Por muito que São Paulo siga a ciudat más grant de Sudamerica, una mole de gudrón y rascacielos chingarriada por bell parquet y bella cosa alternativa intresant, no dixamos d’estar en Brasil, asinas que de naturaleza bi’n ha, y no’n poca. D'ixas que un domingo resacoso, quasi empentando a Miguel, a la fin marchemos t’o famoso Mirante da Pedra Grande, un pueyo de tasament más de 1000 metros d’altaria que tien en un costau una lasca bien grant an que a chent se posa, chita, chenta, fa cucladetas… tot por alto d’a boira grisa sobre a que se remanen os rascacielos d’a urbe.
A puyada no yera guaire desichent, pero en as nuestras
condicions fisicas, encara nos ne costó. Abaixo, o famoso parque d’o Horto
Floral, una mena de chardín botanico bien atrapaciau centrau en dos
galachos an que una familia de chigüires reposaba y una colla bien grant de
mullers feba danzas de todas menas (brasileiras, bachatas, y mesmo flamenco en
veyé). Miguel y servidor encara nos ne quedemos y faciemos a primera gambada
astí, antis de prencipiar a puyada t’a piedra grant, que como deciba, ye d’una
hora colada y mica dura, encara que nusatros la faciemos más luenga porque
plegemos ent’o Lago das Carpas, un galacho an que han aprestau una zoneta
d’esplai. A humedat y o folludo d’a selva privaban o sol y, sin dubda, ixo
aduyaba.
Mientras a semana, Miguel y servidor aproveitemos as
tardis post-treballo, y dentre os puestos que visitemos, destaco o Museo de
Arte de São Paulo Assis Chateaubriand, en o centro d’a avenida Paulista,
cerqueta de casa. Un segundo piso con una exposición heterochenea que achuntaba
obras contemporanias con cuadros de Manet, Degas, Goya, Velázquez, Rubens, El
Greco, Bosco, y atros renombraus autors. En a resta de plantas, exposicions
adedicadas a artistas brasilenyos con firme presencia reivindicativa. Un buen
plan ta pasar a tardi, sin dubda, d’ixos que no bi’n ha en Salvador.
Atra d’as cosas que faciemos estió visitar Bixiga,
o bico italiano de São Paulo, que d’italiano no teneba que a bandera de Italia
malament tintada en as farolas, y bell par de fronteras de negocios de
prencipios d’o sieglo XX, tamién tintadas de verde, blanco y royo. Bico
humilde, en o que cal parar cierta cuenta, y sin garra cosa d'especial. Decepcionant
de no estar porque o domingo quedemos Miguel, servidor, y dos chirmanas allí, a
fer-nos bella biera mientras tanyeban a guitarra y nos amostraban o suyo arte:
que de do salieron ixas dos mesachas? Pos o Miguel, que tenió una cita tinder
d’ixas que pocas se’n dan, d’ixas en as que a persona, dita Alice, reyalment ye maha y mereixe a pena (talment
mesmo plegue en bella cosa seria y tot). Y a chirmana tamién, pero por
desgracia ta yo yera ocupada con atro mardano. Ixo no quitó ta que pasásenos en
Bixiga una tardi más propia de Rio de Janeiro que de São Paulo.
Antes, por o maitín, mientras Miguel yera festechando y
descansando-se d’o festecho, servidor marchó solenco t’o chardin botanico de
São Paulo, parellano a l’Horto Floral que antis comenté, puesto natural y
relaixant an que as familias y as parelletas pasaban o domingo en
tranquilidat, con a presencia de bella bestia curiosa, como un fardacho que me
trobé de bote y voleyo y que me ixorrontó porque pareixeba un cocorel, y una
araina que me fizó en a esquena dixando-me una rosta y una dolor que encara
levo mientras escribo istas linias.
Dimpués, mientras a zaguera semana, Miguel y servidor
encara faciemos bella coseta curiosa, como a visita a o cercano fosal de
Consolação, historico y polidet, no guaire grant y con fuesas de antigos
presidents y personaches relevants en a historia d’o Brasil. Me feba una mica
de miedo ir-ie, pero yera de raso seguro, y lo disfrutemos con as colors que o
ciel emboirau debuixaba en lapidas y arbres, encar que ixe mesmo cielo emboirau
se transformó en una plevia que nos mulló en tornar ta casa. Atro diya tamién
fuemos t’o Mirante Sesc, alto d’un d’os rascacielos d’a avenida
Paulista, y que ufre as millors envistas d’os rascacielos de São Paulo y d’a
propia Paulista. Y tot con entrada franca! Disfrutemos a ciudat grisa dende
alto y prou que nos faciemos as tipicas fotos posturetas, ta rematar dimpués
fendo-nos una biera debaixo.
Mientras ista zaguera semana, Miguel y Alice comenzoron
una historieta romantica, que contina lo menos mientras soi escribindo
istas linias. Y bien bonica, porque como he dito, a mesacha mereix a pena. Y en
isto que yo, que no yera guaire intresau en historietas paulistas nian
tinderistas, pos me fació una mica de denteras y me busqué una citeta tinder,
que salió t’o chueus. Y cata que estió a millor cita tinder que en he tenida!
(diría que a onica positiva). Una mesacha dita Vanessa, mahisma y con a
que bi habió conexión dende o primer momento, cosa embolicada en yo. Continamos
charrando y a saber! Ironías d’a vida, me’n voi de São Paulo sin ganas de
hopar-ne.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario