23.3.22

Enta Jaraguá (São Paulo): monts y guaranís


Cabo de semana que Vanessa y servidor querébanos fer bella cosa de naturaleza y cansera, bella cursa u como por aquí dicen, trilha, no guaire fácil, no guaire complicada, prou como ta depurar o cuerpo d’a placha y d’a borina d’os cabos de semanas d’antis. Y en istas que rechirando por o rete, trobé o que buscábanos: as cursas en o Parque Estadual Jaraguá, encara dentro de l’aria metropolina de São Paulo, an que a línea rubí de metro ufrindo dos paradetas. Asinas que, dispiertos, con augua y as carteras prestas, t’astí que pretemos.

Aturemos en a gara de tren de Jaraguá, y servidor quedó bien contento con l’arquitectura d’as garas de tren, porque pareixeban quitadas d’o sieglo XIX. No sé si ye que son antigas y encara las conservan, u ye que en bella remodelación heban apostau por un formato clasico, pero ye de dar reconoixer que quedaban asabelo de pinchas, con a cuspide d’ista arquitectura en a gara central de Luz. Y una vegada que i arrivemos, esnavesemos o bico de Jaraguá, con parti de favela, pero sin garra problema. Aturemos una miqueta antis de prencipiar a cursa ta prener bells salgados con os que fer as diez. O barichot d’a favela no pareixeba guaire bueno, nian os salgados guaire sucosos, pero as farchas enganyaban: quan nos los pretemos, en a tuca que faciemos, yeran prou buenos.

Prencipiemos a cursa a ixo d’as once, una mica tardi, pero en verdat, o recorriu no yera guaire luengo, asinas que no faciemos tardi. Bells quatro kilometros de puyada contina, con bell trampo más costerudo, pero cosa insalvable. Se pasaba de selva folluda atlantica a unatra mena de selva más ixamenada, que feba una impresión quasi mediterranea, ta plegar en una tuca con dos lenaus que, sorpresa, yeran a rebutir de familias. De qué coda? Pos porque a ixas tucas tamién se puet acceder en auto, y alto se tien mesmo una replaceta con parque infantil y guariches de chelau d’açaí y augua de coco, que bien que disfrutemos. Os monetz que no veyemos mientras o recorriu, los veyemos astí, agudos y mirando-se fito fito os chelaus y as bananas por si les ne cayeba beluna. Os guardias d’o parque natural, lo vedaban. Y como rematadera, un troz d’arredol d’un centenar d’escalerons que plegaban en as antenas radiofonicas, a tuca de verdat d’o mont.

Descansaus y disfrutaus d’as anvistas de São Paulo que as tucas de Jaraguá ofreixen, baixemos china chana, por un camín una mica improvisau que alternó una baixada por a carretera d’os autos y por as pistas forestals que heban apanyau en o parque natural t’os visitants. Bueno, ixo de china chana ye un decir, porque como o parque lo trancaban a las quatre, corriemos una mica ta poder fer ixe plan. Y una miqueta radius, aconsiguiemos fer-lo.

O diya heba saliu perfecto dica alavez, pero encara quedaba una sorpresa. Con o guardia quasi encorrendo-nos, saliemos d’o recinto d’o parque natural y decidiemos ir tornando china chana ta casa, ista vegada pillando l’atra gara de tren, que nos pillaba a la mesma distancia pero entabaixo, y no yéranos ta fiestas dimpués de bells 15 kilometros caminaus. En ixas que en una d’ixas carreras trobemos una favela pobriza, d’ixas que más ixorrontan y que remeran a muitos bicos de Manila, con a excepción de que en Manila ixos puestos son seguros y en Brasil, no pas. Veyemos tamién bella cosa de zagals que viviban astí, totz ells con rasgos amazonicos. Bella colla de indios que han emigrau ta São Paulo buscando millor vida y trobando mierda, pensé. Pos no! Os grafitis d’os paretes d’a muga d’o poblau pobrizo yeran a rebutir de referencias a la presencia historica d’os guaranís en a redolada. Sí, en pleno São Paulo, una tribu guaraní que i vive dende tiempos ancestrals! Vanessa se veyeba con más confitanza ta dentrar en o recinto y esforigar, y en mala hora yo me deixé levar por o miedo! Rechirando por o rete, he visto que a tribu recibe o nombre de Tekoá Pyau, que son amistosos, y que encara que no ye un puesto turistico, a chent que i ye estada recomienda a visita. Tamién fablaban de rituals d’ayahuasca y ixas cosas. 

Lo que pareixeba una cursa de cabo de semana que no sabía si daría dentrada t’o blog, remató estando una d’as experiencias más polidas en São Paulo. A Vanessa ya le’n he dito: tornaremos ta fer bella cursa en ixos monts, y ixa vegada sí, i dentraremos en a favela-poblau tribal! Sisquiá que belún encara fable guaraní!



No hay comentarios.: