31.1.21

Enta Río de Janeiro (i): patín patián


Sentiba que yera perdendo o tiempo. Miraba de trobar as posibilidatz, de fer-lo o millor posible dentro d'a situación pandemica, pero cada vegada bi heba más restriccions, más y más puertas se yeran trancando, y no remataba de trobar-me a gusto de tot en Espanya. Yera o momento de blincar.

Manila m'ha dau os tres millors anyos d'a mía vida. Movimiento, movimiento y más movimiento. Aprendizache, aprendizache y más aprendizache. Crisol de chents, culturas, luengas, viaches por tot o país, paisaches, experiencias, os millors alumnos posibles en a Universidat de Santo Tomás, buen salario, muitas vacanzas, valoración social, y prou que también vida gamberra. En Manila yera l'amo. Perdón, no, no yera l'amo, yera o puto amo

Pero igual que quan de nino a montanya rusa te fascina, plega un inte en que aburre, en que cal evolucionar, pasar pachina. Y por ixo principalment no continé en Manila: o revolvín me prencipiaba a engarcholar en dinamicas que ya no teneban mica de novedat, y sí quasi de perversión. Y siempre soi estau una persona con aspiracions familiars, con aspiracions a fer un plan de vida que remate pasando o tiempo con una persona d'ixas que te fa estar a gusto en silencio y remata fendo parti de tu mesmo, d'ixas que en a vida no se'n troba que un zarpau, y con a que quiers rematar os días mientras chugardiatz con os nietos.

A plaza en Hanoi yera perfecta. Ciudat asiatica, con suco y movimiento, con ixos cenyos culturals d'o sudeste asiatico t'os que soi naixiu, más comoda y evolucionada que Manila, con buen treballo igualment, y en un país de chents, cultura y paisaches esparpallants -y café. Iba decidiu a fer un plan de vida astí. Y no ye que ise desesperau a trobar una mesacha y acomodar-me, u bella cosa asinas: no, no yera ixo, no soi tant ababol. Pero sí que iba decidiu a establir os alacetz d'una nueva puenda, más calma, más estable.

Y alavez, o covid lo fotió tot. Y no ye que quiera fer-me o doliu u chemecar, pos no he perdiu garra familiar ni amigo cercano, y tampoco no he teniu grants repercusions en o treballo. Quasi se podría decir que soi un afortunau. Pero d'atras trazas, en iste plan de evolución personal, prou que m'ha afectau. Dentre os míos coetanios, os que ya son con parella estable, u mesmo casaus y con fillos, tot isto les da una mica más de bislai, u quasi no les pertoca, pero a os que somos solteros -encara que no pas maciellos-, nos afecta más.

Yo no me desanimé, y miré de trobar un cubilar por Espanya, siempre con placha y buen orache. Prencipié por Cádiz, pero sincerament no me convenció. Ya lo he dito bella vegada por aquí: masiada fama que no veyé correspondida. Y dimpués continé quasi a retrepelo por Alicante, do me trobé muito más a gusto: muito más suco social y más cosmopolita que no lo que pareix, y an que a colla de bailar salsa y bachata me fació pasar buenas semanas. Pero atra vegada, o covid enristió, as midas se facioron más furas, y trancoron iste cadet que m'heba feito. Y chusto ixos mesmos diyas, me dicioron dende Hanoi que no i asperase dentrar dica agostos.

Canso, muito canso mentalment, en tasament 72 horas apanyé un cambio de vida: marchar ta Brasil, puesto que no se caracteriza precisament por as suyas midas furas contra a pasa, y sí por o suyo buen ambient, encara que inseguro. I plegué y malas salir de l'avión alivié ixe aire humedo y calient que no sé qué tien pero que aconsigue puyar-me a serotonina. Agora levo nomás un diya en iste nuevo país, en ista tornada ta Sudamerica dimpués de más de 20 anyos -ta qui no lo sepa, vivié de chicot en Venezuela-, y escribo istas parolas mirando-me dende a finestra o bico de Lapa en Río de Janeiro, mientras que me desayundo con un café de verdat -pero de verdat.
No viengo con o mesmo esprito aventurero y gamberro que en Manila, pero sí que viengo dispuesto a no perder o tiempo.

No escribiré más. En a venient dentrada ya pretaré a charrar de Río. Sé que tot isto puet considerar-se irresponsable con ista pandemia, y no busco escusar-me. Si asinas lo sientes, nomás dixa-me espresar os míos sentimientos en iste espacio personal, y dixa-me resumir-te-los en o mío contexto vital: más vale morir de coronavirus, que vivir con as midas.


23.1.21

Enta Alicant: más cosmopolita que no te piensas


Diez dietas d'estacha en Zaragoza por Nadal, y prou. Dixando a un costau os masiaus desprecios personals que ixa ciudat y as suyas chents m'han dau, as dinamicas socials, sin criticar-las per se, no son compatibles con a mía personalidat. Invidias, retraso y actitutz estaticas, collas trancadas, os mesaches con os mesaches y as mesachas con as mesachas, masiada vergüenya y poca gracia, y quan se creba, momentos incomodos, excesos y poca flexibilidat. Dinamicas d'un lugarón en una ciudat de más de meyo millón d'habitants que no ye o mío estilo, y menos encara en puenda covid. Mal diya que naixié d'astí. Pero bueno, ista dentrada no ye ta meter a parir a Zaragoza, sino ta charrar d'a tornada ta Alicant, que no ye o paradís, pero do me trobo comodo mientras aspero a mía dentrada en Vietnam. O día 2 de chinero en Alicant que me planté.

Y ista vegada no marché ta Torrevieja, como de noviembres y advientos, sino t'a capital. Y a qué fin? Pos porque en a capital trobé una colleta pincha de salsa y bachata, afición que como ya he comentau bella vegada, prencipié en Zaragoza, l'anyo antis de marchar ta Manila. En puenda covid, iste pasatiempos, a yo tan fogueretas como en soi, me ye salvando. Y pillar l'auto dende Torrevieja ta Alicant ta aprender-ne y danzar-ne, yera incomodo. Alicant tien pres y aloixes una mica más caros, pero compensaba con o pre d'o gasoil y asinas conservo millor l'auto. Con tot y con ixo, a primera impresión d'Alicant no estió de tot positiva: una ciudat no guaire renovada, porqueta y con masiada precariedat en bells puestos. A fredor que fació dica metat de chiners, con minimas de cinco graus de nueitz, tamién m'afectó muito, y ye que qui me conoix sabe que tiengo un problema fisiolochico grau con as baixas temperaturas, que no ye por estar gabacho, sino que de verdat m'afecta fisica y psicolochicament. L'aloix, con o que no encerté, tampoco no aduyó a fer una buena impresión positiva, pero ta pasar un mes en un fogar, pos feremos la d'aquell.

En pocas parolas, diría que quasi toda Alicant pareixe replicar as carreras más humildes de Delicias (Zaragoza), fueras d'o centro, o puerto y a placha. Pero si a estetica ye fiereta y a pobreza -en o contexto espanyol- patent, a diversidat cultural y l'apertura social no'n son menos: radios, restaurants y botigas de tot o mundo y estilos, chents ubiertas en o tracto dende o primer momento, más flexibilidat y menos carranyeras. Muito millor ambient, sin dubda, siempre que no te metas an que no debes. En o tracto con a chent y as suyas formas, de cabo quan m'alcuerdo d'a mía estacha de quatro anyadas en Madrit mientras feba a tesi, y de cabo quan mesmo me da a impresión de que Alicant, con a mitat de población pero con 1.5 millons en l'aria metropolitana, ye más cosmopolita que no Zaragoza. Bells guiris chubilaus y as estudiants universitarias d'o norte d'Europa que gosan de veyer-se le rematan de dar o esprito diverso. Ixe tracto madrilenyo que alavez no entendeba, pero que agora me fa trobar más comodo... A saber qué en pensaré en o esdevenidero!

Bueno, indo t'os puestos ta visitar, Alicant no ye destino turistico nacional, pero tien bellas cosetas que son dignas de veyer: o suyo centro neuralchico y historico, sin destacar en especial, tien bella avenida gran y una zoneta de biscalamos piatonals con bars de tapeu y botiguetas d'estilo, seguindo l'urbanismo mediterranio, an que agana de fer gambadas, perder-se sin rumbo y cenar sin hora con amigos. Dimpués de Manila, istas piatonalizacions en zonas animadetas las valoro más que nunca. Tamién son puestos dignos de gambada y disfrute baixo as rayadas de sol o suyo puerto y a placha d'o Postiguet, urbana, grant y no especialment escoscada, no pas o mío estilo, pero recurrible un día caluriento de veranos. Tamién sobresalen o parque de El Palmeral ent'o sur, con polidas gorgas y cascadas artificials en bell meyo, a rebutir de palmeras y con buen puestos ta fer lifaras, y o Castiello de San Fernando, feito mientras a Guerra d'a Independencia en un tozal d'o centro d'a ciudat, pero que me trobé trancau as dos vegadas que i fue. Un companyer de salsa dito Coto, muito chalanguero, deciba: De qué coda Alicant tien dos castiellos? Pos porque tanto pantasma, no'n culle en un!

Y probablement, o suyo millor reclamo siga o Castiello de Santa Barbara, grant castiello en un pueyo de 166 metros en metat d'a ciudat, a man d'a costa, que se veye dende totz os costaus, y que estió construito en puenda musulmana, en concreto en o sieglo IX, encara que s'i han trobau repuis iberos y romanos, y dimpués ha visto a presencia de castellanos, aragoneses, franceses y angleses. Con un rol historico militar, o castiello estió enamplau y remodelau varias vegadas dica o sieglo XIX, quan dixó ixe rol militar y estió emplegau varias vegadas como garchola, dica que s'adaptó y ubrió a o publico en o 1963. Buena puyada y buen eixercicio, que facié dimpués de fer-me un desayuno de campión, con uegos fritos, trunfas fritas, tocino beta, suco de narancha y café.

Y en as costeras a l'ueste d'o castiello, se troba o Bico d'a Santa Cruz, tot un descubrimiento fortuito mientras i puyaba y en baixaba, y que ye una d'as cosas más polidas que he visto en a ciudat, presidiu por a ermita que leva o mesmonombre y con numerosas referencias a una semana santa que en ixe bico be d'estar o momento más important de l'anyo. Bellas pocas carreras y callizos costerudos, muitos d'ells con escalerons, de casas blancas y macetas en as fronteras de casas viellas pero apanyadas, de nomás un u dos pisos, con bells azulehos, y con terraus y lucanas que fan a engrucia de qualsiquiera. Tot un lugarichón tipico mediterranio con vistas panoramicas y en metat d'a ciudat, pero isolau d'a ruidera y o estrés, an que mirar-se dende alto o fulyir d'a vida y a mar, bien relaixau. Bien que m'hese feito unatro desayuno de campión dende una d'ixas terracetas! Tan embabiecau me dixó o bico que mesmo me miré por o rete si bi heba beluna d'ixas casichonas con terrau en venta... Pero o poco que bi'n heba, no respondeba a las mías espectativas y presupuesto.

Mentiría si decise que Alicant ye o puesto más poliu que he visto, pero alza tresoretz poco conoixius que son dignos de visitar: o Castiello de Santa Barbara y, especialment, o Bico d'a Santa Cruz. Atras partis, sin estar unicas, son recomendables, como o parque El Palmeral, o suyo centro historico y neuralchico, y o suyo puerto, con a cercana placha d'o Postiguet. Pero por alto de tot, si bella cosa destaca d'Alicant, ye o suyo ambient social cosmopolita y ubierto. Cada persona ye un mundo, y bi ha personas que se troban millor en unos puestos, y atras persona en atros puestos. Y sin estar una maravilla, en Alicant me trobo extranyament a gusto. 

17.1.21

Enta Tabarca: isoleta con suco


Domingo d'avientos en o mío retiro levantino, y como de costumbre, aproveito ta conoixer una mica a redolada. Como ya dicié a semana pasada, o primer cabo de semana d'o mes estié en Santa Pola, y me quedé con ganetas de visitar a isla de Tabarca, un d'os destins favoritos d'a mía amiga filipina Daisy López, que perén me yera decindo que no me la perdese. A ella l'adedico ista dentrada. En iste segundo cabo de semana nadalenco, feba muito millor, sin airera y con buen orache mesmo ta marchar aforro, asinas que ta Tabarca que me lancé.

Ta qui no lo sepa, Tabarca ye una isoleta a poco más de quatre kilometros d'o faro de Santa Pola y que perteneix a Alicante, con bellas 30 hectarias d'extensión y 51 habitants censaus en 2019. La visité en 2002 con pai y mai, pero pocas remeranzas alzaba: muita calor, sete y un barco con visión sozmarina que m'ilusionó muitismo, pero que dimpués me fació burro falso, pos o veire yera porquizo y de peixes, quasi no'n veyé, y os pocos que bi'n heba, yeran chicorrichons y fieros... Yo m'asperaba dalfins, vetiellos marinos, ballenas y tiburons. Ista vegada no me levaría ixa desilusión, pos en puenda baixa no bi heba que un barco prou normalet, sin veires ni historias d'ixas, y que feba a ruta de meya horeta dentre Santa Pola y Tabarca bellas quatre u cinco vegadas por diya.

Me planté en Tabarca y ya dende o suyo puerto s'alufran dos partis esferents d'a isla: una muito natural, con a buixera mediterrania propia, bellas calas y clamors, una antiga torre agora destacamento d'a Guardia Civil, o faro y o fosal; unatra más urbana, con o lugar propiament dito, bell restaurant y os edificios historicos. Dandalié por do prencipiar, y a la fin me lancé por a parti más natural, enta l'este, pos menos chent s'heba enfilau t'astí y m'aganaba d'andar. China chana, sin garra prisa, la bordié mientras una horeta u talment dos, y pasé por a dita torre de San José, antismás esfensiva y agora siede d'un destacamento d'a Guardia Civil que ta par d'alavez yera vuedo... u quasi, pos as cigüenyas lo cusiraba y ahuespedaban.

Tamién pasé por o fosal de Tabarca, trancau con clau y candau, pero que dende a suya puerta transmitiba arquitectura mediterrania blanca y polidas sensacions: soi fan y niquitoso con os fosals, y no m'importaría que os míos repuis rematasen en ixe, a verdat. Tamién m'acerqué a fer-me una foto con o faro de 1854, situau quasi en bell meyo, y miré os repuis d'as antigas explotacions agricolas, adedicadas más que más a os cactus, pos poco más se puede plantar en ixe penyasco, y an que me trobé con una serpient negra tizón de más d'un metro y que eslampó malas que pillé o móbil ta fer-le una foto. Mientras caminaba, os saltapericos blincaban, y por os rebordes d'a isla, veyeba bellas rocas y isoletas que fan o conchunto de l'archipielago, protechiu naturalment y con bella zoneta autorizada ta buciar.

Dimpués d'a gambada por a parti más natural, decidié d'aturar en o restaurant a'l canto d'o chicot puerto y d'almorzar un planto combinau. Yera dubdando porque me pensaba que chentar en a isoleta sería carizo, pero, sin estar barato, yera a pre decent y a calidat buena. Asinas que retenté, me descansé, chenté y, dimpués, m'enfilé ent'a segunda parti d'a cursa, a más urbana. Y ta entender iste lugar y toda a isla, cal entender a suya historia: con repuis romanos y mencions griegas y arabes, a isola estió ocupada por piratas berebiscos que enrestiban o Levante, dimpués albandonada y a la fin poblada en 1768 dica hue. En iste anyo, una antiga población chenovesa que habitaba a isla tunecina de Tabarka estió rescatada d'anyadas d'esclavitut en Túnez y Archel, en primeras levada ta Alicante, y a la fin ubicada en Nueva Tabarca u Tabarca, con avantallas fiscals y politicas, y una adaptación militar-urbanistica d'a isola. Con tot y con ixo, as malas condicions naturals d'a isla propicioron o suyo declive, dica a plegada d'o turismo mientras a segunda metat d'o sieglo XX. A diya de hue, l'orichen chenovés d'os pobladors encara se tasta en bells apellius, como Capriata u Russo, y pareix que tamién en bellas parolas d'o valenciano que se charra en a isoleta, encara que isto no lo he puesto confirmar, tot y que m'intresa muitismo.

Arrecorrié as suyas pocas carreras y callizos, dos u tres replacetas, as murallas, baluartes, baterías, puertas y demás construccions militars que de cabo quan mesmo farchaban Intramuros (Manila) en chicot, asinas como a ilesia y a resta d'os pocos edificios representativos, y que en conchunto dan ta buena cosa de fotos polidas y curiosas. Aturé en una clamor con unas espelungas que dicen "del Llop Marí", por a presencia de vetiellos marinos dica o 1938, quan cautivoron a zaguera parella. Bellas colletas d'amigos y familias yeran pasando o diya, l'orache yera perfecto y a isoleta no yera mica masificada, no como recordaba yo ixe diya caluriento de veranos de 2002, y patín patián facié tiempo dica que pillé o barco de tornada a las quatre.

Si antismás comentaba que Guardamar me fació burro falso seguntes as mías remeranzas y espectativas, Tabarca me fació asabelo de goyo ista segunda vegada que la he visitada, 18 anyadas dimpués. Naturaleza mediterrania, patrimonio urbanistico, feitos lingüisticos, historia, atras curiosidatz, buen orache, buen chentar, y mica masificación un diya d'avientos: ista visita lo tenió tot. Antimás, feba tiempo que no remeraba a sensación de l'airera chocando contra o rostro en pillar un barquichuelo, y ya pertocaba. Prou que Tabarca no yera un islot filipino, pero feba honra.

10.1.21

Enta Guardamar y Santa Pola: idilicas remeranzas d'infancia


Estando-me en Torrevieja, no podeba dixar pasar a ocasión de fer visita a Guardamar del Segura y Santa Pola, puestos an que pasé bells veranos en a mía infancia. Y ye que pai, mecanico de profesión, de cabo quan heba de treballar en istos puestos, y de veranos, cosa que no le feba guaire gracia porque prou que quereba estar-se con a suya familia. Asinas que le dició a la interpresa que aceptaba treballar bellas semanas veranencas en istos puestos si podeba trayer-se a la suya familia: a interpresa aceptó y bosó, antiparti d'o plus de treballo vacacional, l'aloix de totz. Ta Guardamar i veniemos d'os anyadas, mientras que ta Santa Pola, una. 

De Guardamar, tanto mai como yo alzamos recuerdos idilicos. Un repoliu parque granizo con esquirgüelos anque chugábanos con as palas -y mai no yera de chugar guaire con yo-, un paseyo maritimo con manters que vendeban trastes de luces, cheladerías y una pizzería que alavez m'encantaba, y an que un d'ixos anyos veyemos bell partiu d'o mundial de Corea y Chapón, y una placha chigant an que o nino chonflo que yera yo se capuzaba y zapotiaba. Chonflo, ya no'n soi, pero de repelent y niquitoso, encara en tiengo un rato. Recuerdo un hotelaz, que, tot y que no teneba que dos estrelas, yera o millor en o que yera estau en a mía vida dica alavez. En cheneral, pienso en o Guardamar d'ixos anyos y me vienen a o cuerpo momentos y sensacions idilicas. 

Arrivar ta Guardamar me feba muita ilusión, encara que teneba as mías dubdas de cómo me sentiría, como cada vegada que voi ta puestos d'infancia que disfrutaba con pai, un pai que dixó d'estar en iste mundo fa siet anyos. Me feba una mica de miedo, no lo voi a negar, pero a verdat ye que a mía ment y o mío cuerpo heban reaccionau bien en atras vegadas: quan estié en Tenerife, tamién puesto de veraneo familiar, dimpués de feneixiu pai, me trobé asabelo de bien remerando, pero tamién vivindo o present.

Pues bien, i plegué y ni me trobé bien ni me trobé mal: no me trobé. Sencillament, Guardamar yera cambiau, tant cambiau que pareixeba unatro puesto. D'una man, o lugar
chicot heba creixiu asabelo mientras 20 anyos; d'atra man, a memoria heba feito travesuras y picias, y de seguras que, ateclada con as sensacions idilicias, heba dibuxau escenarios masiau polius  que en reyalidat no heban existiu como tals. Reconoixié l'hotel an que nos auespedemos y os suyos arredols, y tamién ixa pizzería en o paseu maritimo, pero poco más. O parque Reina Sofía heba teniu remodelacions dende allora, a zaguera en 2008, y yera muito esferent, tot y que encara alzaba esquigüelos: o gran paseu an que mai y yo chugábanos con as palas yera agora achiquiu, muito achiquiu, y ixa esencia idilica s'heba perdiu.

Una mica desilusionau facié la d'aquell y arrecorrié o paseu maritimo, o nuevo parque Reina Sofía, o parque-selva de Alfonso XIII que atura as dunas que se yeran minchando o
lugar, o centro más comercial con o concello y una plaza nueva con estatuas chigants de palmeras, y tamién me pasé por o Castiello y o Museo Arqueolochico, ta mirar de trobar bella cosa más intresant, pero yeran trancaus. Puestos turisticos que nomás ubriban dentre semana con malos horarios! No teneba mica sentiu, pero facié la d'aquell. Anda que te anda, pero que no remataba de trobar ixa esencia idilica d'a mía infancia. Me pensaba chentar en a pizzería d'a infancia, pero yera tan desganau que chenté a la fin en atro puesto -agora m'arrepiento y puet-estar que i torné nomás ta chentar astí. Grité por telefono a mai ta decir-le que yera en Guardamar y se fació firme contenta, y tamién prencipió a remerar as mesmas cosas que yo: o parque, o paseu, l'hotel... Pero le dicié que millor se quedase con ixas memorias y prou, que agora tot pareixeba masiau cambiau. No yera mal, pero ya no yera o puesto idilico d'infancia.

Atro diya, marché ta Santa Pola. Si en Guardamar yéranos estaus dos -u talment tres- veranos, en Santa Pola nomás uno, y no alzábanos recuerdos tant polius como os de
Guardamar. Recuerdo que decíbamos que Santa Pola no teneba un parque tant maho, que yera masiau ixuta y desucada. Pero sincerament, pocos recuerdos más alzaba, asinas que a desilusión, si heba de dar-se, no sería tant grant como a de Guardamar. Alparqué l'auto cerca d'o puerto esportivo y me facié una gambada por astí, con un atrapaciau paseu maritimo, bells yates y os barcos ta marchar ta Tabarca -me lo pensé pero a la fin decidié marchar unatro diya-, y tamién con una airera freda y perent que no me permitió disfrutar guaire o puesto. O paseu maritimo, continando ent'o norte, arrivaba en bellas calas, y teneba un edificio residential relativament nuevo, feito en imitación d'os estilos arabes y con una replaceta interna, que yera asabelo de pincho. No lo recordaba, probablement porque ta quan yera nino encara no lo habrían feito. Por o centro d'a ciudat visité a plaza d'o concello, a fortaleza de 1558 -no m'alcordaba de ella, y antimás d'a curiosa estructura en sí, ista alza bell museu y instalacions publicas, pero todas ellas trancadas en dominche, encara que turisticas-, o mercau d'abastos, o Parque El Palmeral con o suyo chacimiento romano, y os callizos d'o centro, con botiguetas y más animadetz. Fueras d'o parque El Palmeral, no recordaba istas cosas de Santa Pola, cosetas que le dan un punto.

Chenté por o centro y, con toda a tardi por debant y poco a fer, enfilé ent'o sur, ent'a Platja del Tamarit. Aquí o lugar cambiaba de raso: casas unifamiliars en primera línea de placha y bloques residencials enta l'interior, sin paseu maritimo como tal, y sin botiguetas ni quasi restaurants. Un puesto muito más tranquilo y ixuto, u ixauto, seguntes as opinions. Diría que fue por astí an que pasemos ixas semanetas veranencas en Santa Pola, pero a mía memoria no me da ta confirmar-lo. A la fin d'a placha prencipiaba un recorriu natural dentre a propia placha y as salinas de Santa Pola, y que pasaba tamién por bells antigos fortetz republicanos feitos mientras a guerra civil. Una curseta intresant, sin dubda. Y dimpués de fer-la, contento encara que una mica fredo por ixa airera fastiosa que'n feba, torné ta l'auto y con as zagueras
rayadas de sol, visité l'antiga Torre de Escaletes u de Pep, y dentro d'as salinas, a Torre del Tamarit, en un pueyo, as dos feitas mientras o sieglo XVI ta esfender a redolada d'enrestidas africanas. Con o lusco pretando, facié una chicota gambada por as salinas, y veyé flamencos d'alas rosas, repolius -me trobé con un d'ells muerto, y cal decir que no ye a primera au d'istas caracteristicas que me trobo muerta en os salinars d'a redolada, pos ya me pasó en Torrevieja. Atro diya de tardis-nueitz, tamién visité o faro de Santa Pola y os suyos arredols con a mía amiga Eva, en una curseta natural pincha que tien esfensas antiaerias republicanas. Y t'o esdevenidero me dixo a isoleta de Tabarca.

As visitas ta Guardamar y Santa Pola estioron menos especials d'o que me pensaba. Guardamar yera un paradís d'infancia d'o que alzaba recuerdos idilicos, pero en arrivar-ie me fació burro falso. O puesto no yera mal, pero no yera o que teneba en as mías memorias: d'una man, heba cambiau; d'unatra man, a mía ment m'heba feito una mala pasada dibuixando escenarios masiau polius, como qui tiene una cita Tinder con una mesacha que s'ha meso totz os filtros posibles en as suyas fotos. De Santa Pola, no'n teneba tantos recuerdos, y no yeran tant positivos. Y me trobé más cosetas intresants: edificios historicos que no remeraba, cursetas naturals y más vida; pero tampoco no yera un puesto idilico en sí. Tornar t'istos puestos dimpués de quasi 20 anyos estió especial, pero no pas tanto como me pensaba.