2.5.24

Obituario: Carlos Callejero, o nuestro Carlos Rias


No le facié goyo quan nos conoixemos por primera vegada en una asambleya de Podemos. Se pensaba que yo yera unatro buscavidas que quereba pillar cacho y emplir o suyo ego en ixa movideta que pareixeba tant prometedera. Y no le faltaba razón, pos en a balanza ego-compromiso, toz en tenemos d'os dos costaus, y en movidetas politicas, pos gosan de pesar muito más os egos. Y digo gosan porque de cabo quan se troban honrosas excepcions, y precisament Carlos en yera. No buscaba puesto, de feito no buscaba cosa personal, talment, como muito, matar o aburrimiento. Pero nunca no posicions ni reconoximientos, y por ixo los mereixe más que no dengún.

Cosas d'a vida, a la fin le rematé cayendo bien. Y encara no sé por qué. Siempre que quedábanos le'n deciba: "te cayeba mal, no confitabas en yo, y agora sí, a qué fin?". El no respondeba, nomás me mandaba a callar. En qualsiquier caso, a suya confitanza estió una d'as más grants honras  d'a experiencia politica. D'atra man, a yo me fascinaba a suya personalidat, y por ixo mesmo l'admitiba o suyo estilo tosco y faltón. No se callaba con dengún, y tampoco no con yo. Muitas personas lo evitaban por as suyas formas; yo tot a'l vies, apreciaba que bella persona me decise de verdat o que pensaba dentro de tanta hipocresía, mesmo que m'insultase si caleba. En meter-me en movidetas politicas, aprendié muito d'a naturaleza humana, dixé a un costau falsas amigas, pero tamién gané amigos: Carlos yera un d'ixos.

Un día de veranos de 2018, yera en a Biblioteca de l'Augua, y salindo a fer una paradeta, me lo trobé en o bar de chinencos d'a carrera Santa Inés. No yera una situación excepcional, de feito, sin querer, nos trobábanos astí lo menos una vegada por semana y fébanos a charradeta con o café. Yo ixe día yera estresau y me demandé una tella, t'a sorpresa de Carlos, que me dició que ixo le'n daba su mai quan yera amolau.

Y astí blinqué, y le'n demandé por a suya infancia y a suya familia, talment porque en Filipinas ye una pregunta muito común. Ya m'heba charrau d'antis d'a suya trayectoria adulta, pero no pas d'a infantil. Carlos aturó y lo veyé emocionau. Ascape le dicié que prou que respondese si quereba, que faltaba más. El sonredió, morgonió, movió a cabeza, y lo trobé quasi faltau por o comentario, pero no pas por a pregunta inicial. Le costaba expresar-se pero quereba, y a la fin, china chana, charremos. D'ixa conversación, nomás diré que l'amor que veyé en as suyas parolas y o suyo rostro charrando de su mai esboldregaba ixa imachen de hombre duro y faltón. Tot a'l vies, yera tot emoción: una vida canalla en una persona sentimental. 

Circunstancias d'a vida han feito que no le dese a despedida que mereixeba un día que íbanos quedar a fer una biereta en L'Almozara. Ya no torné ta Zaragoza, y tampoco no m'he esforzau por mantener os contactos. Con istas noticias, os míos sentimientos y as mías reflexions se fan mezclallo en un repolvín. Pero lo que ye claro que ye o carinyo siempre será astí: o carinyo enta una persona honesta en metat d'o dolent.


No hay comentarios.: