisache y ambient que me feba muita alcordanza a Filipinas. Sin dubda, a millor traza de quitar-se a sudor d'a puyada previa. Servidor lo fació acompanyau d'un chelau de açai, fruita muito tipica en Brasil que vien d'una manera de palmera, que os suyos productos son d'un morau caracteristico, y que dicen tien buenos valors nutritivos.

Y dimpués de ficar-me en l'augua, rematemos o diya fendo una gambada por o bico de Urca, de chent acomodada pero no pas elitista -u ixo me pareixió-, feito por casas unifamiliars a piet d'o mont de Morro da Urca, ufriba tamién bella caleta intresant y, más que más, un malacón an que chent s'i achutaba aproveitando a os vendedors de bieras y atras bebidas en a carrera, y bell guariche que ufriba empanadas, tortetas saladas y atras cosas tipicas ta piponiar. De tardis se yera de bitibomba, pero a nueit feba farchas d'estar encara millor. Me quedé con ganas de visitar a fin d'o bico, do bi ha bella fortaleza historica, pero que ye trancada en estar zona militar.

Tamién soi marchau t'atras cosetas que me quedaban en a lista, pero de menos tiempo de visita, como o Real Gabinete Português de Leitura, una d'as bibliotecas más polidas que he visto encara que no ye guaire grant, cerca de casa, posada en un edificio historico y una d'as referencias d'a lusofonía. A o canto, se troba a famosa Rua do Lavradio, an que se fan mercadetz d'artesanía, y bi ha terracetas y puestos de bieras y tapas en buen ambient. Tamién visité a pie a Pedra do Sal, sambodromo popular en biscalamos que embocan en una replaceta ocupada por una grant piedra: m'entrefilo que más d'uno s'estolozará mientras baila samba en ixe lasca inclinada con bella biera de más. Yo alparcié por ixos biscalamos con una mica de miedo, pos no bi heba chent, no transmitiban confitanza de tot y yera presa fácil, pero no pasó cosa.

Y, en ixa mesma gambada, pasé por o Cais de Valongo, os alacetz de l'antigo puerto an que plegaban os esclavos africanos mientras o prencipio d'o sieglo XIX, y que tien devant un curioso y granizo edificio industrial en ladrillo, que destaca dentro d'o conchunto urbano, y an que se fan conciertetz y borinas nocturas. Continando, se troba o puerto, con intresants pabellons antigos y un paseu repoliu, encara que ruixient, que as suyas fronteras yeran decoradas con murals, que ixe diya teneba bells ligallos fendo coreografías, y que remata en a noria de Rio y en l'Acuario. Como ixe diya yera canso perro, mesmo me planteyé dentrar en l'Acuario, quitar-me bellas horas de sol y calor, y de paso veyer os peixes. Pero o pre d'a dentrada yera carismo, ya en soi estau en atros muitos, y os peixes tampoco no son a mía pasión. Asinas que lo escarté.

Antiparti d'istas cosetas, tamién he teniu bella borina, pos ya voi conoixendo chent, y me lo soi pasando bien. Lo menos, millor que no en Espanya. Como ya he dito, Rio tampoco no ye a ciudat perfecta ta yo en iste momento vital y t'a mía personalidat, y de contino tiengo en a mía ment Hanoi. Pero, en o contexto actual, ye a millor opción, sin dubda. Y en cheneral, ye muitismo millor que no una ciudat europea. Y como ya he preso o ritmo laboral y vital, ya m'i trobo uno más!

No hay comentarios.: