10.1.21

Enta Guardamar y Santa Pola: idilicas remeranzas d'infancia


Estando-me en Torrevieja, no podeba dixar pasar a ocasión de fer visita a Guardamar del Segura y Santa Pola, puestos an que pasé bells veranos en a mía infancia. Y ye que pai, mecanico de profesión, de cabo quan heba de treballar en istos puestos, y de veranos, cosa que no le feba guaire gracia porque prou que quereba estar-se con a suya familia. Asinas que le dició a la interpresa que aceptaba treballar bellas semanas veranencas en istos puestos si podeba trayer-se a la suya familia: a interpresa aceptó y bosó, antiparti d'o plus de treballo vacacional, l'aloix de totz. Ta Guardamar i veniemos d'os anyadas, mientras que ta Santa Pola, una. 

De Guardamar, tanto mai como yo alzamos recuerdos idilicos. Un repoliu parque granizo con esquirgüelos anque chugábanos con as palas -y mai no yera de chugar guaire con yo-, un paseyo maritimo con manters que vendeban trastes de luces, cheladerías y una pizzería que alavez m'encantaba, y an que un d'ixos anyos veyemos bell partiu d'o mundial de Corea y Chapón, y una placha chigant an que o nino chonflo que yera yo se capuzaba y zapotiaba. Chonflo, ya no'n soi, pero de repelent y niquitoso, encara en tiengo un rato. Recuerdo un hotelaz, que, tot y que no teneba que dos estrelas, yera o millor en o que yera estau en a mía vida dica alavez. En cheneral, pienso en o Guardamar d'ixos anyos y me vienen a o cuerpo momentos y sensacions idilicas. 

Arrivar ta Guardamar me feba muita ilusión, encara que teneba as mías dubdas de cómo me sentiría, como cada vegada que voi ta puestos d'infancia que disfrutaba con pai, un pai que dixó d'estar en iste mundo fa siet anyos. Me feba una mica de miedo, no lo voi a negar, pero a verdat ye que a mía ment y o mío cuerpo heban reaccionau bien en atras vegadas: quan estié en Tenerife, tamién puesto de veraneo familiar, dimpués de feneixiu pai, me trobé asabelo de bien remerando, pero tamién vivindo o present.

Pues bien, i plegué y ni me trobé bien ni me trobé mal: no me trobé. Sencillament, Guardamar yera cambiau, tant cambiau que pareixeba unatro puesto. D'una man, o lugar
chicot heba creixiu asabelo mientras 20 anyos; d'atra man, a memoria heba feito travesuras y picias, y de seguras que, ateclada con as sensacions idilicias, heba dibuxau escenarios masiau polius  que en reyalidat no heban existiu como tals. Reconoixié l'hotel an que nos auespedemos y os suyos arredols, y tamién ixa pizzería en o paseu maritimo, pero poco más. O parque Reina Sofía heba teniu remodelacions dende allora, a zaguera en 2008, y yera muito esferent, tot y que encara alzaba esquigüelos: o gran paseu an que mai y yo chugábanos con as palas yera agora achiquiu, muito achiquiu, y ixa esencia idilica s'heba perdiu.

Una mica desilusionau facié la d'aquell y arrecorrié o paseu maritimo, o nuevo parque Reina Sofía, o parque-selva de Alfonso XIII que atura as dunas que se yeran minchando o
lugar, o centro más comercial con o concello y una plaza nueva con estatuas chigants de palmeras, y tamién me pasé por o Castiello y o Museo Arqueolochico, ta mirar de trobar bella cosa más intresant, pero yeran trancaus. Puestos turisticos que nomás ubriban dentre semana con malos horarios! No teneba mica sentiu, pero facié la d'aquell. Anda que te anda, pero que no remataba de trobar ixa esencia idilica d'a mía infancia. Me pensaba chentar en a pizzería d'a infancia, pero yera tan desganau que chenté a la fin en atro puesto -agora m'arrepiento y puet-estar que i torné nomás ta chentar astí. Grité por telefono a mai ta decir-le que yera en Guardamar y se fació firme contenta, y tamién prencipió a remerar as mesmas cosas que yo: o parque, o paseu, l'hotel... Pero le dicié que millor se quedase con ixas memorias y prou, que agora tot pareixeba masiau cambiau. No yera mal, pero ya no yera o puesto idilico d'infancia.

Atro diya, marché ta Santa Pola. Si en Guardamar yéranos estaus dos -u talment tres- veranos, en Santa Pola nomás uno, y no alzábanos recuerdos tant polius como os de
Guardamar. Recuerdo que decíbamos que Santa Pola no teneba un parque tant maho, que yera masiau ixuta y desucada. Pero sincerament, pocos recuerdos más alzaba, asinas que a desilusión, si heba de dar-se, no sería tant grant como a de Guardamar. Alparqué l'auto cerca d'o puerto esportivo y me facié una gambada por astí, con un atrapaciau paseu maritimo, bells yates y os barcos ta marchar ta Tabarca -me lo pensé pero a la fin decidié marchar unatro diya-, y tamién con una airera freda y perent que no me permitió disfrutar guaire o puesto. O paseu maritimo, continando ent'o norte, arrivaba en bellas calas, y teneba un edificio residential relativament nuevo, feito en imitación d'os estilos arabes y con una replaceta interna, que yera asabelo de pincho. No lo recordaba, probablement porque ta quan yera nino encara no lo habrían feito. Por o centro d'a ciudat visité a plaza d'o concello, a fortaleza de 1558 -no m'alcordaba de ella, y antimás d'a curiosa estructura en sí, ista alza bell museu y instalacions publicas, pero todas ellas trancadas en dominche, encara que turisticas-, o mercau d'abastos, o Parque El Palmeral con o suyo chacimiento romano, y os callizos d'o centro, con botiguetas y más animadetz. Fueras d'o parque El Palmeral, no recordaba istas cosas de Santa Pola, cosetas que le dan un punto.

Chenté por o centro y, con toda a tardi por debant y poco a fer, enfilé ent'o sur, ent'a Platja del Tamarit. Aquí o lugar cambiaba de raso: casas unifamiliars en primera línea de placha y bloques residencials enta l'interior, sin paseu maritimo como tal, y sin botiguetas ni quasi restaurants. Un puesto muito más tranquilo y ixuto, u ixauto, seguntes as opinions. Diría que fue por astí an que pasemos ixas semanetas veranencas en Santa Pola, pero a mía memoria no me da ta confirmar-lo. A la fin d'a placha prencipiaba un recorriu natural dentre a propia placha y as salinas de Santa Pola, y que pasaba tamién por bells antigos fortetz republicanos feitos mientras a guerra civil. Una curseta intresant, sin dubda. Y dimpués de fer-la, contento encara que una mica fredo por ixa airera fastiosa que'n feba, torné ta l'auto y con as zagueras
rayadas de sol, visité l'antiga Torre de Escaletes u de Pep, y dentro d'as salinas, a Torre del Tamarit, en un pueyo, as dos feitas mientras o sieglo XVI ta esfender a redolada d'enrestidas africanas. Con o lusco pretando, facié una chicota gambada por as salinas, y veyé flamencos d'alas rosas, repolius -me trobé con un d'ells muerto, y cal decir que no ye a primera au d'istas caracteristicas que me trobo muerta en os salinars d'a redolada, pos ya me pasó en Torrevieja. Atro diya de tardis-nueitz, tamién visité o faro de Santa Pola y os suyos arredols con a mía amiga Eva, en una curseta natural pincha que tien esfensas antiaerias republicanas. Y t'o esdevenidero me dixo a isoleta de Tabarca.

As visitas ta Guardamar y Santa Pola estioron menos especials d'o que me pensaba. Guardamar yera un paradís d'infancia d'o que alzaba recuerdos idilicos, pero en arrivar-ie me fació burro falso. O puesto no yera mal, pero no yera o que teneba en as mías memorias: d'una man, heba cambiau; d'unatra man, a mía ment m'heba feito una mala pasada dibuixando escenarios masiau polius, como qui tiene una cita Tinder con una mesacha que s'ha meso totz os filtros posibles en as suyas fotos. De Santa Pola, no'n teneba tantos recuerdos, y no yeran tant positivos. Y me trobé más cosetas intresants: edificios historicos que no remeraba, cursetas naturals y más vida; pero tampoco no yera un puesto idilico en sí. Tornar t'istos puestos dimpués de quasi 20 anyos estió especial, pero no pas tanto como me pensaba. 

No hay comentarios.: