2.5.21

Ent'a tuca Tijuca y o Fuerte de Copacabana: chislas de Rio


Tres meses fa que plegué en Rio de Janeiro, y istos tres meses han dau ta conoixer chent, festechar con Sarah, aprender buena cosa d'a cultura d'a redolada, prener un libel de portugués aceptable, y veyer puestos y más puestos. Aduyan as floixas restriccions y a cultura social y de rua d'as chents d'aquí. Y ye que tres meses dimpués, Rio encara ufre cosetas nuevas, d'ixas qu'iba dixando a un costau por ixubliu u galbana, pero que fan firme honra. Y aquí en charraré de dos: a Tuca de Tijuca y o Fuerte de Copacabana.

A Tuca de Tijuca ye o punto más alto d'o Parque Nacional d'a Tijuca, en o propio Rio y que o suyo puesto más representativo ye o famoso Cristo Redentor, pero que ufre muito más,
como gorgas y pistas en metat d'a selva do literalment te blican animals diversos, como monos y os curiosetz cuatís. O propio parque nacional troba extensions urbanas en o Parque Lage y o Chardín Botanico de Rio, fitas d'as que ya he charrau.

I fue fa ya más d'un mes con Sarah, quan la yera conoixendo, y con una parella d'amigos, Josu y Joyce. Asinas que un sabado nos plantemos en a Praça Alfonso Viseu, una replaceta a os pietz d'o parque con bell par de restaurants, y con muita chent con ropas decathloneras con os mesmos plans que nusatros: si no puyar t'a tuca, o menos fer bella cursa por astí. He de confesar que Sarah y servidor pleguemos tarde por custions 
varias, y faciemos asperar una horeta de más a os pobrichons Josu y Joyce.

Con ixa horeta colada, pretemos a caminar por a selva agradable, primero por una pista asfaltada, dica plegar en a parti más dura, una pisteta de tierra costeruda y exichent. A primera parti nos ne levaría poco más d'una hora, y a segunda, dos. Por a primera parti, nos trobábanos con familias poco prestas a puyar alto, y pasemos por una cascada en a dentrada, una capilleta dita Mayrink, bellas laguniellas, y tamién esbarremos una mica para plegar en a Cachoeira das Almas (Cascada d'as Almas), con augua bien freda t'o común d'istas tierras pero que no ixorrontó a Sarah, que se i ficó abaixo. O camín ta plegar yera bien pincho, macacos incluitos.

China chana o camín iba apurando y as garras s'iban cargando, pero dentre cuatro no se
feba canso. Asinas dica que pleguemos en as costeras d'a segunda parti, más exichents que no pensaba, y que nos apuró a totz, queixas de Joyce incluitas. Con tot y con ixo, enduremos y enristiemos ixos trampos mientras mas d'una hora dica plegar a la roca que preside a tuca. O bueno d'o camín, ye que perén yera en güembra. A roca ya no, pero yera curteta y heban aprestau escalerons en a mesma ta privar d'emplegar vagas, tot y que yeran empinadas, eslisar-se no pareixeba difícil, y as personas con vertigo, como Sarah, lo pasaban mal y dreitament no i puyaban. A pobreta se quedó a pocos metros d'a tuca, pero puede decir igualment que i plegó, por o esfuerzo y porque a parti en a que se quedó ufriba as millors anvistas, millor que no alto. Josu, Joyce y yo nos faciemos as tipicas fotos de rigor en o mohón cheodesico.

En tornar, levábamos as garras crebadas y yéranos bien callaus, por a cansera y por a fambre, y con sete! Bien se vale que en un trocet, os cuatís nos abordoron y pretoron a chugardiar, intresaus en os nuestros mobils y posando curiosos t'as fotos. Pasada a parti dura, una fuent que no hébanos visto en puyar nos salvó as luengas ixutas, y china chana baixando, debatíanos do chentar. Ganó a opción d'un buffet que pillaba una mica luent, y a verdat ye que astí servidor y Josu nos fartamos de carne buena, encara que sincerament, por o pre d'o buffet y por a dificutat de plegar-ie, tampoco no fue a millor opción. Pero lo aproveitemos, prou que lo aproveitemos! Buen y sano diya que pasemos os cuatre!

Atro diya, en concreto o miercres 21 d'abril, lo teneba libre y m'aganaba de fer bella cosa solenco, d'ir a la mía bola. Asinas que eslichié o fuerte de Copacabana, una construcción esfensiva inaugurada en 1914 y en servicio dica 1987, en a dentrada d'a badía de
Guanabara, y que dende alavez s'ha reconvertiu en un museu que explica a evolución y o papel d'o exercito brasilenyo mientras o periodo colonial portugués y o primer periodo republicano. Adedica tamién muito conteniu a os clamaus "18 de Copacabana", capezas d'una insurrección mayoritariament militar acontecida en 1922, que troba o suyo orichen en o descontento por os desfases d'una republica oligarquica en a que as rechions brasilenyas s'heban convertiu en reinos de taifas esclavistas, y que, encara que fue rapidament neutralizada por o gubierno, con 16 d'istos 18 liders executaus en a placha, aduyó a callar un sentimiento d'orden y centralización que daría lugar a la dictadura militar anyos más tardi.

As exposicions no son mal, prencipiando por un video introductorio bien sintetizau, sin estar
cosa de l'atro mundo, pero o fuerte en sí ye pinchet, os suyos tunels y almacens d'armas son muito intresants, y tot ixo arrecorriu a través d'un malacón costero que preside y ufre as millors anvistas d'a placha de Copacabana, con o fundo d'o Pão d'Açucar. En iste malacón, bell par de cafeterías-restaurants rematan a delicia d'o lugar, y servidor mesmo se pensó de chentar en beluna d'ellas, pero yeran masiau caras, asinas que caminé un poco por difueras y trobé opcions muito millors.

No foi que repetir-me en as conclusions d'os posts de Rio, pero no trobo atra millor traza de describir cómo veigo ista ciudat: ye una ciudat que ufre de tot para cada momento, social, natural, historical, cultural y artisticament. Dica agora, deciba que Singapur yera o millor puesto que teneba en ment ta fer una vida a luengo plazo, con parella, familia y ta fer-se viello. Agora mesmo diría que Rio le gana.

No hay comentarios.: