13.5.22

Más chislas de São Paulo: Embu das Artes y Rio Grande da Serra


Ta qui no lo sepa, dimpués de leyer a mía segunda tesi doctoral, en Filolochía, he decidiu embrecar-me en a que creigo que será a zaguera aventura de titulacions universitarias: rematar aquello que prencipié, a carrera de Matematicas allá por 2007, y que dixé dimpués de completau o primer ciclo de l'antiga licenciatura. Y por suerte y sorpresa, a verdat ye que no me ye costando guaire y que soi remerando tot prou bien... Cuento que en bells dos anyos podría rematar os 70 creditos que me'n quedan, si no fues por o duras que son bellas asignaturas, por o tiempo que me quita o mío treballo y porque no quiero estresar-me, y quiero disfrutar d'iste grant momento en a mía vida que soi vivindo en Brasil.

Asinas que en ixe contesto, he decidiu fer-la china chana, muito a monico, y asinas dar espacio a desembolicar atras inquietutz que siempre he tenidas, y dentre ellas, tanyer un instrumento musical. Tiengo a baruca y a monico le voi dando forma, asinas que mesmo soi mirando cómo son os pres d'os instrumentos por São Paulo, que en primeras m'entrefilaba que no podeban estar guaire caros, en tener tot o mundo por aquí bell instrumento y tanyer-lo prou bien. Pero de primeras, me trobé o mesmo ran que no en España, y tampoco no ye custión de dixar-me diners en una baruca que no sé si será luenga u no pas. En ixas que Vanessa me comentó que en una ciudat en os arredols dita Embu das Artes feban una feria totz os cabos de semana con instrumentos a buen pre, y que muitos locals i van a mercar-ne. Plan perfecto t'un cabo de semana y astí que nos ne fuemos!

Dimpués de prener bell par de metros y un bus, y de quasi dos horas, nos i plantamos. Y luent d'estar una faina, o camín fació parti d'o propio atractivo d'a chornada, pos pasemos por diferents urbanizacions y favelas, en una parti de São Paulo que no conoixeba. Y en plegar-ie, me trobé una feria muito esferent a la que m'asperaba: yera aprestadeta ta visitants paulistas, con carreras piatonals, terrazas, bell mosicaire y un ambient en cheneral festivo, tot presidiu en a suya replaceta principal por a historica Igresia do Rosário y por fronteras coloridas en estilo colonial por todas as carreras d'o centro d'a ciudat. O ambient yera un mezclallo dentre o bohemiet y o turistico que se puet trobar en una feria medieval. O primero que le comenté a Vanessa ye que yera como o Beco do Batman de São Paulo pero en bien, muito menos postizo.

Pasemos tot o diya en a ciudat, enterando-me que fue colonizada mientras o sieglo XVI sobre asentamientos guaranís, chentemos astí y nos faciemos una biera, antis de tornar ya de nueitz. Veyemos muita artesanía y aproveitemos ta mercar bells veires y incienso, bien polius y baratismos, y tamién veyemos bell par de rúas internas adedicadas a mascotas. En as replacetas bi heba muitos pintors locals. Ixo sí, d'instrumentos musicals, no'n veyemos gota. Pero bueno, a verdat que o viache y a visita fan honra en sí. Y a seguridat en o puesto ye total.

A l'atrol cabo de semana, servidor amenistaba -y tamién Vanessa- bella cosa ta cremar más o cuerpo, asinas que nos decidiemos por fer una cursa por o mont. São Paulo no'n tien tantas como Rio, pero en tien y polidas. Rechiremos una por o rete, y plegemos en a Trilha da Cachoeira da Fumaça, en o municipio de Rio Grande da Serra. A cursa ye a principal d'un sistema de cursas que se tien por toda a redolada, ya ficada en "a serra". En sí, bi'n ha tres más faciletas y adaptadas ta totz os publicos, y atras que son más tecnicas y precisan de material, y guida si no yes experto.

Plegar-ie no estió guaire dificil, y atra vegada disfrutemos d'o trachecto en o tren de redolada. En plegar t'o lugar, aturemos en una taberneta an que nos ne desayunemos por segunda vegada, y pillemos tamién bells salgados -empanadas y cocretas- ta concarar a cursa. Chusto a o canto aturaban autos que se ufriban a dixar a las personas en os puestos de salida d'as cursas por 15 reais -o bus cuesta 4,40 por persona, asinas que saliba a cuenta- y en pillemos un. Todas as personas con as que fablemos yeran asabelo de amables, honestas y chalangueras. Cal decir que mientras o camín tres personas nos advirtioron de que a cursa yera difícil, no guaire bien indicaba, y que muita chent se i perdeba, y nos recomendoron que no la fésenos sin guida. En plegar t'o puesto de eixida, pretó a plever, y o camín yera engaronau, imposible de fer sin mullar-se dica o chenullo. Pareixeba que o dios brasileiro s'heba meso tozudo con que no fésenos a cursa, pero yo yera decidiu, y Vanessa pareixeba que tamién.

Asinas que dimpués de pasar bellas linias d'alta tensión, nos fiquemos en a chungla, tant polida como engaronada, y plenando-nos os maripís de augua, buro y tarquín, caminemos y caminemos mientras bellas dos horas, rematando ixafegaus -y sin calzau de repuesto. A pista no teneba indicacions, pero no yera difícil de seguir con o GoogleMaps. A parti final se feba por o propio río, que resultó estar un barranco que me fació alcordanza a Guara, pero con una vechetación muito más humeda. Astí nos achuntemos con una parelleta choven bien maheta y astí teniemos o primer percance, una caita de Vanessa en o rio, que se fació mal en o maniquiello, pero garra cosa dillá d'o susto y una redometa de Reflex que merquemos en tornar ta casa.

Finalment pleguemos y nos i trobemos con un resultau esparpallant: un sistema de tres blincos chuntos de bellas decenas de metros, que ufriban badinetas con envistas de tot o litoral costero cercano a São Paulo. A plegada yera en o más alto, y servidor no perdió a oportunidat de ficar-se en l'augua d'a badina, mientras disfrutaba d'as envistas panoramicas y d'o verdor. Ixo sí, l'augua yera chelada, libel auguas frías pirinencas de veranos, bella cosa extranya en as gorgas que teneba visitadas en Brasil. Vanessa no se i ficó, y, pasada bella meya hora, nos decidiemos a baixar a cascada ta plegar en a segunda badina escalonada. A baixada de bardo eslisaba más que o chelo y la faciemos con o culo, y abaixo estiemos solencos y aproveitemos ta chentar, y estar-nos-ie mientras atra bella meya horeta.

En tornar, teniemos o segundo susto d'o diya: a puyada, con o bardo eslisando, yera asabelo d'embolicada, y en un trampo con una clamor de bells cinco metros, servidor se vio atrapallau. Con os pietz eslisaus y sostenedo-me nomás d'as mans, me salvé por poco d'a caita y nomás con un lapo en o caixo -que agora mesmo levo inflamau y pareix que haiga barallau. Nomás aconsiguié salir d'astí pasando-le a mochila a Vanessa antis, que decidió superar a dificultat descalza, y una vez superau o trampo, habiemos de descansar en atra cascada, a d'a Tartaruga, amanada, amagada, una mica más chicota y repolida, porque Vanessa yera asabelo d'alticamada dimpués d'o susto. Yéranos solencos, servidor dio a Vanessa un par de morisquetas y ya tornemos t'o camín.

A tornada, alternando sol y plevia, estió más sencilla, porque pillemos un camín que resulta yera más dreito, siempre chunto a o río, sin puyar y baixar o mont, como faciemos en a ida, y os nuestros baldaus cuerpos lo agradeixoron. Nos ne crucemos con chovens, y mesmo con una familia con dos ninos, prestos ta acampar. Nos ne cabidemos meya hora por l'alcorce, y
finalment, ya en o puesto de salida, nos achuntemos con atros excursionistas ta tornar t'o lugar. Beluns teneban estetica más hippie y atros más de montanyero indepe, pero totz ells yeran brasilenyos. O rollo que levaban yera o mesmo que o d'os senderista chovens espanyols, y nos comentoron que por a redolada bi heba muitismas cursas y que en belunas mesmo feban raves. Uno d'ells se posó chunto a nusatros en a furgoneta de tornada y me pareixió excesivament guayón, pero lo cierto ye que nos ufrió información intresant ta quan tornemos, que fue en no guaire tiempo -dos semanas dimpués, en a cursa d'o Lago de Cristal, menos polida pero igualment buena, an que conoixemos bells bombers d'una colla d'excursionistas asabelo de mahos que nos dioron d'a suya lifara, y tamién una colla de chovenastros con os que nos faciemos bellas bieras.

En tornar t'o lugar, aturemos atra vegada en a taberneta ta prener bella cosa ta minchar, y
tamién una biera, que nos faciemos caminando por o lugar, ya de nueitz. A presencia de rastas en os chovens y mosica reggae en a carrera, chunto con a estetica antis mencionada, remeraba un ambient mena Artieda. Yéranos rodiaus por pueyos que en fisionomía yeran muito parellanos a las sierras prepirinencas, con repolidas cursas y badinas, y a temperatura baixaba d'os 10 graus -dizen que en l'hivierno plega a chelar. Atra vegada, estió un choque de diversidat: increyible y repoliu ixe ambient en Brasil, y más encara a truco de tren de redolada dende São Paulo, un São Paulo que cada vegada me ye fendo más goyo. De feito, charré con Vanessa que ixe puesto de montanya yera bueno ta vivir, siempre y quando fues a man d'a gara -que o suyo tren teneba una frecuencia inferior a os 10 minutos de sabados.

Dios pareixió retar-me, pero ista vegada, yo gané a dios.

No hay comentarios.: