17.11.22

Enta Hải Phòng: o mío primer casorio vietnamita


O primer cabo de semana de noviembre Phuong teneba un casorio, y me convidó. Y ixo significa no poco, pues en o norte de Vietnam a chent ye más foriconera y nomás amuestra una relación quan ye seria de raso. Y de vegada, como podetz contar, yo yera muito intresau en conoixer cómo ye un casorio en Vietnam, más quan o casorio yera rural, no pas urbanita, en concreto, en os arredols de Hải Phòng, ciudat portuaria d'o rolde de Hanoi.

Asinas, mientras a semana d'antis, por ixo y porque se celebraba l'aniversario d'o Departamento de Espanyol d'a Universidat de Hanoi, do treballo, me merqué una americana bien polida y cuatro prendas más que, gracias a o estilo de Phuong, y a que servidor ha cudiau una mica o cuerpo dende o prencipio d'a pandemia, me quedaban de bitibomba. Asinas, tanto en a celebración d'o aniversario como en propio casorio, estié o mesache más poliu, modestia aparte.

Preniemos a furgoneta ta Hải Phòng o sabado de tardis y bi pleguemos en dos horas. Phuong s'achuntó con as suyas amigas d'a universidat, pos o casorio yera d'a chirmana d'una d'ellas, que heba convidau en total a 600 personas. Yo m'i presenté y charré una mica con ellas en anglés, y ellas podeban fablar en anglés tamién, encara que ascape me confesoron que feba muito tiempo que no lo emplegaban, practicament dende que remotoron os suyos estudios. Y cata que feba muitas anyadas que no se'n veyeban! Y ixas cosas resultan polidas, prou que sí, más quan uno ye profesor de universidat y veye muitos ligallos de mesaches y mesachas que en poco tiempo trestallarán as suyas vidas y, en muitos casos, no se'n veyerán que cada muitos anyos. As dos amigas ya teneban familia, una d'ellas yera más adedicada a o fogar, mientras que l'atra mostraba prou ambición. Phuong, a tercera pata, s'heba decidiu por fer carrera profesional y no pas familia -lo menos dica agora.

Marchemos t'o sopar d'o casorio, pos en as zonas rurals, enduran varios diyas y se reparte cena y chenta, aprestada por os familiars cercanos d'o casal, que perén s'aduyan dentre ells. De comida tipica vietnamita, me trucó o ficacio un plato de sangre de cochín, que tasté una miqueta y que teneba una sapia muito fuerte. Mesmo as propias mesachas no lo tastaban, pero ya sabetz que yo, por tastar, tasto de tot. O puesto yera un grant solar apatrusquiau t'o casorio, con muitas cortinetas de colors rosa y blanca, as mesas estendilladas verticalment por o espacio, y presidiu tot un por un chicot altar que en ixe momento feba as veces de karaoke do bellas pocas personas -nomás mesaches- i yeran danzando y cantando. Os mesaches, bien mahos ells, fuoron enta yo y m'obligoron a danzar una mica, y dimpués de bellas dos cantas, uno me demandó si quereba enreligar-me con ell... Le dicié educadament que Phuong yera a mía novia y d'astí ya me dixoron partir, encara que tampoco no i hese durau muito, pos as borinas trancan a las 10.

Como o puesto yera masiau rudioso, a colla d'amigas y servidor marchemos en primer puesto ta casa d'a familia d'a novia, chent pudient d'a ciudat, con mobiliario y alfayas muito caras -d'ixas que cuesta d'escoscar y que no son practicas-, pero por bella anecdota, se notaba que tanta apariencia no aduciba felicidat. Dimpués, marchemos t'un café, que en tot Vietnam ye sinonimo de puesto tranquilo, sencillo pero con muito estilo y toque, y con café, te y sucos sobrebuenos. As amigas yeran alticamadas dimpués de tantos anyos sin veyer-se, y yo aproveité ta charrar muito con o mariu d'una d'ellas, que charraba un anglés perfecto en haber viviu en Anglaterra y Singapur varias anyadas, y adedicar-se a os negocios, y que, chanlanguero ell, se notaba asabelo de feliz con a suya vida d'inversions, treballo y familia con o criallo de tasament dos anyadas. Dimpués, marchemos ta l'hostalet, an que un ixambre de abellas chigants nos asperaba en a cambra, pero os propietarios, bien mahos, nos aloixoron ascape en atra cambra, an que pasemos a nueit sin garra problema.

A l'atrol diya nos ne puyemos luego t'o casorio, que se celebraba a las 9. Sin desayunar-nos, astí nos ne plantamos, yo queixando-me dos horarios: De qué coda se tranca una borina a las 10 d'a nueit? A qué fin se celebra un casorio a las 9 d'o maitín? En fin, facié la d'aquell, prou que sí, y una vegada en o solar d'o casorio, a mía primera sorpresa ye que bi heba novia pero no pas novio, pos por problemas de fuerza mayor o mesache yera en Corea. Phuong m'explicó que ixo no yera mica normal, pero que a situación yera de fuerza mayor, que no bi heba garra problema en a parella, y que as familias, y a propia novia, encara asinas quereban fer a celebración. Mientras a primera meya hora y mesmo más, a novia yera en a dentrada d'o solar-pabellón fendo-se fotos con totz os convidaus. Bien polida que en yera! Y bien polius que en yéranos Phuong y servidor!

En a propia celebración, a comida yera a más sucosa y selecta de todas as chornadas, y sorprendentement, yera muito parellana a la comida que se puet trobar en Espanya: calamars cocinaus d'esferents trazas, carne de vetiello, tamién de tocino, y bell par de tortas vietnamitas feitas con roz y carne de tocino como os platos más propios. Mientras a comida, os familiars más cercanos a la novia y a propia novia yeran en o escenario recibindo flors, fendo agradeiximientos y recullindo aplausos. Yo, como no sé vietnamita, no sé guaire bien qué yeran decindo, encara que Phuong m'iba explicando. Os familiars d'a novia veniban de cabo quan, estoi que t'a nuestra mesa más en estar yo forano, y nos convidaban a fer chupitos de licor de roz, que sincerament, a yo no me puyaban cosa, pero a ells sí. Dimpués, ficoron mosica karaoke vietnamita, con cantas vietnamitas estilo mosica de Julio Iglesias en casiotone ascuitada por chubilaus en Benidorm.

A chent yera apatrusquiada, pero no pas tanto como me preixinaba en un país an que gosan de tener muito estilo, y tot me pareixeba extranyo. A qué fin? Pos porque yera una ceremonia muito muito parellana a la d'un casorio en un lugar de Espanya. Si no por a mosica, a luenga, os horarios y o poco alcohol, diría que yera en un lugar d'Aragón. Mesmo os chicotz detalles yeran os mesmos: os viellos d'o lugar en as puertas d'a ilesias fendo-se o cigarro y charraputiando, sin dentrar en a propia ceremonia; os temas de conversación -familia, treballo, bell alparceo...-; a comida; os traches y vestidos, con boinas dentre os viellos, asinas asinas. A chent yera muito cercana y chalanguera, mesmo con o barrache d'a luenga, y le dicié a Phuong que ixo lo agradeixeba, que soi un camalión y puedo mover-me en totz os ambients, pero que do más contento me trobo ye en puestos asinas, mesmo habendo-ie tanta chent.

Rematadas as ceremonias y a chenta, marchemos ta l'hostalet an que Phuong se quedó charrando con as suyas amigas y yo me facié una cucladeta. O licor de roz no m'enzorró cosa, pero sí que me yera deixando una resaca imperial: me fería bells 5 u 6 chupitos, y resulta que heban puyau dreito ent'o tozuelo. Bien se vale que un suenyo, una ducha y augua m'aduyoron a reviscolar. Ya de tardis, l'amiga de Phoung nos convidó a la suya casa, do heba feito un prospero negocio de construcción, y astí faciemos una brenda sucosa, mientras ellas charraban d'as suyas vidas familiars en vietnamita, de cabo quan con yo en anglés. Y d'astí, dimpués de despedir-se y con Phuong contenta y emocionada, cambiemos una mica o plan, y no tornemos ta Hanoi, sino que decidiemos pasar a nueit d'o dominche en Đồ Sơn, un lugar costero cercano a Hanoi, an que muita chent d'a capital pasa vacanzas, con plachas polidas pero con l'augua puerca, y que yera quasi disierto ixe domingo en estar puenda baixa. Phuong s'heba pillau o maitín d'o lunes libre, y servidor i dentraba a las 12 a treballar, y as furgonetas dentre o lugar y Hanoi en salen a ormino y fan o trachecto en tasament hora y meya, en tener una autopista nueva que conecta as dos redoladas.

O primero que facié en Đồ Sơn estió ascuitar as olas y aliviar aire marino. Y ye que en Hanoi soi muito bien, m'encantan as ciudatz grants y no me veigo vivindo en atra mena de puesto, pero amenisto tamién mar, augua, ulor a salitre, ron cola u caipirinha con pé n'arei,a y no lo teneba dende Phú Quốc. Phuong y yo pillemos una cambra d'hotel con as millors vistas posibles a buen pre, nos faciemos una gambada por a placha mientras baixaba o sol, nos faciemos una biera, y ya de nueitz cenemos ostras y peixe. Feba una mica de fresco, pero yéranos solencos, sin turismo, sin estrés, y con as millors companyias: l'uno a l'atro, y o mar.

No hay comentarios.: