7.9.19

Enta Camiguín (i): un paradís comodo


A zaguera semana d'agosto recibié una visita muito especial, a de Enrique, un buen amigo dende fa ya muitas anyadas. Por o suyo treballo la heba habida de postposar enantis, pero ista vegada sí que sí yera a buena, con toda a suya cerina a volar en avión. Perén s'agradeix que viengan buenos amigos a visitar-te, como antismás heban feito Willy, Chuan, Gemma, Diana, Andoni, Silvia y Ana. Y aproveitando un puent luengo en o treballo, visitemos a isola de Camiguín, una d'ixas islas chicotas que se troba entre Visayas y Mindanao -más cercana a la zaguera, pero culturament en as primeras-, con buen orache en ista puenda de l'anyada, y perfecta ta logar una moto y arrecorrer-la mientras tres u quatre diyas sin haber de cambiar d'aloix. En primeras istas isoletas no m'intresaban guaire, pos yo yera más de pillar a muchila y foter-me palizas de bus, jeepney y tricycle ta plegar en puestos paradisiacos en os que poquismos turistas i son estaus, pero en zagueras levo una puenda galvana y m'agana más de fer istas isolas comodas, bien indicadas en as guidas que se troban en o rete, con buena infraestructura turistica y por un regular con buen ambient de nueitz. Curiosament, o perfil d'o turista espanyol en Filipinas ye iste, contrario por eixemplo a o francés, que gosa d'estar más aventurero.

I arrivemos o chueus 22 quasi de meyodiyas y astí nos asperaban ta levar-nos ta l'aloix que hébanos preso por booking en os arredols de Mambajao, bien cerqueta d'o puertet an que se pillan as bangkas ta White Beach -d'a que charraré más entavant. Ascape trobemos a l'hombre que nos asperaba en o suyo tricycle con o cartel de "Marco Antonio". Pero... error! Ixe mesache buscaba a unatro Marco Antonio ta levar-lo t'atro hotel y se lió una mica, con un tocayo asperando un tricycle que l'heba dau plantón, atro tricycle a qui nusatros -sin querer- l'hébanos feito burro falso y nusatros plantaus en un hotel que no yera o nuestro. Pero ya se sabe, en Filipinas tot tiene solución y la trobemos ascape, pos nos levoron t'o nuestro aloix amablement. L'aloix, sin estar de luixo, nos fació vez: escoscau, con un chardinet bien pincho, un personal asabelo d'acullient y dos motos prestas y baratas -en o mío caso, a Marqueta 6, una scooter honda de 125 roya, nueva y comoda- asperando-nos ta arrecorrer a isola mientras os quatre diyas veniders. 

Con fambre, pos nos hébanos desayunaus bien luego, faciemos una gambada arredol y trobemos un restaurant que feba buenas farchas: o Classic Kitchen. Pillemos bell par de Marlins Azuls, una mena de peix que no se troba por Europa -que yo sepa- y que ye una delicia, tot y que a servidor no le fa goyo o pescau. O puesto nos fació tanto goyo y nos tractoron tan bien que i tornemos practicament totz os diyas, bien a chentar bien a sopar. Y ya chentaus, pretemos a descubrir una mica a isla, prencipiando por as badinas de Sa-ay, que heba trobau en bella guida d'o rete pero que no pareixeban guaire populars, y que efecticament no'n yeran, en estar fieras en contimparación o que te puetz trobar en iste país. Manimenos, o camín por a selva y montanya de Camiguín yera poliu y no guaire luent yera a cascada y guerga de Katibawasan, tant polida como grant y tant grant como freda. 

Nos i estiemos un rato y nos faciemos a tipica foto postureo, y ya dentrando a tardi, marchemos t'as Ardent Hot Spring, unas badinas famosas en estar termals. Me las asperaba más calients pero encara asinas o templau de l'augua s'agradeixeba dimpués d'a fredor de Katibawasan. En metat d'a selva pero bien aprestadas, Enrique y yo nos i estiemos quasi solencos mientras bell rato dica que una colla grant de filipinos i arrivó mientras o sol s'en iba y alumbraban artificialment as badinas. Astí, tornemos ta l'aloix que no yera guaire luent y marchemos a cenar ta l'Alex, un puestet que se suposaba teneba una mica de borina, que yera a man d'o nuestro aloix y que d'antis m'heban recomendau Mónica y Raul, companyers de treballo d'os que he charrau bella vegada en o blog y que chusto tornaban ta Manila quan nusatros i pleguemos. Cenemos bien, tot y que bi heba poco ambient o chueus de nueitz, y astí unas mesachas chovenetas lugarencas nos charroron d'a isola y de cómo viviban astí en una amigable conversación. Y d'astí, a dormir, no sin antis veyer os dances y as comparsas que os ninos y mesaches d'a escuela yeran fendo en o poliesportivo d'o lugar y de fer una gambada y bella biera por a parti más pura y costera d'o lugar de Mambajao, an que yeran bells filipinos fendo karaoke y un mesache desfasau madrilenyo dito Carlos en un local meso en una replaceta.

A l'atrol diya, pillemos a moto dispuestos a arrecorrer-nos a metat oeste de Camiguín. Prencipiemos por l'acantilau de Tongatok, que fa parti d'un hotel pero an que nos dixoron pasar, y que ufriba una anvista polida pero no pas esparpallant si la contimparamos con as que se tienen en Europa. Siempre digo que ye curioso cuánto goyo le fan os acantilaus y as formacions rocosas a os filipinos que nunca no los dixan de ficar en as suyas guidas como cosa imprescindible a veyer! D'astí marchemos a las runias d'a antiga ilesia y convento espanyols de Guiob esfeitos por a erupción volcanica d'o Mount Vulcan entre 1871 y 1875 y que teneban un toque peliculero. Curioso! Pero más poliu yera o fosal afogau parcialment en a mar por a mesma erupción y de rasco cubierto por l'augua dimpués d'a erupción de 1948. En ixe puesto t'ufriban fer un snorkle an que arrecorrebas o fosal, veyebas as famosas almejas chigants de Camiguin, con colors raixosas y repolidas, muitos corals y peixes de todas as colors y a cruz orichinal d'o fosal, encara que la habiemos de mirar con cudiau pos a mar yera fura. Cata si he feito snorkles en istas islas, pero ta yo iste ye estau o millor, y si con bella atracción m'he de quedar en toda Camiguin, sin dubda ye con isto!

Dimpués d'o fosal afogau cambiemos l'augua salada por a dulza y marchemos t'as badinas de
Bura, pos deciban que a suya augua ye gasiosa y fa bambollas. Hombre... si te metes a fer momos y a braciar en l'augua, pos encara se nota, pero si no, no. Con tot y con ixo a  piscina gran y o puesto en sí yeran agradables, nos i estiemos un buen rato, charremos con una parella de bascos que no estomacaban guaire bien a calor y a humedat, y chentemos astí en una carinderia filipina an que as mullers que la levaban nos tractoron muito bien y se feban muito contentas de que hésenos decidiu chentar astí. No guaire luent yera a cascada de Tuasan, graniza pero con masiada chent y masiada freda, nos i estiemos un poquet y nos faciemos a foto postureo, pero no tardemos guaire en marchar t'a zaguera gara d'o diya: as badinas de Santo Niño, fredas, bien aprestadas y quasi sin chent, astí nos i estiemos dica que o sol iba baixando más y más. 
 
Ya de nueitz, y dimpués d'haber pasau por casa, cenemos en o nuestro puesto favorito, o Classic Kitchen, an que bi heba un conciertet d'un americano y a suya guitarra, que en veras no lo feban mica mal, y también yera Carlos. Entre totz animaban o puesto muito bien y quan o concierto remató marchemos ta l'Alex a continar as bieras y os cubatas. Y en istas que a metat de camín, control policial y nusatros sin casco. En primeras me pensaba que tanto s'en daba, como en a resta de Filipinas, pero no: resulta que en Camiguín son estrictos con o tema d'o casco y nos metioron una pinyora. Yo me piqué: me son furtando l'anarquía filipina que fa que siga tan enamorau d'iste país! Pero bueno, faciemos la d'aquell y dimpués de pillar a pinyora nos faciemos bella biera y bell cubata en l'Alex, que a nueit d'o viernes yera muito más animau y astí yeran tamién as amigas que conoixiemos o diya d'antis. I estiemos un rato y marchemos, pos a l'atrol diya nos quedaba por veyer l'atra metat d'a isola!

A primera impresión de Camiguín  se correspondeba si fa u no fa con a ideya que levaba en primeras: una isola tranquila y comoda, con as suyas guargas y buenos puestos de placha, an que agana de fer-se buenos rons (tanduay) con cola, y con bell restaurant bueno an que se disfrutar d'a comida local en metat d'un ambient de relaixación. Os puestos más parellanos que he visto son Bantayán y Siargao, si bien Camiguín ye más polida que no a primera y no ye tan borinera como a segunda. En primeras dubdábanos si marchar ta Siargao u ta Camiguín, pero triguemos a opción adecuada: si en Camiguín ya trobemos masiaus espanyols, Siargao d'agostos be d'estar a rebutir de foranos y más que más d'espanyols. Con tot y con ixo, bells detalles "de progreso" en Camiguín no me facioron goyo, como o feito d'estar obligaus a levar o casco u de no haber gasolineras de redomas de cocacola en guarichetz de palla y bambú por a carretera, como en Siargao y atros puestos. Ta yo ixo le quitaba una mica d'encanto, pero prou que no feba desmereixer iste paradís! 

No hay comentarios.: