4.1.20

Tornando ta Baguio: orache fresco y ciudat más habitable


Feito o tatuache con Apo Whang Od, pasaus dos diyas por Cordillera y tornau ta Bontoc, encara teneba tres diyas por debant libres y no teneba guaire claro qué fer. En primeras me pensaba de marchar ta La Unión y fer surf... pero de qué coda voi a ficar-me en l'augua d'a mar con un tatuache recient feito? Ababol de yo que no lo heba pensau, alavez en primeras pensé en quedar-me por a redolada kalinga fendo rutas, visitando lugars y alprendendo de l'antropolochía encara viva d'as zonas no turisticas. Pero o mío cuerpo quereba relaixación y no dormir en malfegas malmesas por tierra, sin escusau, horas de gambada por a montanya y minchando roz y poco más. Asinas que dimpués de chentar en Bontoc y pensar-me-lo bien, decidié pillar o bus ta Baguio, a capital d'a montanya filipina y ciudat muito popular en tot o
país, en a que ya heba estau feba d'os anyadas y a la que l'adediqué dos posts. Con tot y con ixo, a ciudat yera prou grant y m'heba dixau cosas sin veyer, asinas que agora s'esbruixaba a situación perfecta.

En un autobús de postguerra que arrecorrió mientras seis horas a montanya d'o norte de Luzón, con paisaches esparpallants de mont, boira preta y pinars que pareixeban d'a sierra de Guara, arrivé en Baguio, an que pillé una casa-hotelet a buen pre y bien aprestada a man d'a gara de bus y no guaire luent d'o centro. Ixa mesma nueit marché t'o famoso parque Burnham, en o centro d'a ciudat, por un regular muito animau y en nadal encara más, con luces que cosa han d'engruciar a las tantas qu'han habiu de ficar en Zaragoza ista anyada. Cené en a famosa Session Road, carrera comercial d'a ciudat con restaurants prou buenos, ceras relativament amplas y muita chent disfrutando d'o más parellano a un paisache urbano europeu contemporanio en Filipinas. Baguio ye una ciudat cara, pero relativament relaixant y con un orache fresco. De feito podié tener a placentera sensación d'haber-me de meter una chaqueteta de nueitz, pos yéranos a 13 graus. A primera vegada en un anyo que teneba ixa sensación! Dimpués d'istas gambadas ta estirazar garras y cenar, marché ta l'hostelet, anque m'asperaba a primera ducha con augua calient en condicions dimpués de tres diyas. Con tot y con ixo, paraba cuenta de no mullar-me o tatuache en a esquena. 

A l'atrol diya marché ta Camp John Bay, y en concreto t'o suyo nucleo, a Bell House, antismás base militar norteamericana aproveitando bells pueyos y os suyos pinars, agora quasi demilitarizada y an que han aprestau esferents actividatz de mont como cursetas, parquetz, multiaventuras u cursas a caballo. Familias filipinas de clase meya pasaban astí o diya en comunidat fendo lifaras, aproveitando tamién a sobrebuena temperatura. A Bell House yera a residencia d'o chefe d'a base norteamericana en tiempos, astí Chapón sinyó a rendición en Filipinas mientras a Segunda Guerra Mundial, y agora l'han aprestada y ubierta a o publico como un chiquet museu. En os arredols, una curseta por metat d'o pinar con bells panels t'amuestra a historia d'o puesto, dende a fundación norteamericana dica a suya privatización en l'actualidat. A'l canto d'a Bell House tamién yera l'anfiteyatro, que agora fa as veces de recinto an que aprestan ceremonias y conciertetz. De feito, mientras yera fendo una gambada, una delegación de funcionarios yeran astí fendo una lifara. Y antis de hopar-ne, heban feito un "fosal d'o negativismo", con curiosas y divertidas fuesas d'as cosas negativas que cal apedecar. En salir, as dos guardias de seguridat me chitoron pedretas: ixo siempre anima o diya, y si levan uniforme encara más! Malas salir d'o recinto d'a Bell House se troba una chicota replica d'a Estatua d'a Libertat que ye o millor testimonio posible d'a historia d'o puesto.

Y ye que, os castellanos y espanyols se centroron en a colonización costera, normal quan Filipinas yera más que más una colonia comercial. Pero os norteamericanos paroron cuenta d'a montanya, lo menos como puesto de relaixación y recreyo, y agudos qu'en estioron. Visto o puesto, y pensando en marchar-ne, trobé quasi por casualidat un caminet sinyalau como Forest Bathing Trail (Camín de ficar-se en a selva), y me i fiqué: mientras más d'una hora facié una ruta cercular por un pinar que pareixeba quitau d'o prepirineu, an que recobré a salut y a vida que Manila m'heba quitada mientras un mes. Qué placer andar por una selva de pins, que d'atra man te feba alcordar cursas con amigos y exnovias, a sobrebuena temperatura y quasi solenco! Por metat, me trobé con bells sinyals de "Viedau de pasar. Propiedat d'os Estaus Unius d'America". Y ye que, encara que a base norteamericana pasó a mans filipinas en prencipiar os novanta, os yankis encara s'han alzau bella casa y bell terrén en as millors zonas con finalidatz de recreyo. En rematar o mío meyo diya por Camp John Bay,  marché t'o nuevo hotel qu'heba pillau, pos o primer yera pleno t'a segunda nueit. Iste atro yera luent d'o centro d'a ciudat, pero de buena calidat y buen pre, yera alto d'un pueyo sin trafico que ufriba anvistas repolidas tanto de diyas como de nueitz, con todas as lucetas d'as casas d'a val. Encara tonré de nueitz t'o centro ta fer-me unatra gambada por o parque Burnham y cenar en Session Road, pero torné relativament luego ta l'hotel ta dormir y duchar-me muito y bien.  

A l'atrol diya, desayuné en l'hotel con as millors anvistas posibles y marché t'o sanctuario ecolochico de Maryknoll, en reyalidat un parque privau alto d'un pueyo an que heban aprestau un viero y quatro chorradetas -estatuetas y poco más. M'i estié meya horeta, pos no daba ta más, pero ye verdat que unatra vegada podié aliviar aire escoscau, a buena temperatura y sin rudios arredol. Chusto o que no trobaba dende veranos en o parque de l'augua de Zaragoza, que nos pareix una gilipolladeta pero que no'n ye, y que ye un d'os factors que marca a muga dentre pobreza y riqueza d'o que no paramos prou cuenta. De Maryknoll, chusto pillé un taxi d'una familia que i yeran plegando -por cierto, os taxis en Baguio son baratos y tienen a fama d'estar honestos, y puedo dar fé!- y marché t'o chardín botanico de Baguio, buscando o mesmo: tranquilidat, aire escoscau y gambadas a buena temperatura. Y lo trobé, pero no pas tanto como en os atros puestos: masiadas familias con ninos chicotz y rudiosos, y ya masiau aprestau y menos natural. Pero encara asinas, me feba honra. Heban apanyau esferents chorradetas como un chardín chinenco, estatuas d'olifants, de cisnes esbruixando un corazón, espelungas y fuents, un restaurant, bellas botiguetas de turismo y bellas recreyacions de casas y traches tradicionals ifugaus. No yera mal puesto ta pasar-se una u dos horas, sin estar un imprescidible d'a ciudat.

Y como encara iba con tiempo, d'o chardín botanico marché t'o Lion's Head (Tozuelo de Lión), un busto de lion tallau en una roca graniza en salir de Baguio por a famosa carretera Kennon, an que a chent atura ta fer-se fotos postureu ta penchar en Facebook. Me lo trobé con tarabidaus de bambú pos yera en restauración, pero encara asinas me facié a foto postureu, prou que sí. Tot o paisache d'a val yera repoliu y unatra vegada s'aliviaba buen aire, de no estar por bell jeepney que de cabo quan pasaba por a carretera. No guaire luent d'ista fita turistica yera o mirador d'a carretera Kennon, an que tamién aturé: sin estar guaire mencionau en as guidas, ye asabelo de recomendable, y en una d'as marradas que fa a carretera han aprestau un viero alternativo ta fer a piet mirando-se a esparpallant val con fresquet, verdín, aire fresco y escoscau, bella recreyación de casa ifugada y garra rudio. Prou que lo facié, a modo de despedida de Baguio, por ista vegada! 

Torné t'o centro de Baguio en un jeepney y miré de pillar un bus ta Manila. Pero l'aspera minima yera de quatre horas pos totz yeran ocupaus: no podetz contar a cantidat de chent que viacha entre Baguio y Manila en o cabo de semana! Facié la d'aquell, pillé o ticket d'o bus y facié gambadas por o parque Burnham y a Session Road, que por cierto, heban trancau en un sentiu ta fer debuixos en clarión en o gudrón, que yeran repolius y que atra vegada le daban a Baguio ixe aire contemporanio, desenfadau, turistico y moderno, que feba alcordanza a Chaca. Cené astí y finalment pillé o bus a las 11 d'a nueit, plegando en Manila a las 4 d'a maitinada.

Marchar ta Baguio dimpués d'os dos diyas en Buscalán estió tot un encierto. Y ye que, dentre o menester d'un buen orache, a cansera acumulada en Manila, que me foi viello y que o factor aventurero y "descubrir cosas nuevas" s'esfaba dimpués de tanto tiempo en Filipinas, cada vegada trobo a faltar más a comodidat. Fa dos anyadas probablement m'hese quedau por Cordillera tot o puent minchando roz, sin duchar-me quasi garra diya y cagando en o campo, pero agora amenistaba precisament o que Baguio m'ufrió: aire escoscau, buena temperatura, comodidatz, moderneces y ambient social occidental y cosmopolita. Y ye que Baguio ye un referent en tot o país precisament por isto: ye o más parellano a una ciudat occidental que te puetz trobar en Filipinas. Ixo sí, a un pre caro!

No hay comentarios.: