15.7.24

Enta Dingalan: novedaz en o paradiso?


Zaguer cabo de semana de chunios, y a vida me ye sonredindo. Dimpués de rematar Matematicas, y d’ordenar y apanyar muitas cosetas que m’heba deixau mientras meses y mesmo anyos, m’aganaba de fer un descanset a la mía bola con un d’ixos plans que tanto goyo m’han feito de siempres: bell puesto de mont, de cursa, con augua y con buena chent. Antimás, Luzieta yera una mica rebordenca ixos días, y encara que dimpués se sincusó, yo amenistaba desconexión. Sin querer me trobé un post en o facebook de Dingalan que feba muitas buenas farchas: clamors verdes con caletas chingarriadas por o literal pacifico que bien fa alcordanza a la costa atlantica d’a mía amada Cantabria. Asinas, o viernes de nueiz malas rematar o treballo apatrusquié as quatre cosetas basicas en a cartera y baixo l’intenso trafico manilenyo d’un viernes plegué en a gara de Cubao, an que prenié un d’os zaguers buses ta Cabanatuan, a cabecera d’a provincia d’Aurora. Rematé en a chicota ciudat a ixo d’a una d’a maitinada, ya sin buses ta Dingalan, por o que dormié en un Sogo, franquicia filipina d’hotels por horas con cambras escoscadas an que van muitas parelletas a forcachar, y a ixo d’as ueito pille o bus ta Dingalan, ista vegada disfrutando d’o paisache rural filipino humedo, arrivando-ie sobre o meyodiya.

A ufierta d’hotels en Dingalan en booking no yera guaire ampla, por o que decidié buscar-ne dreitament en o lugar, y encara que en puenda baixa no bi ha guaires opcions, en trobe sin guaires dificultaz, ixo sí, a un pre una miqueta superior a o normal. A mesacha de l’hotel no s’asperaba una visita de zaguera hora, asinas que mientras apanyaba a cambra, preté a fer a primera d’as fitas que teneba en ment: arrecorrer a carretera de clamors por a costa que remata en Baler y que le dicen “Batanes de l’Este”. Y ye que en l’aspiracionismo filipino bells destinos son en a tuca, por un regular caros y an que marchan sobre tot foranos, como Boracay por plachas u Batanes por paisache humedo y rocoso, mientras que a resta, baratos y más enfilaus t’a población local, gosan d’identificarse con os primers a modo de reclamo publicitario. Asinas, Filipinas ye a rebutir de “boracays” y de “batanes”, y en iste caso, nos trobamos con uno d’ixos “batanes”.  Tras chentar bells espaguetis rapedos en o 7-Eleven, me pertocó día ruixient y solarenco, y a fuixina quasi me mata, pero a la fin lo facié: pase por o miramar de Rivera, un terreno privau en curveta que fa buenas envistas, ature en o mirador principal, con una estatua chigant d’una virchen negra que no m’agano de puyar, y remate en o Pacific Viewdeck, que teneba muita buena fama pero an que en primeras miroron de cobrar-me masiau ta dentrar-ie.

En ixas apareixio una colleta de quatre mesaches y dos mesachas ventanyers filipinos, que i veniban en scooters y chuntos compartiemos a guida, por o que o pre yera muito más placible. Y en verdat, o andador mereixeba la pena, por as envistas, por estar bien cudiau con chardinet y flors, y por o propio camín d’aproximación por meyo d’una chungleta. Me facié as tipicas fotos posturetas y de remeranza, y torné t’o lugar, ista vegada en tricycle, que a cursa ya yera estada prou dureta. En o lugar, dimpues de pasar por a mía cambra de l’hotel y comprobar que tot yera en orden, marché t’a placha d’a badía de Dingalan, y l’arrecorrié por bells dos u tres kilometros, con una primera parti de pescadors y una zaguera parti más escoscada an que me trobé bellas collas de filipinos disfrutando d’o lusco, mesmo con bella atracción como o tipico dragón unflable empentau por un barquichuelo, pero sin masificar. O mío amigo Jorge me preguntaba si ixa zona yera de buenas plachas, y a verdat ye que no: tener en tienen, pero no destaca por plachas, pos as colors son foscas y as propias plachas muito rocosas. Ixo sí, a yo capuzar-me-ie me sentó a gloria divina dimpués de rematar baldau esboldregando-me as garras baixo a carolina tropical. Dimpués d'ixo, cené bellas cocas d’as pastelerías d’a carrera y cayé en o leito como un bibirón.

A l’atrol diya, me’n puyé muito luego, a ixo d’as seis coladas d’o maitín, pos heba quedau con a colla de chovenastros ta fer chuntos a cursa en barco por as mesmas clamors que o diya d’antis heba feito a piet por alto, y astí nos trobemos a las siet, os quatre mesaches con resaca. Pillemos a bangka compartindo gastos y ista nos levó por as rocas y os pueyos verdes baixo o dondiar d’o barquichuelo en as olas, dando-me una paz que no heba sentiu en meses, atra vegada baixo o sol y a fuixina. Antiparti, o paisache costero humedo, si bien no ye raro, tampoco no ye o comun en Filipinas. En o barco, aturemos en una placha que le dicen White Beach, que encara que no yera especialment blanca ni yera d’as millors que se puet trobar en Filipinas, tampoco no feba burro falso y se podeba aproveitar bien. Manimenos, quasi tot o mundo que i plega lo fa ta puyar o pueyo por metat d’una chungleta y que a la fin ufre repolidas envistas. Sería o paradiso, sino por estar a rebutir de chent y quasi no tener uembra. Con tot y con ixo, con o mesmo guida marchemos t’o faro, a lo que se plegaba tras puyar unatro lumo, y do estiemos solencos.  As mesmas envistas, pero disfrutando-las muito más. Tras descansar-nos, fer-nos as tipicas fotos y disfrutar de l’aire neto, baixemos o pueyo y marchemos t’o barquet, que nos levó t’a espelunga de Lamao, con auguas turquesas escoscadas chocando contra as rocas, buen puesto ta ficar-se en l’augua, con muita chent fotiando-se y chugardiando en a boca d’a espelungueta.

Rematemos a cursa en barco luego, antis d’o meyodiya, y yo aproveite ta desayunar-me por segunda vegada un cornsilog (roz con uego frito y una mena de carne mechada dita corn beef) y ta fer una clucadeta de bella meya hora, ta dimpués ir solenco de gorgas y badinas. Amenistaba ixa clucadeta, pos heba prencipiau a deixar o café y no lo yera pasando mica
bien. En primeras, marché t’as gorgas de Tunawan, as más cercanas, encara en Dingalan. O camín estió una odisea, y no por embolicau, sino porque os guidas y conductros de tricycles miroron d’escular-me dos vegadas, bella cosa que fa anyos m’importaba menos, pero que agora, dimpués de muitas experiencias, me sienta pior que una caita d’esquenas. Y antimás, o puesto feba burro falso: dos badinetas con una chicota cascada, masificadas, tanto que no trobé puesto ta deixar as mías pocas pertenencias y mesmo en l’augua yera dificil de mover-se por ixa banyera gran sin tocar a dengún. No duré ni diez minutos, y a piet, preté a trobar a carretera principal baixo a calorina y pillé un tricycle, ista vegada un chovenot muito maho, que me deixó en Gabaldon, o lugar mugatizo con Dingalan y que tamién tien gorgas pero no pas placha. As gorgas de Gabaldon no son de fácil trobar, pos cal pillar una pista empedregada que nomas se puet fer a piet y con bell auto u moto todoterreno. Cal ir t’una facienda local dita Melgar en a faldera d’o mont humedo, muito bien apanyada y que me pareixió un modelo a seguir en tot o país; malas esnavesar-la se troba una pisteta por selva que, dimpués de trescruzar o arriu y fer una curveta, plega en a cascada, muitismo más polida, y an que no teneba a companyia que d’una colla de zagaletas adolescents que a la meya hora hoporon, deixando-me solenco en o paradiso. Si, ixas son as gorgas que me fan goyo, ixas son as mías trazas de disfrutar d’a vida!

D’as badinas de Gabaldon torné, con o lusco, ta Dinlagan, aproveitando un d’os zaguers buses d’o día, y ya en o lugar minchuquié comida de carrera en o mercau y en o puerto dica que se fació de nueiz. Aproveité tamién ta veyer una parella de viellos chugando a os escaques, y lo feban muito bien. M’hese feito goyo mesmo de chugar, pero yera baldau y se yera fendo de nueiz. Charraputié una miqueta con ells, en un d’ixos momentos que han feito que m’enamore d’iste país. He de decir que a ista ideya positiva tamién contribuye o buen orache que me fació, y ixo que me la chugué, pos somos en puenda de plevias y tifons, y chusto ixa redolada gosa d’estar a más afectada, pero no me cayó ni una chisla. D’atra man, si bien beluns miroron d’escular-me, quan pillé o bus de maitinadas tornando ta Manila sin garra chent en a carrera, l’onico tricycle que i pasó, que tamién iba t’a gara ta deixar a la suya filla que marchaba t’a ciudat, se negó a cobrar-me tot y que insistie asabelo. No pocas personas estioron asabelo de chalangueras y amables quan me veyoron forano, pero yeran mas que mas viellos. Os chovens, enantis igual de chalanguers, agora son muito más refitolers, y viven en a pantalla d’o móbil, bella cosa que no pasaba fa cinco anyos, más que más porque muitos no en teneban. Y ye que, como viengo repetindo dende fa bells meses, o país ye cambiando, se ye occidentalizando, con pros y con contras, se nota muito o blinco cheneracional, y ixo me fa pensar muito vitalment. 
 

No hay comentarios.: