8.2.20

Enta Ho Chi Minh (ii): estomacando a ciudat, pos por rematar-la


Ya en 2020 me'n puyé luego y me desayuné en o callizo de prostitutas an que yera o mío hostal. Bi heba un localet an que feban sucos y bahn mi (entropans vientamitas) sobrebuenos! Y d'astí, con un café vietnamita en man y con a calor ya prencipiando a pretar, marché t'o Palacio Presidencial, monumento que no podié veyer o diya d'antis en fer tardi pero que ye d'os principals d'a ciudat. En dentrar en o recinto, bi ha bells chardins y parques polius an que te saludan bells avions y tanques d'a guerra contra os norteamericanos y os franceses, chunto con bella cafetería estilosa con polidas terrazas. En bell meyo, o palacio en sí, reconstruito y restaurau varias vegadas dimpués d'a guerra, pos estió un d'os objetivos d'o Viet Cong. O Palacio no me pareixió esparpallant, pero as suyas exposicions y explicacions me refrescoron o que heba aprendiu d'a historia y d'a guerra de Vietnam.

O sur d'o país yera estau controlau por un gubierno independient acusau de marioneta d'os intreses occidentals y que o suyo mainate yera un hombre que no debió fer as cosas de tot bien, dito Dinh Diem (ya me sincusaretz que no meta os acentos vientamitas en quasi garra puesto). O norte d'o país yera controlau por o gubierno comunista de Ho Chi Minh. Pero en o sur tamién bi heba firmes resistencias comunistas arrocladas en o que se conoix como Viet Cong. A la fin os norteamericanos se cansoron de perder tanto en a guerra y dixoron a Dinh Diem con o culo a l'aire, que estió asasinau en 1963, y a la fin dimpués de bella movideta, en 1975 s'achuntaron o norte y o sur d'o país baixo o rechimen comunista que endura a diya de hue. En unatro edificio bi heba una chiqueta exposición sobre ista puenda d'a historia de Saigon, y una d'as seccions más intresants ye a d'o budista Thích Quang Duc que se cremó a lo bonzo en un cruce d'a ciudat. O video d'a inmolación ye esparpallant.

Dimpués d'estar-me-ie un buen rato, y de capuzar-me en a historia vietnamita, marché por
as carreras y callizos de Ho Chi Minh City dentre motos, estrés y fuixina, y arrivé en a famosa Ilesia Rosa de Saigon u d'o Sagrau Corazón de Chesús, feita mientras a puenda francesa. Unatra ilesia más, encara que ista pareixeba que la heba tintada bell disenyador de Hello Kitty, pero poco más. Y tras isto, dimpués de fer-me un suco de parchita u fruita d'a pasión, pillé una MotoGrab enta una d'as pagodas más famosas d'a ciudat: Ngoc Hoang. Atra vegada más d'o mesmo, asinas que la veyé por decir que soi estau astí, facié bella foto y hopé en MotoGrab t'o centro comercial d'a Bitexco Financial Tower, an que podié chentar con aire condicionau y cagar en condicions. Reviscolau y de tardis con menos calor, me facié una gambada por o río Song Sai Gon y una canal que se trobaba por a redolada dita rach Ben Nghe, con un puent poliu dito Cau Mong. Astí estié dica que me se fació de nueitz y torné ta l'hostal y o suyo moviu bico, do cené unatro suco de fruita d'a pasión y sobrebuena comida vietnamita en os guariches d'a carrera.

A l'atrol diya, ya m'adediqué a veyer os principals monumentos sinyalaus difueras d'o centro d'a ciudat, que yeran más que más relichiosos: as pagodas de Giac Lam, Giac Vien y Phuoc An Hoi Quan, o templo de Cao Dai y a ilesia de San Francisco Chavier. Si gosatz de leyer-me, sabretz me fa goyo d'ufrir detalles d'os puestos y tintar as mías sensacions y apreciacions. Aquí dreitament los enumero, no m'agana d'escribir-ne más, y sincerament creigo que ye a millor traza d'explicar a cansera que teneba alavez y que me me da tanto edificio y monumento relichioso, siga budista, taoista, confucionista, cristiano, hindú u musulmán. Mesmos patrons y mesmas cosas a veyer. As primeras vegadas impresionan, pero
plega un inte en que quasi totz cansan. Si he de sinyalar bella cosa, ye que me trucó o ficacio veyer a cristo, os apostols y os santos rodiaus de letras chinencas en a ilesia de San Francisco Chavier, an que tamién s'honraban en un monumento a os misioners cristianos que miroron d'evanchelizar ixas tierras con mala fortuna.

En a pagoda de Giam Lam, tamién me chocó o zaguer edificio d'o compleixo, quasi amagau, an que s'alzaban en repalmars caixas y potes con as seninas de personas incineradas. Tamién un viello postau con un tocho chunto a una campana grant y que yera a onica persona que se trobaba dentro d'un d'os edificios. Cada cierto tiempo, bells segundos, yo diría que seguntes le petaba, trucaba a campana con o tocho y o suyo soniu se sentiba por tot o compleixo. Se fotió asinas toda a a hora que i estié. Curioso, y más quan en o puesto no bi heba garra forano y no lo feban a modo de reclamo turistico. Pero lo millor d'o maitín estió a visita a o mercau de Binh Tay, en o bico chinenco de Ho Chi Minh, mica esferent a os que se pueden trobar en tot o sureste asiatico, incluindo Filipinas, pero que me permitió fer-me buenos sucos, curiosiar y capuzar-me un ambient social repoliu entre tanto monumento relichioso xauto.

Dimpués d'a ruta de templos y de veyer o bico chinenco con o suyo mercau, marché ta
l'hostal a recuperar-me una mica. A fuixina, o trafico y o estrés de Saigon me yeran matando, y ixo que vivo en Manila. Iste segundo diya quasi no yera andando, me moveba en MotoGrab, pero nian con ixas. Y ta mala fortuna, con tanto puyar y baixar de moto, me s'escrifalló o pantalón por a forqueta. Pero como en Asia, igual que bi ha muitos contratiempos, a la fin siempre trobas a solución, chusto me trobé a o canto de l'hostal un mesachet con una maquina de coser en metat d'a carrera presto a apanyar prendas y accesorios de qualsiquiera que pasaba por astí. Mientras m'apanyaba a faina, me dentró una mica de vergüenya: a verdat ye que ixos pantalons ya yeran puercos, ya...

Descansau, marché t'o zaguer reclamo que m'heba estudiau en as guidas de Ho Chi Minh u Saigón -cadagún que le meta o nombre que quiera: Anh Sao Bridge u Starlight Bridge, un
puent coloriu con luces de nueitz que feba entrefilar que teneba polius parques y paseus arredols. Pillaba luent d'o centro d'a ciudat y ixo me se feba raro, pero bueno, pillé una MotoGrab y astí que marché. Y sin querer-lo, me planté en un d'os bicos ricos d'a ciudat: trafico controlau, zonas piatonals, modernos edificios en veire, chent estilosa, terracetas, chent quedando ta patinar, restaurants caros con todas as comidas d'o mundo, chent correndo u fendo bici, cans bien cudiaus estando pasiaus por os suyos amos... Y en metat de tot, un bonico galacho con parques arredol y presidiu por ixa pasarela-puent piatonal de luces repolidas, que yeran mirando de fer reclamo turistico. Un mundo más parellano a l'occidental, que contrasta muito con l'atra reyalidat, más pobre, más estresant y más tradicional. En reyalidat en Vietnam istas esferencias no se notan tanto, u a lo menos no son tan escorazonaderas como en Manila.

A l'atrol diya marché de Ho Chi Minh, con pocas intencions de tornar-ie. No ye mala ciudat de tot, y como ya comenté, ta marchar de viache gamberro con amigos ye muito buena ciudat. Pero no ye ciudat ta vivir, ni ta ir de viacher, ni sisquiera ta ir de turismo. A qué fin? Pos porque bi'n ha millors, precipiando por a propia Hanoi. Ho Chi Minh ye estrés, trafico y fuixina, y ni a sobrebuena gastronomía aconsigue contrarrestar istas partis negativas. En tres diyas m'heba cansau de Ho Chi Minh, y mesmo se nota a mía cansera d'a ciudat en o mío estilo d'escritura ta istas linias. Mesmo igual te contachias d'ista cansera en leyar-las. Bien se vale que a l'atrol diya marcharía t'o Delta d'o Mekong!
 

No hay comentarios.: