30.11.21

Enta São Paulo (iii): chislas d'a ciudat grisa


Pasan os diyas en São Paulo, y soi escribindo menos que de normal quan descubro una nueva ciudat. Por un costau, más borina d’o común en yo me da menos puestos y más resacas; por atro costau, as emocions d’os nuevos descubrimientos son cada vegada menors dimpués de tantos anyos viachando… Y por encima de tot, São Paulo no me motiva.

Pero ixo no quita ta que no se puedan fer y fablar de cosas, pos a ciudat más grant de sudamerica prou que ufre cosas curiosas y polidas. Y dentre ellas, prencipiaré por o famoso Bico do Batman, una zoneta hipster-alterativa en o modoso distrito de Vila Madalena an que murals repolius y raixosos s’achuntan con botigas de beliquetz y trastes hippies, bieras y hamburguesas artesanas… y prou que sí, pres caros en metat de tot ixe postureo. No ye mal ta pasar un ratet, pero nomás un ratet, que con istas cosas a la fin remato fendo mala sangre.

Miguel y yo marchemos dende Consolação dica allí a piet, pasando antis por a rua Oscar Freire, tamién sinyalada como zona de botigas intresant ta fer una gambada, pero do todas as botigas yeran as d’as marcas más caras, y istas s’alternaban con bella galería “d’arte” an que mierdetas de cuadros costaban rinyons….  Seguridat y limpieza en as rúas, restaurants de totz os estilos, diners y postureo a más no poder, y practicament garra pesona de piel negra.

A l’atrol diya, ta variar una miqueta, Miguel y servidor nos faciemos una gambada por o Centro de São Paulo, a man de casa, una zona a rebutir de mendigos y prou marronera. En verdat, istos lugares tampoco no me feban cerina y me pareixeban socialment muito más intresants, dica que tenié una contumancia en Salvador que bell diya relataré. En o Centro, quatro son as fitas principals: a Praça da Republica, o Teatro de São Paulo, una rua de botigas y guariches baratos dita 25 de marzo a man d’o mercau municipal, y, o plato fuerte, a Catedral. Y digo plato fuerte… porque yera a zona más marronera y periglosa, pero podiemos pasar-ie sin grants problemas. Ixo sí, de fotos, quasi no’n faciemos mientras a gambada. De nueitz, hemos visitau varios diyas belún d’os rascacielos que bi’n ha en suya muga, y do aprestan discotecas-pubs en as zagueras plantas: o nuestro favorito por agora, o Tokyo, con discoteca, restaurant, karaoke y terraza, tot en estetica neón.

Atro diya d’a semana, con un orache decent, cosa que quasi diría rara por istas puendas en ista ciudat, Miguel y yo pasemos a tardi en o Parque Ibirapuera.  Fuemos dende casa andando, ta conoixer una mica a ciudat, y ixo nos dixó baldaus -tot mientras ixa parti d’a ciudat no teneba garra cosa especial. Presidiu en a suya dentrada por o Monumento às Banderas, en o suyo interior dos galachos, chiquetas selvas y trastes ta fer eixericicios, lo animan. Más encara os vendedors de cocos cada 50 metros y a muita chent fendo esporte u leyendo en a tasca. Con tot y con ixo, diría que no tien garra cosa especial que atros muitos parques d’atras muitas ciudatz, si no porque en un costau suyo s’han desenrrollau beluns d’os edificios más importants de São Paulo: o Museo Afro-Brasileiro, o Museo de Arte Contemporânea, o Museo de Arte Moderno, o Auditório Oscar Niemeyer, y monumentos y esculturas chingarriadas. Dimpués d’a gambada y de fer-nos un coco chelau a piet de galacho, entendí millor por qué ye uno d’os puestos favoritos d’os paulistanos.

No quiero pecar de negativo… pero as mías primeras impresions de São Paulo se corroboran: no ye a mía ciudat. No digo que siga mala ciudat, pero no ye o mío estilo, y se pareix bien poco a la resta d’o Brasil que conoixco. Sin dudba, prefiero muito antis Salvador y, sobre tot, Rio.

No hay comentarios.: