Tenié una
profesora en o bachillerato, Felisa, profesora d’espanyol, perén goyosa y
pacient — pero d’una traza que pareixeba una miqueta falsa. En realidat, toz
pensábanos que ixa actitut de hippie yera masiau calculada, no pas sincera.
Manimenos, un día en clase, Felisa pretó a criticar a la chent que minusvaluraba obras
literarias y cine de masas: «Si a
millons de personas les fa goyo, no puede estar tant malo», deciba. Prenendo
posición y expresando-se sincerament contra o esnobismo academico y intelectual
— no sé si con razón u no pas — Felisa preneba bellas cosas muito más importants:
personalidat, identidat, fuerza, carisma.
A primera vegada
que veyé a portalada d’o libro The Subtle Art of Not Giving a F*ck, en Manila en 2017, me
pensé que no yera so que un pasquín d’autoaduya barato, con una cubierta masiau
comercial y poco seriosa. Os míos escolanos de psicolochía en UST charraban
muito d’ixe libro: cosas d’adolescents — me
dicié.
Pero
dimpués de quasi diez anyadas, con muitas traduccions, decenas d’edicions y
millons d’exemplars vendius —
y mesmo con cierta presencia en meyos universitarios y psicolochicos — he
decidiu de leyer-lo. Y he d’admitir que ye estada una buena ideya: con más
rigor que no lo que me pensaba, no puedo negar que m’ha aportau, en a mía situación
personal, bellas claus muito intresants.
Asinas,
una obra inicialment criticada por filosofos y psicologos s’ha convertiu en una
ferramienta practica de reflexión filosofica y psicolochica, feita por un coach
qui, en primeras, no yera un verdadero especialista. Prencipió tenendo un blog
bien furniu con as suyas experiencias de guarán y viachant por o mundo mientras diez anyadas.
O
esprito d’o libro y as suyas ideyas no son revolucionarias: en reyalidat,
o estoicismo que esfende ye quasi tant viello como a humanidat. Pero o punto fuerte de l’autor ye saber adaptar-lo a la sociedat actual y a perfils como lo
de yo, esclavos una filosofía «Manu Chao». O núcleo d’o mensache:
sé tu mesmo sin asperar recompensa, y no mires de convertir-te en ixo que
creyes que a resta quiere que tú sigas. Sé tú, sabendo que no yes cosa —y que ye muito bien asinas.
Ironicament,
Dale Carnegie deciba que t’amillorar as relacions, caleba intresar-se por os
atros, ascuitar-los, charrar d’os suyos intreses. Mark Manson afirma que t’avanzar
ent’a felicidat, cal estar sincero y centrar-se en uno mesmo. Pero luent d’estar
incompatibles, as dos ideyas son complementarias: a nuestra traza d’estar
en o mundo debe fixar-es en a nuestra autenticidat, sin medrana d’a resta y
aceptando que no somos so que una persona en metat de millons. Y, en o cotidiano,
una d’as millors estratechias ye d’intresar-se (sincerament) por a resta.
Prou que a muga entre «ells» y «nusatros» ye de difícil trazar. Pero ye precisament una custión de practica contina —a la fin, ixo ye a vida.
Manson, M. (2016). The Subtle Art of Not Giving a F*ck. HarperOne
No hay comentarios.:
Publicar un comentario