28.1.18

Enta Baler: o paradís de 'Los últimos de Filipinas'


China chana s'acerca o diya de tornar a treballar, pero no quereba deixar pasar istas vacanzas de nadal sin visitar un puesto que historicament prou que clama: o lugar de Baler, que a suya ilesia fue o puesto d'a famosa historia de 'Los últimos de Filipinas', a clica de sorches espanyols que entre 1898 y 1899 esfendioron a ilesia sin saber -isto ye debatiu- que espanya heba perdiu a colonia filipina a mans d'os estaus unius. Tamién m'heban dito os filipinos que Baler yera un puesto muito conoixiu entre os aficionaus a o surf

Asinas que o chueus pillé o bus nocturno dende Cubao (Manila) enta Baler, y en un trachecto que duró bellas 6-7 horas, astí que me planté. A primera sensación d'o puesto fue muito buena: buen orache, buens monts y placha, relaixación sin polución ni rudios, una mica de surf y turisteo, pero no guaire y más que más local, chent muito amable y pres que, sin estar os más baratos de filipinas, tampoco no yeran os pres occidentals que uno se troba en Boracay u El Nido. 

O primer que facié, ixe mesmo diya, estió fer una visita a os principals monumentos d'o centro historico d'o lugar. Asinas, prencipié por o museu, feito fa pocos anyos, de dos plantas, practicament una d'ellas adedicada de raso a 'Los últimos de Filipinas' con buena cosa de material donau por os museus más patrios patriotismos espanyols -buena cosa d'ell, como redomas de brandi, sin garra relación con a historia en custión. Antiparti d'isto, tamién se i troba una parti homenache a Aurora Quezón, muller d'o segundo president de filipinas, Manuel Quezón, y que da nombre a la provincia, y tamién han dixau bellas seccions d'antropolochía y d'artistas locals. O museu ye en o parque Quezón, presidiu por una estatua adedicada a iste famoso politico filipino. Dimpués d'isto, y por o mesmo pre -bells 60 centimos tot- marché ta casa Aurora Quezón, una reconstrucción d'a casa en a que se crió en o mesmo puesto an que se trobaba a orichinal: ye una visita no guaire atractiva, pero curta y que dentra en o mesmo pre d'a entrada en o museu, que se troba a man d'iste y que fa honra ta conoixer una mica l'arquitectura tradicional ilongote, a tribu guerrera que antismás poblaba ista redolada -agora son occidentalizaus. 

Y dimpué d'isto, marché a lo que yera buscando quasi quasi dende fa meses: a ilesia de San Luis de Tolosa de Baler. Muito refeita u mesmo reconstruita mientras o sieglo XX, a iglesia ye famosa por l'antis dito: o sitio de Baler y 'Los últimos de Filipinas'. L'interior sí que ye más orichinal. Arredol, o colechio, a plaza con un poliu monumento y bell edificio municipal chicot: en cheneral, tot un espacio diafano y ubierto que fa prexinar cómo estió lo sitio de Baler, no nomás arroclau en a ilesia, sino tamién en as antigas cortz d'arredol que hue fan a plaza y as replacetas d'o colechio. Y una vegada astí, podié fer realidat o mío suenio humedo dende fa semanas: fotos en a ilesia de Baler con os míos chandals de venezuela y filipinas! Me las fació un policía muito simpatico que yera cusirando o colechio y que charraba una mica de castellano, y dimpués de fer-me-las, m'animó a rezar dentro d'a ilesia :-)

Visto o centro y os monumentos, me'n fue ent'a Sabang Beach, a placha d'o lugar de Baler,
a rebutir d'hotels y puestos ta surfers, y tamién con bell guariche bien apanyau y buena mosiqueta. Sin estar Boracay, ye un buen puesto ta estar-se-ie: ni masiau tranquilo ni masiau moviu-masificau, con bell occidental surfero, pero más que más con filipinos. Y de pres, pos no ye como a resta de filipinas -u como lo mesmo centro de Baler- pero tampoco no son os pres occidentals que se troban en os puestos más turisticos d'o estau. Trobé un puestet muito digno y a buen pre ta pasar bell par de nueitz y marché t'uno d'os restaurants con terraceta y buena mosiqueta, anque prebé a chentar una cosa que no sabeba o que yera y que a la fin estió o millor peix que mai m'he minchau en a mía vida, y ixo que a yo o peix poco goyo me'n fa!

Y dimpués d'haber chentau y d'haber feito una gambada por a placha, pos pertocaba o segundo plato fuerte d'o viache: pillar a un instructor y fer una horeta de surf. A mía primera vegada! Pero con muitas ganas, ixo sí. A experiencia no la ixuplidaré mai, por o fracaso que en fue: ni una vegada aconsiguié estar-me mas de dos segundos en piet en a tabla, y a os 45 minutos deixé a clase por o baldau y acollonau que en yera. Unas olas que encara me fan ensoniaderas, con una que me se trusquió de tot y me tenió, sin desacherar, bells diez segundos baixo l'augua -dimpués d'ista aturé a clase-, estando a onica persona que yera a ixas horas -alto u baixo as quatre d'a tardi- y con ixas olas fendo surf. No me rindo, y tornaré a fer-ne, pero a venient vegada, m'aseguraré que bi haiga más chent fendo-ne y me los mirare una mica antis ta veyer si ye factible u no. L'anecdota astí queda, ixo sí! 

Y ya ta rematar o diya, con a tardada marché a piet ent'o puent colgant de Zabali: en os arredols de Baler, fa honra ta esnavesar o río y ye de dar visitar-lo, no por o puent en sí, sino por os esparpallants paisaches: a un costau, a desembocadura d'o río y a placha, a l'atro costau, os montanyas de Sierra Madre y en as dos marguins d'o río, selvas de cocoters y felquerals repolidas, con bella vaca -pocos carabaos-, bell tocín y bells gallos, quasi sin casas y sin chent. O prencipio d'a pelicula de 'Los últimos de Filipinas' retrata muito bien istas anvistas, y cal felicitar a o director de fotografía, pos lo clavó!

Y feito tot isto, dimpués d'un diya pleno pleno, torné t'a placha, cené una buena pizza con una biera en un guariche surfero veyendo l'ambient que bi'n heba -ni muito ni poco: a suya mida chusta- y marché a dormir a garrón tirau, cayendo ascape y dormindo quasi diez horas ta concarar as chornadas que m'asperarían os atros dos diyas y que racontaré en o proximo post!

No hay comentarios.: