10.10.21

12 d'octubre: muito que criticar


Atro 12 d’otubre, y atra vegada as mesmas revisions y as mesmas reivindicacions históricas. Custions que poco u cosa pueden cambiar a vida actual d’os hispanos. Custions secundarias, si no dreitament pallasadas.

O que no ye secundario ye que a hispanoamericana en España fica relegada a escoscar comunidatz de vecins u a cudiar viellos en a marguin d’o sistema, u, en o millor d’os casos, como falsa autonoma u con extras sin pagar. Y si aspiran a más, por méritos y esfuerzo, se troban con barraches imposibles: RACISMO (y no sigan tant hipocritas de fablar-me de casos que no fan o regle).

O que no ye secundario ye a contina mofla, muitas vegadas amagada con tintes “chalanguers”, ent’a cultura, as ropas y os estilos mosicals hispanoamericanos por parti d’os metropolitanos. Bai que si no fues por ixo, o espanyol pintaría muito poco a libel internacional. En qualsiquier caso: RACISMO.

O que no ye secundario ye que una zaragozana amuestre intrés en yo, y dixe de quedar con yo quan s’entera de que mi mai ye venezolana. RACISMO.  

Me dixen recentar-les que quan teneba 10 anyos, en l’autobús d’a ruta 1 d’Escolapios, fotié de lapos a un companyer de clase d’inicials A.A.L., deixando-le o rostro tant marcau que probablemente mesmo hue tienga bell costurón d’aquello. A qué fin? Dició que mi mai, venezolana, yera una “negrita del África tropical”, “una puta” que “enganyó a mi pai”. Obviament, o zagal no quitó ixas parolas de sí, sino d’a suya familia, una d’ixas que gustaba d’aparentar realengo, posición, clase y cultura, sin tener-ne ni zarrapita ni pon. En qualsiquier caso, ya se prexinan a qui punioron en o colechio y qui quedó como o “mestizo agresivo”. RACISMO.

O que no ye secundario ye que a mía tía de Montanyana (tía de sangre, no pas de sentimiento), encara no s’haiga dignau a aprender-se bien os nombres hispanoamericanos, y se refiera a istos paísos como “Ixos mundos”. Y ixo que le fa goyo d'aparentar cultura. Muito menos secundario ye que en más de 35 anyos no tracte a mi mai como una más, y que os hereus d’as suyas formas, os míos primos (de sangre, no pas de sentimiento), no puedan estomacar que a o primo mestizo le siga indo millor en a vida que a ells. RACISMO (y denteras).

O que no ye secundario ye que o guardia de seguridat d’o C&A d’o Paseu Independencia siga estau anyadas, si no decadas, encorrendo a mi mai a dos metros cada vegada que dentraba en a botiga, tot y que ye estada una d’as principals clients. Más humillant encara quan teneba a o suyo fillo chiquet a o costau. No lo feba que con mi mai, con garra client más. A onica esferencia ye que mi mai teneba rasgos hispanoamericanos, y a resta de clients no. RACISMO. 

Dito isto, con metat d’a mía sangre peninsular y l’atra metat americana (si ye que ixas falordas d'a sangre importan, que no habría d’estar asinas), y con o mío corazón en Filipinas, yo sí reivindico a Hispanidat como un repoliu y excitant sistema historico, cultural y social, an que a parti más triste y mierdas se la levan a metropolis y os colonos blancos.

3.10.21

O lugar

Yo no tenié lugar. De zagalot, amigos y companyers de clase iban t'os suyos lugars de veranos: yera o millor momento de l'anyo.

En plegar en o lugar, lolos y tíos te recibiban con un carinyo especial, d'ixe que da calor, d'ixe que nunca no s'ixublida, encara os mofletz pagasen tanto amor con bella moradura. Os primos tamién yeran astí. Dimpués plegaban as rutas en bicicleta u as gambadas con os cans a primera hora d'o maitín, con a fresca, y dimpués, a chentar con a parentalla u a fer una lifara con os amigos (beluns venitos d'a ciudat; bells atros vivindo en o propio lugar). A siesta se pasaba en a piscina dentre partidas de frontón u guinyote. En as nueitz, a libertat yera absoluta ta bochar-se-ne, impensable en a ciudat, y o millor de tot encara yera por plegar: as fiestas.

Pasan os anyos y os costumbres cambean, pero o lugar contina estando astí. A bicicleta da paso a una motoreta con a o que esdondoliar por os camins. A gambada noctura con os amigos da paso a festechar con bella moceta conoixida de toda a vida, u con beluna de l'atro lugar. Plegan tamién as primeras zorreras en as penyas, o millor puesto ta pasar a resaca, y se valura más o tiempo con os viellos, a os que cada vegada les queda menos.

Pero seguntes pasan as semanas veranencas, o idilio panse. Os amors inicials deixan paso a invidias (ya vien o modernet d'a ciudat! ixe que va de listo!), invidias que se fican mesmo dentro d'a familia (Istos chovens que s'han creito!). De bote y voleyo, un vecín tricolotia con atro, y si cal quitan as escopetas por bellas lindes. Probablement uno siga familiar leixano de tu: ya yes sinyalau. Pero ixo rai, toca tornar ent'a ciudat.

Pasan as anyadas, y a cosa se torna más fosca. Amas a la tuya familia, pero ya no t'agana de pasar guaire tiempo con ella ta no tener que aguantar invidas y escuitar comentarios dolents, que creixen seguntes te va millor en a vida. As mesachas son as mesmas de siempre, y ya aspiras a más que no emparellar-te con a tuya prima. As tuyas inquietutz no son as d'o lugar, y si acaso te da por fablar-las, encara quedas más como o listet y alimentas o rolde d'as invidias. Os que se i quedan buscan aconorto en o puticlub d'a carretera nacional y t'alentan ta que remates con ells allí as nueitz: pior encara. Vas a mercar o pan y a d'a penya d'os butaners (u a d'a tuya mesma penya) tien un tremolín en a variella que no puet controlar: masiaus vicios. Plega setiembre, os urbanitas tornan t'a capital y si t'i quedas, cayes. No te'n vas: te forachitan, fuyes. Ya si ixo, pensarás si tornar ta l'atral anyada, y en tot caso, ya no tantos diyas.

Yo no tenié lugar. U talment sí.