30.11.21

Enta São Paulo (iii): chislas d'a ciudat grisa


Pasan os diyas en São Paulo, y soi escribindo menos que de normal quan descubro una nueva ciudat. Por un costau, más borina d’o común en yo me da menos puestos y más resacas; por atro costau, as emocions d’os nuevos descubrimientos son cada vegada menors dimpués de tantos anyos viachando… Y por encima de tot, São Paulo no me motiva.

Pero ixo no quita ta que no se puedan fer y fablar de cosas, pos a ciudat más grant de sudamerica prou que ufre cosas curiosas y polidas. Y dentre ellas, prencipiaré por o famoso Bico do Batman, una zoneta hipster-alterativa en o modoso distrito de Vila Madalena an que murals repolius y raixosos s’achuntan con botigas de beliquetz y trastes hippies, bieras y hamburguesas artesanas… y prou que sí, pres caros en metat de tot ixe postureo. No ye mal ta pasar un ratet, pero nomás un ratet, que con istas cosas a la fin remato fendo mala sangre.

Miguel y yo marchemos dende Consolação dica allí a piet, pasando antis por a rua Oscar Freire, tamién sinyalada como zona de botigas intresant ta fer una gambada, pero do todas as botigas yeran as d’as marcas más caras, y istas s’alternaban con bella galería “d’arte” an que mierdetas de cuadros costaban rinyons….  Seguridat y limpieza en as rúas, restaurants de totz os estilos, diners y postureo a más no poder, y practicament garra pesona de piel negra.

A l’atrol diya, ta variar una miqueta, Miguel y servidor nos faciemos una gambada por o Centro de São Paulo, a man de casa, una zona a rebutir de mendigos y prou marronera. En verdat, istos lugares tampoco no me feban cerina y me pareixeban socialment muito más intresants, dica que tenié una contumancia en Salvador que bell diya relataré. En o Centro, quatro son as fitas principals: a Praça da Republica, o Teatro de São Paulo, una rua de botigas y guariches baratos dita 25 de marzo a man d’o mercau municipal, y, o plato fuerte, a Catedral. Y digo plato fuerte… porque yera a zona más marronera y periglosa, pero podiemos pasar-ie sin grants problemas. Ixo sí, de fotos, quasi no’n faciemos mientras a gambada. De nueitz, hemos visitau varios diyas belún d’os rascacielos que bi’n ha en suya muga, y do aprestan discotecas-pubs en as zagueras plantas: o nuestro favorito por agora, o Tokyo, con discoteca, restaurant, karaoke y terraza, tot en estetica neón.

Atro diya d’a semana, con un orache decent, cosa que quasi diría rara por istas puendas en ista ciudat, Miguel y yo pasemos a tardi en o Parque Ibirapuera.  Fuemos dende casa andando, ta conoixer una mica a ciudat, y ixo nos dixó baldaus -tot mientras ixa parti d’a ciudat no teneba garra cosa especial. Presidiu en a suya dentrada por o Monumento às Banderas, en o suyo interior dos galachos, chiquetas selvas y trastes ta fer eixericicios, lo animan. Más encara os vendedors de cocos cada 50 metros y a muita chent fendo esporte u leyendo en a tasca. Con tot y con ixo, diría que no tien garra cosa especial que atros muitos parques d’atras muitas ciudatz, si no porque en un costau suyo s’han desenrrollau beluns d’os edificios más importants de São Paulo: o Museo Afro-Brasileiro, o Museo de Arte Contemporânea, o Museo de Arte Moderno, o Auditório Oscar Niemeyer, y monumentos y esculturas chingarriadas. Dimpués d’a gambada y de fer-nos un coco chelau a piet de galacho, entendí millor por qué ye uno d’os puestos favoritos d’os paulistanos.

No quiero pecar de negativo… pero as mías primeras impresions de São Paulo se corroboran: no ye a mía ciudat. No digo que siga mala ciudat, pero no ye o mío estilo, y se pareix bien poco a la resta d’o Brasil que conoixco. Sin dudba, prefiero muito antis Salvador y, sobre tot, Rio.

21.11.21

Enta São Paulo (ii): esforigando con Miguel


Novedatz vienen. Y ye que un buen amigo, Miguel, se’n vien ta Brasil a teletreballar. Ya he charrau de ell bella vegada, pos precisament estió con ell con o que vivié o prencipio d’a pandemia en Filipinas, ascuitando as noticias d’o confinamiento mundial en a isola de Siargao. Por fortuna, aconsiguió prener un d’os zaguers avions que saliban ta Espanha, y con penar, dimpués de fer-nos “a zaguera” biera, nos despidiemos. Pos cata que agora s’anima con o Brasil, estando a onica persona por agora con a que he coincidiu en tres continents.

Y por ixo mesmo, por a propia visita de Miguel, decidié no visitar guaires cosas d’a capital paulista, ta no repetir, y de vegada devantar treballo y asinas poder disfrutar más o tiempo con ell. Capital paulista, que d’atra man, no me yera dentrando con buen piet… y que con Miguel, de seguras que se ferá más agradable.

Y dentre istas cosetas, a más important ye a Avenida Paulista: a vía más important d’a ciudat, a rebutir de botigas y de trafico, pero que os domingos la trancan y a chent s’anima a ir con a bici u caminar en un ambient calmo y cosmopolita. As muitas actuacions de comeyants y mosicos animan a rúa mientras tot o diya, bi indo chent de todas as edatz y situacions, tot rodiau por os esparpallants rascacielos fa pensar que te trobas en Nueva York. En un costau d’a graniza avenida, o Parque Trianón ufre descanso y una mica de verdor a las chents d’a ciudat. Cal decir que ista avenida fa cien anyos yera un aria periferica de casas burguesas y parques, y que mientras o sieglo XX estió engolida por o creiximiento d’a que agora ye a urbe más grant de Sudamerica.

Disfrutemos l’avenida, sí, pero con resaca. Y ye que o diya d’antis Miguel y yo saliemos por a plaza Roosevelt de borina, que resulta ye a zona gay de São Paulo. Dos mesaches, foranos, astí… Pos bueno, toda a chent astí se prexinaba cosas erradas y nos faciemos buenos risos. En a puerta d’un bar, heban quitau un amplificador y yeran metendo toda mena de mosica, brasilenya e internacional, mesmo fendo coreografías! L’ambient feba alcordanza a Salvador u a Rio (por fin!) y, si no por a fredor que en feba, a nueit hese estau perfecta. Nos tractoron muito bien!

Y d’avenida, dimpués de fer socalce y disfrutar de ellas mientras bellas horas, fuemos t’o bico de Liberdade, o bico chaponés, an que chent asiatica te s’endreza con un portugués nativo, o que a servidor l’enamoró. Con dos ruas principals y una replaceta a rebutir de guariches d’artesanía, ye atra d’as fitas a fer en cabo de semana, y sin ir-se-ne guaire luent, se puet chentar muito bien a pre popular brasilenyo, como faciemos. En tornar ta casa, nos trobemos con un restaurant filipino dito L.C., y a chent que yera dentro, filipina, nos saludoron mientras le fébanos una foto. A sincusa perfecta ta dentrar-ie y charraputiar o mío tagalo! Qué bien nos lo pasemos con a millor chent que bi ha en iste mundo: a filipina. As mullers filipinas emocionadas, y yo más!

Muitas cosas nos quedan a Miguel y a yo por veyer y facer en São Paulo (de feito, mientras escribo istas ringleras, Miguel no leva que tres días), y de seguras que intresants y pasando-nos-lo de bitibomba. Pero china chana a mía ideya inicial negativa de São Paulo se refirma: fa fredor, a chent ye menos chalanguera, no bi ha placha, bi ha poco sol, as mesachas levan ropa… En fin, que ista no ye a mía ciudat.

14.11.21

Enta São Paulo: Primeras Impresions


Tres meses en Salvador y pertocaba cambio. U no, porque a la fin me yera trobando muito bien dentre a colla de baile, o snorkle todas as tardis en o faro, o treballo de maitins y bella historieta más. Pero bueno, o cambio ta São Paulo ya yera acordau y prou. D’atra man, y como ya he dito varias vegadas, Salvador dende o primer inte se me quedaba chicota, masiau calma y tamién más peligrosa.

Y en plegar ta Sao Paulo, anque levo encara menos de un día mientras escribo istas parolas, as sensacions no pueden estar más opuestas: urbe con muito movimiento, cosmopolita, ambients alternativos, chent muito menos ristolera y más trancada. Mientras baixaba l’avión, o corridor de rascacielos arredol d’o aeropuerto de Cogonha feba alcordanza a Manila u a Nueva York, seguntes se quiera ver. Ya en o taxi ta casa, as grants avenidas con ceras no precisamente amplas y sí porcas, sin guaires cosas a fer en un urbanismo destinau a transitar, me feba un mal presacho d’a ciudat.

Con tot y con ixo, en arribar ta casa y esforigar o bico, a mía impresión cambió. O casero, muito irresponsable, tardó muito en aprestar a casa t’a dentrada. Simpatico pero informal, me dició que la tendría en quince minutos, pasó más d’una hora, y en tornar no me respondeba y me dixó tirau en a carrera tot ixe tiempo sin noticias, dica que quasi grito a la policía. Mientras ixe tiempo, facié bella gambadeta arredol, que chunto con una de nueitz, forgoron as mías primeras impresions d’a ciudat.

Dentre o rete de rúas feitas t’os autos, cuadraus con parques an que a chent s’achuntaba, tanyenba bell instrumento, se feba bella biera, bi heba bell concertet, y os ninos teneban partes ta chugar, igual que os muitos cans que bi’n heba. Tot ixo dentre altos edificios, fa a sensación de trobar-se en Nueva York. Y uno d’ixo parquetz ye a’l canto casa, o Parque Augusta. Beluns d’os edificios apresentaban grafitis chingants en os suyos paretz. Y a o costau, visité a famosa Praça Roosevelt, a rebutir de skaters, hiphopers, grafittis y tribus urbanas diversas, igual que d’homosexuals, chents con tatuaches y pelos de toda mena. No sé guaire bien qué adchetivos emplegar ta describir o puesto y a suya chovenalla: underground, alternativo, hipster, mesmo cyberpunk.

En un d’os costaus d’a replaceta, una ringlera de bars de borina con mosica americana u electronica, ni rastro de garra son brasileiro. Tamién una librería-cafetería con chent con mixins mientras a nueit. No me trobé a garra negra dentre as centenas de personas que yeran en a plaza, a poquismas morenetas, y nomás a tres u quatre morenos foscos. A media yera más blanca que no en o norte de Europa… Y os pres d’os puestos, caros, lo menos t’o común d’os puestos brasilenyos.

Continando a mía gambada de nueitz, con una miqueta de fredor picando -amenistaba chaqueteta-, y sin percibir garra risque, plegué debaixo d’un puent, en a rua de Santo Antônio, y me trobé, en ixe ambient underground, con un mercau hipster, con productos ecolochicos, d’a huerca local, bieras y hamburguesas artesanals, y todas ixas historietas de ricos.

Menos de 24 horas en São Paulo y no sé si soi en Brasil u en Alemania. D’una man, Salvador ye masiau quieta y perigosa ta un culo inquieto como yo, y o cosmopolitismo de São Paulo ye, de bella traza, una bocanada d’aire. Pero d’atra man, yo me conoixco, y apostaría que no me va a rematar de cuacar, y que dentro d’un mes hoparé d’aquí con ganas.