13.10.24

Obituario: José Alberto León León


Tendría arredol de 12 u 13 anyos quan le dicié a o mío vecino Juan Antonio de descargar-se o Kalgan, plataforma de chuegos online de Marca, que yo emplegaba ta chugar a os escaques. Fendo una partideta con él, le dicié por o chat de salir a la finestra y saludar-nos, y pretemos a fer-lo. A machia d'a comunicación a l'inte escrita por una pantalla, machia que quedó imprentada en a mía ment, y que anyos dimpués se veyería magnificada con o Messenger, dimpués retes socials, y finalmente Whatsapp. 

Pero puede o virtual creyar amistaz? Cata que soi d'os primers que s'ha criau entre maquinetas, tenendo o mío primer ordenador con tasament 8 anyos -u talment 7-, un MSDos en o que caleba introducir bella programación basica ta executar bel chuego arcade alzau en disquettes de 5 1/4, pero mesmo asinas soi estau masiau tradicional como ta pensar que sí, que se pueden fer amigos virtuals. 

Dica que plegó un día en que recibié un correu electronico preguntando-me por as solucions d'un manual d'aragonés que publiqué en Zaguán, o repositorio virtual d'a Universidad de Zaragoza. Un hombre dito José Alberto León León me las pediba, y yo, que heba feito ixe manual con tot l'amor d'o mundo, pos m'heba ixublidau de treballar as respuestas. Le proposé de ir fendo os exercicios y yo le'n iba correchindo, aproveitando ixe treballo mutuo ta puyar en o rete un archivo de solucions a nombre d'os dos. Y asinas prencipiemos a tener contacto quasi semanal. 

José Alberto remató de fer os exercicios, pero luent d'aturar a suya pasión por l'aragonés, decidió d'escribir textos d'as suyas cursas y vivencias, y fer cantas. Textos y cantas que me ninviaba, alto u baixo cada mes, y que íbanos comentando. Y entre ixas linias, entrefilé un hombre humilde y bondadoso, chalanguero y con muita vitalidat, a qui le fue pillando carinyo, igual que se le pilla carinyo a personaches d'un buen libro, por muito que nunca no los haigas vistos en persona. 

Y ista relación en linia remanió mientras anyos dica que un día de veranos de 2018 decidié trencar a virtualidat y conoixer-lo en persona. José Alberto estió nombrau pregonero d'as fiestas de Valfonda, y astí que, tornau por vacanzas de Filipinas, pillé l'auto y me planté en ixe lugar de Monegros, an que tenié a suerte de compartir bellas horas con él, con a suya muller Teresa y con o suyo fillo Aznar. Dimpués, continemos con o contacto virtual dica fa tasament tres semanas, veyendo tamién por o camín os suyos videos en Youtube y o suyo programa en Charrín Charrán, baixo a perén ideya de fer-le una visiteta en Logronyo quan i tornase. 

No sé si debo considerar-me u no amigo de José Alberto, pero sí que puedo decir que le pillé muito carinyo a ixe hombre, igual que se le pilla a un personache d'un buen libro: José Alberto, sin buscar-lo, se convirtió en o protagonista d'o suyo libro, un libro que querió compartir con yo, t'a mía fortuna. 

6.10.24

Enta Hua Hin: a tranquilidat ye o que más se busca


Cata que a mía estacha por Tailandia ye de dos semanas, o 1 de setiembre prencipio a treballar en Kosice (spoiler!), y con tanto bochar d’un puesto ta l’atro, y con o estrés de rematar y prencipiar una nueva vida unatra vegada, o mío cuerpo se trobaba más y más baldau. Asinas que con varios días encara por devant en Tailandia, y sin garra intrés especial por os atractivos de Bangkok, ya visitaus, decidié d’ir t’un puesto de placha ta relaixar-me. En primeras pensé en Pattaya, famosa ciudat tailandesa d’a que muito se´n fabla pero que nunca no he visitau. Sindembargo, a fama de movida y con trafico, mena Bangkok, a suya reputación de prostitución, y os propios aloixes, hotels grans y apartamentos mica intimos, facioron que pensanse en atrás alternativas.

En istas que Luzieta me charró de Hua Hin, ciudat turistica más chicota en l’atro extremo d’o golfo de Tailandia. Me la miré una mica por o rete y feba muitas buenas farchas, tranquileta pero con bells restaurantez, mercau de nueiz y atras comodidaz occidentals, y os pres d’os hotels yeran muito más baratos, estando tamién aloixes más chicoz y intimos, millor ta relaixar-se. Asinas que o dominche malas puyar y no con guaires enerchías, pillé a mototaxi ta gara de microbuses de l’este, cerqueta de casa mía, y pillé un microbús ta Hua Hin sin garra complicación. Mientras asperaba, me miré por booking un hotelet spa con una piscineta que feba buenas farchas, y en menos de cuatre horas astí me planté.

I estié dos nueiz, y como digo, más que más ta relaixar-me y chitar-me en a tombadera d’a piscina, ficando-me-ie de cabo quan ta calmar a calorina. Marché tamién t’a famosa placha d’a ciudat, an que bi heba bares y restaurans y tamién ufriban actividaz como montar a caballo, pero no plegué a ficar-me en l’augua, pos yera porquiza. Se veyeba verde, y en os bardo d’a marguín se’n criaba asabelo de molsa y algas, o que chunto con a bruma d’as olas en l’arena, delataba asabelo de contaminación, que mesmo se podeba ixulufrar. Feremos la d’aquell, lo menos tiengo a piscineta de l’hotel bien maheta.

D’atractivos turisticos, nomás en visité o mont d’os monos u Khao Takiap, un penyón a la fin d’a placha de Hua Hin que ufriba envistas esparpallants, un mercau de peixes y mariscos, presidiu en a tuca por una pagoda, y a rebutir de monos, os cualos me fan respeto dimpuésde que una d’ixas bestias me se metese faruca en Da Nang, Vietnam, fa cinco anyadas. O puesto no ye imprescindible, pero no ye mal ta visitar si yes aburriu, cosa que no ye difícil si pasas más de tres días en Hua Hin. Yo i puyé, facié as tipicas fotos, y charré con Luzieta que chusto en ixe momento me gritaba por telefono. O caso ye que entreteniu en a conversa, un d’os macacos s’i amanó sin yo parar cuenta y prencipió a esforigar a cartera an que teneba as gafas ta capuzar-me-ne, os diners y a toballa. Bien que m'ixorrontó! Y o bicho no quereba soltar-la, asinas que l’habié de chipiar con a redoma d’augua que levaba alto. Por fortura, no se metió agresivo y astí quedó l'anecdota, pero lo dito, no confito yo en ixos animals. A placha de Khao Takiap yera muito más escoscada y cuasi me´n i fico, pero en no haber uembra, y sobre tot, en tener a os monos que en cualsiquier momento me podeban furtar as mías cosas, a la fin m’estimé más de continar emplegando a piscineta de l’hotel.

Dillá d’o mont d’os macacos, de nueiz visité o mercau nocturno, no pas por fer turismo, sino ta sopar bella lifara d’as muitas que’n ufriban. Y fueras d’ixo, tamién visité a gara de trens centenaria, muito polida y seguindo o estilo tipico tailandés t’as garas, que achunta o tradicional tai con o cosmopolitano-industrial anglés de sieglo XIX, y en a que me despidié de Hoa Hin, pos bi torné en tren, muito más barato y ufrindo de vez os repolius paisaches tailandeses, que de cabo quan, con pueyos ixarramaus por planas, me pareixeban vietnamitas. Ixo sí, sin d’aire acondicionau, i torné a sudar litros y litros.

Hoa Hin no ye un puesto imprescidible, pero me fació honra t’o que quereba: tranquilidat. Y me fació honra porque la yera buscando, pos tampoco no ye un puesto excesivament tranquilo, trobando-me asabelo de prostitución, cosa que no m’asperaba dimpués de leyer as experiencias de turistas en o rete. Si ixo yera asinas en Hoa Hin, nian quiero contar o que se trobará en Pattaya. A yo, os dos dietas en un hotelet chicot pero acullient me facioron honra ta recargar una mica as baterías, pos en una semana me planto en Europa y en dos prencipio una nueva aventura laboral, y siento que voy con enerchías baixas dimpués de tanto trachín emocional y fisico.