Dos anyos y meyo feba que no veyeba a o mío millor amigo Enrique, de qui he charrau prou en iste blog, y ya en Europa, pos tocaba veyer-se. Y aproveitando o puent de Toz os Santos, quedemos en pasar un día en Bratislava y dos en Viena, encara que tamién prexinemos as opcions de Cracovia y Budapest.
Asinas, o 31 de maitins
Enrique pilló o tren camín ta l’aeropuerto de Barcelona y servidor, quasi a la
mesma hora, lo pilló dende Kosice dreito enta Viena, en un trayeuto de seis
horas que ya odio dimpués dimpués d’haber-lo feito en quatro viaches, si bien
ye verdat que ista vegada me trobé con una alumna maheta de zaguer curso y
charrín charrán se nos pasó ascape. Ya plegau en l’aeropuerto de Viena, asperé menos
d’una hora t’a quiesta retrobada, y d’astí Enrique y servidor preniemos chuntos
o bus ta Bratislava, do pasemos a primera nueit, que ya comentaré en atro post.
A l’atrol diya, marchemos ta Viena, ciudat que heba visitau mientras
una semana fa ueito u nueu anyos.
I pleguemos de nueiz, pos
aproveitemos bien a visita en Bratislava, y feito o check-in en un hotel
pincho y no guaire caro, que daba ta ir caminando t’o centro, pretemos a
caminar,veyemos o monumento en honor d’os sorches d’a Armada Roya, y dimpués, os
principals atractivos d’a ciudat: a opera, a Stephansplatz con a Columna d’a Pasa,
as fuens y a catedral de San Esteban, tot chingarriau por botigas de luixo,
como Rolex u Cartier, y a rebutir de turistas, más que más inmigrans
aspiracionistas, que feban que muitas vegadas mesmo fuese difícil caminar. Sí, Viena
quiere vender una imachen selecta ta un publico masivo ta quitar o más gran treslau
posible, pero asinas rematará ganando mala fama. Y ye que muito se charra d’o
problema d’a masificación turistica en Barcelona u en Venecia, pero Viena no se'n queda curta, y si miramos una mica as noticias, a chentrificación tamién afecta
a os vecins de toda la vida.
Como curiosidaz, veyemos
o Stock-im-Eisen, un troz d’arbre a rebutir de claus, tradición vienesa d’a
puenda meyebal que o suyo motivo se desconoixe, y tamién aturemos en a casa d’a
carrera Backerstrasse 12, an que se conserva un trocet de pintura renaixentista,
y que permite fer una chicota ideya de cómo a mayoría d’as fronteras d’as casas
vienesas en ixa puenda yeran tintadas. En ixa mesma carrera trobemos un bar
dito Weinorgel, de muito buen rollo, con collas casuals charraputiando d’as suyas
cosas, muitas vegadas mixtas, sin a presencia d’hombres farutes mirando-se fito
fito y agresivament a las "fembras" (sí, ixo ye o que me soi trobando muitas vegadas en Eslovaquia). Nos faciemos
una biera, u talment dos, y d’astí continemos una mica a caminata ta veyer de
nueiz o Ankeruhr, pasache en alto que renuga dos edificios y construito en
1914, presidiu por un repoliu reloch de bronce con motivos astronomicos y
relichiosos.
Malas veyer-lo, enfilemos
t’o biquet de Stadttempel, encara en o centro y con tasament 10 u 15 barichoz
que, sin estar de tot mal, no deixa d’estar a principal zona de borina d’a ciudat:
no, Viena no ye ciudat t’a nueit. Cenemos por astí en una cervecería an que nos
tractoron muito bien, y dimpués nos faciemos bellas bieras. En ixe poco tiempo, veyemos
a un d’os cambrers mahos tricolotiando y forachitando d’o bar a un mesache, y
en atro bar, que a suya cambrera yera mahisma de vegada que iba colocada,
presenciemos una baralla más fura, que remató con a policía plegando-ie. Y a l’atrol
diya, en un mercau tranquilo, en veyemos unatra. Y ye que Viena, si bien teneba
más sonrisas que no Eslovaquia, se veyeba de vegada más estresada y agresiva. Ixa
nueit la rematemos en una discoteca latina an que m’animé a bailar bella
bachata, o que dio ta buenas anecdotas que emplirían unatro post. Con tot y con
ixo, por dos bieras de consumición, a entrada y o guardarropas, nos deixemos 25
euros por cabeza. En ixe mesmo bar veyemos como una mesacheta ristolera y espontania latina
que tendría poco más de 20 anyos levaba un estuche con rayas blancas prestas t’o
consumo: les ne pasó a beluns d’os suyos
amigos, en consumió ella, y atras cayoron por tierra sin pareixer importar-le guaire. O perfil d’a chent en ixe puesto yera muito casual, mica fachendoso, choven,
con prous estudians, y sin pareixer-lo, con diners, u a lo menos con prou
cauquerré como ta pasar una nueit en ixe puesto.
A l’atrol diya nos costó una miqueta de revellar, y a ixo d’as 10 yéranos salindo de l’hotel ta desayunar-nos
y mercar as entradas d’a opera d’ixe mesmo diya, que no’n quedaba que de piet.
Las pillemos y pretemos a caminar por o circlo externo d’o centro d’a ciudat, veyendo
por difueras os edificios d’o Museu Kunsthistorisches, d’o Museu d’Historia
Natural, d’o esparpallant conchunto palaciego de Hofburg, y o parlamento
austriaco, no sin deixar de pasar por os parques de Burggarten y Volksgarten. Ixa
caminata remató en o no menos poliu concello de Viena, an que meyo amagada se
troba a estatua en fusta d’un sorche meyeval empliu de claus, seguindo a
tradición d’os arbres que he mencionau antis. En verdat, ista estatua, dita Wehrmann-in-Eisen, ye muito más nueva, pos se fació ta acaptar diners ta mesions derivadas d’a Primera
Guerra Mundial.
Feita ixa primera caminata,
repasemos con a luz d’o diya os puestos que hébanos vistos o diya d’antis de
nueiz, aturemos en un callizo selecto y merquemos bells chicolates an que nos atendió
una antiga cantaire d’opera franco-uruguaya, mahisma y que sonyaba con deixarEuropa
y tornar ta Uruguay. Dimpués, marchemos t’o mercau de Naschmarkt, puesto una
mica más social y a rebutir de botigas de concietos turcos y kurdos, y d’astí, tornemos
ta l’hotel a deixar as bolsas y chentar en un puestet turco con valoracions
buenas en Google dito Konig, an que me preté un iskender, plato de carne con yogurt que no heba
tastau antis y que m’enamoró. Ya en o lusco, andemos dica a casa
Hundertwasser, edificio expresionista feito en os 80, y que, en a mía opinión,
ye sobrevalurau mediaticament, y dimpués continemos a caminata dica plegar en o parque d’atraccions,
an que nos faciemos una foto en a casa Kugelmugel, chicota edificación esferica que
un hippie decidió autoproclamar estau independient: l'hombre habió de pasar bells diyas
en garchola por a chanada, pero dimpués o gubierno reconoixió a valura d’a
casa, y bellas pocas centenas de seguidors encara continan con a chanza d’a
republica independient.
En o parque d’atraccions,
Enrique decidió luitar contra a suya cerina enta tot trasto que pilla altaria y
me proposó de montar-nos en a rota graniza, simbolo d’a ciudat. Nos ne puyemos y
mientras el yera posau y nyervudo, trobó o refirme d’una parella griega
asabelo de maha, con qui charraputió mientras o recorriu, estoi que t’a
desgracia d’a mullereta, que talment hese quiesto un momento una mica más romantico
con l’hombre. Cal decir que a rota no fació so que un chiro, y que bosar os 18
euros por ixo, pos como que no fa vez.
Dimpués, marchemos t’a
opera, que ixe día pertocaba La Bohème de Puccini. No asperábanos os millors
puestos, pos pillemos as entradas más baratas y onicas disponibles, y yeran de
pie en o zaguer piso. I pleguemos y efectivament, yéranos a cascar-la, con poca
asperanza de veyer bien dende ixe puesto y con tantas cabezas por debant. Manimenos,
teniemos suertey encara nos dio ta veyer-la decentement. Yera curioso de veyer
cómo en os corridors se feba un mezclallo entre chent con tricot vestida d’evento,
y chent casual u mesmo hipiceta, como una parella pincha d’un americano y una
colombiana con os que charraputiemos mientras o descanso. Con tot y con ixo, se
nota como, mirando de quitar o más grant treslau, atra vegada Viena, en a suya
opera, mira d’ufrir un espectaclo selecto y masivo de vegada, quan ixo no ye
posible: habrían de quitar ixas entradas y prou, porque a experiencia no remata
deixando un buen sabor de boca, más quan belún d'os acomodadors aproveita a más minima ocasión ta chilar-te. Antimás de que, sin animo d’estar un perito en
incendios, ixa sección d’o teyatro d’a opera pareixeba una autentica ratonera
en caso de fuego. No yéranos os onicos descontentos con cómo se feban as cosas astí, pos a'l canto de servidor, en piet, bi heba un hombre de bellas 50 anyadas, bigardo patantón de dos metros, que aplaudiba con parsimonia pero con muita fuerza, con un extranyo movimiento de mans y brazos. Bien se vale que no i enduró que meya horeta, pos si en una d'ixas palmadas no plega a encertar a cucha con a dreita, o lapo que me da m'hese feito volar y aterrizar dreito en Zaragoza. Enrique y servidor no podébanos contener as risas veyendo ixe espectaclo, o verdadero espectaclo d'a nueit. Y d’astí decidiemos tornar
ta Stadttempel a cenar y pasar a zaguera nueit, ya con muita menos enerchía,
encara que trancando o Weinorgel, ixe barichot con tan buen rollo an que nos
faciemos a primera biera.
A l’atrol diya, habendo
d’estar en a gara de trens a las 13:30, decidiemos visitar o Museu d’Historia
Militar, con asabelo de buenas valuracions, y no guaire luent d’o nuestro
hotel. Deciban que amenistaba arredol d’as cuatro horas ta visitar-lo bien,
pero nusatros no empleguemos que dos, y no fuemos encorrius. Y ye que o museu
no ufre guaires atractivos, fueras d’o edificio en sí y l’auto an que matoron a Franz Ferdinand, hereu d’o Imperio Austrohungaron, que o suyo asasinato en
Sarajevo en 1914 desencadenó a Primera Guerra Mundial.
Visto o Museu d’Historia
Militar y encara con tiempo, marchemos t’os chardins d’o Palacio de Belvedere,
an que o chardinero charranyaba chilando a qualsiquiera que pisase un centimetro
de tasca, fendo escenas dantescas con as que nos esmelicábanos. Sí, ista chent vive
masiau estresada y ye masiau agresiva, encara que sonriden más que os eslovacos,
ixo sí. Caminando por as carreras, as monumentals y repolidas fronteras neorrenacentistas
y art-decó alternaban con ceras pavimentadas y endrilladas, igual que as botigas
luixosas d’o centro alternaban con catapallas de turistas aspiracionistas, a
más gran parti d’ells asiaticos, creyando una grotesca y cutre pedantería
chentrificada. Ta estar chustos, Viena no ye o mío estilo, pero mesmo mirando d’estar
o más neutral posible, ixa estratechia de mirar d’achuntar o selecto y o
masivo, quan son conceptos incompatibles, fa que no se’n consiga ni l’uno ni l’atro,
y en o luengo plazo, rematará devaluando a capital austriaca.