18.8.22

Enta Florianópolis: una buena ciudat ta vivir


Por cosas d'o treballo y d'a vida, pareixeba que cada vegada me quedaba menos en a mía estacha en Brasil, y dentre que me daban a luz verde ta dentrar en Vietnam y no, pos decidié pasar as zagueras semanas en una ciudat d'a que totz os occidentals fablan muito bien: Florianópolis, en o estau de Santa Catarina, ficada en una isla grandeta.

Ta qui no lo sepa, a ciudat tira ent'o sur d'o país, y como yéranos en hivierno austral, pos feba fresquet. Pero como a ciudat ye costera, pos tampoco no feba rabior. De feito, l'orache yera millor que no en São Paulo, encara que me pertocoron muitas boiras, más d'as que me'n hese feito goyo. D'atra man, o propio hivierno feba que os pres d'o loguero fuesen baratetz en una ciudat que no tien precisament ixa fama. Y cal decir tamién que o rete de transportes publicos por toda a isla yera bueno.

I arrivé pensando trobar-me una chicota Rio, como de cabo quan se le diz, y me trobé más bien una Ilha Grande grant: ye decir, una ilha-ciudat con muitas selvas y plachas repolidas, pero no precisament grant ni cosmopolita. Aduyó a ixa sensación que m'aloixé en Barra da Lagoa, un chicot bico tranquilet, poliu, pero masiau calmo ta servidor. Por toda a isla, a color predominant d'as piels yera blanca, contrario a una misturada Rio, a o predominio negro de Salvador, y mesmo más blanca que no a blanca São Paulo. Y quan m'alpunté a danzar salsa y bachata en una academia, me trobé que a forme de danzar yera diferent a São Paulo, y muito más diferent a Rio u Salvador: muito menos corporal, con menos contacto, más "a la occidental".

Y una d'as cosas que más goyo me fació en a isola fuoron precisament as cursas por o mont. En facié dos a man d'a Barra d'a Lagoa: una circlar a o Morro da Galheta, y un atra dita Trilha da Boa Vista e Galheta. D'una duración de bellas tres u quatre horas cadaguna, a primera no yera sinyalizada, y o camín a vegadas yera masiau folludo, tanto que me perdié bell par de vegadas y habié d'usar o Wikilocks ta evitar problemas, mientras que a segunda sí que yera bien marcada. Bien pinchas as dos, puyaban o pueyo que presidía ixa parti d'a isla y feban a cresteta, mientras que o por o camín bi heba plachetas, piscinas naturals y mesmo bella pisada de dinosaurio. A segunda pasaba por a placha d'a Galheta, una placha nudista en un país an que o nudismo no ye bien visto. Con tot y con ixo, a poca chent que bi heba no yera fendo nudismo, en buena mida porque con l'orache fresquet tampoco no aganaba. Os camins d'as cursas a vegadas yeran prou salvaches, pero me quedé con ganas de veyer-ie bell bicho intresant, como bell mono. L'onico que i veyé fuoron ueitres pasando a man.

No me fiqué en augua en as plachas d'a isola, pos feba masiau fresquet y l'orache quasi siempre fue nublo en as dos semanas que i estié. Pero as gambadas que i facié me facioron honra ta comprebar os muitos surfistas que bi heba, buena cosa d'ells archentinos. As auguas se'n veyeban polidas, y feban entrefilar saturación de veranos, como muita chent me confirmaba. Y a man d'as plachas en a mesma Barra da Lagoa bi heba una siede d'o Prochecto Tamar, adedicau a o cudiau y preservación d'as tartugas, Lo visité y no me trobé que un chicot zoolochico de tartugas, enfilau más que más ta ninos, y que a suya misión ambiental yera discutible, pero bueno, ta bella cosa turistica que bi heba cerqueta de casa, pos caleba fer-la.

Atro diya visité o centro historico d'a ciudat, y en verdat me fació burro falso. A poca pobreza -y probablement inseguridat- que podese haber una isla quasi-idilica, s'arroclaba astí, y fueras d'o mercau, dito centro no ufriba guaire. Tampoco no yera guaire grant, y seguntes o momento d'o diya, o trafico yera masiau alto. Dito d'atra traza, a isola yera bien por as suyas plachas y os suyos monts, pero a parti más urbana, no feba honra que ta proveer-se de crompas y atros servicios basicos.

En pocas palabras, Florianópolis me pareixió un puesto muito bueno ta fer una vida. Tranquilidat sin aburrimiento, con repolidas plachas y monts, con prou seguridat, y con totz os servicios basicos y no tant basicos que un puet querer, en tractar-se d'una ciudat ya grant. D'atra man, as carreteras d'a isola yeran estreitas -como be d'estar- y a poco que s'achuntasen tres u quatro autos ya se feba entrascada. No quiero ni preixinar como sería de veranos australs, en puenda alta, pero a chent d'astí no tardaba en decir-te-lo: un infierno masificau. Sin dubda, Florianópolis estió una buena despedida -por agora- de Brasil.

No hay comentarios.: