Asinas, prenié o
camín de tornada ta Espanya, no sin antis aproveitar ta pasar tres dietas en
Budapest, a zaguera d’as grants ciudaz d’arredol que encara no heba visitada. Y
me pillé una cambra en un hostalet a buen pre a’l canto d’a frontera d’a gara
de trens. Ya dende o prencipio veyé que o puesto teneba os suyos problemas y
percibié ixas cosetas d’a sociedat hungara que han levau a la ultradreita a
guvernar dende o 2010: un hombre magrebí pretó a dar-me ferrete querendo-me
aduyar con as valisas, querendo quitar a clau numerica d’entrada en l’hotel, y
quan le dicié que fese a favor de marchar, fendo-se l’amigo, no quereba. O
contorniello fació que me metese furo con el, y una situación muito parellana
com atro ababol me pasó en fer o checkout. Si bien en as partis más turisticas
d’a ciudat no me trobé ixo, en os bicos residencials, no precisament mal
localizaus ni pobres, sí, y a yo me fa goyo de decir tot.
D’atra man, me
trobé una ciudat más cara d’o que m’asperaba, an que garra taxi baixaba d’os 10
euros y a entrada de muitos d’os puestos turisticos, como a sinagoga, costaban
30 euros. Como podez contar, no bosaré ixos diners por entrar en un edificio
relichioso privau, mesmo que siga a segunda sinagoga más grant d’o mundo y toda
una referencia. Por ixa mesma redolada, que me pillaba cerqueta de l’hostal,
tamién yera o Szimpla Kert, un d’os “bars en runias” d’o bico chodigo que, con
a tipica y ya falsa estetica hippie-hipster, ye iu ganando popularidat dende fa
15 anyos. A yo en tiempos ixas cosas me fascinaban, y estoi que o primer puesto
asinas que visité estió l’Afflecks Palace en Manchester, allá por o 2006. Mesmo
lo veyeba con un sentiu subersivo reivindicativo: agora ya me da pampurrias. He
de decir que en ir-ie de diyas no habié de bosar, y que l’antigo edificio
laberindo teneba un atractivo, pero ya veyez, m’en soi tornau masiau “facha”.
Sí que en ixa mesma redolada, y con o mesmo esprito, entré una nueit a bailar
latino en o Füge Udvar, y estió a millor experencia en a capital hungara, "historieta d’amor" incluita, y d’a que ya escribié un post fa bellas semanas. Por
ixa mesma redolada se troba o New York Café, que ye granizo y con un cudiau
estilo art-decó, pero que por pres, y más que más por codas kilometricas t’a
entrar-ie, no fa vez.
Visité por difueras
o edificio d’a opera d’Hungría, y d’astí marché t’o Parlamento, en o que i entré. Ta ciudadanos europeus a entrada custaba 16 euros. Y por o poliu de
l’edificio neogotico, asinas como por veyer as fitas nacionals hungaras (corona
y simbols de coronación), ye de dar bosar-los y fer a visita. Con tot y con
ixo, no’n dura que meya horeta: la trobé masiau curteta. A man, se puet visitar
en a marguín d’o río Danubio os “calcers en a marguín”, calcers de fierro
ficaus en a marguín d’o río ta honrar a os chodigos asasinaus mientras a
Segunda Guerra Mundial: atro de tantos monumentos d’homenache a os chodigos,
pero lo menos iste no lo monetizan. Dimpués, y encara en a marguín cucha d’a
ciudat, a historica Pest, tamién visité o historico mercau, an que tasté bells
lamins tradicionals, y me resultó chocant y contradictorio que a tipica
chentrificación d’ista mena de puestos s’achuntase con un horario masiau
reduciu t’o turista, trancando a las 6 d’a tardi. Manimenos, por o poliu d’o
puesto, ye una fita que cal visitar, y antiparti, no luent d’a biblioteca
Ervin Szabó, pero tenié a mala suerte de que as suyas cambras historicas yeran
en restauración en ixos diyas y no se podeban visitar.
En l’atra marguín
d’a ciudat, pasando por o decimononico puent Széchenyi, a historica Buda, an
que a visita a o conchunto d’o Bastión d’os Pescadors y d’o Castiello de Buda
ye una obligación: antiparti de que son atraccions francas, ufren vistas
repolidas de toda a ciudat, y a suya arquitectura ye igualment repolida. En o Castiello de Buda, que a suya parti más antiga data d’o sieglo XIII, visité o
suyo museu d’historia, que te permite arrecorrer toda a infraestructura, dende
as falsas dica o teito, y an que destaca a cambra de Sant Esteban,
reconstrucción de fa quatre anyos, pos a orichinal se cacegó mientras a guerra.
No ye un imprescindible, pero si te vaga, tampoco no fa burro falso, igual como
o parque Memento, an que mientras os 90 alzoron as estatuas y atras
manifestacions artisticas d’a puenda socialista. Ye difueras d’a ciudat, por o
que no ye de fácil plegar, pero o recorriu permite conoixer una mica d’a
naturaleza y os paisaches rurals d’os arredols d’a capital hungara, que son
muito pareixius a os de Kosice.
Y no puedo deixar
de charrar d’os balnearios d’a ciudat, historicament o suyo principal reclamo.
O más conoixiu ye o Szechenyi, con grans y repolius edificios neoclasicos d’o
sieglo XIX, pero adaptau a o sieglo XXI, y ficau en o parque d’a ciudat, an que
tamién ye recomendable de fer una gambadeta por o castiello de Vajdahunyad y a
noviza casa d’a mosica d’Hungría. O balneario ye pincho, tot cal decir-lo, pero
masificau, y si buscas relaixar-te, pos no ye o puesto, y contribuiguen a ixa
ideya as mainadas de rudiosos erasmus espanyols, que d’atra man le daban
salseíco a toda la ciudat, no nomás a os balnearios. Mientras yera relaixau en
una d’as piscinas exteriors, una d’ixas Erasmus, que no sabeba que yo charraba
espanyol, le dició a os suyos amigos que le feba goyo que bi hese chent como yo
(“ixe mesache d’aquí a’l canto”) que bi ise solenca a relaixar-se. O
comentario, sin más, m’agradó. Y ascape os suyos amigos le dicioron que callase,
no vaiga a estar que yo l'entendese: yo quieto como una fuesa, a veyer si
soltaban bella cosa más, pero no.
Como iba sobrau de
tiempo, me despidié o zaguer d’os tres diyas en atro balneario, o Rudas
Gyogyfurdo, en a marguín d’o Danubio, más chicot, pero tamién más tranquilo,
con o mesmo buen rollo, y sobre tot, con una piscina termal en o tellau dende
do se puet alufrar toda a ciudat. A experiencia de ficar-se en augua calient
con l’exterior fredo me fació alcordanza de bella vegada que me fiqué en
Tiermas, mesmo en aviento tot nyevau, con una mesacha de l’aragonés con a o que no
rematoron bien as cosas, y o buen rollo vinte y trintanyero me fació alcordanza
d’a ciudat termal de Rotorua en Nueva Zelanda. As parelletas relaixadas en
l’augua calient me facioron alcordanza de quan ixa mesma exnovia que he
mencionau y servidor nos pillemos bonos d’ufierta en o Virgin de Aragonia, fa
muitismos anyos. Yo no soi guaire de balnearios, pero m’ha feito goyo a
experiencia, y mesmo agora soi pensando-me en fer-me bell bono spa astí an que
pare. Estoi que me foi viello y aprecio más istas cosetas, igual que me pasa
con a gastronomía. Prou que uno no marcha ta Budapest por os balnearios, que ta
ixo se bosa una entrada en o Virgin y sale más barato por una experiencia igual
de placentera, pero una vegada que s’i ye, cal ir-ie y no fa burro falso.
Si he prencipiau
charrando de bell contorniello desagradable, he de rematar sozliniando o buen
rollo y a enerchía en cheneral, que se
nota contribuiguen os muitos foranos que i viven, de vegada que a historia de
crucillada de culturas fan atro ingredient d’o socalce. O mesmo salseíco que me
trobé en os balnearios, me lo trobé en atras situacions por a ciudat, mesmo en
l’hostal, an que chovenoz y chovenotas, y no pas tanto, chugardiaban y soltaban
o riso fácil de felicidat y enerchía a qualsiquiera. Prou que tot isto se
refirma con a mía experiencia en o social de baile latino en o Füge Udvar d’a
que ya charré, pero ye que mesmo en ir ta l’aeropuerto, o taxista, un hungaro
supermaho, prencipió a charrar-me animau de que le feba goyo a mosica
espanyola, chitana, y más que más Pitingo. Me levo a impresión de que Budapest,
chunto con Madrit, son as capitals europeyas con más buen rollo, encara que a
mía estacha previa de cinco anyos en Siberia (cinco meses en Kosice), talment
haiga feito que sobrevalure sozchetivament tot isto, no lo sé.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario