15.2.25

Enta Echipto (vi): as zagueras chislas d'Al Cayre


Un d'os zaguers diyas, con quasi tot o que quereba fer ya feito, marché ta ilesia en espelunga de Samaan Al Kharraz, que no la teneba marcada como imprescidible, pero que al a fin me vagaba, y antimás yera a o costau d'o bico d'a basuera, que ixe sí que no me lo quereba perder. En estar a primera hora d'o maitín, y con a montanya fendo paco, feba masiau fresquet astí, pero se solucionó quan a espelunga feba de cubillar, y dimpués en salir-ne ya yera solarenco. Cal decir que a redolada ye intresán no nomás por a ilesia principal en a espelunga, sino tamién por atras dos que en tienen, en atros cubillars a man, asinas como por una zoneta d'ocio an que fer escalada en roca, y una replaceta con cafeterías.

Chocaba que muitos letrers estasen en anglés, y ascape se veyeba que a más grant parti d'a población que i viviba, yeran cristianos coptos
, tanto ortodoxos -os más tradicionals- como catolicos. Dende alto tamién se veyeba una buena vista d'Al Cayre, ta servidor millor d'a que ufre o ciudadela de Saladín, y en cheneral, me levé una buena sorpresa con a fita, pos sin estar o millor templo rupestre en o que soi estau, cal decir que o feito de que no siga sobrepublicitau le da un encanto, más encara quan se alufra o mezclallo de cristianismo y luenga arabe, que atra vegada, me fació remerar a Malta. 

D'astí, china chana baixé y esnavesé o bico de Zabbaleen, os basurers d'Al Cayre, an que milentas y milentas de grants bolsas de basuera s'arroclan por tot arreu, mientras furgonetas a rebutir de bolsas miran de pasar por os callizos d'arena y basuera. Yo m'asperaba un bico parellano a Happyland y Aroma en Manila, pero aquí me trobé casas, sin pulir, pero de buro y briquet, y menos bardo de basuera por as carreras. Sin estar ta cosa un luixo, l'ambient no yera tant extremo como o que se troba en ixos bicos de Manila, y trucaba muito veyer simbolochía cristiana presidindo as carreras, as fronteras y as portaladas: si en Filipinas as comunidaz musulmanas gosaban de trobar-se en as partis más pobres y más rurals, pareix que en Echipto ixos puestos les n'han dixau más a os cristianos coptos. 

Continé baixando y arrecorrié a carrera Al Kabari y os suyos arredols, que ya difueras d'o basurero, tampoco no amilloraban guaire en condicions. Con tot y con ixo, yeran tant movidetas y teneban tanto suco que feba goyo de caminar por ellas, tanto que me se fació rapeda a gambada ent'a proxima aturada: o fosal norte d'Al Cayre. Ya sabez d'a mía afición por os cementerios, y ye que, mira-te cómo son os muertos, y te diré como son os vivos. Me trobé un bico de cambras-lunas trancadas que perteneixeban a familias, belunas espaldadas, atras amostrando por as rellas as fuesas verdes con dos torretas en os extremos, si bien as esquelas propiament ditas yeran en as faldas d'a edificación. Ignorant de yo, no conoixeba ta cosa ixa mena de fuesa. 

En sí, o bico yera trestallau por muitas carreras por do pasaban os autos, y tamién bella avenida grant, por o que no feba a sensación d'estar un puesto intimo y quieto, como gosan d'estar os fosals. Tamién bi heba bella familia que i viviba, pero no pas guaires, y más bien ixamenadas y no pas pretas, tot o contrario a Manila. En una d'istas que veyé un callizo enta un conchunto de fuesas, me i fiqué, y plegué en una d'as casas, que en o suyo patio una loleta empanyolada toda de negro, muito viella, yera rezando. Ascape salió un hombre más choven a bells cinquanta metros y veniba enta yo, clamando-me: o propio puesto, estando yo solenco, y o tono de voz de l'hombre, que no chilaba pero yera masiau grau y sereno, me facioron fer-me o caneto y hopar d'astí antis con antis. En a carrera principal, y tranquilo, bell sinyor me recibió con a reverencia d'a man en o peito, y veyé de bislai bell envulco.

M'arrecorrié tot ixe bico, que bien podría decir-se ciudat, d'alto t'abaixo y d'abaixo ent'alto, pasando tamién por monumento historicos como a mesquita y mausoleu d'o sultán Al-Ashraf Qaytbay, y d'astí con pocas cosas ya a fer, pillé un Uber ta marchar t'o Nuevo Cayre, a nuevaciudat que son fendo a bells 15 kilometros d'Al Cayre, y que encara no ye rematada. Yo asperaba trobar-me una ciudat futurista, como BGC en Manila u como Singapur toda, pero en verdat me trobé una sucesión de cuadras de casas más estilosas -en verdat, rematadas con os parez pulius, no pas como o común en Al Cayre- chingarriadas por bells centros comercials chicoz pero modernos, tot esnavesau por un rete de grans carreras y avenidas, de muitismos carrils. Si bien ye verdat que o puesto ye chigant y nomás arrecorrié y veyé por a finestra de l'auto una porción, me trobé un modelo d'urbanismo desalmau, desucau y sin funcionalidat. Podemos decir que Dubái, BGC u Singapur no tienen ixa personalidat y identidat historicas, pero a la suya traza la creyan y tienen aspectos positivos. Manimenos, en o Nuevo Cayre no aconsiguié veyer garra cosa positiva, y mesmo a onica parti con una mica más de vida, una cuadra dita El-Banafseg, ya presentaba os problemas d'a tradicional ciudat: basuera, pobreza y desorden. 

Antimás d'istas zagueras fitas, prou que tamién he visto a famosiza ciudadela de Saladinoa principal construcción d'a puenda d'as dinastías islamicas dende o sieglo XIII dica o sieglo XIX, quan se fació a principal fita: a mesquita de Mohamed Alí, que troba una clara inspiración en l'arquitectura otomana d'Estambul. En ista mesquita se troba a fuesa de Mohamed Alí Pasha, considerau fundador d'o Echipto moderno, encara que ye tan encletada que se fa difícil d'alufrar. Y dende ixe pueyo, tamién se puet alufrar a más grant parti d'a ciudat d'Al Cayre, mesmo plegando a veyer as piramides si o día ye esclatero, como fue a mía suerte. Manimenos, m'estimo más d'a envista dende a ilesia-espelunga copta con a que he prencipiau iste post. En a ciudadela de Saladino tamién veyé o curto y propagandistico museu d'a policía echipcia, que alza as cambras do engarcholoron, torturoron y asasinoron a presos politicos antismás, y o museu militar, que ye muito bien feito, de vegada que, como toz os museus militars en os que soi estau, fa honra como ferramienta d'exaltación nacionalista. 

Y ta rematar istas zagueras chislas, he de charrar d'os parques d'Al Cayre. Visité o famoso parque Al-Azhar, en un lumo con un restaurant, una zona de chuegos ta ninos y bella fuent-galacho. No ye so que un parque normal, con murallas historicas islamicas por un costau, pero muito apreciau por a población cairense, en estar un d'os pocos puestos con os que estar con a familia, os amigos u a parella, en paz. Con tot y con ixo, ta entrar-ie cal pagar un euro -meyo ta ninos. Tamién visité os chardins d'Abdeen, que d'atra man, yeran muito cerca d'o mío hostal, y ta dentrar-ie en ixa plaza grant con cafeterías y cheladerías, caleba bosar 10 centimos d'euro. No ye que sigan pres guaire grants, pero haber de bosar ta disfrutar d'un parque, más encara en una chungla como ye Al Cayre, ye triste, y te fa parar cuenta de que una d'as principals marcas d'una sociedat rica u desenrollada ye a tenencia de paz y orden francos. Trobaba a faltar una mica de Manila, y Al Cayre me la ufrió, y a la fin, tamién me remeró por qué decidié dixar a capital filipina.  

Nota: tamién pillé un barquet por o Nilo, pero no mereix so que ista chicota referencia. Tamién he de decir que en tornar, plegué con tres horas d'antelación ta l'aeropuerto y mesmo asinas quasi cacego o vuelo de tanto control y tanta coda. Muitas gracias a Manuel Sánchez Barea por fer-me plegar o toponimo Al Cayre. 

9.2.25

Enta Echipto (v): as carreras d'O Cairo


Indo d'un puesto enta l'atro, y aproveitando os ratos de dimpués de veyer as atraccions principals en prencipiar o maitín, soi estau recorrendo esferents bicos d'O Cairo, trobando-me una ciudat de contrastes, con muitas ciudaz dentro d'as suyas mugas, que no han feito so que estimular o mío cerebro y o mío esmo. Y ixo yera precisament o que yera buscando en iste viache, tornar a tener as sensacions de Manila, más encara quan a monotonía y o fastio de Kosice me yeran afectando. Y encara que en iste post no puedo seguir una estructura cronolochica, como goso de fer, miraré de transmitir igualment os míos sentimientos y as mías reflexions. 

Prencipiaré por a redolada de l'avenida Al Mansoureya, cerqueta d'o bico islamico, con 
callizos de carreras d'arena y basuera, y casas quasi espaldadas, pero ixo sí, feitas de buro y no pas de fuellalata, como en Manila y tantos atros puestos. Ya sabez que no me deixo levar por os tipicos comentarios de cerinas asociadas a pobreza, pero he de decir que mientras caminaba por ixos callizos, que no sabebas si teneban salida u no, no me trobé mica comodo. Pero ye cierto que quasi dengún no me se miró, dengún no miró de vender-me garra cosa, y mesmo me colé sin querer en a paranza d'un casorio en una replaceta semiprivada, an que paré cuenta que iban a emplegar una maquina de karaoke muito parellana a las tant populars en Filipinas. 

Con l'aduya de GoogleMaps aconsiguié superar ixos callizos y laberincos, y finalment plegar en a carrera Al Moez Ldin Allah Al Fatmi, centro d'o historico bico islamico, turistico pero no pas de tot aprestau, pos por os callizos d'arredol encara s'alufraba desorden y basuera. Os edificios d'ixa carrera yeran muito polius, y si o bico Copto teneba muitas ilesias, aquí se troban no menos mesquitas. En primeras iba a visitar nomás o Qalawun Complex, pero cata que a entrada cubre toz os monumentos d'a rúa: Saheb El Sa'ada, Sabil-Kuttab Ismail Pasha, Madrasa, Mausoleu de al-Salih Najm al-Din Ayyub, a mesquita d'o sultán Al-Zahir Barquq, beluno más que de seguras me se eslampa, y mecagüensos en qué momento decidié de retratar os míos viaches en o blog y escribir toz os nombres en as luengas locals. Como si no hese teniu prou con o vietnamita! 

Cal decir que pillé a entrada una mica tardi, a ixo d'as tres, y que os monumentos trancaban a las cinco, pero encara asinas me vagó de veyer-los sin guaires prisas. Entre tanta mesquita, a yo me fació especialment goyo os banyos arabes, que una muller maheta explicaba en detalle a tot qui pasaba, y sin querer cobrar arideu, cosa bien rara. Y dimpués, en a fin d'a mesma carrera Al Moez Ldin Allah Al Fatmi se troba o mercau popular de Khan el-Khalili, con asabelo de carreras y callizos an que mercar beliquez turisticos, ropas y atros trastes baratos. Por o rete heba visto que teneba muita mala fama por a insistencia d'os comerciants, y asperando-me as tipicas escenas vietnamitas que habié d'estomacar en Guiza, en verdat me trobé con un ambient muito más sano. Os comerciants tampoco no insistiban guaire, y ixo feba a experiencia muito más relaixada y positiva, y con ixe ambient, m'animé a mercar os beliquez a os míos amigos que veyeré en breus por cabo d'anyo. 

Charrando de mercaus, no puedo deixar de mencionar o que trobé debaixo d'a carretera d'o corridor d'o 26 de chuliol atro diya, mientras tornaba andando dende o bico más cosmopolita de Zamalek. Astí, ya de nueitz, me trobé un paisache urbano calcau a o de Baclaran en Manila: un rastro que aproveitaba o teito d'a estructura feita, en un caso t'a circulación rapeda d'autos, en o contrapunto filipino, ta que i pasase o metro. Pero os produtos, l'ambient, os costumbres, y mesmo a propia imachen, yeran calcadas. Atra vegada, i caminé sin que dengún no me molestase, fueras de bella rata que me trescrucé. 

Y continando con as crompas, unatro ambient, tamién comercial pero d'atra mena, ye o que se troba en os arredols d'a plaza Tahir, do a primavera arabe. En concreto, en toz os arredols d'a carrera Kasr Al Nile se tiene un paisache urbano que remera a la Grant Vía de Madrit, con botigas de pres más caros, encara que van baixando seguntes te'n vas d'a plaza, y mesmo aproveité ta mercar uns pantalons vaquers grisos que me facioron muito goyo por 15 euros. I paso muito, y emplego o present, porque o mío aloix ye en ista redolada y soi escribindo ista entrada precisament dende a mía cambra. 

Y tornando ta l'atro Cairo, ixe d'o suquet social que tanto me fa goyo, esnavesau o mercau de 
Al-Khalili se troban en sucesión as carreras Al Motaz Ldin Allah, Al Maghrblin y Al Sorogyah, continación d'o bico islamico, y an que agora as botigas de beliquez turisticos son estadas sustituitas por postichons y guarichons de fruita, peixe y carne quasi carnuz, humildes panaderías, garcholas de pirinas, y mesmo bella craba ligada. Atra vegada, Manila me flashiaba, y si en Manila, debant d'un 90% de catolicos se troba un 10% de musulmans, o Cairo ye o negativo d'a foto, con mayoría musulmana pero un 10% de cristianos coptos que no pasan desapercibius, y menos en nadal, quan fican arbres de nadal. Una visita a O Cairo no ye completa sin caminar lo menos dos horetas por iste bico, y especialment por as carreras Hmam Bshtk y Souk Al Silah, con repolidas casas de quatre a seis pisos, quasi centenarias -u sin quasi-, quasi esboldregadas -u sin quasi-, que t'abrazaban dica un punto que no te deixaban veyer o sol, menos con as ropas tendidas d'un costau enta l'atro. Con una mica más d'altara en os edificios, quasi diría que me trobaba caminando en O Gancho, y una vegada más, garra sensación d'inseguridat. 

Todas istas patiadas kilometricas por O Cairo me confirman a ideya inicial que teneba: ye una ciudat de contrastes, con muitas sociedaz y muitas ciudaz dentro d'a mesma ciudat. O común ye veyer una discriminación de chenero, pero tamién veyé en Zamalek como una muller sin panyuelo y auto decent le chilaba bien carranyada a un hombre que heba aparcau a suya lata con ruedas en doble fila. Veyé, en a zona moderna de Tahir, una botiga dita Free Girls con o suyo parador a rebutir de panyuelos y burkas, y a tasament 100 metros una botiga de disfraces que o suyo parador en verdat yera a rebutir de prendas eroticas. Muitas ganas de quitar una propineta u escular en zonas turisticas, con a polida excepción d'o mercau de Al-Khalili, pero asabelo de profesionalidat en Tahir, an que dito siga de paso, en o mío hostalet dito París s'han portau asabelo de bien y responsables con yo, y as mullers viellas y mesacha chovens musulmanas que lo levan son estau muito chalangueras con yo, salseu que trobo a faltar en Kosice. O estilo d'as zonas modernas yera más casual, mientras que en O Cairo tradicional predominaban os Mauricios Colmeneros por toz os costaus. A la finitiva, me soi trobando con una ciudat de contrastes, con barraches d'a tradición pero con finestras ubiertas cara t'o esdevenidero, finestras que no trobaba en Hanói, como o tractamiento responsable u a curiosidat d'a lencería y disfraces eroticos, en bells puestos.