21.6.19

Enta Caramoan (i): cómo sobrevivir a os supervivients


Mes de mayo, as vacacions por Zaragoza acercando-se y ya de vacacions en Filipinas. Qué fer? Pos prou que conoixer una miqueta más d'iste maravilloso país. Y ya que teneba tiempo, decidié de marchar t'un d'os destins más isolaus pero con buena fama d'istas islas: Caramoan, una peninsula en Camarines Sur -sur de Luzón- que dicen tiene paisaches y atraccions parellanas a las de El Nido y Palawan pero sin tanta chent. Y ye normal, pos arrivar-ie me costó quasi 20 horas de travesía en bus, tricycle, furgoneta y barco.  Cal decir que estió una mica más difícil d'o normal porque chusto ixe diya yeran esleccions lechislativas nacionals, o país yera un tremolín y muita chent feba vaca. 

Una vegada i arrivau, facié o check-in en l'hostal que m'heba pilla: La Casa Roa. Pocas vegadas foi publicidat d'os estableiximientos hostelers pero iste en concreto, por a suya calidat, por o suyo pre, por estar en o lugar principal d'a peninsula, por o suyo restaurant y por o suyo personal, lo mereixeba: un d'os millors hostals en os que soi estau en Filipinas. Dimpués de descansar-me una mica y chentar bien, aproveité a tardi ta marchar t'a guarga de Bulang Bugang, no guaire luent d'o centro d'o lugar. En reyalidat yera una chicota guarga pero que teneba una cosa que la feba especial: un laberinto de grutas sozterráneas acuaticas en piedra caliza en a suya clamor, que se podeba arrecorrer a nado u refirmando-te en os paretz, con troces más iluminaus que atros y que yera asabelo de pincho. O millor puesto ta chugar a l'escondite acuatico natural. Garra turista occidental en a guarga, pero yera a rebutir de población local que mesmo s'estranyaba que un turista s'intresase por un puesto tan repoliu. De cabo quan tanta chent abotinada agobiaba, pero claro, yera diya libre por as eslecions y totz os ninos d'o lugar cambioron a escuela por a guarga. 

Vista la guarga, decidié de marchar a piet t'a placha de Gota Beach, a bells tres kilometros. Por o camín, arrecorrebas una plana entre monts que feba parti d'o Parque Nacional de Caramoan: paisaches repolius en os que s'alternaban carabaos, rozals y selvas de cocoters. Pero en arrivar-ie, un guardia de seguridat rebordenco no me dixó pasar porque a promotora d'o reality show Survivors bi yera posada y heba logau toda a placha. Ixo tamién esplicaba por qué bi heba tanta chent antis en a guarga. Ya me se feba raro que de cabo quan veyeba bella camioneta u bell quad con chent roya, blanca y altera, de vegada que quan me moveba por os lugars y as atraccions locals no veyeba garra atro turista occidental. Marchar t'o paradís en o cul d'o mundo ta trobar-te con os occidentals de supervivients d'a edición conchunta de Dinamarca y Finlandia... feremos la d'aquell. Le demandé por favor a o guardia de seguridat que gritase a bell tricycle u moto ta que me levase t'atro puesto, pos no yera custión de tornar quasi quatre kilometros a piet dica a carretera principal baixo 40 graus, sol de chusticia y humedat tropical, y en lugars asinas totz se conoixen y tienen contactos d'os transportes. O guardia refusó aduyar-me y tricolotié con ell, dica que una d'as furgonetas de survivors que i pasaba me fació a favor.

Asinas, decidié rematar o diya en a placha de Paniman, con un lugar prou grant en o
contexto d'a peninsula y un d'os puestos d'an que salen os barcos que fan as populars cursas por islas paradisiacas, os island hoping. Sin estar a millor placha d'o mundo, yera polida y feba honra, con as islas paradisiacas en l'horizont: astí m'estié quasi una hora dica que pillé una moto ta tornar t'o lugar principal, an que cené una pechuga empanada con un unto que recordaré siempre como un d'os millors que mai en he tastaus en a mía vida. Copón sí que'n yera sí, de bueno! Poco antis facié una gambada por a ilesia de Caramoan, polida, de murs granizos, más de 400 anyos d'antigüedat y con una clica de ninos asabelo de mahos con muitas ganas de chugardiar.

A l'atrol diya pillé un d'os island hoping. Bi'n heba dos, o luengo (2500 persos o barco) y o
curto (1500 pesos o barco). Pillé o luengo, por ixo que me pensaba que sería millor. M'asesoró muito bien un d'os treballadors de l'hostal, Jerry, que me rebelló a las seis d'o maitín ta prencipiar a cursa a buena hora. Mientras yera desayunando-me, foriconero me demandó si se podeba aputar a la cursa, que yera o suyo diya libre y l'aganaba, y tamién me dició que sería de gufanya pos no teneba prou cauquerré ta compartir gastos. Faltaba más! Ya de por sí que a población local no pueda disfrutar d'as suyas maravillas y os turistas sí mal me sabe. Asinas que Jerry me levó t'unatro puerto an que se pillaban millors barcos ta l'island hoping y con dos conoixius suyos levando una bangka filipina, prencipiemos a nuestra ruta.  

O primer puesto an que nos levaron estió o banco d'arena de Manlawe, en metat d'o mar, an que heban instalau varias decenas de guariches flotants an que tener uembra y fer as diez. Idilico, encara que yera difícil de ficar-se de tot en l'augua por a poca profundidat.  Dimpués, nos levoron ta isola de Guinahoan, a más grant d'o recorriu y que os locals la identificaban con Batanes por o suyo paisache. Razón no les faltaba, con pueyos y clamors parellanos a os cantabricos y bella vaca adornando o paisache, encara que en estar en verano a tasca yera ixuta. O punto fuerte d'ista isla yera un faro moderno en o cobalto an que s'alufraban todas as isolas d'arredol y mesmo Catanduanes: bells ninos t'i levaban ta dimpués cobrar-se a radida comisión. Y dimpués nos levoron t'a isla de Cotivas, con arena blanca, auguas turqueseas, quatre casetas de bambú y palla ta fer mosquera y almozar-se y quasi sin chent. A recomendación de Jerry y encara que yera luego, astí chenté o que m'heban apanyau en l'hostalet: pollo con adobo filipino y roz, que d'atra man yera o que heba demandau, y m'estié ficau en l'augua mientras buen rato. 

Chentau en Cotivas, marchemos t'a isla de Ban-Ing veyendo unas auguas repolidas y una ripa de peixes y corals de todas as culors. Sisquiá m'hese traito as gafas d'augua! O caso ye que en arrivar t'a isola, resulta que yera ocupada por os Survivors que chusto en ixe momento yeran fendo una preba, con sonius de sineras incluitos. A bells cincuanta metros d'a placha nos viedoron o paso, pero os guidas m'ufrioron una alternativa mesmo millor: fer snorkle en un puesto de peixes, algas y corals no guaire luent. Y tant millor, yera chusto o que quereba en ixe momento, más que no arena y placha. Veyé una ripa de peixes y estrelas de mar, pero o que más me sorprendió estioron dos tortugas marinas granizas engarcholadas en bells retes en o mar. A qué fin? Les ne demandé pero no me respondioron: no sé si serían ta bella preba d'os supervivients u ta minchar, pero no les consiguié quitar parola. Ixo sí, quan les demandaba si en heban minchau, me deciban que ixo yera ilegal de vegada que se'n rediban. Uno d'os mesaches d'a barca mesmo prenió una d'as tortugas y chugardió un rato con ella, encara que se'n quereba eslampar. Dimpués, y como zaguera estación, aturemos en un barangay costero dito Tabgon anque teneban una d'as atraccions favoritas t'os filipinos: una estatua chigant de cristo alto d'un pueyo, con una chicota armita a o costau. Dimpués de puyar os correspondients más de 500 escalerons, ufriba unas buenas anvistas d'as isolas y d'a redolada, pero lo que más goyo me fa d'istos puestos ye o carinyo que les tienen os locals: no nomás por o significau relichioso, sino porque son os puestos an que as parelletas d'os lugars marchan a pasar as tardi y as nueitz. 

Visto isto, tornemos t'o punto de partida, y yo con ganas de más marcha y no de dixar-me un centimetro cuadrau d'o lugar sin explorar, le demandé a Jerry por una espelunga que heba visto en o rete: Umang.  Resulta que yera a man d'a placha de Paniman y Jerry bien maho t'astí que me levó. En Paniman, de camín charró con una amiga suya y ista con una colleta de ninos que ascape nos facioron de guidas, pos Jerry heba ascuitau fablar d'a espelunga pero mai no i yera estau. Resulta que yera en a dentrada d'una ría pero bi heba un camín por a selva ta plegar-ie. Mientras yéranos fendo-lo, nos talloron o paso os de Survivors, pos yeran grabando. Ya me yera fartando una mica d'ixa chent a verdat. Miré de fer una foto a belún d'os suyos decoraus pero d'advirtioron que no yera permitiu. En fin, faciemos la d'aquell y decidiemos pillar un kayak ta puyar ta espelunga a traviés d'a ría, bells 800 metros. Pero no bi'n heba, asinas que dimpués de dandaliar una mica, pillemos valor y puyemos andando y a nado por o río dica plegar t'a espelunga perdida. 

A ría entre a selva con a mar en a esquena y bells manglars en as marguins yera repolida, paisache de pelicula total, pero no teneba protección acuatica t'o móbil y no podié fer fotos nian d'a ría nian d'a espelunga -a foto d'aquí ye presa d'internet, d'as pocas que'n prengo. En arrivar a la fin d'a ría, y de cabo quan pasando a o costau de bell guariche de supervivients, nos trobemos con que a espelunga yera bells 50 metros alto, y habiemos d'arrepinchar-nos t'apercazar-la, de cabo quan fendo garras d'onso. En a espelunga, nos trobemos con una cavidat chigant con dos dentradas y tres foraus grans en o teito que la iluminaban de tot. Tamién nos trobemos con buena cosa de moriciegos y una intensa ulor a guano, y arrecorrendo-la, caleba parar cuenta ta no estozolar-se, pos de cabo quan as rocas y os deslibels yeran granizos. O que más goyo me fació estió o rostro d'ilusión de Jerry, que yera a suya primera vegada en a espelunga. 

Vista a espelunga y con buena cansera en o cuerpo y más que más en as garras, marché ta l'hotel an que cené y dormié mientras más de diez horas. O cuerpo me lo yera demandando y diyas dimpués no perdonaría tanto abuso, como ya diré. En primeras, Caramoan me pareixió un puesto a metat camín entre Baler y Alaminos. Con cocoters y paisaches pacificos, pero no tan polius como en Baler.  Con isolas paradisiacas esparricadas en a costa, pero no tantas ni tan polidas como en Alaminos. No ye mal puesto ni muito menos, y si uno no conoixe a resta d'o país, ye un paradiso. Pero haber-se de foter quasi 20 horas de viache ta plegar-ie quan atras cosas iguals u millors son más cercanas, pos no compensa. Si antiparti has d'enguiliar de cabo quan a os survivors, pos encara menos. Note-se que a yo me pertocoron os d'a edición conchunta Dinamarca-Finlandia, pero en atros meses son os franceses, os israelís u os d'atros países. Ixo sí, fueras d'os survivors, garra turista en a redolada, cosa que difícilment se puet decir en istos paradisos. Y antimás, os pres son baratismos. A chent ye timideta y muitas vegadas pasotas, pero maha y honesta en cheneral: te permiten estar en silencio, cosa que muitas vegadas s'agradeixe! Talment aduye que o libel d'anglés en ista redolada no ye guaire bueno.
 

No hay comentarios.: