15.11.20

Enta Trafalgar: repolidas pero hippiosas plachas en as auguas de Nelson


A la distancia perfecta ta fer una cursa en bici dende Conil, se troba o cabo de Trafalgar. Pero como yo no'n teneba, pos i marché en auto, a lo galbán, pero de verdat qu'agana d'ir-ie en bici. Y como a servidor le fan goyo os puestos historicos, no podeba dixar de pasar a oportunidat, no sin antis mirar-me a dentrada en a wikipedia anglesa sobre a famosa baralla de Trafalgar, y bell par de chicotz documentals. Y ye que no'n sabeba brenca, y puet-estar que o mal papel d'os espanyols en ixa baralla explique por qué no s'amuestra en a escuela -lo menos a yo, que nomás m'enteré una mica más de qué iba l'asunto de Trafalgar quan visité a famosa plaza en Londra.

A baralla de Trafalgar concaró a flota naval de Gran Bretanya, enfilada por o vice-admirant Nelson, contra a flota Francho-Hispana, enfilada por l'admirant Villeneuve, en 1805 en ixas auguas gaditanas, en o marco d'as guerras napoleonicas. Mientras Francia teneba o control militar por tierra, Anglaterra lo teneba por mar. En una curiosa baralla naval, an que os contendients chugoron a o pilla-pilla por Europa y o Caribe, a la fin a flota britanica apercazó a la flota franco-hispana en Trafalgar. En pocas horas, y con tacticas poco comuns y curiosas, os angleses esboldregoron a os franco-hispanos, y ixa victoria suposó a hechemonía britanica en os mars dica o sieglo XX. Nelson murió en a mesma baralla, pero pasó a la historia como un d'os más importants herois nacionals britanicos.

Malas arrivar-ie con l'auto, lo dixé una mica apartau, pos parti de l'acceso yera
trancau, y mesmo que hese estau ubierto, no hese puesto continar por un camín a ratos pleno d'arena. Marché bell kilometro y meyo a piet, troz presidiu en a suya dentrada por bell par de botiguetas hippies, con os suyos amos sin fer cosa -no bi heba publico ni chent- so que charraputiando sin mascareta y carranyando-se dentre ells por custions de diners... Cosas de hippies. S'anunciaba a os pocos metros d'istos dos puestetz hippies un mercau hippie más grant y aprestau, pero yera trancau. Mal presachio ista dentrada. Y no porque as cosas estasen trancadas, sino por a presencia de hippies guayons.

Pero dixando ista anecdota hippiesca, o cabo de Trafalgar yera una atentica maravilla natural. Dunas con a fin en plachas kilometricas, d'arena polida y con
poquisma chent, que me facioron remerar as dunas de Paoay en Ilocos, Luzón. Y tot o paisache presidiu por o imponent Faro de Trafalgar, construito en 1860. Mesmo o rastro d'as ruedas de quads en l'arena feba entrefilar que bella cosa d'ixas tamién se fería por Trafalgar, quads que tamién me trobé por a carretera.  I puyé dica a cleta d'o faro, lo bordié y me facié as tipicas fotos de postureo, baixando finalment a la placha. L'orache yera perfecto, as colors en o lusco repolidas y a sensación de rosada marina quan as olas remataban en l'arena u trucaban as rocas, chunto con ixe soniu tant fuerte pero relaixant de vegada, me dixoron embabiecau. Tanto que, sin pensar ni fer cosa, nomás fendo gambada quasi a garras d'onso, veyendo as auguas d'a famosa baralla u estando-me quieto, me se pasó una hora sin saber-lo.

Ya en o lusco bien dentrau, y reviscolando-me d'a maravilla, decidié tornar y fer una gambadeta por o lugarichón cercano de Canyos de Meca... Pero estió una gambada curta: yera canso, ya bi heba muita poca lumbre y o puesto en sí continaba con o estilo hippioso-guayón, que, dimpués d'haber conoixiu prou bien en a mía vida y más que más en Filipinas, cada vegada refuso más. 

No hay comentarios.: