22.3.18

Un diya en Manila (i: o maitín)


Ueito d'o maitín. A lumbre entra por os foradetz d'a cortinas d'a mia cambra, china chana me dispierto y me'n puyo. Ubro a finestra, y más que no joriar, i dentra o fumo d'os autos, buses, jeepneys, uvs, tricycles y demás medios de transporte filipinos que son por Taft Avenue. Tamién ascuito a os gallos que crían p'as luitas en os cockpit arenas. No sé cómo se pueden ascuitar en un piso 16... y mesmo s'ascuitan dende o 30!

Me ducho y baixo t'o Jollibee a desayunar-me. Una cadena de comida rapeda filipina, que ye por totz os costaus, icono nacional y que fa bells platos -más que más os desayunos- bien baratetz y sobrebuenos. Ixo sí, prou que tot u quasi tot con bien de roz. Sarap! Tanto en salir d'o mío rascacielos como en entrar en o Jollibee, guardias de seguridat con buenas metralletas m'ubren a puerta con una sonrisa: Good morning sir! Con a mesma sonrisa me reciben os conciners-cambrers. Hue soi una mica morro fino, y m'agana de desayunar-me con cubiertos y no con as mans, pero oh sorpresa, aquí nomás emplegan cullara y forqueta, no pas cultre.

Dimpués de desayunar-me, marcho t'o mío treballo, en a Universidat de Santo Tomás. Aquí pocos buses bi'n ha. A cambio, jeepneys y UVS a brozuecos. Os primers, jeeps luengos an que cullen bellas 40 personas -en condicions normals habrían de cullir-ne-ie 30 y no más. Os segundos, furgonetas de bellas 9 personas an que cullen 14. Mas caros istos zaguers (20 pesos), pos gosan de levar aire acondicionau y son una mica más comodos. Fan rutas regulars, pero los aturas do quiers: si yes difueras, con a man; si yes dentro, con o famoso 'para pooo' (Atura sinyor)!

Hue eslicho jeepney, que m'agana de pasar calor, de plenar-me de fumo os livianos y de foradar-me o timpano con a ruidera d'os viellos motors. Mientras o jeepney fa a ruta -pasando por entrascada tras entrascada-, puestos callejeros de comida y ropas a boticiegas, pobres arguellaus y malfarchaus dormindo en as carreras, mercadetz de carrera y mosica bien alta y hortera por tot arreu, prou que con karaokes callejeros an que s'alternan cantas filipinas, con o Despacito u as Spice Girls. Tot bien rudioso! Por o camín mais con os suyos filletz aturan o mío jeepney... No sé quántos anyos tendrán os ninos, pos ista chent ye tan baixeta que siempre enganyan. En qualsiquier caso, i puyan ninos, ninos y más ninos... Pero queretz deixar de tener ninos copón, que no i cullimos! Copón que mainada...

Chusto antis d'arrivar en Santo Tomás, pasamos por Quiapo, o vico más pintoresco de Manila, con mercaus, pobres, karaokes, comida, calor, rudio, masificación, tipografías hipster-horteras y a ilesia d'o Nazareno El Negro, a devoción más popular de Manila y probablement de Filipinas. En pasar por o costau, totz en o jeepney se santiguan y rezan, mesmo lo conductor, que i atura un poquet. Tras isto, dimpués d'una hora, arrivo en a Universidat de Santo Tomás! M'hese costau o mesmo a piet...

Polius campos de fútbol y chardins m'aguardan antis de plegar en o MB (main building) an que foi as clases y tiengo o mío despacho. Por o camín, totz os alumnos que me i trobo me saludan con una sonrisa y o 'Good morning sir'! O mesmo con a resta de profesors, personal administrativo y guardias de seguridat. Como no voi radiu, aturo en un puestet d'a carrera y me pillo un litro de suco natural de guanabana, que te lo fan astí mesmo, por 35 pesos. Me lo foi en os chardins saludando alumnos y dentro en o mío despacho. Copón bendito, ya podrían baixar una mica l'aire acondicionau! En o despacho, en as clases... pero tamién en o primer Jollibee y en qualsiquier puesto trancau d'iste país. Os alumnos levan chaquetas y chambergos, estando a 35 graus a l'exterior... y bien se vale que en levan! Chaquetas, y augua pa hidratar-se y alcohol en caso d'emerchencias (pa fizadas, pa escoscar u por si s'esganan). Totz en levan!

No hay comentarios.: