14.8.21

Enta Salvador de Bahia: Brasil, Brasil...


Dos meses. Ixe ye o que enduré en Zaragoza iste verano. Y cada vegada que voi ye pior. Cada vegada más envidia, más chent dolenta, y racismo. Yo dixo d'estar yo: a ciudat aconsigue quitar a pior parti de yo, tot y que iba con buen esprito y mesmo con ganas de tentar estabilizar-me astí. Pero envidia y racismo me'n trobé: envidia d'ixa que se quita a escuchetes por dezaga y racismo d'ixe que no ye explicito, sino que s'alazeta en topicos y estereotipos "inocents", pero que plegan en o más fundo d'a vida cutiana. Ista vegada a mai, que tot y que leva más d'a metat d'a suya vida en Zaragoza y que ya no troba radices en una Venezuela que deixó pero que ya no existe, encara no ye aceptada como zaragozana. Lo menos dentre a familia paterna, os envidiosos Joven: sí que en ye triste, sí. Y en atras dembas, tamién m'han afectau a yo: ixas delera de ficar a la chent en roles y estereotipos, que de gracieta bien, pero que quan aturan as aspiracions pos fan mal. Y ye que ya sabetz que soi una persona movida, con inquietutz, con ganas d'amillorar-se y de fer cosas... Y ixo en a boinarosca zaragozana mal se leva. Pos ixo, sirva iste primer parrafo d'ista dentrada d'o mío blog personal, o mío diario, ta decir que Zaragoza ye una mierda y que no pienso tornar mas que o minimo tiempo menester ta chestions concretas.

Y asinas, y con toda a movida coronavirica encara sin resolver, me planté en un país an que me trobé asabelo de bien por bells meses: Brasil. Y como ya sabetz que, de no estar que me
ligue bella cosa firme, soi de conoixer y bochar-me-ne, a la fin me planté en Salvador de Bahía: a primera capital d'a colonia portuguesa, con un casco historico habanero repoliu, placha, sincretismo africano, paralelismos cubanos y un videoclip d'a mía cantante favorita d'agora, a portuguesa Anitta, que me fació asabelo de goyo. Muito charraban en Rio d'ista ciudat! Asinas, fa tres diyas, aquí me planté, en un apartamento individual en o centro historico, con repolidas anvistas y vida comoda-bohemia mientras treballo online. Y encara que quan plego t'un puesto soi baldau y as mías primeras impresions gosan d'estar una mica negativas, aquí, dentre as ganas de fuyir de Zaragoza y a propia ciudat en sí, me ye pasando o contrario.

Vivo en a Ladeira do Carmo, que si tos ne miratz un poco en o GoogleMaps, ye o centro d'o
centro historico dito Pelourinho, an que mesmo Michael Jackson fació o video clip d'o suyo famoso They Don't Care About Us. Viellas casas colonials coloridas, belunas restauradas y atras no, antigas ilesias, ambient bohemio, y turismo. Buenas fotos t'o Instagram, pureza denguna, y comodidatz, menos d'as que se'n esperan: restaurants estilosos pero caros t'o pre cheneral brasilenyo, y deguna lavandería arredol. Supermercaus... No bi'n ha que un, chicot y caro. Buen bico empedregau t'o postureu, mal ta vivir. Ta un mes estoi que me ferá honra, pero no más. En a mía primera gambada ascape baixé t'o Centro, un bico cercano y muito más popular, tanto en pres como en vida. Por o camín, bells lenaus, o famoso puyador de Lacerda, replacetas con estatuas d'as personalidatz d'a ciudat, y referencias a o famoso carnaval de Salvador y a o herencio nicheriano se troban por tot arreu.

En o Centro, disfruté d'os primers sucos y d'as primeras coxinhas -croquetas brasilenyas-, ya a pre común brasilenyo, de mercaus populars, y tamién podié veyer a chigant coda que a
chent feba ta vacunar-se en un centro de salut: estampas comuns en tot o mundo. En resumen, disfruté d'un ambient verdaderament local, d'ixe que me fa goyo. Y d'astí, pasando por bella replaceta pincha y carreras más d'as clases altas, plegué en o famoso bico de Barra, que toda a chent con a que he charrau por agora m'ha recomendau ta vivir. Sin perder o esprito brasileiro, o bico ye presidiu por un paseyo maritimo pinchismo, plachas que alternan areneras y caletas siempre emplidas por cheneticas esparpallants, y tot presidiu por quatro pueyos costers: o Forte de São Diogo, o Forte de Santa Maria, o Faro-Forte de San Antonio da Barra y o Morro do Cristo. En visité iste zaguero, mientras que os dos primers me los deixé ta unatro diya con más enerchía. Chenté por astí, a buena calidat y buen pre, tot y que yera costero! Y me quedé con a impresión de que, efectivament, ixe bico yera o buen puesto ta vivir: relaixau, local y comodo.

En tornar, a ixo d'as seis me vagó de asistir a una misa por o rito bahiano, que mestiza o rito tradicional catolico con cantas y ritmos afrobrasilenyos, en a Igreja Nossa Senhora do Carmo, a man de casa. Más divertida que no una misa tradicional, pero sin plegar a una misa góspel. En rematar, dimpués d'una hora, encara me facié una chicota gambada por o bohemio bico y torné ta casa, tot esquinazau. Buen primer diya, sin dubda, y muitas cosetas intresants en o cuaderno ta veyer y fer.

Salvador de Bahia m'ha permitiu respirar en tres diyas o que no he puesto respirar en Zaragoza por dos meses. Gracias, sin dubda. Con tot y con ixo, no ye Rio: no pareixe tener ni a suya vida, ni a suya naturaleza, pero sí una historia y una cultura marcaus por o sincretismo de tres continents. Ye más chicota, con un centro historico más intresant pero masiau postureta, y con una zona de placha muito intresant ta fer vida si a la fin foi niedo en a ciudat. Bi ha más pobreza que no en Rio, sin estar o problema que o turista ababol y ploramicas gosa d'ixamenar, y tamién más pureza social si s'esforiga una mica. O prencipio no fa malas farchas: veyeremos si ye prou ta yo, u a la fin amenisto bella cosa más grant que no istos tres millons de personas.

No hay comentarios.: