7.12.22

Enta Cao Bằng: a rabior d'a moto en montanya vietnamita


Primer cabo de semana d'avientos, y dentre que Phuong s'heba carranyau por fateras -y sin tener razón- y que Miguel, que libraba por o puent d'a purisma, heba marchau a fer ruta por a montanya vientamita, pos m'animé a pasar o cabo de semana luengo que goso de tener -viernes, sabado y dominche- descubrindo ixas redoladas. Y ista vegada le pertocó a Cao Bằng, puesto que sin estar desconoxiu, no ye mica masificau, y menos agora que encara somos salindo d'a pasa.

Miguel i arrivaba o sabado, pero yo aproveité y marché a maitinada d'o chueus t'o viernes, dimpués de fer un examen parcial de Matematicas en a UNED, que dito siga de paso, me saliu prou bien. Asinas, me pillé una furgoneta comoda, que aquí claman limusina, que en teoría m'heba de pasar a buscar a las 6:30 pero que a la fin i arrivó una hora tardi. Facié la d'aquell, dentre café, desayuno de bánh cuốn y Duolingo me se pasó a hora dica que a furgoneta i plegó. O conductor, ixo sí, yera muito maho, y a la fin i arrivemos a ixo d'as dos en a posada que m'heba pillau, dita Gia Binh Homestay. Ya sabetz que no goso de fer publicidat de aloix u restaurants por aquí, pero si o puesto realment mereix a pena, pos sí que la foi, y iste yera sobrebueno: un puesto muito comodo, alto d'un pueyo con unas envistas prou buenas, con un chicot campo de fútbol artificial an que a chovenalla chugaba, y más que más, una familia de matrimonio, dos fillos y lolos, modernetz t'o normal en a redolada, y asabelo d'acullients. Antimás, a muller, polideta, me dició bell par de vegadas que no tardaría en trobar novia como o intelichent y poliu que en yera. Asinas que lo recomiendo de raso si bi itz.

Ixa tardi de viernes la aproveité ta foriconiar y dondiar por a ciudat de Cao Bằng, que feba alcordanza a Chaca: puesto turistico no de tot masificau, en metat d'as montanyas, bien fredo, pero con totz os servicios basicos que un puet amenistar y querer, an que totz se conoixeban. Ascape paré cuenta que a fredor que yera fendo en Hanoi astí se tornaba rabior, y ya sabetz que poco goyo me'n fa ixo, que yo soi de fuixina, no pas d'ixufrina. Pero una vegada astí, facié la d'aquell y preté a caminar y a fotiar por o río, fendo-me bell par de bánh mì (entropans) sobrebuenos, con suco de parchita. Ya en o lusco, logué a moto (a Marqueta 15), por casualidat en a botiga d'a chirmana d'a propietaria d'a posada, y me tractoron tamién muito bien astí, y marché ta l'hostal a descansar-me. Tant escruixinau yera dimpués de quasi no dormir, que me chité en o leito sin duchar-me ni escambia-me ni cenar, y astí que quedé dormiu por más de diez horas.

A l'atrol diya, prenié a moto y preté o camín ent'a famosa montanya d'o forau en metat, dita Núi thủng Đoài Dương, que apareix en muitas guidas y muitas fotos en retes socials, y que yo no sabeba que yera astí. De feito, no me paré mica o viache porque a semana d'antis heba estau muito aqueferau, y en primeras heba pensau en visitar una cascada local, pero a muller de l'hostal me dició que yera un puesto de dominche t'as familias que no ufriba garra cosa especial, y m'indicó o camín t'a famosa montanya. Y astí me planté dimpués d'una hora en moto, mientras Miguel yera venindo dende Hanoi. O camín me se fació eterno, pos nunca no heba pillau una moto con ixa rabior, y os motoristas ya sabetz que a sensación termica en o traste baixa muito y cal ir bien abrigau, no pas como yo, que mesmo i aturé a mercar-me bella capa de plastico ta mirar de sumeixer a fredor d'o mío cuerpo. A montanya y o paisache no yeran mal, pero tampoco no yeran tant esparpallants como apareixen en bellas fotos chusto en l'amaneixer u en o lusco, y a ixa sensación tampoco no aduyaba que estase emboirau. Antis de tornar, tamién pasé por un lago y un templo local alto d'un pueyo en Cổng trời Cao Bằng, puesto muito natural y local, con una curioseta espelunga, pero que tampoco no ye un must. Y astí me gritó por telefono Miguel, que i yera plegau, y torné ta Cao Bằng en una hora, ista vegada pasando menos fredor, talment porque a hora fuese más alta.

A tardi d'o sabado, ya con Miguel, la aproveitemos ta fer-nos bells entropans vietnamitas, cafés y marchar t'una cascada cercana que apareixeba sinyalada en GoogleMaps: a cascada de Quang Trung. Desconoixida, esparpallant, repolida, de fácil acceso, asinas asinas. Ironía: en verdat a cascada no yera fiera ta cosa, pero inaccesible de tot, habiemos de fer bell campo a traviés ta plegar-ie, farsindo-nos de punchas de toda mena. Bien se vale que a cascada, de bells 20 u 30 metros, se veyeba dende a carretera, porque sino no hésenos trobau o enderezo. Astí alto, destaca una banyereta que s'heba formau a os pietz d'o chorro y an que si te levas a la novia, trunfas. En verdat, o puesto no yera mica mal, y de veranos s'heba de disfrutar bien, tot y a suya inaccesibilidat. Pero d'hiviernos ixo yera atro cantar. I tornemos, nos faciemos bella biera y cenemos. En a primera biera, encara en o río, una clica de chovenastros nos dioron conversación, y yo miré de practicar o mío vietnamita, que china chana va pillando forma. Y ye que, como he dito ya varias vegadas, en as redoladas rurals, a chent vietnamita ye puro corazón. Dimpués marchemos a fer l'antepenultima biera por a zona de borinas d'o lugar, que en verdat yera muerta: Vietnam no ye país de fiesta, menos lo norte, y dentro d'o norte, menos encara os lugars. Por desgracia, tamién asistimos a como un hombre fotiu a la suya muller, fendo paces a resta d'a colla, y ixos dos diyas tamién veyemos como muitos hombres iban zorros, u chugaban tranquilament a fútbol y atros chuegos, mientras que en totz os puestos a mayoría de treballadoras yeran mullers. O machismo se palpaba.

O dominche faciemos o plato fuerte: as famosas cascadas de Thác Bản Giốc, o particular Iguazú de Vietnam y China, que desepara os dos países, istos muito menos conectaus y más enemistaus que no Archentina y Brasil. As cascadas, prou que más chicotas que no Iguazú, yeran encara asinas repolidas, presididas por una plana aprestada t'o turismo con bells curiosos caballos chicotz prestos ta fer gambadas a os forasters, y con un mont destruito por construccions enfiladas t'o turismo, más que más en o costau chinenco. Con tot y con ixo, o puesto mereixería a pena. Y digo mereixería si no hésenos d'haber pillau a moto mientras dos horas dentre as montanyas vietamitas con una rabior que feba muitos anyos que no remeraba. Diría que d'antis de Filipinas, pero en verdat tenié bell diya fredo en os meses que estié en Espanya mientras a pandemía y tamién en São Paulo iste verano -hivierno astí. Mesmo Miguel, que no ye tant friolenco como servidor, yera fotiu. Pasemos o mal trago fendo-nos bell café cada 20 kilometros, d'os 90 totals que teneba o trachecto.

O puesto no nomás ufriba as famosas cascadas, sino que tamién astí se trobaba un templo en o lumo, dito Chùa Phật Tích Trúc Lâm Bản Giốc. En verdat, unatro templo budista con os mesmos edificios y as mesmas estatuas, so que iste ufriba unas envistas repolidas y sobrebuenas fotos. Miguel y servidor i puyemos a piet, y dentre que os nuestros cuerpos yeran chelaus y que nos hébanos fotiu dos horas de moto, pareixébanos lolos, nomás nos mancaba a gayata. Pero fueras de rendir-nos, visitemos o zaguer atractivo turistico d'a redolada, a espelunga de Động Ngườm Ngao, prou grant, circlar y con muitas estalactitas y estalacmitas, pero espaldada de raso ta fer-la accesible a tot o mundo, y perdendo asinas muito encanto. O pre yera baratet, menos de dos euros, encara que como ye costumbre en Vietnam quan te veyen turista, miroron de vender-nos a "amazing exploring experiece" por hueito euros. Prou que no lo aconsiguioron, y de feito, tamién faciemos a nuestra propia versión d'a espelunga.

Feito isto, nos michemos bell par de phở u sopa vietnamita, que yera o que o cuerpo más amenistaba, y pretemos a tornada ta Cao Bằng por a plana con galachos chingarriada por mallos folludos de centenas de metros d'altaria, paisache tipico d'o norte de Vietnam, y la verdat ye que atra vegada a tornada se fació más toba que no a ida, en parti por a calor que nos dio o phở y en parti porque o sol, tapau por a boira perén, yera más alto. Aturamos tamién en Núi thủng Đoài Dương, unatro pueyo con un forau en metat, encara que muito más chicot y menos conoixiu. A carretera d'acceso a iste pueyo, engaronada, yera de difícil fer con as scooters, y servidor quasi s'estozola. Y total, o poyet tampoco no mereixeba. A la fin, anecdotas ta recentar con a onica consequencia d'o maripí embarduquiau.  Y ya, d'astí, enfilamos enta Cao Bằng, fendo-nos un café a metat camín ta desenfredir.

En a capital, Miguel y servidor cenemos y nos despidiemos por bells diyas, mientras en l'hostal m'heban chestionau o bus de tornada ta Hanoi, que se retrasó, como ye normal, pero no le die más importancia. Pillé capazo con os amos d'a posada, mahismos y que quereban practicar o suyo anglés, y una vegada en o bus, m'adormié en l'inte por diez horas, dica que m'habioron de dispiertar en Hanoi. En cinco horas, prencipiaba a mía clase d'o lunes.