4.7.24

500 posts

Fa 18 anyadas, o 25 de chunio de 2006, prencipiaba iste blog, como complemento personal a os cursos que yera fendo en Nogará y tamién con a intención de dar a l’aragonés una mica más de presencia en o rete. Quereba escribir sí u sí, todas as semanas, rai o que, más que más gilipolladetas que me trobaba por o rete, y que bien retrataban o mío esmo adolescent ta par d’alavez, esmo que tampoco no ha evolucionau guaire, u sí, quemisió. Y asinas, entre anecdotas, noticietas y pensamientos, desenrollé escritos dica l’anyo 2014, quan una serie d’acontecimientos personals -amors, siempre amors- y a mía primera tesi doctoral, facioron que aturase por tres anyos. Mesmo plegué a pensar en esborrar-lo tot, pero bien se vale que no lo facié.

2017 estió una d’as anyadas más importants d’a mía vida. Rematé a mía tesi doctoral en Filosofía, tenié a oportunidat de venir ta Filipinas, y con ixo, trobé a oportunidat perfecta ta tornar a escribir posts.  Posts de viaches por Filipinas y por Asia, posts en os que, fueras de limitar-me a o retrato, miro tamién de transmitir emocions y reflexions, amors y dolors, y mesmo entre linias, intimidaz. Posts en os que tamién miro d’honrar istos puestos que tant goyoso m’han feito. Y ye que, iste blog ye, por alto de tot, un diario, un diario que foi publico, y por ixo mesmo un diario en o que muitas vegadas miro d’amostrar amagando y d’amagar mostrando.

En 2020, tot cambió. U quasi. Plegó a pasa y remató a mía estacha en Filipinas. Torné ta Espanya por bells meses, pero ascapé busqué cubillar en Brasil, a mía segunda casa. Y digo segunda, porque a primera prou que ye Filipinas. Brasil estió una salida d’o covid t’un esmo encara inquieto, sobre tot mientras asperaba a asentar-me en Vietnam, an que en teoría heba d’haber plegau en 2020 sino por a maldada malotía mundial. A la fin, o viache se retrasó dos anyadas, y en plegar ta Zaragoza, me trobé con  una d’as mías piors situacions d’a mía vida: a d’una mai biolochica y una chirmanastra que decidioron vender y esboldregar todas as pertenencias emocionals de pai. Tot por cauquerré, sin contar con as emocions. Nunca no pensé que a naturaleza humana podese estar tant malvada.

En 2022, ya en Vietnam, miré de recuperar-me, como encara soi fendo, pero me trobé en o pior puesto posible: una sociedat fachendosa y racista que no aceptaba a traza d’estar humilde y aventurera d’un forano occidental, an que a Universidat de Hanoi no me pagó o que m’heba de bosar, y con una exnovia se creyeba con o dreito de dar-me bofetadas y faltar-me. Un puesto an que t’enrestiban si decidibas treballar o que mandaba o contrato y no pas 50 u 60 horas semanals, y an que se feban a mofla si decidibas emplegar un Xiaomi, y no pas un Samsung u un IPhone. Sí, en Filipinas tasté lamín; en Vietnam, vereno.

Con muito mal en o esprito y quasi barrenau d’una dolor que ni sisquiera os viaches y os descubrimientos aconseguiban ya calmar, malas rematar en Vietnam, decidié tornar ta Filipinas, o mío talismán, a mía tierra prometida. En primeras ta Bantayan, que sin estar mala experiencia, tampoco no puedo decir que m’aduyase. Y ye que soi can de ciudat, de movimiento contino, d’oportunidaz, y no pas d’un lugarón, paradisiaco, sí, pero lugarón. Y de febrers, torné ta Manila, a ciudat que m’heba permitiu eslampar de Zaragoza y m’heba feito feliz por tres anyos. Y qué bien me trobo aquí. Pero agora, más calmo, con menos odio en o esmo, encara no sé ye o puesto an trobar o que soi buscando en a vida.

Y ye que o Marco de 2017 no ye o Marco de 2024, y ya no busco viaches y aventuras, sino estabilidat. D’atra man, iste anyo remata a mía puenda de formación reglada con a carrera de Matematicas, y dende agora, quiero centrar-me en o plano laboral, y aspero que en no guaire tiempo, familiar. No sé si Manila y a suya sociedat ye o buen puesto ta tot ixo, u si por contra, ye momento de tornar ta Espanya, una posibilidat que fa dos anyos nian ixulufraba. En bells meses decidiré, pos o tiempo pasa y ya no somos en ixe anyo 2006 en o que prencipié iste blog. Con tot y con ixo, o mío amor enta Manila y Filipinas nunca no cambiará.

Con ista entrada 500, quiero ubrir a puerta a una nueva puenda en o blog. Una puenda muito más personal, an que retratar situacions y pensamientos que espurnan en a mía ment sobre tot dimpués d’as malas experiencias d’os dos zaguers anyos. Escritos muito más reposaus, y no pas aventurers. Escritos que refleixan o Marco d’o 2024, o Marco que quiero estar, u millor dito, o Marco que amenisto estar. En iste diario, ye momento de retratar momentos d’a vida, remeranzas d’a mía mala infancia, momentos con a buena chent que he teniu a suerte de trescruzar-me en tot iste dondiar, momentos dolents, y atros momentos que han quedau firmement clavaus en a mía memoria, como o día en que pensé que una colla de chovenastros m’iba a matar mirando de furtar-me. Momentos que m’han removiu más en os zaguers anyos que quasi en a resta d’a vida.

Y prou que feré tot isto entre linias, que bi ha intimidaz que no s’han d’ixoriar y a dengún no l’intresan. No serán posts como iste, pero tampoco no dixaré d’expresar-me en iste, o mío diario.

No hay comentarios.: