25.4.21

Enta Paquetá: tranquilidat a man d'una urbe mundial


Un d'ixos puestos en Rio que trucaban o mío ficacio y que iba dixando a un costau yera a isola de Paquetá, en metat d'a badía de Guanabara, que en a suya marguín se posa a urbe brasileira. A isola pareixeba chicota y no especialment turistica, pero pillar o barco que i plega y arrecorre toda a badía, por menos d'un euro, prou que fería honra. A información d'a isola que se trobaba por Internet tampoco no yera mal. Asinas que un sabado muerto sin muitas cosas a fer, le dicié a Sarah d'ir-ie y t'astí que nos lanzamos!

Nos rebellemos una mica tardi, y a la fin no podiemos que pillar o ferry d'a una d'a tardi, i arrivando a as dos. Y ye que l'anterior saliba a las 10 y bi pleguemos a las 11. Con tot y con ixo, aproveitemos ixas dos horas ta fer una gambada por o bico de Gamboa, con o callizo Eduardo Jamsen presidiu por escalerons tintaus con a bandera de Brasil en a redolada d'o Morro da Conceiçao, que me fació asabelo de goyo y an que quité bella foto repolida. En sí, tot o bico  yera repoliu, encara que mugatizo con favela, y por ixo Sarah iba con más cudiau. O suyo centro yera a famosa Pedra do Sal, replaceta de borinas nocturnas,

Y d'astí tornemos t'o puerto en a Praça XV ta pillar o ferry ta Paquetá. Nos trobemos con muita chent, muita más que no quan marché ta Niteroi dende o mesmo puerto. Y ye que heban reduciu as conexions dentre a isoleta y Rio por culpa d'a pandemia, y se notaba que os pocos barcos diarios que i saliban iban más plenos. Con tot y con ixo, tampoco no se puet decir que ise a rebutir, y preniemos buenos posientos ta disfrutar as anvistas d'a badía y fer buenas fotos, beluna d'ellas d'o puent d'o president Costa e Silva, que conecta as ciudatz de Rio y  Niteroi, esnavesando a badía, inaugurau en 1974 y medindo más de 13 kilometros. As auguas, encara que porcas, yeran chingarriadas por barcos que, con o fundo de Rio u de Niteroi, ufriban repolidas fotos. Y o trachecto fue amenizau con vendedors ambulants de sacolés (chelaus en bolsetas de plastico) y un saxofonista, encara que por megafonía s'anunciaba que ixas actividatz yeran viedadas.

Una vegada en a isola, a vida d'a replaceta principal, as pocas carreras asfaltadas, a ausencia d'autos y motos, as muitas bicicletas, belunas electrificadas y con carros ta fer cursas turisticas, os postetz ta chentar y fer bieras, a chent en as puertas d'as casas posadas en sillas de plastico con bieras y alparciando, os ninos chugando y a mosica brasileira de fundo, transmitiban un ambient amistoso, relaixado y rural, encara que no aburrido. Yera idilico, quasi como Ilha Grande, encara que sin selva y en chicot, y, l'onico malo, con unas plachas mulladas por auguas porquizas y contanimadas. Si no fuese por ixo, sería un paradís rural a man de Rio, poblado por tasament 4500 personas. En plegar-ie, Sarah y yo, con una mica de fambre, busquemos un guariche ta chentar y encertamos, con peix, pollo y prou que biera. L'orache yera perfecto: solet y caloret, pero sin cremar.

Chentemos y en rematar, un hombre en bicicleta electrica con carro venió para ufrir-nos
una gambada por a isola, y farto cansos dimpués de chentar, yera o plan ideyal. Asinas que la pillemos y mientras una hora arrecorriemos as principals fitas d'una isoleta que a piet se podeba fer de cabo a rabo en menos de tres horas. Pasemos por as principals casas d'a isola, por un monumento d'un ambientalista dito o fosal d'os paxaros y por a placha de José Bonifacio dica plegar en o Ponte da Saudade, an que nos faciemos a tipica foto de enamoraus con o fundo d'a cercanisma isoleta de Brocoió. Astí bi heba una gran roca plana por alto, an que si podebas ficar una piedra chitándo-la d'esquenas en tres prevatinas, podebas demandar un deseyo: servidor lo aconsiguió a la primera. Atra muita chent tamién heba encertau antis, seguntes atestiguaban os muitos cantos que ya bi yeran en a roca. 

Dimpués continemos o nuestro camín pasando por a placha d'a Moreninha, a más famosa
de Paquetá y que o suyo nombre deriva d'una novela de 1844, ambientada en a isola y fito en a literatura brasilenya. Y a la fin d'a placha se trobaba una gran roca que se podeba puyar y que ufriba envistas esparpallants d'a placha y d'a badía. Baixo a roca, un túnel sucherente conectaba esferents partis d'a placha. China chana voltamos, pasando por un granizo baobá dito Maria Gorda, d'orichen africano y plantado en 1627, agora fita turistica en a isola. Nos faciemos as fotos de rigor mientras o guida ciclista nos comentó que bi heba un atro plantau en 2013 y que bellas personas talloron por motivos relichiosos, pos refusaban o misticismo no cristiano d'o arbre.

A la fin, o guida nos dixó en a ilesia, que visitemos, y an que Sarah y yo charremos una mica de relichión, pos yo soi agnostico y ella vien d'una familia relichiosa cristiana no catolica, Assembleia de Deus. Me quedé con a sensación de que a isola ufriba un poco más (un parque y una mica más de costa, seguntes he visto dimpués por o rete), y de que o guida, que en cheneral fue simpatico buscando a suya propina, podría haber-nos levau ta ixos puestos. Pero tampoco no me fació burro falso, ni muito menos. Pasemos as ultimas dos horas fendo bella gambada curta y bella biera, charrando, y tornando en o ferry, alufremos toda a badía de Guanabara ya de nueitz. Pena que o mío móbil siga tant malo fendo fotos de nueitz!

A cursa de día ta Ilha de Paquetá fue perfecta! Tranquilidat no aburrida, curiosidatz, as millors envistas d'a badía de Guanabara, y unatra vegada, a millor companyia con Sarah. Rio torna a ufrir atractivos de toda mena ta no cansar-se, y si os en os posts anteriors charraba d'os atractivos socials y naturals, agora pertoca o rural de Paquetá. Mesmo os lugaremos como Sarah, que heba estau dos vegadas antis, se sorprendeban d'o potencial d'un lugar tant a man ta pasar un dia u dos de desconexion sin menester de hopar luent y dixando-se pocos diners, pero con igual efecto!


No hay comentarios.: