16.2.20

Ent'o delta d'o Mekong: una provincia de galachos


Si quan marché ta Hanoi complementé ixa ciudat con o tipico viache en barco por a badía de Halong, ista vegada quereba complementar Ho Chi Minh City con bells diyas por o delta d'o Mekong. Pero por a mía cuenta, no prenendo garra combinau turistico, sino indo t'os puestos en moto logada. Estié dubdando, porque en Ho Chi Minh feba tanta calorina y o sol pretaba tanto, que no sabeba yo si enduraría guaire en o Mekong, pero a la fin quité enerchías ta fer-ie lo menos un diya, lo menos ta poder decir que i soi estau. Bueno, pos ixe par de diyas a la fin en estioron tres, y bien que en quité treslau: feba calor sí, pero si sabebas meter-te en un puesto con aire acondicionau dentre as doce y as tres, y si te'n puyabas a las seis d'o maitín, podebas quitar treslau bien d'a resta d'o diya, y asinas facié.

Asinas que o diya dos de chinero de maitins pillé o bus dende Ho Chi Minh City dica Vinh Long, an que me pillé un hostalet a buen pre y de calidat decent, y an que tamién me
logoron a moto, tamién a buen pre pero no pas de buena calidat. Facié la d'aquell y me conformé con a mía companyera de viache con a que mientras tres diyas feríanos quasi 300 kilometros por carreteras y camins vietnamitas salindo vivos: a Marqueta 10. Plegué a la hora de chentar en Vinh Long, y dimpués de descansar-me una mica, encara facié una ruteta de cinco horetas por a propia isla de Vinh Long dica arrivar en Tra Vihn, unatra isla grant, y dimpués tornar por a isola de An Binh, salindo de diyas y tornado de nueitz. Por o camín, a mía primera aturada estió a pagoda de Van Thanh Mieu, que visité en tasament cinco minutos pos ya no veniba a veyer edificios relichiosos, sino más naturaleza. Continé bordiando un d'os brazals d'o río Mekong dito Chien, y por o camín veyé unas construcción curiosas, como grans envasadors invertius feitos de ladrillo, y que resultaba yeran furnos ta fer ladrillos, un d'os principals motors economicos d'a redolada.

O puesto teneba canals y ríos a boticiegas, beluns indicaus en o mapa y atros no pas. Y bi heba carreteras más chenerals y tamién pistas engudronadas y de tierra a boticiegas. Ta
pasar d'isola en isola bi heba dos trazas: con puents quan bi'n heba, u con barcos qu'iban y tornaban fendo o servicio publico a pre barato. Yo iba alternando una mica de tot, y siempre recordaré o puent Cau Co Chien, granizo y que puya altizo con una costera empinadiza. Yo tiengo muito vertigo y lo pasé muito mal: d'un costau, o río muitos metros abaixo; de l'atro costau, cambions u buses a os que poco les importaba a tuya vida. As anvistas yeran repolidas, con tot o río debaixo y kilometros cuadraus de selvas y cocoters a os dos costaus, pero no lo podié disfrutar. Tamién cal decir que dentro d'a diversidat relichiosa, percibié una mayor presencia de cristianismo que en a resta d'o país, con ilesias y estatuas con chent rezando a ormino, y tamién con muitas lucetas nadalencas. De cabo quan mesmo pareixeba Filipinas! No diría que o delta d'o Mekong fuese una maravilla pero me lo yera gozando asabelo. En cierta mida, me feba alcordanza a os galachos de chuslibol a lo granizo y en asiatico.

Y tanto me lo gocé ixe primer diya, que me se fació nueit preta y no heba cenau.
Fambrudo, a la fin trobé en un lugarichón dito Long Thoi, un puestet an que meteba que feban bahn mi (entropán vietnamita). No charraban anglés ni yo vietnamita pero a la fin nos entendiemos y les ne demandé. Por desgracia no'n teneban, pero ascapen miroron de trobar bell pan y me lo facioron. Pobrichons, no les quereba fer tanto estorbo. O caso ye que yeran totz emocionaus de que bell forano pasase por astí y encara me quedé bell rato con ells, encara que solo dos chovens meyo chapurriaban anglés. Con ixo, y con o traductor de google, pos establimos comunicación. Quereban que m'i quedase más y que me fese o entropán con ells, pero en verdat yera una mica esturdiu y baldau de vez, asinas que me sincusé y hopé bells cientos de metros dillá ta fer-me o entropán solenco en metat d'a nueit en una plana an que solo bi heba una casa.

Pos bien, en poquismo tiempo
sale una muller choven d'a casa convidando-me a que i dentrase y no cenase solenco difueras. Mecagüensos! M'encanta que a chent aquí siga tan acullidera, pero de cabo quan quiero estar-me solenco! Bueno, no quereba pareixer borde y bi dentré y cené con ella. A a casa yera muito bien cudiada, no yera pobre y no teneba mica a envidiar a una casa media de bell lugar d'Aragón. A mesacha yera choven y charraba buen anglés, pero quan me dició a suya edat no me lo creyeba: 17 anyadas y solenca en a casa. No los aparentaba, teneba una madurez esparpallant. Ella teneba muitas ganas de charrar. Con cortesía le demandé que a qué fin yera solenca, y me dició que su mai yera muerta feba seis anyadas d'un accident de trafico, su pai la heba albandonada, y os suyos chirmans y a suya tía, encara que de cabo quan la visitaban, teneban a suya vida. Asinas que astí yera, dende as once anyadas solenca en casa, encara que me deciba que nomás yera solenca de nueitz, que de diyas marchaba ta escuela, que teneba una buena colla d'amigos y que de nueitz veyeba series u chatiaba con o iPhone zaguer modelo. En o porche d'a casa heba aprestau un chiquet restaurant do tanto ella como a suya tía treballaban de cabo quan. Yera muito honesta y teneba ambicions: en rematar a escuela quereba montar-se bell negocio en una ciudat grant, relacionau con o turismo, y fer diners. A conversación m'impresionó y muito, y contina impresionando-me mientras escribo istas linias: si con bella cosa en concreto m'he de quedar d'iste viache ta Vietnam, ye con ixa conversación. Con tot y con ixo, tamién me trobé una mica incomodo: un forano en casa d'una nina vietnamita de nueitz, a saber qué se podría pensar belún que pasase por astí.

Dimpués de cenar con a mesacha, y remugando a convesación, torné ta l'hostal, habendo de
pillar un barco nocturno ta trescruzar un río. Y cayé en o leito esquinazau pero contento: me yera fendo goyo ista segunda parti d'o viache. Tanto, que no dubdé en demandar una segunda nueit. Y en ixe segundo diya, a las seis d'o maitino, prencipié por un d'os principals reclamos d'a redolada, o mercau de Cai Be. Un mercau d'un lugar asiatico, sin más, con os suyos alimentos y os suyos trastes, pero an que me trobé una cosa que no me preixinaba: granotas y zapos a los que espelletaban vivos y que mesmo sin pelello, con os musclos como si fuesen pechugas de pollo, encara continaban vivos y blincando. Tamién veyé cómo atros, encara con piel y vivos, los escapezaban y sin capeza continaban blincando. Un autentico espectaclo grotesco de granotas y zapos zombis no apto t'amants d'os animals. En a mía venient vida no quiero estar granota vietnamita.

Dimpués de fer una gambada por o mercau, bordié o río Mekong propiament dito dica plegar en My Tho, ciudat grant do chenté con aire acondicionau y pasé as tres horas de
calor furo. Por o camín, veyé cómo un hombre yera tendendo una mena de longaniza chunto con ropas, y pillé un barco ta visitar a isoleta de Thoi Son, que me facié con a Marqueta 10 de cabo a rabo. Astí en un ambient rural, veyé cómo unatro hombre yera entrenando gallos de pelea. A verdat ye que todas as isolas ufriban paisaches alto u baixo parellanos, pero a más rural y salvache que me trobé estió ista. Me fació goyo tot o delta d'o Mekong, pero ista isola encara más. Unatra vegada, me fació muita alcordanza a os galachos de Chuslibol. Dimpués, arrivau en My Tho, tras chentar visité a pagoda de Vinh Trang, que pareix feita a esprés t'o turismo, que tien bellas estatuas budistas chigants ta fer-se a tipica foto y prou.

Dimpués de veyer a pagoda ixa y con menos calor, continé o mío camín y trescrucé o
Mekong en barco dica arrivar en a isola de Phu Dong, poco visitada pero que estoi que ye a millor ta veyer a desembocadura. Unatra vegada camins que pareixeban os de Chuslibol, ambient rural, poco trafico y fuixina aguantable. Qué a gusto me trobaba alparciando y fendo ixos caminetz montau en a Marqueta 10! Cerca d'a desembocadura d'o Mekong, as runias d'un antigo fuerte d'o sieglo XIX, con dos canyonetz, yeran o complemento perfecto. Tamién yera curioso de veyer os molinetz que teneban ta drenar l'augua y ganar tierra, encara que mientras me los miraba y feba fotos a belunos, un hombre salió tot carranyau d'una caseta. Pos bueno, me'n fue y que le peten. Con tot y con ixo, cal decir que a chent vietnamita, sin estar a filipina, por un regular ye prou agradable si sales d'os puestos turisticos, y que o par de malas experiencias que tenié en iste viache (ista, y dimpués unatra con un taxi en Hanoi), no desmereixen o conchunto d'o que me trobé.

A l'atrol diya, como o check-out yera a las 12 y yera prencipiando ixas chornadas a las 6, encara me vagó d'ir ta Can Tho, a principal ciudat d'o delta d'o Mekong, y veyer as quatro cosetas turisticas que ufriba. Una ciudat grant vietnamita que ascape se veyeba acullidera y
habitable, do pasé o maitín y veyé o paseu fluvial, con barcos turisticos y una plaza grant adedicada a Ho Chi Minh con muitas banderas comunistas; o Ho Xang Thoi, un lago con una canal, una replaceta y puestos pitos ta chentar u fer-se un café en os arredols; un puesto dito Cau Lac Bo Huu Tri, que veyé en bella guida pero que no yera que una mena d'edificio d'una asociación civica (qué feba yo astí?) y a la fin, o My Khanh Tourist Village, que en primeras no me convenceba porque yera pareixeba una turistada pero que a la fin estió una grata sorpresa: una mena de parque tematico con bellas atraccions inspirau en a cultura tradicional d'a redolada y que o suyo destinatario no yera o turista occidental, sino o local vietnamita. Asinas, veyebas familias, parellas y particlars vietnamitas pasando o suyo tiempo libre astí, y podebas apreciar muito millor as trazas de ocio local. Una mesacaha que me fació una foto mesmo veniba de propio dende Ho Chi Minh. Tamién bi heba collas d'amigos competindo y fendo una mena de chincana: y yo de espectador dreito d'humor amariella!

En rematar isto, torné con a moto ta Vinh Long, do ascape marché t'a gara de bus que me
levaría ta Ho Chi Minh. En l'hostal m'aduyoron asabelo con isto! O bus yera o famoso sleeping bus vietnamita, que tien una disposición de posientos chitaus a modo de chiquetz leitos, en dos pisos, con o que hebas d'ir chitau sí u sí, no podebas ir posau. Primera vegada que'n pillaba un, curioso. Arrivé en Ho Chi Minh en dos horas coladas y d'astí quereba marchar ta Hoian, en o centro d'o país, en un bus que tarda bellas 30 horas... Yera estricallau, asinas que lo pensé millor, miré o pre d'os vuelos y yeran baratismos! Mesmo más baratos que o bus! Sin dubdar-lo, en pillé un y gracias a una MotoGrab que me levó ta l'aeropuerto, ixa mesma nueit podié pillar l'avión y dormir en un hostalet que pillé de buenas a primeras por o rete.

Muitas cosas he dito, beluna d'ixas que impactan no te se ixublidan en a vida, como a conversación con a mesacha de Long Thoi. Resumiré decindo que o delta d'o Mekong, sin estar imprescinble, ye curioso y recomendable: bellas canals y bells galachos ixamenaus por toda una provincia chigant con asabelo de carreteras, pistas, callizos, puents y barcos, y con una cultura local autentica que te dixa embabiecau mientras fas gambadas u conduces. Ye recomendable, sí, siempre que lo faigas por a tuya cuenta logando-te una moto, estudiando-te-lo una mica antis por o rete pero deixando siempre marguin a ir fendo lo que te pete, y nunca no pillando un combinau turistico. Ixo sí, pillar-se una moto en Vietnam ye un esporte de alto risque, y en concreto conducir en moto por as carreteras entre Can Tho y Vinh Long, y entre Vinh Long y My Tho ye a cosa más arrisgada que he feito en a mía vida. Afirmo, sin dubda, que fer ixo ye o más cercano a la muerte que he feito dica agora. Os accidents de trafico con a primera causa de mortaldat en o país, y no me se fa mica raro. Conducir una moto en Vietnam ye o mayor disprecio a la vida.

No hay comentarios.: