En Paraty no nos recibió un buen orache
precisament, pero aquí en Brasil o más normal ye que se fota una tronada y
dimpués l’orache siga prou bueno como ta fer cosas por a carrera. Y asinas
faciemos o primer diya de tardis, un sabado que aproveitemos ta arrecorrer o centro
historico d’o lugar, fer-nos bella caipirinha y cenar por astí. Poliu en yera,
como toda ixa costa, pero una mica hauto tamién: o turismo predominant yera de
parellas y familias. D’atra man, Paraty ya fa parti d’o estau de Rio de
Janeiro, an que as restriccions covid son practicament inexistents.
A l’atrol diya, de domingos, pillemos encorrius un barco
que mientras medio diya nos levó por varias plachas y piscinas marinas, an que
faciemos una mica de snorkel y nademos. L’orache, por fortuna, salió bueno,
contrario a las previsions. Que qué plachas fueron ixas? Pos sincerament, no lo
sé. Antis las apuntaba, pero dimpués de tantas cursas semellants en Filipinas
y Brasil, pos sincerament ya me se pasa muitas vegadas. Rechirando un poco por
o rete y charrando de memorietas, sé que visitemos a Ilha dos Cocos y as
plachas d’arredol, en un barco que salió a muito buen pre tot y que Miguel
s’hese dixau embolicar por os barcos privaus carizos. Nos lo pasemos bien y
mesmo pillemos bella caipirinha y bella biera en o barco. Sin dubda,
recomendable, más si se contimpara o capuzón en auguas cristalinas y calients
con a fredor paulista: Miguel, encantadismo.
Y ya de lunes, servidor teneba que teletreballar,
asinas que poco facié en tener metat d’o diya tallau. Miguel sí que libraba y
aproveitó ta ir ta Trinidad, lugar cercano, tamién con muito patrimonio y con
selvas repolidas, como a que se fació o mío amigo. Yo, en rematar o treballo,
aproveité ta caminar por o centro d’o lugar, fer fotos, conoixer a parti
moderna d’o lugar, incluyindo as partis menos turisticas y marrulleras, encara
que en ixe lugar bi’n heba poco d’ixo. Una vegada en tornau o Miguel, nos faciemos
una caipirinha en a placha.
Y o martes, tamién teletreballando, rematé a clase y
marché t’a Praia do Pontal, a man d’o nuestro hostalet, pero do no i
fiqué guaire porque yera placha de manglar y paulenco, sin colors polidas y
fastiosa ta caminar augua dentro. En tornar Miguel, marchemos t’o bico de Jabaquara,
esnavesando un chicot pueyo folludo presidiu por un fuerte. En Jabaquara nos
trobemos un lugar tranquilet y con una placha kilometrica y repolida que a
plevia no nos dixó disfrutar de todo, pero en ixas que trobemos cubillar y
pretamos a charrar con un pescataire que levaba 20 anyos en o lugar y
que teneba arrienda de historias ta contar. En tornar, decidiemos visitar o
fuerte mencionau, dito Fuerte Defensor Perpétuo, una casa blanca con
bell canyón en a puerta, de puenda colonial, y que o suyo principal atractivo
no yera o edificio en sí, sino a lasca que baixaba dica o mar ufrindo una
anvista repolida, tot rodiau de selva.
Sin estar o millor puesto que he visitau ni muito menos,
Paraty estio una parada encertada: patrimonio, monts y plachas, tot con a buena
companyía de Miguel una vegada más. As suyas carreras con edificios de dos
pisos, a propia distribución d’o casco historico -que feba alcordanza a os
planos de Indias-, o horizonte maritimo por un costau, y de selva y mont por
l’atro, feban alcordanza a atros lugares hispanicos como Vigan (Filipinas),
Candelaria (Canarias) u muitismos atros por latinoamerica. Mi mai me dició por
o móvil que mesmo le feba alcordanza a la antigua Guacara (Venezuela). Y si ya
tenese una mica más de movimiento choven y menos plevia, sería un puesto
perfecto!