26.1.22

Ent'o Amazonas (iii): l'autenticidat

Dimpués de dormir en a chungla, concaremos o nuestro tercer día estricallaus. Y no porque fuese incómodo u porque no dormísenos bien, sino por tot o traxín que nos levemos o día anterior: horas de caminata por a chungla -a metat baixo plevia-, horas de canoa, a captura d’o caimán, y sobre tot, cachaça, muita cachaça. Asinas que João, bien agudo, nos dixó descansar una miqueta más ixe maitín, y o poco que faciemos fue visitar a Arvore Grande, una castanyera chigant y accesible, quasi a piet de río, en metat d’una selva poco folluda y de fácil caminar. Miguel y yo nos faciemos as tipicas fotos posturetas y poco más, que no tenébanos o cuerpo ta borinas. Ixo sí, en tornar veyemos en a marguín varios cocorels que ascape se ficaban en augua, eslampando, quan nos i acercábanos: un d’ells mediría más de tres metros!

Tornemos ta l’aloix y chentemos como reyes. Os guidas astí nos amostroron un uevo repoliu de color turquesa, charro ell, d’una d’as aves de por astí, encara que no nos lo minchemos. Y d’astí, nos fiquemos en l’augua d’o río en a marguín de l’aloix, no sin respeito dimpués d’haber visto cocorels grants y d’haber pescau piranyas no guaire luent d’astí. Pero bueno, sobreviviemos y bien que nos prebó ixe capuzón!  Y dimpués de descansar-nos (sí, encara más), João venió ta fer a proxima actividat: conoixer a un d’os viellos locals d’a Lagoa de Ipanema, a suya historia y a suya forma de vida.

Quan pensamos en os locals de l’Amazonas, ascape nos vien t’a cabeza tribus con chent quasi espulleta, piercings y tatuaches caseros, y que fan maraviellas con nomás un caimo. Pos no! Os locals d’aquella redolada yera chent rural, sin acceso a guaires modernidatz, pero no perteneixeban a garra tribu enredigada: charraban portugués -en o suyo dialecto que s’heba feito de traza natural mientras as decadas-, yeran o equivalent a la chent “llanera” en Venezuela, u a la chent de lugar en Aragón. Cosa más. Ixo quiere decir que ixos locals yeran blufs? Pos no. Tot a’l vies, porque viviban de verdat a selva, y conoixeban totz os bichos, matas y todas as tecnicas de supervivencia perfectament. A man de Manaus bi ha tribus indichenas, que son reclamo turistico, y a la fin son ligallos y familias que se espulletan y se meten o taparrabos t’os turistas mientras parti d’o diya, vendendo a suya artesanía pseudohippie, pero que dimpués disfrutan de Netflix y mosica internacional vestius con camisetas d'o Barça. Ta trobar as verdaderas tribus ya suposaretz que cal arrecorrer días y días de selva por camins inexploraus, no ir t'a capital y pillar una furgoneta d’una hora. Digamos que os locals d’os que charraré aquí son mestizos producto d’a colonización, que s’han enradigau tanto u más que muitos nativos.

Y tornando t’o que faciemos, João nos presentó a un viellet que a suya muller yera fenexida feba poco, que nomás teneba a companyía d’a suya canya, y que con más de 60 anyadas, heba viviu siempre en a mesma casa: una casa humilde pero digna, an que l’orden d’as cosas yera impoluto, no sé si porque ixe hombre yera asinas u porque gosaba de recibir visitas. Nos amostró totz os suyos trastes, o suyo hortal, y nos levó por os arredols d’a casa, amostrando-nos matas y respondendo a las nuestras preguntas. Nos ufrió un coco azul, una fruita que nunca no heba tastau y que me fació asabelo de goyo: chelatinosa, parda por fuera y de ganchos amariellos por dentro presidius por una grant simient, o primer mueso yera dulce y o segundo sabeba a parchita, habendo de mosegar-la como un chicle. Sisquiá la trobase por a capital!

Encara que o viellet pareixese tener una vida solitaria en ixa torreta isolada en a marguín de l’Amazonas, lo cierto ye que a comunidat d’a Lagoa de Ipanema -y as de totz ixos galachos-, se conforma por bordas amazonicas isoladas an que totz os propietarios tienen a suya embarcación, con a que navegan o río y se visitan y charran entre ells. De carreras, de gudrón y d’autos, no bi’n ha: nomás ríos, canoas y barcos! Y dito siga de paso, mientras ixos diyas tamién veyemos o taxi d’a comunidat, una canoeta a motor levada por un chovenot tot ciclau que quan yera libre le daba por fer derrapes y donuts en l’Amazonas como si fuese en un parking valenciano.

Tornemos d’o nuestro tercer diya, pasando por bell par de puestos esparpallants ta veyer o fuyir d’o sol, debuixando colors iguals que en o Mekong, agora con a companyía dos defins rosaus, que de tardis se meten más activos, y tamién d’una anaconda que nos sinyaló João y que tasament alufremos, porque yera luent y en l’augua. Y d’astí marchemos ta l’aloix, an que cenemos y  totz os astí presents pasemos a nueit de cabo d’anyo con cachaça baixo a companyía momentania d’un zapo más grande que un zarpau!

No hay comentarios.: