17.10.20

Enta Murcia (i), pasando por Filipinas.


Cata si fa meses que no escribiba en o blog personal, pero dentre que lo convirtié en blog de viaches y agora pocos en puedo fer por a pasa ista d'o Covid-19, y que tampoco no teneba guaires cosas a decir, pos que s'ha quedau aturau bells mesecicos, dica hue.

Pero sí que m'han pasau cosas, sí. Filipinas ye l'aimor d'a mía vida, pero como hecomentau por aquí, Manila tamién teneba cosas malas ta fer una vida astí, y en os míos viaches, no nomás m'adedico a conoixer chent, fer fotos y fer-me a bamba por os retes socials, sino que tamién analizo puestos ta fer una vida, pos o cuerpo cada vegada me demanda más estabilidat. Y dentre ixos puestos favoritos, se troba Hanoi: una Manila sin as cosas malas de Manila. Mientras o zaguer anyo, como podetz contar veyendo iste blog, ya yera remugando a ideya, y a la fin quité a plaza de lector AECID en a Universidat de Hanoi, con firme goyo.

Pero con tot isto d'o Covid-19 no he puesto dentrar encara en Hanoi, por muito que tienga a plaza adchudicada, charre con ells todas as semanas y me sigan bosando. Dimpués de tres meses de quarantena estricta en Manila, sin cosa a fer fueras de treballar y eslampar-me bella vegada en moto con o mío amigo periodista Alejandro -u cenar quasi a amagatons con ell y a suya parella, Sara-, torné ta Zaragoza, an que lo menos as terracetas yeran ubiertas y teneba a la mía familia y a os míos amigos. En primeras estió una buena ideya, pero pasadas as semanas tornaban os míos odios a la ciudat an que naixié y notaba cómo m'iba enrobinando: asinas que de cabo quan m'iba fendo chicotz viaches, con amigos ta Galicia, Toulouse y Benicarló, y a la fin ta Murcia pasando por Benidorm. Dito siga de paso, tiengo bien claro que ni gota de culpa tiengo yo en que no me faiga goyo Zaragoza, y por contra, sí que tiengo motivos.

Y a qué fin Benidorm y Murcia? Pos porque isto estió ya de setiembres, en Zaragoza feba fresquet, astí encara feba bueno, y, o más important, en Benidorm yera -agora en Elche- una d'as mías millors ex-alumnas filipinas d'a Universidat de Santo Tomás, Raven Novido, que i ye treballando como Chula de Luenga Anglesa en colechios publicos, presa por o Gubierno d'España encara en Filipinas quan yo la levaba como alumna, tot por o suyo buen expedient. Tener una ex-alumna con ixa plaza me plena d'argüello, y poder quedar con ella y que me racontase as suyas experiencias como filipina choveneta en España dimpués d'una anyada, m'empliba d'ilusión.

Asinas que me pillé l'auto y astí que me planté, fendo nueit y a l'atral quedando con Raven y pasando quasi tot o diya con ella. Raven heba madurau muito, ya no pareixeba l'alumna que tenié! Encara que tamién aduyaba veyer-la con ropa de carrera y no con l'uniforme que les obligan a levar en UST. Chentemos una paella y dimpués nos faciemos un chelau, y charrín charrán nos n'íbanos contando a vida, quasi más como amigos que no como profesor-alumna, pero ella, como buena filipina, siempre charrando-me de sir, encara que yo no me remato de trobar comodo con ixe tractamiento.

Mientras yo le deciba que trobaba a faltar muito Manila y Asia, y l'informaba que a mía venient puenda ta quan tot isto pase será Hanoi, ella me comentaba que yera
asabelo de feliz en España, que yera aprendendo muitismas cosas, y veyeba muitas más cosas buenas que no malas. Ella se quedaba con as carreras piatonals, a chent amable -ta yo en ye más a Filipina, pero bueno...-, a placha de Benidorm -yo me quedo con atras plachas filipinas, xD- y muitas anecdotas positivas. Tamién bi heba bella cosa negativa, como que trobaba muito a faltar a la suya familia, que bella vegada que heban mirau d'escular-la a ella u a atros filipinos en estar foranos y chovenotz, u os alumnos en España, muito menos respetuosos y educaus que no os filipinos. Tamién, bell choque cultural -plachas nudistas!- y cosichonas que no diré ta no fer pasar vergüenya a dengún! Sin dubda, a trobada con Raven estió a ratos como tornar ta Manila, y ixo yera o que amenistaba dimpués de dos meses en Zaragoza.

Dimpués d'a trobada tant polida, marché ta Murcia, por ixo de veyer bella cosa nueva con buen orache, no tornar ta Zaragoza tant luego, y conoixer ixa tierra enemiga y leixana, que en realidat no'n ye tanto. I estié tres diyas, y os maitins los pasé en puestos naturals -Mar Menor y arredols- y as tardis en puestos urbanos -Cartagena, y en menor mida, Murcia capital. En iste post me centraré en o primer, o Mar Menor y arredols.

Viachando quasi sobre la marcha en haber aloix de sobra y barato en istos tiempos,
trigué un hostalet en San Pedro del Pinatar, lugar que se troba en prencipiar l'interior d'o Mar Menor y que me fació asabelo de goyo. Tranquilet sin estar aburriu, con un orache ideyal, con una placha repolida y con atraccions naturals: salinars, antigos molins que s'emplegaban t'achiquir augua ent'os salinars, reservas de muixons, banyos de tarquín y a placha, tot conectau con camins naturals, fan escenarios ideyals ta corritiar, fer bici u simplament una gambada tranquileta. A chent se le veyeba maha, pero una mica malfiada: a traza de charrar-te en prencipiar, os depositos que demandaban en totz os aloixes, o costumbre de fer-te bosar antis de recibir o servicio, as rellas en as finestras d'os primers y segundos pisos, y os temas de conversación quan febas orella, a ormino centraus en os diners. Bella cosa no encastraba, sincerament, encara que a yo totz con os que i estié me tractoron asabelo de bien, y o puesto, sin tener a fama d'atros puestos "tranquiletz" d'o Mediterráneo, yera a l'altaria u mesmo millor.

Con tot y con ixo, atro maitín lo pasé en a Manga d'o Mar Menor. Y estió una gurufalla de maitín. Si a Benidorm marché porque yera astí Raven y prou, en a
Manga no teneba deguna visita y yera mesmo pior: una aberración postiza an que heban esclatau toda naturaleza ta fer fieras masas de formigón y carreras, modelo d'un turismo casposo y desfasau que agora diría que no atraye que a guiris, y locals que han mercau segundas residencias y han de morir a o palo d'una inversión feita decadas dezaga. Ni un centimetro cuadrau d'autenticidat ni naturaleza, quasi ni un alma en as carreras. Cata si a luenga de tierra an que se posa a Manga ye estreita, y encara asinas muitas vegadas os edificios no dixaban veyer l'augua que yera a os dos costaus, a pocos metros. Facié a carretera d'a Manga, con muitos troces de tasament 50 metros de tierra a cucha y dreita dica veyer o Mediterráneo u o Mar Menor, y en torné triste, carranyau y quasi ixorrontau.

Si nunca itz ta Murcia, fetz-me caso: no vaigatz t'a Manga, marchar por os lugars
de l'interior d'o Mar Menor. Con tot y con ixo, y por suerte, en rematar a Manga se troba o Faro de Cabo de Palos, repolida construcción neoclasica que ya se troba dentro d'o termino de Cartagena. Ye bordiau por chicotas calas quasi sin chent o diya que i estié, y an que aganaba de ficar-se en l'augua, ya d'o Mediterráneo, no pas d'o Mar Menor. En verdat, toda a costa d'arredol de Cartagena yera a rebutir de caletas asinas, que van dende os 50 metros dica os pocos centenars, puestos ideyals ta marchar con a zagaleta u con os amigos, y que dan muitos puntos a la redolada. Ixe diya yera nublo, pero encara feba calorina, asina que prou que me fiqué en as auguas d'una d'ixas calas, concretament en una que deciban Cala Túnez, y bien que me i estié!

En primeras me pensaba de foter-me un diya entero en o Mar Menor, y l'atro en Cartagena-Murcia, pero seguntes a marcha cambié de plan: os maitins t'o natural, as tardis t'o urbano. Ficar-me en l'augua d'a mar bien dentrau setiembres u mesmo fer-me os banyos de tarquín de maitins refocilaba, siempre que no fuese en a Manga. No diría que fuese o paradís, pero sin dubda o puesto feba honra, y, sin tener a fama que tantismos atros puestos d'o Mediterráneo y Andalucía en tienen (Cádiz provincia, Alto y Baixo Ampurdán, puestos de Castellón, etc.), ye ideyal ta pasar bells diyas en una traquilidat marina natural y no pas aburrida.


No hay comentarios.: