9.12.25

A isola orichinaria (i)


Ascuité que tiengo una bislola u tataralola d'ista isola... A saber, en istas puendas, tanto se'n ha de dar en tener-ne u pas. Pero mirando-me-la de frent toz os diyas, masiau yera tardando en ir-ie. Asinas que aproveitando un d'ixos puents, retantallo d'o sufrimiento novembril, pillé o ferry con a segunda Marqueta que m'habié de prener dimpués de que me furtasen y estricallasen a primera. Y ye que, en metat d'o camín que prencipié a fer de veranos, dimpués d'una vida de retraso, tornar a fer un viache solenco y de descubrimientos yera una preva más, garra cosa especial fa tasament dos anyadas, pero agora sí. 

Y en ixas que arrivé en o puerto d'a capital, San Sebastián, a ixo d'as 10 d'a maitinada, sin
intención de visitar-la, pos en a tornada i pasaría y con más grant flexibilidat d'horarios: y ye que yo soi d'ir de primeras ent'a fin d'o trachecto, y dimpués ir tornando-ne china chana. Con tot y con ixo, baixo un sol templau y en metat d'o acullient lugar, pos m'aganó de fer un segundo desayuno, tot presidiu por una figurina argüellos que remeraba a victoria local en o Grand Prix 2025

Con a pancha plena, pillé a moto y marché ent'a selva de laurisilva, principal atractivo d'ista isola, no sin antes pasar y aturar por lenaus como o de Degollada de Pereza u a Roca d'Agando. China china l'orache s'iba metendo fredo, y más en a moto, y quan arrivé en o parking d'a Tuca Garajonay yera chelau, y a rabior no me deixó mientras tot o diya. Pero sarna con gusto no pica, asinas que facié la d'aquell y prou que puyé o kilometro d'escalerons casposos dica arrivar en a parti más alta d'a isola, de quasi 1500 metros, ensavesando troces de laurisilva, repolius, pero mica novedosos si los contimparamos con os que se troban en a parti norte d'a mía isla d'agora.

Continé o mío camín, ista vegada de baixada y china chana amillorando a temperatura, pasando a o costau d'a Fortaleza de Chipude, redolada an que dicen encara se puet ascuitar a comunicación por chiflos que tant conoixida fa a ista isola tamién. No ascuité os famosos chiflos, y tampoco no l'asperaba, pero aproveité ta retantir en una cantina de Las Hayas, an que por una ración de formache local frito con mermelada, unatra de almogrote y una coca-cola zero me facioro pagar 28 euros. Sí, cal parar más cuenta! 

Pasando por miradors como lo de Risquillos de Corgo, a la fin arrivé en La Vizcaína, an que se trobaba o mío aloix. Y bien se vale que yera comodo y calient: chusto o que as mías mans y os míos piez engarabitaus amenistaban. Y ta forro de bota, as envistas de toda la val tropical yeran esparpallants. Astí ya no bi heba laurisilva, sino una val a rebutir de palmeras y bell platanero, y rematando en Valle Gran Rey. 

Valle Gran Rey mereix un parrafo a parti, u mesmo un post. Ficau a la fin d'una val entre ixuta y tropical, no ye guaire esferent a la resta de lugars costers d'a isola, pero s'ha desenrrollau d'una traza equilibrada, con bells restaurantez y botigas bien pensaus que ufren servicios sin entrar en o estrés y a masificación d'atros muitos puestos, tot chingarriau por planaters, estendillau arredol de bellas quatre plachas negras y presidiu por imponents clamors costeras y vallons canyoners, tot aliviando una humedat folluda y templada tropical, y con una relaixación que me facioron transportar-me a Filipinas. Aquello no yera Camiguín, pero dubdo muito que garra atro puesto en Europa (?) se le pareixca más.