
Pero a que fin Bantayán, estando Filipinas un país con más de 7000 isolas? Pos porque remeraba una chicota comunidat occidental en a localidat de Santa Fe, con bells barez que fan que no te aburras, de vegada que a resta d’a isola yera toda pura filipina, u lo menos, muito más que no atros puestos como Siargao, Boracay u El Nido.
A mala estrela fació que me pillasen bellas historietas en
o mío cuerpo que caleba quitar-ne, y m’operoron en Hanoi, en un hospital
medicament muito profesional, pero an que, como ye costumbre en Vietnam,
miroron d’escular-me. Ixas mesmas movidetas, hereditarias, ya me facioron pasar
por quirofano en 2014, y as dos vegadas tot ye iu perfecto, de no estar porque
o costurón en a forcacha fa que quasi no pueda caminar, nian ir en moto, nian
ficar-me en l’augua… Y, ta forro de bota, con o visau caducando-me, habié de
hopar de Hanói en ixas condicions, as mesmas que han feito que tarde dos
semanas en disfrutar de raso de Bantayán. Asinas, i arrivé a la fin de chunio
en Santa Fe, an que una conoixida
que heba feito en a mía primera visita, Dulce, m’apanyó un aloix humilde y
perfecto t’os míos menesters.
Pero pasadas ixas dos semanas de recuperación en a isla,
logué una moteta, a marqueta 22, y decidié alparcar as matematicas por un diya ta arrecorrer a isla. Ya que i viviré bellas semanas
u meses, me lo pillé con calma y ista primera vegada decidié marchar por as
carreteretas y camins que son en a marguin d’a costa, dica fer o rolde. Visité
dos manglars, Omagieca y La Kodia, con camins de bambú bien atrapaciaus, y que
a suya entrada, con un pre de menos de un euro, feba honra. Tamién aturé en
muitas d’as plachas que i veyé: Sulangan, Sambag, Guiwanon -ista, a rebutir
d’estrelas de mar naranchas y grans-, Maalat, Temptation, Balibid y Anika, a
zaguera ya en Santa Fe. Pero dentre que no feba calor, que a nafra encara yera
recient y que todas ixas plachas, sin estar mal, no yeran a o libel d’as de
casa mía en Santa Fe, con auguas turquesas, cristalinas y templadas, pos no me fiqué
en l’augua.
Y prou que tampoco no pasé a oportunidat de visitar as
runias d’o fuerte espanyol de Kota en Madrilejos, que t’o mío goyo, yeran
restauradas, no pas como a primera vegada que las visité, descudiadas, igual
que a ilesia de Bantayán, una d’as más antigas de Filipinas, tamién restaurada
recientement. Y mientras o camín, trobé una torre espanyola que no apareixeba
en as guidas, Kaongkod, que por desgracia, yera descudiada, con sinyals de
vandalismo, basuera de lifaras y zorreras, y mesmo piedras desencaixadas feba
poco. Tamién pasé por as dos espelungas con badina interior que ufre a isola,
Ogtong -a o canto d’as runias d’un hotel alto d’un chicot clamor en litoral que
tienen un encanto y son tamién reclamo de fotos posturetas-, y Lalio.
Manimenos, o poliu de l’actividat y o pre d’entrada ta istos puestos, dentre 3
y 4 euros, m’animoron a deixar-los t'atro momento y dedicar-le muito más tiempo
unatro día, d’os muitos que i seré. De feito, quan se i tercie, estoi que bi
iré en bicicleta, porque no son guaire luent de casa mía.
Pero sin dubda, o millor d’a isola son os suyos habitants, tranquilos y carinyosos, con ninos chugardizos siempre sonredindo y mullers que no deixan de vacilar-te de buen implaz, fendo o día a día sin a contina presión de que t’esculen, como en Vietnam -de cabo quan has de parar cuenta, sí, pero no fa moixera. Y si a ixo le sumas que en Santa Fe tiens de tot, tamién buens restaurants, y sobre tot, os amigos filipinos que ya conoixeba d’antismás y bells espanyols que mesmo fan borinas bachateras os viernes, y que o primer dia que i plegué, con o costurón resentiu, me levoron mesmo a las fiestas d’a localidat de Bantayán, y poco dimpués me convidoron a un cabo d’anyo. Tot pinta que iste ye o puesto an que me recuperaré fisica y psicolochicament d’a mía estacha en Hanói, asperando a que Phuong y vienga en bells pocos meses malas que atrapacie as custions laborals.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario