26.4.22

Enta Recife (iii): chislas d'a urbe nordestina



Diez diyas dan ta muito conoixer y escribir, y no quiero deixar-me garra cosa important por astí, por muito que buena cosa d'o tiempo en Recife lo pasase fendo bieras y chugardiando con Miguel y Alice, u si no en a placha, que d'ixo no'n tiengo en São Paulo.

Asinas, o miercres Miguel me levó t'o museo estatal de Pernambuco, ficau en un poliu
.
palacio colonial, casa d'as familias más importants d'a rechión en os sieglos XIX y prencipios d'o XX. Quan i dentremos, as chovenetas que yeran atendendo o puesto nos dicioron que o miercres yera de valdes. Ya lo sabébanos ya, que por ixo mesmo hébanos alzau o diya t'ixa visita! Por dentro, una exposición ecleptica no guaire grant de obchetos antropolochicos y obras d'arte asociaus a Pernambuco, tamién con bella pantalla que amostraba bell chicot audiovisual y explicacions mica embolicadas. Ixo en o primer edificio, pos o museu en teneba dos, y l'atro yera a casa colonial propiament dita, repolida y con exposición d'obchetos y d'a vida d'una familia de clase alta en a puenda colonial. Y en os arredols, bella estatua con charnidetz que en verdat no yeran guaire bien cudiaus. En resumen, a visita no fació burro falso, pero Miguel me dició que se'n amenistaba horas ta fer-la y en verdat tasament en plega a una.

D'astí, Miguel y yo faciemos una gambada por os bicos de Graças y Jaqueira, an que Miguel
ha de vivir o zaguer mes d'a suya estacha en Recife. Sin estar guaire cosa, s'apreciaba atro ran: quasi no bi heba mendigos, no s'apreciaba peligrosidat y bi heba restaurants estilosetz en bella cantonada, como un chaponés que nos trucó o ficacio. Por o camín, visitemos o chardín d'o baobá, presidiu por un arbre baobá chigant, en a marguín d'o río Capibaribe. O puesto yera chiquet pero con encanto, y astí un viellet ufriba una gambada en lancha a un pré baratet. Yo a ixas cosas les he pillau o gusto, porque t'amuestran angulos de raso esferents y repolius, pero Miguel no lo querió fer, porque quereba alzar-lo ta bella veilada romantica con Alice. Facié a d'aquell -encara que prou que lo entiendo.

Y ya ta rematar a cursa d'o diya enfilemos t'o Parque Jaqueira, que no ye guaire grant ni
grant cosa, pero yera a rebutir de chent fendo eixercicio, mesmo con un chimnasio a l'aire libre an que bells monitors, que pareixeban ampraus por o concello u bella institución publica, guidaban a una colla de personas a fer os eixercicios, con mosiqueta d'ixa que anima y tot. O puesto, sin estar esparpallant, remeraba en formas -no pas en tamanyo nian en poliu- a o parque de Ibirapuera en São Paulo, y as suyas chents, as d'o parque y as d'os bicos, feban farchas muito más "paulistas" -u occidentals, si se quiere-, menos latinas. Con os pros y contras de cada puesto, sí que pareixeba millor aria residencial, menos problematica. Ixo si, de placha, no'n teneban. Atro diya tamién visitemos o chardín botanico, que por desgracia yera quasi albandonau, a penar d'o suyo potencial.

Charrando de placha, un diya fuemos Miguel y servidor, y dimpués Alice, a pasar a tardi, y teniemos una buena anecdota, d'ixas que alzo t'os nietos. Y ye que, fendo auguas de coco con Miguel, veyé bella cosa extranya en o mar, pero no alufré guaire bien qué yera. No le die
más importancia y en ixas, ya plegada Alice, me da por dentrar en l'augua a pixar, que l'augua de coco ye o que fa. Pero antis d'ubrir a mía voixica, Alice y Miguel me fan cenyos y aparatos ta que salga d'o mar ascape, y asinas facié. Os primers minutos pensé que ta cosa, pos no tornemos a veyer garra cosa extranya, y mesmo me pensé de tornar a ficar-me-ie a pixar. Pero en ixas que ixa cosa -millor dito, cosas- tornoron a apareixer-ie. No las podébanos veyer bien por as propias olas y a augua que yera una miqueta fosca: cocos? No pas, porque os cocos flotan. Personas? Dengún no bi heba deixau garra toballa ni cosa, y antimás, levaban muito tiempo buciando. Tartugas? Talment... pero en ixas, a puyada d'una ola nos deixó veyer bien qué yeran ixas bestias: tiburons. Y ye que a placha de Recife ye famosa por os suyos tiburons, y encara que a zaguera enrestida estió fa más de dos anyos, a cerina en una población que no bi dentra más de 5 u 10 metros en l'augua ye patent.

A l'atrol diya, marchemos t'a casa d'as tías d'Alice, Lais y Fátima. Viviban en una
urbanización no guaire luent d'o centro, de casas y carreras amplas y cuadriculadas, a más grant parti blancas, con patietz y as partis basicas de tot barrio: bell barichet ta fer borina y cenar, a escuela, bell supermercadet ta mercar o basico, y sobre tot, muito ambient vecinal y de rúa. Aquello yera clavau a la urbanización La Quisanda de Valencia (Venezuela), an que pasé parti d'a mía infancia. A seguridat más feble tamién se tastaba. Yo, mientras bell minutos me quedé callau quasi de raso en estar remerando... Pero más alcordanza me facioron encara as tías de Alice, que bien podrían estar as mías tías venezolanas. Chalangueras y acullients, sin preocupacions francas y con muita experiencia en a vida, y prou que sí, con bieras, y en o mío caso con caipiriñas, pasemos a nueit. Guisoron un plato arabe dito charuto, sobrebueno, servidor no feba so que repetir, y Miguel fació una tortilleta, a suya especialidat. Pero o millor de tot estioron os sacoletz -frisels embolicaus en una bolseta de plastico transparent- casers que en feban, os millors que mai he tastaus, y ixo que ya en he tastaus qualques. Más venezolano no podeba estar... bueno sí: quitoron o dominó! Y yeran todas unas expertas! -T'a desgracia de Miguel. Yéranos de bitibomba, tanto que sin parar cuenta, tornemos ta casa pasadas as tres d'a maitinada.

Recife ye en cheneral una buena visita, sin dubda, encara que Brasil tien tanto ta ufrir que no la calificaría de imprescindible. Ixo sí, a presencia de Miguel y Alice fació que ta yo sí que en fuese, prou que sí. A ciudat ufre una placha que São Paulo no'n tien, y escoscada, no pas como Rio. Pero a suya naturaleza ye más radida, y o pro d'o chalanguero d'un ambient latino se veye balanzau con una más grant peligrosidat, peligrosidat que, d'atra man, me pareixió menor que a de Salvador. De feito, de diyas se puet fer vida de raso normal, encara que de nueitz has de parar más cuenta y t'has d'adaptar a prener Ubers. Y dentro d'as suyas posibilidatz, se desenrolla con argüello y talento, como contrimuestran os suyos museetz. Pero o millor de tot o viache, sin dubda, estió conoixer a las tías de Alice y pasar una nueit con ellas.

No hay comentarios.: