10.12.21

Enta São Paulo (iv): a más verde


Por muito que São Paulo siga a ciudat más grant de Sudamerica, una mole de gudrón y rascacielos chingarriada por bell parquet y bella cosa alternativa intresant, no dixamos d’estar en Brasil, asinas que de naturaleza bi’n ha, y no’n poca. D'ixas que un domingo resacoso, quasi empentando a Miguel, a la fin marchemos t’o famoso Mirante da Pedra Grande, un pueyo de tasament más de 1000 metros d’altaria que tien en un costau una lasca bien grant an que a chent se posa, chita, chenta, fa cucladetas… tot por alto d’a boira grisa sobre a que se remanen os rascacielos d’a urbe.

A puyada no yera guaire desichent, pero en as nuestras condicions fisicas, encara nos ne costó. Abaixo, o famoso parque d’o Horto Floral, una mena de chardín botanico bien atrapaciau centrau en dos galachos an que una familia de chigüires reposaba y una colla bien grant de mullers feba danzas de todas menas (brasileiras, bachatas, y mesmo flamenco en veyé). Miguel y servidor encara nos ne quedemos y faciemos a primera gambada astí, antis de prencipiar a puyada t’a piedra grant, que como deciba, ye d’una hora colada y mica dura, encara que nusatros la faciemos más luenga porque plegemos ent’o Lago das Carpas, un galacho an que han aprestau una zoneta d’esplai. A humedat y o folludo d’a selva privaban o sol y, sin dubda, ixo aduyaba.

Mientras a semana, Miguel y servidor aproveitemos as tardis post-treballo, y dentre os puestos que visitemos, destaco o Museo de Arte de São Paulo Assis Chateaubriand, en o centro d’a avenida Paulista, cerqueta de casa. Un segundo piso con una exposición heterochenea que achuntaba obras contemporanias con cuadros de Manet, Degas, Goya, Velázquez, Rubens, El Greco, Bosco, y atros renombraus autors. En a resta de plantas, exposicions adedicadas a artistas brasilenyos con firme presencia reivindicativa. Un buen plan ta pasar a tardi, sin dubda, d’ixos que no bi’n ha en Salvador.

Atra d’as cosas que faciemos estió visitar Bixiga, o bico italiano de São Paulo, que d’italiano no teneba que a bandera de Italia malament tintada en as farolas, y bell par de fronteras de negocios de prencipios d’o sieglo XX, tamién tintadas de verde, blanco y royo. Bico humilde, en o que cal parar cierta cuenta, y sin garra cosa d'especial. Decepcionant de no estar porque o domingo quedemos Miguel, servidor, y dos chirmanas allí, a fer-nos bella biera mientras tanyeban a guitarra y nos amostraban o suyo arte: que de do salieron ixas dos mesachas? Pos o Miguel, que tenió una cita tinder d’ixas que pocas se’n dan, d’ixas en as que a persona, dita Alice,  reyalment ye maha y mereixe a pena (talment mesmo plegue en bella cosa seria y tot). Y a chirmana tamién, pero por desgracia ta yo yera ocupada con atro mardano. Ixo no quitó ta que pasásenos en Bixiga una tardi más propia de Rio de Janeiro que de São Paulo.

Antes, por o maitín, mientras Miguel yera festechando y descansando-se d’o festecho, servidor marchó solenco t’o chardin botanico de São Paulo, parellano a l’Horto Floral que antis comenté, puesto natural y relaixant an que as familias y as parelletas pasaban o domingo en tranquilidat, con a presencia de bella bestia curiosa, como un fardacho que me trobé de bote y voleyo y que me ixorrontó porque pareixeba un cocorel, y una araina que me fizó en a esquena dixando-me una rosta y una dolor que encara levo mientras escribo istas linias.

Dimpués, mientras a zaguera semana, Miguel y servidor encara faciemos bella coseta curiosa, como a visita a o cercano fosal de Consolação, historico y polidet, no guaire grant y con fuesas de antigos presidents y personaches relevants en a historia d’o Brasil. Me feba una mica de miedo ir-ie, pero yera de raso seguro, y lo disfrutemos con as colors que o ciel emboirau debuixaba en lapidas y arbres, encar que ixe mesmo cielo emboirau se transformó en una plevia que nos mulló en tornar ta casa. Atro diya tamién fuemos t’o Mirante Sesc, alto d’un d’os rascacielos d’a avenida Paulista, y que ufre as millors envistas d’os rascacielos de São Paulo y d’a propia Paulista. Y tot con entrada franca! Disfrutemos a ciudat grisa dende alto y prou que nos faciemos as tipicas fotos posturetas, ta rematar dimpués fendo-nos una biera debaixo.

Mientras ista zaguera semana, Miguel y Alice comenzoron una historieta romantica, que contina lo menos mientras soi escribindo istas linias. Y bien bonica, porque como he dito, a mesacha mereix a pena. Y en isto que yo, que no yera guaire intresau en historietas paulistas nian tinderistas, pos me fació una mica de denteras y me busqué una citeta tinder, que salió t’o chueus. Y cata que estió a millor cita tinder que en he tenida! (diría que a onica positiva). Una mesacha dita Vanessa, mahisma y con a que bi habió conexión dende o primer momento, cosa embolicada en yo. Continamos charrando y a saber! Ironías d’a vida, me’n voi de São Paulo sin ganas de hopar-ne.

No hay comentarios.: