19.1.22

Ent’o Amazonas (i): mar d’augua dulce


Bella cosa especial querébanos fer Miguel y servidor por nadal, y una d’ixas ideyas atractivas yera marchar ta l’Amazonas bells diyas, meyo isolaus d’o mundo, conoixendo a vechetación, os bichos y as auguas d’iste esparpallant puesto. Asinas, bellas semanas antis hébanos mirau opcions y a traviés d’una achencia intermediaria reservemos en un galacho-poblau a 80 kilometros de Manaus: a Lagoa de Ipanema.

O diya 28 d’aviento, sin estar inocentada, pillemos o vuelo ta Manaus, a capital amazonica, vuelo que no estió precisament barato, pero que o suyo pre de bells 300 euros ir y tornar ye de dar quan uno para cuenta que son quatre horas de trachecto. Y ye que as distancias en iste país pareixen as distancias de punta ta punta en Europa. Pero en l’aterrizache ya paremos cuenta que os diners gastaus mereixerían a pena: qué aterrizache más repoliu veyendo o curso d’o Amazonas y os suyos muitos afluents y galachos! As selvas se perdeban en l’horizont por totz os costaus!

En Manaus faciemos una nueit, que aproveitemos ta arrecorrer o centro, con o Largo de São Sebastião bien iluminau por o Nadal y presidiu por o Teatro Amazonas, una alfaya feita con os diners que antismás daba o caucho y que miraba d’educar a una población con deficits. Cenemos local (Miguel prevó o famoso Tacacá) y dimpués nos faciemos una biereta en un bar dito Gringos, con mosica rockera que feba buen contrapunto a las mosicas brasileras que s’ascuitan de contino en cada cado d’o país. Tampoco no nos liemos guaire, que a l’atrol diya hébanos de maitinar y tener enerchía ta l’Amazonas, que ta ixo i yéranos venius! Pero ixe poco tiempo ya nos fació honra ta veyer que Manaus yera una ciudat marronera.

A l’atrol diya, con una mica de desorden por parti de l’achencia que heba de parar tot, pretemos a fer o nuestro camín ent’a chungla. Fuemos t’o puerto y astí una barca esnavesó os rios Negro y Solimões, que por cuenta d’a esferencia d’acidet y de velocidat, as suyas auguas tienen colors esferents (royo fosco quasi negro, marrón), no se chuntan, fendo un espectaclo curioso que se puet veyer tamién dende o avión en aterrizar. Esnavesau o río, pillemos una furgoneta mica comoda que dimpués de bellas horas nos ne deixó en atro puertet, an que atra barquichuela arrecorrería una d’as brancas-galachos d’o río Amazonas dica plegar en o nuestro aloix: a pousada de Ipanema, tamién dita Manaus Eco Lodge por o rete. Por ista zaguera parti d’o camín, ya podiemos experimentar o paisache tipico amazonico d’ista parti de Brasil y veyer os famosos botos u dalfins rosaus, os onicos dalfins d’augua dulce. Antis, a furgoneta tamién aturó ta que podésenos veyer as famosas Victoria Amazónica, o nenúfar más grant d’o mundo.

Plegaus en a posada, encara tardemos una mica en que nos desen a nuestra humilde cambra y en chentar, pero a ilusión por o que veyeban os nuestros uellos lo compensaba tot. Y sobre que a cambra fuese humilde, rai, que ni Miguel ni yo somos chent concietera. A chent pareixeba maha, y ascape nos asignoron un guida ta nusatros dos, chunto con una mesacha de Recife que se deciba Natalia. O guida fue João, de embotada “Araponga”, una mena de muixón cantaire y ristolero que abunda por ixas auguas: en o prencipio y sin confitanza, recemos ta que fuese un buen guida con o que aproveitar a o maximo o viache. Y os nuestros rezos facioron honra! João ye o millor guida posible de l’Amazonia, que no amenistaba que bel gotet de cachaça ta funcionar a tot estrús! Pero ixo ya son historias t’atro post!

No hay comentarios.: