15.2.25

Enta Echipto (vi): as zagueras chislas d'Al Cayre


Un d'os zaguers diyas, con quasi tot o que quereba fer ya feito, marché ta ilesia en espelunga de Samaan Al Kharraz, que no la teneba marcada como imprescidible, pero que al a fin me vagaba, y antimás yera a o costau d'o bico d'a basuera, que ixe sí que no me lo quereba perder. En estar a primera hora d'o maitín, y con a montanya fendo paco, feba masiau fresquet astí, pero se solucionó quan a espelunga feba de cubillar, y dimpués en salir-ne ya yera solarenco. Cal decir que a redolada ye intresán no nomás por a ilesia principal en a espelunga, sino tamién por atras dos que en tienen, en atros cubillars a man, asinas como por una zoneta d'ocio an que fer escalada en roca, y una replaceta con cafeterías.

Chocaba que muitos letrers estasen en anglés, y ascape se veyeba que a más grant parti d'a población que i viviba, yeran cristianos coptos
, tanto ortodoxos -os más tradicionals- como catolicos. Dende alto tamién se veyeba una buena vista d'Al Cayre, ta servidor millor d'a que ufre o ciudadela de Saladín, y en cheneral, me levé una buena sorpresa con a fita, pos sin estar o millor templo rupestre en o que soi estau, cal decir que o feito de que no siga sobrepublicitau le da un encanto, más encara quan se alufra o mezclallo de cristianismo y luenga arabe, que atra vegada, me fació remerar a Malta. 

D'astí, china chana baixé y esnavesé o bico de Zabbaleen, os basurers d'Al Cayre, an que milentas y milentas de grants bolsas de basuera s'arroclan por tot arreu, mientras furgonetas a rebutir de bolsas miran de pasar por os callizos d'arena y basuera. Yo m'asperaba un bico parellano a Happyland y Aroma en Manila, pero aquí me trobé casas, sin pulir, pero de buro y briquet, y menos bardo de basuera por as carreras. Sin estar ta cosa un luixo, l'ambient no yera tant extremo como o que se troba en ixos bicos de Manila, y trucaba muito veyer simbolochía cristiana presidindo as carreras, as fronteras y as portaladas: si en Filipinas as comunidaz musulmanas gosaban de trobar-se en as partis más pobres y más rurals, pareix que en Echipto ixos puestos les n'han dixau más a os cristianos coptos. 

Continé baixando y arrecorrié a carrera Al Kabari y os suyos arredols, que ya difueras d'o basurero, tampoco no amilloraban guaire en condicions. Con tot y con ixo, yeran tant movidetas y teneban tanto suco que feba goyo de caminar por ellas, tanto que me se fació rapeda a gambada ent'a proxima aturada: o fosal norte d'Al Cayre. Ya sabez d'a mía afición por os cementerios, y ye que, mira-te cómo son os muertos, y te diré como son os vivos. Me trobé un bico de cambras-lunas trancadas que perteneixeban a familias, belunas espaldadas, atras amostrando por as rellas as fuesas verdes con dos torretas en os extremos, si bien as esquelas propiament ditas yeran en as faldas d'a edificación. Ignorant de yo, no conoixeba ta cosa ixa mena de fuesa. 

En sí, o bico yera trestallau por muitas carreras por do pasaban os autos, y tamién bella avenida grant, por o que no feba a sensación d'estar un puesto intimo y quieto, como gosan d'estar os fosals. Tamién bi heba bella familia que i viviba, pero no pas guaires, y más bien ixamenadas y no pas pretas, tot o contrario a Manila. En una d'istas que veyé un callizo enta un conchunto de fuesas, me i fiqué, y plegué en una d'as casas, que en o suyo patio una loleta empanyolada toda de negro, muito viella, yera rezando. Ascape salió un hombre más choven a bells cinquanta metros y veniba enta yo, clamando-me: o propio puesto, estando yo solenco, y o tono de voz de l'hombre, que no chilaba pero yera masiau grau y sereno, me facioron fer-me o caneto y hopar d'astí antis con antis. En a carrera principal, y tranquilo, bell sinyor me recibió con a reverencia d'a man en o peito, y veyé de bislai bell envulco.

M'arrecorrié tot ixe bico, que bien podría decir-se ciudat, d'alto t'abaixo y d'abaixo ent'alto, pasando tamién por monumento historicos como a mesquita y mausoleu d'o sultán Al-Ashraf Qaytbay, y d'astí con pocas cosas ya a fer, pillé un Uber ta marchar t'o Nuevo Cayre, a nuevaciudat que son fendo a bells 15 kilometros d'Al Cayre, y que encara no ye rematada. Yo asperaba trobar-me una ciudat futurista, como BGC en Manila u como Singapur toda, pero en verdat me trobé una sucesión de cuadras de casas más estilosas -en verdat, rematadas con os parez pulius, no pas como o común en Al Cayre- chingarriadas por bells centros comercials chicoz pero modernos, tot esnavesau por un rete de grans carreras y avenidas, de muitismos carrils. Si bien ye verdat que o puesto ye chigant y nomás arrecorrié y veyé por a finestra de l'auto una porción, me trobé un modelo d'urbanismo desalmau, desucau y sin funcionalidat. Podemos decir que Dubái, BGC u Singapur no tienen ixa personalidat y identidat historicas, pero a la suya traza la creyan y tienen aspectos positivos. Manimenos, en o Nuevo Cayre no aconsiguié veyer garra cosa positiva, y mesmo a onica parti con una mica más de vida, una cuadra dita El-Banafseg, ya presentaba os problemas d'a tradicional ciudat: basuera, pobreza y desorden. 

Antimás d'istas zagueras fitas, prou que tamién he visto a famosiza ciudadela de Saladinoa principal construcción d'a puenda d'as dinastías islamicas dende o sieglo XIII dica o sieglo XIX, quan se fació a principal fita: a mesquita de Mohamed Alí, que troba una clara inspiración en l'arquitectura otomana d'Estambul. En ista mesquita se troba a fuesa de Mohamed Alí Pasha, considerau fundador d'o Echipto moderno, encara que ye tan encletada que se fa difícil d'alufrar. Y dende ixe pueyo, tamién se puet alufrar a más grant parti d'a ciudat d'Al Cayre, mesmo plegando a veyer as piramides si o día ye esclatero, como fue a mía suerte. Manimenos, m'estimo más d'a envista dende a ilesia-espelunga copta con a que he prencipiau iste post. En a ciudadela de Saladino tamién veyé o curto y propagandistico museu d'a policía echipcia, que alza as cambras do engarcholoron, torturoron y asasinoron a presos politicos antismás, y o museu militar, que ye muito bien feito, de vegada que, como toz os museus militars en os que soi estau, fa honra como ferramienta d'exaltación nacionalista. 

Y ta rematar istas zagueras chislas, he de charrar d'os parques d'Al Cayre. Visité o famoso parque Al-Azhar, en un lumo con un restaurant, una zona de chuegos ta ninos y bella fuent-galacho. No ye so que un parque normal, con murallas historicas islamicas por un costau, pero muito apreciau por a población cairense, en estar un d'os pocos puestos con os que estar con a familia, os amigos u a parella, en paz. Con tot y con ixo, ta entrar-ie cal pagar un euro -meyo ta ninos. Tamién visité os chardins d'Abdeen, que d'atra man, yeran muito cerca d'o mío hostal, y ta dentrar-ie en ixa plaza grant con cafeterías y cheladerías, caleba bosar 10 centimos d'euro. No ye que sigan pres guaire grants, pero haber de bosar ta disfrutar d'un parque, más encara en una chungla como ye Al Cayre, ye triste, y te fa parar cuenta de que una d'as principals marcas d'una sociedat rica u desenrollada ye a tenencia de paz y orden francos. Trobaba a faltar una mica de Manila, y Al Cayre me la ufrió, y a la fin, tamién me remeró por qué decidié dixar a capital filipina.  

Nota: tamién pillé un barquet por o Nilo, pero no mereix so que ista chicota referencia. Tamién he de decir que en tornar, plegué con tres horas d'antelación ta l'aeropuerto y mesmo asinas quasi cacego o vuelo de tanto control y tanta coda. Muitas gracias a Manuel Sánchez Barea por fer-me plegar o toponimo Al Cayre. 

No hay comentarios.: