26.9.22

Enta Phú Quốc (i): a isola paradisiaca de Vietnam


Un mes en Hanoi, y dimpués de muitos altos y baixos emocionals, y de muita faina por a capital vietnamita, china chana pareix que soi aterrizando. Y ya posau, con o examen de Teoría de Chuegos feito -que dito siga de paso, me salió prou bien-, con os viernes libres y con os pres baratetz propios de puenda baixa, pos pertocaba una salideta. D'atra man, yera trobando a faltar augua, más que más mar, y un ambient amistoso y chalanguero. Asinas que totz os factors d'a ecuación daban como resultau Phú Quốc, una isleta en a muga con Camboya conoixida en toda Vietnam y diría que mesmo en tot o sudeste asiatico.

O viernes de maitins me'n puyé luego, facié a cartera de camín, y preté en taximoto enta l'aeropuerto de No Bai, do prenié o vuelo domestico ta Phú Quốc a ixo d'as diez. En dos horetas m'i planté, con espectactivas de trobar una isoleta filipina tipo Camiguín, Siargao, Siquijor u Bantayán, pero más masificada, como gosa de pasar en os puestos turisticos vietnamitas. L'aterrizache me confirmó o primer, pero no pas o segundo. Y malas plegar, veyé que a chent yera en cheneral muito amable, siempre de buen implaz y sin guaires ganas d'escular-te -encara que de cabo quan heba de parar cuenta: quasi se podría decir que torné t'as Filipinas rurals, encara que cal decir que aduyaba a iste sentimiento o feito de no tener guaire turismo en puenda baixa y de que me ahuespedé en o bico de Ông Lang, rural, sin guaires cosas a fer, pero tranquilo y con una placha amanada disierta, nomás ta yo y perfecta ta enamoraus que quieran intimidat.

En l'aeropuerto m'asperaba una moto que heba logau antis por o rete, a que sería a Marqueta 14 -pos a Marqueta 13 ye a que logué en Hà Giang con Marta y Miguel- y no sin problemas ta pillar-le o truco d'enchengar, m'enfilé enta l'hotel que heba reservau, humilde y en o campo, pero con una piscina repolida. Dimpués, marché a chentar en o lugar, que no yera guaire grant, y que yera chingarriau por hosteletz de campo, quasi totz ells vuedos. Trobé una cantineta propia d'o lugar, y astí me preté o tipico plato combinau asiatico, de roz, una mica de carne y bell verdín, tot acompanyau por suco de canya de zucre y, en o caso vietnamita, por un unto dulce de peixe sobrebueno. Sucosismo tot y más en ixe ambient tan puro! As mulhers que i yeran con os suyos ninetz, asabelo de mahas!

Y ya chentau, marché a visitar as plachas d'astí, polidas en a marguin pero con auguas marrons por o bardo y con mareya alta que feba embolicau ficar-se-ie en bells trozes. Manimenos, yeran disiertas, o paisache de palmeras en a marguin yera repoliu, y aproveité ta fer o primer banyo marino dende Brasil. O mío cuerpo reviscoló dimpués de meses de presión y cansera, y ta rematar, encara con sol, marché t'as gorgas y badinas de Đá Bàn, con bells grupos de vietnamitas locals y con dengún forano, en un ambient rural asiatico que yera clavau a Filipinas, de no estar por o sinyal de Vietnam ficau en a dentrada. Caminando por l'augua me s'eslampó una alpargata, y bien se vale que una colla de mesachas chovens me la pilloron antis que no baixase por a cascada! Atra colla de mesaches, que no yera guaire luent, me convidoron a una biera y pasé un ratet con ells, y encara que yo no charro vietnamita y ells no charraban anglés, nos entendiemos y nos faciemos bellas risas, pos yéranos de buen implaz! Tamién les animé a ligotiar con as mesachas, pero totz y todas yeran muito timidetz, lo menos en ixe momento. Sí, ixa chent pareixeba fililipina! 

De nueitz marché t'a capital d'a isla, dita tamién Phú Quốc, y astí visité o paseu maritimo, con o faro, un templo budista y bells postichons. Os primers dos yeran en un pueyo que ufriba fotos repolidas, y aproveité ta fer-ne. No guaire luent, encara en o centro d'a capital, se trobaba o mercau nocturno d'a ciudat, an que s'achuntaban botigas de venda de beliquetz, ropas y comida, muita comida, más que más marina. Aproveité y cené por astí, pasando-ie bellas dos horetas y picotiando en os esferents puestos, con pres no guaire caros pero que doblaban os que te trobabas por os lugarichons. Como siempre en Asia, tot bien acompanyau de luces, luces y más luces.

Nomás bellas horas en Phú Quốc, pero tot yera perfecto y feba presachiar un cabo de semana de bitibomba: a cansera mental y o estrés d'as zagueras semanas s'iba esbafando a cada segundo!

No hay comentarios.: