14.9.19

Enta Camiguín (ii): placha y borina, en buena companyía


O tercer diya en Camiguín, Enrique y servidor pretemos a arrecorrer a metat oriental d'a
isla, ixa que encara no hébanos visto, prencipiando por o extremo sur, an que se troba a famosa grancha de almehas chigants de Cantaan Kabila, con una polida placha de colors turquesas, con un quiropractico en o camín y con un peirón de l'AECID, que heba d'haber aduyau en o desenrollo d'o lugar fa bellas anyadas. Con tot y con ixo, malas plegar-ie nos trobemos o famoso "sanctuario de almehas" trancau por fainas de mantenimiento y conservación ambiental. Nos fotió prou, pero cosa podébanos fer, y d'atra man ya en hébanos vistas o diya d'antis en o snorkle d'o fosal afogau. Tamién nos vagó d'aturar y fer bella foto en o barangay de Cantaan, repoliu en metat de cocoters y que os vecins lo teneban bien apanyadet.
  
China chana ent'o norte, con un sol de chusticia y una fuixina humeda agobiante, pasemos por a laguna de Taguines, a man d'o mar, que fa tiempos heba d'ufrir atraccion diversas -rafting, paddlesurf y as d'o estilo- pero que alavez pareixeba trancada de tot. Ufriba una anvista curiosa y polida, pero poco más. Y dimpués de mirar-nos-la dende a moto baixo rayadas ruxients de sol, pleguemos en o puertet an que se pillan as bangkas t'a isola de Mantigue, a tasament 10 minutos. Mantigue ye uno d'os atractivos fuertes de Camiguín, pos ufre un placha d'arenas blancas, palmeras y auguas turquesas que malament se troba en a isola principal, que por a suya actividat volcanica tiene rocas y arenas más que más foscas. Mantigue tamién ufre cocoters, una selva interna con un troz aprestau ta arrecorrer-lo entre pasarelas de fusta, un chicot restaurant y botiga sari-sari an que fer-se bellas bieras. Enrique y yo dentremos y saliemos de l'augua varias vegadas, nos faciemos as tipicas fotos de postureo, chentemos dos trozes grants de marlín azulo -ixe peix que tanto goyo nos ne fa- y, o millor de tot, nos faciemos entre os dos una redoma grant de ron tanduay con coca cola que ya hébanos aprestada dende casa. Pasemos bellas horetas en o paradiso tropical en o que probablement te fería goyo d'estar mientras leyes istas ringleras y tamién nos trobemos con una colla de mesachas andaluzas asabelo de mahas con as que charremos un ratet.

Dimpués d'estar-nos-ie en Mantigue tot o que queriemos y más, tornemos en a bangka ent'a isola principal, an que no guaire luent nos asperaban unas badinas que no se trobaban en o
circuito turistico común: as badinas de Macao. Por o camín, aturé a un sinyor que iba montando o suyo carabao ta que me dixase montar-lo un ratet y yo tan contento -ya heba feito o diya! Enrique no querió montar-ie y ye una pena porque l'hesen quedau unas fotos repolidas. Plegaus en as badinas de Macao, sin estar esparpallants, yeran ficadas en metat d'a selva, poco aprestadas, emplegadas por a población local y por garra turista. Nomás teneban una botigueta sari-sari an que pillemos bell par de bieras bien fredas y nos las faciemos mientras a chent d'astí nos charraba amigablement y os ninos sonredindo se'n sorprendeban d'a nuestra presencia. Mantigue yera o paradís natural, pero sin dubda istas gorgetas yeran o paradís social... Fantisiemos con fer vida astí con una mesacha y tener fillos como ixos!  
 
Tornemos ya de nueitz y dimpués de pasar por casa y de cenar en o nuestro restaurant favorito, o Classic Kitchen, enfilábanos ta l'Alex quan nos trobemos por metat en un patio un concierto d'una colla filipina de versions que lo feban de bitibomba. L'ambient yera o millor posible y mientras decidíbanos si quedar-nos astí u marchar ta l'Alex como hébanos pensau en primeras, i apareixioron as mesachas andaluzas que nos animoron a quedar-nos-ie. No bi heba color y con ixa gracia surenya nos i estiemos dica as tantas, en primeras ascuitando a mosica y dimpués bailando y cantando nusatros mesmos -ellas con muito arte, no pas como nusatros-, en a que estió a millor nueit d'o viache. 

A l'atrol diya nos ne puyemos ta rematar de veyer as pocas cosas que nos quedaban por fer. Nos desayunemos en un restaurant muito popular dito Casa Roca, con buenos pres, buena cocina y meso alto d'una clamor con anvistas repolidas, y dimpués enfilemos a puyar o camín de cruces d'o Mount Vulcan, no guaire luent de Mambajao. En iste puesto estió a grant erupción que apedecó y afogó l'antiga ilesia y o fosal que hébanos vistos o diya d'antis. A puyada yera apanyada, quasi toda en escaleras por metat de selva quasi ecuatorial, d'una duración d'una hora radida, con as tipicas garas d'o calvario de cristo que se troban en istos monts aprestaus en Filipinas, pero iste, por desgracia, sin anvistas especialment polidas. Entre a cansera que'n levaba, a calorina que'n feba, a humedat y os litros de sudemos, ya teneba bell mareyo y mesmo me fació cerina d'esganar-me. En baixar, o zucre y a cafeína d'una redoma de cocacola m'atecloron.

En rematar, marchemos t'o banco d'arena de White Island, a o que se'n iba en bangka que se pillaba chusto a'l canto de do yéranos aloixaus. Si Mantigue y o fosal amogau son dos d'os
puntos fuertes d'a isola, iste yera o tercero, y nos lo dixemos t'o zaguer diya. En primeras nos feba miedo a suya falta de uembra, pos aquí no bi heba garra arbre, sino nomás arena. Pero sin quitar-nos a chambreta, servidor con chapero y Enrique con muita crema solar, arrecorriemos o banco -que feba d'os isoletas deseparadas por un troz de mar que s'arrecorreba a piet- y buciemos mirando-nos os suyos peixes, corals y bella estrela de mar entre auguas d'una color turquesa intensiza. Como o banco d'arena en sí yera chicot y no bi heba uembra, en primeras pensemos estar-nos-ie una hora como muito, pero encara la faciemos bien colada. Ixo sí, ista vegada nos hébanos ixublidau o ron, encara que como servidor yera una mica feble, estoi que quasi millor.

En rematar White Island, pillemos as motos ta disfrutar d'a zaguera tardi en a isola y buscar un buen puesto ta mirar-nos a puesta de sol. A la fin lo trobemos en o lugar de Catibac, an que a placha teneba un troz d'arena negra comoda do bells ninos y chovenastros -y no pas
tan chovenastros- yeran ficando-se en l'augua y fendo chuegos dentre ells. Pillemos bell par de bieras en a botiga sari-sari más cercana, nos faciemos as fotos postureo y nos i estiemos disfrutando d'a puesta de sol dentro d'a mar dica que se fació nueit preta. Y d'astí, de nueitz, tornemos ta Mambajao, nos duchemos y cenemos, por zaguera vegada, en o nuestro restaurant favorito. Dimpués de sopar-ie, marchemos ta l'Alex an que prencipiemos a charrar con una parella de Madrid que m'heban visto en Viajeros Cuatro y que yeran bien mahos: con ells, y tamién con Carlos, que de nueitz cundiba más que o roz y encadenaba asinas quatre nueitz trobando-nos. Totz decidiemos de tornar relativament luego ta casa -primero Carlos-, y en istas que chusto por o camín, pretó a cayer una torrumbesca que a Enrique y a yo, nomás pillando-nos bells 30 segundos, nos dixó chupaus. No quiero ni pensar cómo se capuzoron os pobrichons madrilenyos, que ya o diya d'antis heban teniu un chicot accident de moto.
 
A l'atrol diya, como o vuelo ta Manila nos saliba alto u baixo a las 11:30, encara nos vagó de marchar t'o Casa Roca y desayunar-nos tranquilos veyendo as clamors y a mar dende o suyo poliu chardinet en o cobalto. Dende astí nos despidiemos de Camiguín, una d'as millors islas que he visitau en Filipinas, tanto por a naturaleza que leva en sí mesma, como por o suyo ambient relaixau pero no pas aburriu, como por a companyía d'Enrique! 

No hay comentarios.: